ပါရမီ

  
သားကို ႏို႕ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးတိုင္း
ဘယ္လိုမွ ၾကည့္ေပ်ာ္၊ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္မရိွတဲ့
သား႐ုပ္ဆိုးကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း
အေတာ္ကံဆိုးရွာတဲ့ ကေလးေလးလို႕
ေမတၱာက႐ုဏာေတြ စီးက်ရၿမဲပါပဲ
(က)

သူ႕ကို ေမြးခါစအခ်ိန္မွာ သူဟာ ေဆး႐ုံေပၚမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြအားလံုးထဲမွာ အ႐ုပ္အဆိုးဆံုး ကေလးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာမို႕ သူ႕အေမဟာ အေတာ္ေလးကို စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
သူ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ဖြင့္လို႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ျပဴးက်ယ္ၿပီး အျပင္ကို ျပဴးထြက္လုနီးပါး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ႏွာေခါင္းက အရွည္ႀကီး၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ႏွာေခါင္းမွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႕ေတာင္ သံသယဝင္ေစခဲ့တာပါ။ နဖူးကလည္း ခပ္ေမာက္ေမာက္နဲ႕၊ ေမးေစ့ကလည္း ေကာက္ခ်ိတ္ခ်ိတ္၊ မွင္စာကေလးတစ္ေယာက္မ်ား ေမြးမိသလားလို႕ ထင္မွတ္စရာပါ။
သူ႕အေမဟာ အေတာ္စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး သားကို ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မၾကည့္မိပါဘူး။  စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္စြာနဲ႕ သားရဲ့အနာဂတ္ကို ဟိုးအေဝးႀကီးထိေအာင္ ေတြးၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ သားကေလးဟာ လူေတာမွတိုးပါ့မလား။ “ကို႐ုပ္ဆိုး”လို႕ နာမည္တြင္ၿပီး လူေတြဟာ သားအေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မွ ဆက္ဆံၾကပါ့မလား။ 
သားဟာ သိတတ္လာတဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕ကို ဒီ႐ုပ္ဒီရည္ျဖစ္ေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ သူ႕အေမကို အျပစ္တင္ေကာင္း တင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမွာပါလိမ့္။ သူ႕အေမဟာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးေလ၊ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေလပါပဲ။ 
သားကို ႏုိ႕ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးတိုင္း ဘယ္လိုမွ ၾကည့္ေပ်ာ္သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္မရွိတဲ့ သား႐ုပ္ဆိုးကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း အေတာ္ကံဆိုးရွာတဲ့ ေမတၱာက႐ုဏာေတြ စီးက်ရစၿမဲပါပဲ။

(ခ)


သားရဲ့ ေခါင္းဟာ ႀကီးၿပီး လည္ပင္းဟာ ဆြဲဆန္႕ထားသလို ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာဖြဲ႕စည္းပံုကလည္း မေျပျပစ္ရွာပါဘူး။
သားကေလး ႐ုပ္ဆိုးလြန္းလို႕ သူ႕ကို ျမင္ရတိုင္း ျမင္ၿပီးတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဘယ္လို ကေလးေလးပါလိမ့္ေပါ့။ ၿပီးရင္ သူ႕ကို မၿပံဳးမရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကပါဘူး။ သားကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးရယ္တတ္ၾကတဲ့ သူေတြကို သူ႕မိခင္က အလြန္ေဒါသထြက္ နာၾကည္းစြာနဲ႕ က႐ုဏာတရား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကင္းမဲ့ၾကသူေတြ လို႕ ကင္ပြန္းတပ္ေလ့ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လွလြန္းလို႕ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ၾကရတာပါ။ သူက်ေတာ့ ႐ုပ္ဆိုးလြန္းလို႕ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ၾကရၿပီး ၾကည့္ၿပီးတိုင္းလည္း သူတို႕ ရယ္ေမာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ 
သား ငါးႏွစ္ ေက်ာင္းစတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပႆနာက စပါၿပီ။ သားရဲ့ အတန္းေဖာ္ကေလးေတြက သားရဲ့႐ုပ္ရည္ကိုၾကည့္ၿပီး သူ႕ေဘးမွာ မထိုင္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ သားကို သူ႕တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခံုေပးထားရပါတယ္။ ကေလးမိဘေတြက သားရဲ့မ်က္ႏွာ၊ သားရဲ့ ဟန္ပန္အမူအရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်ိတ္ရယ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူ႕အေမကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကေလး အနာတရျဖစ္ရွာမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့အတြက္ သားရဲ့ အခန္းဝကေတာင္ မခြာပါဘူး။ သားကို အၿမဲအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ သား စိတ္ထိခိုက္မွာလား၊ ရွက္ရွာမွာလား လို႕ သူ႕အေမက ေသာက မ်ားေနေပမယ့္ သားကေတာ့ ခပ္တည္တည္ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္ပါပဲ။
အတန္းေဖာ္ကေလးတိုင္းကို ႏွစ္လိုရင္းႏွီးခင္မင္ပံုနဲ႕ လိုက္ရယ္ျပတတ္ပါတယ္။ သားကိုၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာၾကပါေရာ၊ သားက မ်က္လုံးျပဴးျပ၊ လွ်ာထုတ္ျပ၊ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာအမ်ိဳးစံု လုပ္ျပတိုင္း ကေလးေတြက ရယ္ေမာၾကၿပီး သားကို ရယ္စရာ သတၱဝါတစ္ေကာင္လို သေဘာထားၾကပါတယ္။ 
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သားနဲ႕ သူ႕အတန္းေဖာ္ေတြ ပလဲနံပ သင့္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အေမလည္း သားရဲ့ စာသင္ခန္းဝမွာ ရက္အနည္းငယ္သာ ေစာင့္ေပးလိုက္ရတယ္။ သားရဲ့ေဘးမွာ ကေလးေတြ ဝိုင္းအံုေနခဲ့ပါၿပီ။
သေဘာေကာင္းတဲ့သားက ကေလးေတြအေပၚ အႏြံတာခံတတ္၊ သည္းညည္းခံတတ္တယ္။ ရယ္စရာမ်ိဳးစံုေတြ လုပ္ျပတတ္ေတာ့ “လူေခ်ာ”ဆိုတဲ့ ကို႐ုပ္ဆိုးကေလးဟာ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ့ ခင္မင္ႏွစ္လိုမႈကို အျပည့္အဝရခဲ့ပံုက မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ သားရဲ့ အစြမ္းအစ ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
                  
(ဂ)


ဒီလိုနဲ႕ သူ တစ္ေန႕တျခား အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕အမွ် သူ႕ရဲ့႐ုပ္ဆိုးမႈ၊ အခ်ိဳးအစားမေျပျပစ္မႈဟာ ထင္ရွားသထက္ ထင္ရွားလာခဲ့ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက သူ႕ကို ျမင္တာနဲ႕ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပံဳးစိစိကေန ရယ္ေမာရတဲ့ အထိ ျဖစ္ၾကရျခင္းပါပဲ။ ဒါကလည္း အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူ႕အတြက္ ႐ိုးအီေနပါၿပီ။
သူ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာေျပာေျပာ လူတိုင္းက ရယ္ေမာၾကျခင္းနဲ႕သာ တံု႕ျပန္ ေလ့ရွိပါတယ္။ သူကလည္း အဲဒီလူေတြ ရယ္ေမာသည္ထက္ ရယ္ေမာေအာင္ ဟာသျပက္လံုးေတြ တမင္တကာ ရွာေဖြေျပာျပစရာမလိုဘဲ မ်က္ႏွာ၊ ကိုယ္ဟန္အမူအရာေတြနဲ႕ ဖမ္းစား တတ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သူ႕ရဲ့ ႐ုပ္ဆိုးျခင္းဟာ သူ႕ရဲ့ အစြမ္းအစတစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ သူ႕ကို ကံဆိုးလိမ့္မယ္၊ လူေတာမတိုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ စိုးရိမ္ပူပန္ေလ့ရွိတဲ့ သူ႔အေမကေတာင္ သားကိုျမင္ရင္ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ရယ္ေမာ တတ္လာပါၿပီ။ 
သူဟာ တျဖည္းျဖည္း တစစနဲ႕ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားလာပါတယ္။ ႐ုပ္ဆိုးတာနဲ႕ စိတ္သေဘာေကာင္းျခင္းဟာ သူ႔ဆီမွာ တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးက်တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ 
လူတခ်ိဳ႕ဆို သူ႕ကို တကူးတကေခၚၿပီး လက္ဖက္ရည္တိုက္ မုန္႕ေကၽြးၿပီး ...
“လာကြာ... မင္း ငါတို႕ နားမွာေန ၊ မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ မင္းကိုၾကည့္ၿပီး ငါတို႕ ရယ္ခ်င္လို႕”
လို႕ဆိုၿပီး သူလုပ္သမွ် အမူအရာတိုင္းကို ဝိုင္းၿပီး ရယ္ေမာ အပန္းေျဖတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က....
“မင္း... လူရႊင္ေတာ္၊ ဟာသမင္းသား လုပ္ပါလားကြ... ဒါဆို မင္း ေတာ္ေတာ္ေအာင္ျမင္မယ္၊ မင္း မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတာနဲ႕ ရယ္ေနရတာကိုက မင္းရဲ့ပါရမီပဲ...”
လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ သူ႕နာမည္ဟာ တကယ္ပဲ လူေတြၾကားမွာ ပ်ံ႕ႏွ႕ံေက်ာ္ၾကားလာခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ သူဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲနဲ႕ကို လူတကာရဲ့ ရယ္ေမာအူျမဴးျခင္းကို သဲ့ယူဖမ္းစားႏိုင္တဲ့ ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဃ)


သူ႕အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာရဲ့ လက္ေဆာင္ တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕ မထင္ ေလာက္ေအာင္ လွပ ေခ်ာေမြ႕တဲ့ မိန္းမေခ်ာကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္ကို သိမ္းပိုက္ရယူ ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။
မိန္းမေခ်ာကေလးရဲ့ အဓိကအားနည္းခ်က္ (သို႕မဟုတ္) လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ ရယ္ေမာဖို႕ဝါသနာပါျခင္း (သို႕မဟုတ္) အရယ္သန္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ကို ျမင္တာနဲ႕ မိန္းမေခ်ာကေလးဟာ ပါးစပ္မေစ့ႏိုင္ေအာင္ဘဲ အၿမဲရယ္ေမာ ေနတတ္ပါေတာ့တယ္။
သူ ဘာေျပာေျပာ သူ ဘာလုပ္လုပ္ သူမဟာ ရယ္ေမာလို႕သာ ေနတတ္ပါတယ္။
“လူေခ်ာရယ္ ရွင္နဲ႕သာ အတူတူေနရရင္ ကၽြန္မေတာ့ အေတာ္အသက္ရွည္မွာပဲ၊ အၿမဲရယ္ေနရေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ႏုပ်ိဳေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပဲ၊ ရွင္က ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မကို အၿမဲရယ္ေမာေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္မယ့္ ႏုပ်ိဳေဆးပဲ”
လို႕ ဆိုခဲ့ပါတယ္။
သိပ္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ သူ အတူယွဉ္တြဲသြားလာျခင္းဟာ ျမင္ရသူတိုင္းအတြက္ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး ဟာသတစ္ခုပါပဲ။ လူေတြက သူမတို႕စံုတြဲကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေလ ၊ သူမကလည္း သေဘာက်ေလပါပဲ။
“မင္း ကိုယ့္ကို လက္ထပ္မွာလား”
လို႕ ေမးတဲ့အခါ သူမက...
“ဒီလို စိန္မေခၚနဲ႕ေလ၊ ကၽြန္မ ရွင့္ကို တကယ္လက္ထပ္မွာေနာ္၊ ကၽြန္မဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ဖို႕ အၿမဲတမ္း ရယ္ေမာေနဖို႕က အေရးအႀကီးဆံုး လိုအပ္ခ်က္ပဲ”
လို႕ အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။


(င)


သူနဲ႕ သူမတို႕ မဂၤလာပြဲဟာ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕သာ ျပည့္လွ်ံ စည္ကားခဲ့ပါတယ္။ သတို႕သားနဲ႕ သတို႕သမီးဟာ ကမၻာေပၚမွာ မလိုက္ ဖက္ဆံုးေသာ စံုတြဲျဖစ္ေပမယ့္ ပရိသတ္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ဟဒယရႊင္ေဆးတစ္ခုပါပဲ။
သူကလည္း မဂၤလာပြဲက်င္းပရင္းနဲ႕ကို မ်က္ႏွာအမူအရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိိဳး လုပ္ျပေနတာကို သတို႕သမီးကေတာင္ ဣေႁႏၵမဆည္ႏိုင္တဲ့အထိ ခြက္ထိုးခြက္လွန္ရယ္ေမာရပါတယ္။ ပရိသတ္ကလည္း ပြဲက်လို႕ မဆံုး ပါဘူး။
သူ႕မိခင္ဟာ သားအတြက္ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့ပါၿပီ။ သတို႕သမီးကိုယ္တိုင္က သားကို ႏွစ္လိုစံုမက္ မႈအျပည့္နဲ႕ တန္ဖိုးထားတာကို ျမင္ရတာမို႕ပါ။
မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့မွ သူဟာ ပိုၿပီးစန္းတက္လာပါတယ္။ သူ႕ကို ဟာသမင္းသားအျဖစ္တင္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေပးမယ့္ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ အမွန္တကယ္ကို ေပၚေပါက္လာခဲ့လို႔ပါ။
သူ႕မိန္းမကလည္း သေဘာတူၾကည္ျဖဴခဲ့ပါတယ္။ သူလည္း အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ဟာသမင္းသား တစ္ေယာက္ အျဖစ္ စတင္ေက်ာ္ၾကားလာပါေတာ့တယ္။
သူတို႕လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ သူဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ဟာသမင္းသား တစ္လက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး သူ႕မိန္းမက သားကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့ခ်ိန္မွာ သူေရာ၊ သူ႕အေမေရာ၊ ေဆး႐ုံတစ္႐ုံလံုးကပါ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲဆုေတာင္းေနခဲ့တဲ့ ဆုေတာင္းတစ္ခုရွိပါတယ္။
အဲဒီဆုေတာင္းကေတာ့ ေမြးလာမယ့္သားကေလးဟာ သူနဲ႕ထပ္တူခၽြတ္စြပ္ တူေနေစဖို႕ပါပဲ။


.............



လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊

လံုးခ်င္းဝတၳဳသစ္မိတ္ဆက္


(၂၀၁၀စက္တင္ဘာ၂၀ရက္ေန႕မွာထြက္ရွိမယ့္ငါ့ရဲ့လမင္းဘယ္သူဝွက္ထားလဲအသစ္စက္စက္လံုးခ်င္းဝတၳဳသစ္မ်က္နွာဖံုးပါ)

ငါ့ရဲ့လမင္းဘယ္သူဝွက္ထားလဲ
ေကာင္းကင္မွာ
လမင္းအၿမဲမသာႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္
ငါ ေမာ္ဖူးဖို႕
အေျပးလိုက္ခဲ့မွာ
ငါ့ကို ႐ူးၿပီလို႔ စြပ္စြဲစမ္းပါ
ငါ ႐ိုးသားစြာပဲ ႐ူးလိုက္ေတာ့မယ္...
လမင္းရယ္...
ငါ့ရင္ခြင္ထဲ အၿမဲသာေနေပးပါ
လြန္းထားထားေဆးတကၠသိုလ္၊





(၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၁ရက္ေန႕က ထြက္ရွိခဲ့တဲ့ ဇနီးေခ်ာမ်ားကြန္ရက္ လံုးခ်င္းဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုး ျဖစ္ပါတယ္....)

ဇနီးေခ်ာမ်ားကြန္ရက္
မိန္းမသားေတြရဲ့
ႏွလံုးသားဟာ
ခင္ပြန္းသည္ေတြရဲ့ အခ်စ္နဲ႕
စပ္ေဖ်ာ္ထားတဲ့
ဝိုင္ခ်ိဳခ်ိဳတစ္ခြက္နဲ႕
တူပါတယ္ေလ...။
အခ်စ္အျပင္းမ်ားေလေလ
ဝိုင္ခ်ိဳခ်ိဳရဲ့ ယစ္မူးႏိုင္စြမ္း ျပင္းေလေလေပါ့...။
လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊






(၂၀၁၀ခုႏွစ္ ေမလက ထြက္ရွိခဲ့တဲ့ သစၥာတရားကသိမ္:ပိုက္ထားတဲ့ျမိဳ့ေတာ္... လံုးခ်င္းဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုး ျဖစ္ပါတယ္)

သစၥာတရားကသိမ္:ပိုက္ထားတဲ့ျမိဳ့ေတာ္
ေလာကမွာ
တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကေန တစ္ခုခုယူထားၿပီးရင္...
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ကိုယ့္ဘက္က ျပန္ေပးရမယ္...
လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊” 









(၂၀၁၀ခုႏွစ္မတ္လကထြက္ရွိခဲ့တဲ့ တစ္ေခတ္ဆန္းႏွလံုးအိမ္မွာထိုးထြင္းခဲ့ေသာTATTO ရာဇဝင္ လံုးခ်င္းဝတၳဳမ်က္ႏွာဖံုးျဖစ္ပါတယ္)

 တစ္ေခတ္ဆန္းႏွလံုးအိမ္မွာထိုးထြင္းခဲ့ေသာTATTO ရာဇဝင္

ေမာင္...
တစ္ေယာက္ေယာက္က 
ေရွ႕တိုးလာမွ 
ကၽြန္မတို႕နီးရမယ္ဆိုရင္
အဲဒီေျခတစ္လွမ္းကို
ေမာင္... တိုးလာလိုက္ပါ။
က်န္တဲ့ေျခလွမ္းေတြအတြက္
ကၽြန္မ တာဝန္ယူပါတယ္။
လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊





(၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလက ထြက္ရွိခဲ့တဲ့ မုန္းမိမယ္ လံုးခ်င္းဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုး ျဖစ္ပါတယ္...)

မုန္းမိမယ္
လူတစ္ေယာက္ကို 
မုန္းေနရတယ္ဆိုတာ 
ကင္ဆာတစ္မ်ိဳး 
ကိုယ့္ရင္ထဲ ထည့္မိသလိုပါပဲ... 
တစ္ေန႔တျခား 
အမုန္းဆဲလ္ေတြပြားၿပီး 
ျပန္႕လာေလေလ 
ခံရေလပါပဲ...။ 
လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊






 (၂၀၀၉ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလက ထြက္ရွိခဲ့တဲ့ သစၥာရွင္းတမ္း လံုးခ်င္းဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုး ပါ...)


သစၥာရွင္းတမ္း  
  
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
ေပးဆပ္လိုက္ရတာက
သူ႔ဆီကေန 
ရယူလိုက္ရတာထက္ 
အမ်ားႀကီး
ပိုၿပီးႀကီးျမတ္ 
ဂုဏ္သိကၡာရွိပါတယ္....

လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊


ကၽြန္မရဲ့ပရိသတ္ႀကီးအေနနဲ႕ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြကို ဒီမွာ သြားေရာက္ ဝယ္ယူဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္....

အားေပးၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိလွ်က္...


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ေဟာက္တတ္သူမ်ား


(က)

အျဖစ္ကေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာ အေၾကာက္ဆုံးအသံက လူတေယာက္အိပ္တဲ့အခါ  အိပ္ေမာက်ၿပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေဟာက္သံကိုပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ကိုယ္က အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္ တပါးသူေတြရဲ့ အသံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေဟာက္သံေတြကို ၾကားရရင္ ကၽြန္မ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ပိုလို႕ေတာင္ အိပ္မရျဖစ္ရပါတယ္။
အိမ္မွာဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ေဟာက္သံက်ယ္တဲ့ ေမေမနဲ႕အတူ မအိပ္ရဲလို႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖက ကၽြန္မအတြက္ သီးသန္႕အခန္းကေလး လုပ္ေပးထားပါတယ္။ အခန္းကေလးက ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႕ ဝင္ထြက္ဖို႕ တံခါးေပါက္တခုနဲ႕ ဝရန္တာကို ထြက္ဖို႕ တံခါးေပါက္တခုရယ္သာ ပါဝင္တာမို႕ sound proof ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတရံ ေမေမ့အခန္းကို အိပ္မေပ်ာ္လို႕ သြားအိပ္မိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အေမအိပ္ေမာက်တဲ့အခါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွား အသံနက္ႀကီးကို ၾကားရၿမဲပါပဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကၽြန္မကလည္း အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ထြက္ေျပးလာရၿမဲပါပဲ။
တခါတုန္းကေတာ့ ေမေမက သူေခ်းထားတဲ့ ေငြေတြ ျပန္မရေသးလို႕... ခုတေလာ က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာလို႕ဆိုၿပီး ေဗဒင္သြားေမးပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာက ေသာၾကာသမီးနဲ႕အတူတူ အိပ္ရာေျပာင္းအိပ္ဖို႕ ယၾတာေပးပါတယ္။ ယၾတာေၾကာင့္ ေမေမဟာ ကၽြန္မအခန္းထဲမွာ လာအိပ္တဲ့ ညတညဟာ ကၽြန္မဘဝရဲ့ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ညတစ္ညေပါ့။ ေမေမ့ေဟာက္သံႀကီးကို ထိုင္နားေထာင္ရင္း မိုးလင္းတဲ့အထိ တေမွးမွ မအိပ္လိုက္ရပါဘူး။ 
"ေမေမရယ္.... မေဟာက္ဘဲ အိပ္ရင္ မရဘူးလား"
လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ ေမေမက ရယ္ပါတယ္။ 
"သမီးရယ္... အိပ္ေပ်ာ္သြားမွေတာ့ ဘယ္သူက ဘာသိေတာ့မွာလဲ၊ သမီးအိပ္ေပ်ာ္သြားရင္လည္း ေဟာက္တာပါပဲ  "
"အံမယ္... သမီးက ေဟာက္သံကို ဒီေလာက္မုန္းေနတာ ေဟာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမ တမင္ေျပာတာေနမွာ"
ကၽြန္မက သူမ်ားေဟာက္တာေတြကိုသာ မုန္းၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေဟာက္တတ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ လက္မခံခ်င္သူပါ။
"ေအး .... တေန႔က်မွ သမီး ေဟာက္သံေတြကို ေမေမ ရီေကာ္ဒါနဲ႕ ဖမ္းထားဦးမယ္"
လို႔ ေမေမက ဆိုပါတယ္။
အဲ့ဒီလို ေဟာက္သံေတြကို ေၾကာက္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္မဟာ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေဟာက္တတ္သူေတြနဲ႕သာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တိုက္ဆိုင္ဆံုေတြ႕ ႀကံဳႀကိဳက္ေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။

(ခ)

တရားစခန္းဝင္တုန္းကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ဒုကၠရစရိယ အက်င့္ရဆံုးအခ်ိန္ဟာ ညဘက္အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အခန္းက်ယ္တခုတည္းမွာ ခုတင္ေတြစီတန္းၿပီး အမ်ားနဲ႕ အိပ္ရတာမို႕ ညညဆို ကၽြန္မကလည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေဟာက္သံေတြကိုလည္း သံစံုတီးဝိုင္းေတြလို ဟိုကထြက္ ဒီကထြက္နဲ႕ ခပ္စူးစူး ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ဆိုးဆိုးရြားရြား ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ 
ေျခရင္းဘက္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းက်တဲ့ ခုတင္က အန္တီႀကီးဆီက ထြက္ေနတဲ့ ေဟာက္သံဟာ တသက္နဲ႔တကိုယ္ မႀကံဳဘူးတဲ့ ရထားဥၾသသံရွည္လို မီးရထားခုတ္ေမာင္းတဲ့ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္အသံကို ခပ္ျပင္းျပင္း ၿခိမ္းတဲ့ မိုးႀကိဳးသံလို အခန္းတခန္းလံုးကို လႊမ္းမိုးထားပါတယ္။
အဲ့ဒီအန္တီဟာ မအိပ္ခင္ ေဆးေပါင္းခတဲ့ညဆိုၿပီး သူမခႏၶာကိုယ္ ဝတုတ္ႀကီးကို လိမ္းေဆးေတြ အမ်ိဳးစံုလိမ္း၊ ျမန္မာေဆးေတြ ခြက္တခုမက ႏွစ္ခုေလာက္နဲ႕ေဖ်ာ္၊ နာရီျခားၿပီး အဂၤလိပ္ေဆးလည္း ေသာက္ထားရဲ့။ သူမကေတာ့ သူမရဲ့ ေဆးအစြမ္းေတြေၾကာင့္ ေခါင္းခ်တာနဲ႕ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။
ကၽြန္မမွာ အဲ့ဒီ ေဟာက္သံေတြကို ထိုင္နားေထာင္ရင္း အိပ္မရတာနဲ႕အတူတူ ဘယ္သူ႕ေဟာက္သံေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပိုက်ယ္တယ္။ ဘယ္အသံႀကီးက ရယ္စရာေကာင္းတယ္နဲ႕ ေတြးရင္း မိုးလင္းခဲ့တဲ့ရက္ေပါင္းကလည္း မေရတြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

(ဂ)

ရယ္စရာေကာင္းတာက ေဟာက္သံေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ အၿမဲတမ္း ေဟာက္တတ္သူေတြနဲ႕ပဲ ကံဆံုေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတုန္းက ကၽြန္မ ကိစၥတခုနဲ႕ SRILANKA  ကိုအသြား BKK Airport မွာ Transist က ၅နာရီၾကာေအာင္ေနၿပီးမွ ကိုယ္သြားမယ့္ SRILANKA ကို သံုးနာရီေက်ာ္ ေလယာဥ္ထပ္စီးၿပီးမွ ေရာက္မွာမို႕ BKK ေလဆိပ္ထဲမွာ ထုိင္ေနၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း ကၽြန္မရဲ့ေဘးကို ခပ္ဖို္င့္ဖိုင့္ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္ လာထိုင္ပါတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ အင္မတန္ Alert ျဖစ္ေနၿပီး ကၽြန္မဖတ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္း ၿပီးရင္ သူ႔ကို ခဏငွားပါဆိုၿပီး မိတ္ဖြဲ႕လာပါတယ္။
သူလည္း SRILANKAကိုပဲ သြားမွာမို႕ အၾကာႀကီးေစာင့္ရမွာမို႕ဆိုၿပီး စကားစေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ ခရီးအတူတူျဖစ္တာမို႕ ဝမ္းသာစြာနဲ႕ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေမွးစင္းစျပဳလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း Airportထဲက Mall ေတြမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ မုန္႕စားရင္း အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းရပါတယ္။ 
ေလယာဥ္ထြက္မယ့္ ညအခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ အဲဒီဖက္တီးႀကီးက ကၽြန္မရဲ့ထိုင္ခံုေဘးမွာ တိုက္ဆိုင္စြာ ေရာက္လာပါတယ္။ ခရီးစဥ္က စီးရမွာ သံုးနာရီေက်ာ္တာမို႕ ေလယာဥ္ေပၚမွာ စာဖတ္ သီခ်င္းနားေထာင္ ပရိတ္ရြတ္နဲ႕ လုိက္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံခ်ိန္ တစ္နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေဘးက သေကာင့္သားက အိပ္ေမာက်စျပဳၿပီး ခလူးခလူးေနေအာင္ ေဟာက္လို႕ေနပါေတာ့တယ္။ ေသေရာ၊ ဒီလို ေဟာက္တတ္သူေတြနဲ႕ပဲ ေရစက္လာလာဆံုေနရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္ပါ သလဲ။ ေဟာက္သံၾကားရင္ကို ကၽြန္မမွာ ေမွးခ်င္တိုင္း ေမွးလို႔မရဘဲ စိတ္တိုေတာင္းစြာနဲ႕ အညံ့ခံေန ရပါေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီလုိ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေဟာက္စတားေတြနဲ႕ခ်ည္းသာ ဆံုစည္းရေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္မအျဖစ္ဟာ ေတြးလိုက္တိုင္း ရယ္ရမလိုလို ငိုရမလိုနဲ႕ အေတာ္ ေအာင့္သီး ေအာင့္သက္ ျဖစ္ရပါတယ္။

(ဃ)

ဒီလိုနဲ႕ ေမေမေပးစားတဲ့ ေယာက္်ားကို ယူရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ပထမဆံုး သတိရ မေမ့မေလ်ာ့ ေမးမိတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ အဲ့ဒီေယာက္်ား ေဟာက္တတ္သလား၊ မေဟာက္တတ္ဘူးလား ဆိုတာပါပဲ။ တသက္လံုး ကိုယ္နဲ႕ တခုတင္တည္း အိပ္ရမယ့္ ေယာက္်ားဟာ ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုးနဲ႕ စိတ္အပ်က္ဆံုး ေဟာက္သံေတြ ျမည္တမ္းတတ္ရင္ေတာ့ ေဆာရီးပါပဲ။ တသက္လံုး အပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ပါေတာ့မယ္။
သူနဲ႕.... ပထမဆံုး လူခ်င္းစေတြ႕ေတာ့ ႐ုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေမာသန္႕ျပန္႕ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ၊ ပညာကလည္း ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ အျပစ္ေျပာစရာမရွိ။ 
"ရွင္ ေဟာက္တတ္လားဟင္"
ကၽြန္မကေမးေတာ့ သူက ခပ္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္လို႕။
"မေဟာက္တတ္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေဟာက္ရမွာလဲ"
လို႕ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ဒီမိန္းမ ကတ္သီးကတ္သတ္ ဘာေတြေမးေနပါလိမ့္ ... ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္ပါတယ္။
"တကယ္ေသခ်ာတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္မက ေဟာက္တတ္သူဆို သိပ္မုန္းတာ၊ သည္းကို မခံႏိုင္ဘူး"
"တကယ္ မေဟာက္တတ္ဘူး"
လို႕ သူကေျဖတာနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္သြားပါတယ္။ တျခား အက်င့္စာရိတၱေကာင္းသလား အရက္ေသာက္တတ္သလား ဖဲ႐ိုက္တတ္သလား မိန္းမေပြ႐ႈပ္တတ္သလား ဆိုတာေတြ ဘာတခုမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ပါဘူး
ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ အဲ့ဒီ မဂၤလာပြဲကို သေဘာတူေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔အေပၚ သေဘာမက်ႏိုင္စရာ အခ်က္အလက္ ဘာတခုမွ မျမင္မိပါဘူး။ အားလံုး ေက်နပ္စရာအတိပါပဲ။

(င)

မဂၤလာပြဲကလည္း စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာနဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႕လည္း အင္မတန္ လိုက္ဖက္လွခ်ည့္လို႕ လူတကာက ခ်ီးမြမ္းမဆံုးပါဘူး။
အျဖစ္အပ်က္အားလံုးက သမား႐ိုးက်ပါပဲ။ သမား႐ိုးက်မဟုတ္တာတခုက ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ႐ုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာခဲ့ျခင္းပါပဲ။ ကၽြန္မ လန္႕ႏိုးရတာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္အင္မတန္ က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ ေဟာက္သံႀကီးတခုေၾကာင့္ပါ။
ေဟာက္သံႀကီးဟာ... ကၽြန္မၾကားဖူးသမွ် ေဟာက္သံေတြထဲမွာ အထူးျခားဆံုးနဲ႕ အဆန္းၾကယ္ဆံုးပါပဲ။
"ဘုရားေရ..."
ကၽြန္မ အလန္႕တၾကားျဖစ္ၿပီး ေငါက္ခနဲ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္မိပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေဟာက္သံရွည္ရွည္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႀကီး ထြက္ေပၚလာေနရာက ကၽြန္မေဘးမွာ အိပ္စက္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေယာက္်ားတဦးဆီကပါ၊ အင္မတန္ကို စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါလား။
"ေသေရာ... ဒီေဟာက္သံႀကီးနဲ႕ တသက္လုံး ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲ၊ ၾကည့္စမ္း ေျပာေတာ့ျဖင့္ မေဟာက္တတ္ဘူးတဲ့၊ လိမ္ေသးတယ္" 
ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါတယ္။ အိပ္ေမာက်ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ေဟာက္ေနတဲ့ သူ႕ကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနမိေသးပါတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ သူ႕ကို အတင္းဆြဲလႈပ္ႏႈိးမိပါေတာ့တယ္။
"ဟင္....ဟင္.... ဘာလဲ ... ဘာလဲ"
သူက အလန္႕တၾကား ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ႏိုးထလာပါတယ္။ 
"ရွင္ေျပာေတာ့ မေဟာက္တတ္ဘူးဆို၊ အခုေတာ့ ေဟာက္သံႀကီးက တခန္းလံုးမွာ က်ယ္ေလာင္ေနတာပဲ၊ ကၽြန္မေတာင္ လန္႕ႏိုးလာတယ္"
"ဘာမ်ားလဲလို႕ကြာ... အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္ေဟာက္သလား မေဟာက္ဘူးလား ဘယ္လိုလုပ္ သိေတာ့မွာလဲ... စိတ္ထဲက ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ မေဟာက္ဘူးပဲ ထင္တာေပါ့၊ အခု ေဟာက္သလား ဟုတ္လား"
လို႕ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ ျပန္ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မအေတာ္ပဲ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
"ေဟာက္ပါ့၊ ေဟာက္သမွ ဘယ္လိုအသံမွန္းကိုမသိဘူး၊ ကၽြန္မအိပ္လို႕ကိုမရဘူး"
သူက စိတ္႐ႈပ္ေထြးတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္မကို အသာေငးၾကည့္ေနၿပီး 
"ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္ကြာ၊ ခင္အရင္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္၊ ကိုယ္ေစာင့္ေပးမယ္ ခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ ကိုယ္အိပ္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုဆို မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ မနက္မိုးလင္း ေကာ္ဖီဝိုင္းမွာ သူနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆံုေတာ့ သူက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးလွမ္းၾကည့္ၿပီး...
"ညက အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ေဟာက္သံၾကားရေသးလား"
လို႔ ေမးေတာ့...
"ေၾသာ္... အိပ္ေပ်ာ္သြားမွေတာ့ ဘယ္သိေတာ့မွာလဲလို႔"
ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ သူက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ လက္ထဲက ရေကာ္ဒါေလးကို ကၽြန္မေရွ႕မွာ ခ်ၿပီး ဖြင့္ျပပါတယ္။
"ဒါ... ဘာလဲ"
"နားေထာင္ၾကည့္ေလ"
ရေကာ္ဒါေလးထဲက ထြက္လာတဲ့အသံဟာ ရွည္လ်ားက်ယ္ေလာင္တဲ့ ေဟာက္သံႀကီးတခုပါ။
"ဟင္... လာျပန္ၿပီ၊ ဒီေဟာက္သံ ... ဒါ ဘယ္သူ႔ ေဟာက္သံႀကီးလဲ ဟင္"
"ဘယ္သူရွိမလဲ၊ အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ား အိပ္ေမာက်သြားေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေဟာက္သံေပါ့။ ညက တမင္ ရေကာ္ဒါနဲ႕ အသံဖမ္းယူထားတာ"
ကၽြန္မမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့အားသင့္ႀကီးစြာနဲ႕ အငိုက္မိခံလိုက္ရသလို ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။
ဘုရားေရ... ကၽြန္မရဲ့ ေဟာက္သံႀကီးက မုန္းတီးစရာေကာင္းလွပါလား။
အစ္မပုတုသို႔ အမွတ္တရ


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

အလွဆင္ေပးသူ


“သူမကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္
သူမ်ားတကာေတြလို ႐ူးသြပ္တာတို႔
စံုမက္တာတို႔ မပါဘဲ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာ ျဖစ္၏။
သူမကိုဆိုလွ်င္
ဆံစမွ်င္ကေလးမ်ားမွ စကာ
သနပ္ခါးရနံ႕ကေလး ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို အလယ္
သူမ ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴကေလးေတြထိ အဆံုး
ကၽြန္ေတာ္ သက္ဝင္ၿငိတြယ္ခဲ့ပါသည္”


(၁)

သူမကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သူမ်ားတကာေတြလို ႐ူးသြပ္တာတို႔ စံုမက္တာတို႔ မပါဘဲ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာ ျဖစ္၏။ သူမကိုဆိုလွ်င္ ဆံစမွ်င္ကေလးမ်ားမွ စကာ သနပ္ခါး ရနံ႕ကေလး ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို အလယ္ သူမ ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴကေလးေတြထိ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ သက္ဝင္ၿငိတြယ္ခဲ့ ပါသည္။
သူမကို ပိုးပန္းစဥ္ကာလကလည္း သူမလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးကအစ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တယုတယေသြးကာ ဘူးကေလးႏွင့္ထည့္၍ လက္ေဆာင္ေပးတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ကေလးကို စြဲႃမဲစြာ က်င့္သံုးခဲ့ရာ ခ်စ္သူဘဝေရာက္တဲ့အထိ မေမ့မေလ်ာ့ပါ။ သူမ ပါးျပင္ဆီမွ သနပ္ခါးမႈန္မႈန္ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕အနံ႕ကေလး ထံုေနလွ်င္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပီတိကို မလဲဖယ္ႏိုင္..။
သူမတကိုယ္လံုးတြင္ အထူးျခားဆံုးမွာ အလြန္မဟာဆန္ေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားျဖစ္သည္။ ဆံပင္သားမ်ားမွာ ထူအိေခ်ာမြတ္ၿပီး နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္စြာ တံေကာက္ကြက္အထိ ျဖာဆင္းေနဟန္မွာ က်က္သေရအရွိဆံုးပါပင္။ သူမကို ျမင္သူတကာတိုင္းကလည္း ထိုဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ အမွတ္တရ ရွိသြားၾကကာ ေမ့လည္းမေမ့ႏိုင္ ျဖစ္ရ၏။

ကၽြန္ေတာ္က သူမဆံပင္မွာ တပ္ဆင္ဖို႔ ကလစ္၊ ဆံညွပ္လွလွကေလးမ်ားကို မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ဝယ္၍ သူမကို လက္ေဆာင္ေပးရတာ အလြန္သေဘာက်ပါသည္။ သူမေခါင္းမွာ ထိုကလစ္လွလွကေလးမ်ား လွပစြာ တပ္ဆင္ထားတာကို ျမင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ပီတိႏွင့္ျမတ္ႏိုးမႈမွာ ဘာနဲ႔မွ် ႏႈိင္းမရခဲ့ပါ။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူမေျခဖမိုး ဝင္းအိအိကေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမနံေဘးမွာ ရွိတိုင္း ထိုေျခေထာက္ကေလးမ်ားကို ယုယခင္တြယ္စြာ စိုက္ေငးၾကည့္ေန႐ုံျဖင့္ ေက်နပ္ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ပါသည္။ ထိုေျခေထာက္ကေလးမ်ားကို ဖိနပ္လွလွကေလးေတြ တစ္ရံၿပီးတစ္ရံဝယ္၍ သူမကို လက္ေဆာင္ေပးဖူးပါသည္။ 

သူမ ေျခဖမိုး ျဖဴဝင္းဝင္းကေလးအေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ကေလးမ်ား သူမဆင္ျမန္းသည္ကို ျမင္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ပင့္သက္ျဖာ၍ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ 
အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

(၂)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇာတ္လမ္းကို ၾကားရသူတိုင္းက အင္မတန္႐ိုးစင္းလွသည္ ထင္မွာပဲ။ တကယ္လည္း ႐ိုးစင္းခဲ့တာပါ။
“အိမ္က ေနျခည္ကို ကိုနဲ႔ သေဘာမတူဘူး ကို၊ သူတို႔ လက္ထပ္ေပးမယ့္သူ ရွိတယ္။ သိပ္ခ်မ္းသာတာပဲ။ သူခ်မ္းသာတာေတြက ဆယ္သက္ေတာင္ စားမကုန္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ေနျခည္က ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာခ်င္ပါဘူး၊ စိတ္ပဲ ခ်မ္းသာခ်င္တာ၊ ေနျခည္တို႔ ထြက္ေျပးၾကရေအာင္လား ကို...”
သူမက ေျပာရွာပါသည္။
“ေနျခည္ ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲလား ဟင္”
“သိပ္ခ်စ္တာပဲ ကို၊ မခြဲႏိုင္ဘူ...း”
“ေနျခည္ အဆင္းရဲ ခံႏိုင္သလား၊ ကိုယ္က ဆင္းရဲတယ္”
“ဒါေပမယ့္... ကိုက အရမ္းၾကင္နာယုယတယ္၊ ကို႕အခ်စ္က သိပ္သိမ္ေမြ႕တာပဲ... ေနျခည္ လူဆင္းရဲေပမယ့္ စိတ္မဆင္းရဲမွာ ေသခ်ာတယ္”
သူမက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေျပာခဲ့ပါသည္။
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ကိုယ္ ေနျခည့္ကို ခိုးပါ့မယ္”
တကယ္တမ္းတြင္ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွလွပပကေလးပင္ ခြဲပစ္ခဲ့ပါသည္။
သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္းထားေသာေန႔တြင္ သူမရွိရာဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္အလာ လမ္းတြင္ လူႀကီးတေယာက္ Heart Attack ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းျဖင့္ ျပဳစုက ေဆး႐ုံႀကီးသို႕ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးခဲ့ရသည္။ လူနာကို အသက္ကယ္ေနရသည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာျမင့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ုံႀကီးမွ ျပန္လာခ်ိန္အထိ လူနာက သတိျပန္မလည္ေသးပါ။ 
ကၽြန္ေတာ္ သူမႏွင့္ခ်ိန္းထားရာဆီသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမ ရွိမေနေတာ့ပါ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဆံုစည္းခြင့္မရခဲ့ပါ။
ေနာက္တပတ္အၾကာတြင္  သူမလက္ထပ္သြားေသာ သတင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အသည္းကြဲ စိတ္ထိခိုက္ရေပမယ့္ ႐ူးေလာက္ေအာင္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
သူမအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္မိန္းမကိုမွ ထပ္ခ်စ္၍မရေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူထပ္မရွာေတာ့သလို လက္လည္းမထပ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း လူပ်ိဳႀကီးဘဝႏွင့္ အေဖာ္မဲ့အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ပါသည္။

(၃)

ယေန႔ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဘုရားေပၚသို႔တက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တရားထိုင္၊ ဆီမီး၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ နံ႕သာကပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာထုိင္ေနစဥ္ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ေတြ႕ပါသည္။ ဟိုးအရင္က ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ တံကြက္ေကာက္အထိ ရွည္လ်ားသည့္ဆံပင္တို႔သည္ ယခုေတာ့ ေငြမင္ေရာင္ ဆံထံုးႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည့္တိုင္ သူမငယ္႐ုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိဆဲပင္...။
သူမေဘးတြင္ အသက္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္ ေျမးမကေလးတေယာက္ကို လက္ဆြဲလ်က္...။ သူမနားဆီမွ လက္မ လက္သည္းခြံခန္႕ရွိေသာ စိန္နားကပ္က ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တလက္လက္ဝင္းျဖာေနပါသည္။ လက္တဖက္က မိေက်ာင္းသားေရအိတ္ မည္းမည္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္...။
ကၽြန္ေတာ္ ရင္တထိတ္ထိတ္ခုန္ကာ သူမေနာက္သို႔လုိက္ခဲ့ၿပီး 
“ေနျခည္မ်ားလားဟင္”
ဟု ေမးလိုက္စဥ္.... သူမက ဖ်တ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္ပါသည္။ သူမမ်က္လံုးေတြ လက္ခနဲ ျဖာလက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရ၏။
“ဟုတ္ကဲ... ကိုေနမ်ိဳး မ်ားလား...”
“ဟုတ္ပါတယ္... ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မွတ္မိတာနဲ႔ လိုက္လာတာပါ၊ ဒါ ေျမးမကေလးလား...”
“ဟုတ္ပါတယ္.... ကၽြန္မသားက ေမြးတာေလ၊ သားတေယာက္ပဲ ရပါတယ္၊ ခုေတာ့ သားက အဂၤလန္မွာပါ။ M.R.C.P ရၿပီးသြားၿပီ၊ ဆရာဝန္ႀကီးေပါ့၊ ေခၽြးမကလည္း ဆရာဝန္ပဲ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဂၤလန္မွာ ဆိုေတာ့... ကၽြန္မတို႔ အဘိုးအဘြားကပဲ ေျမးမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရတယ္၊ သူကေလးက I.L.B.C မွာ တက္ေနတယ္ေလ ...
ခုလို ျပန္ေတြ႕ရတာ သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ ကိုေနမ်ိဳးရယ္... မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ ျပန္ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္မ အသက္ ျပန္ျပန္ ငယ္သြားတာ၊ အိမ္လိုက္ခဲ့ပါဦးလား... ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္”
“ေကာင္းသားပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ သူမႏွင့္ လိုက္သြား ခဲ့မိပါသည္။ ေရႊေတာင္ၾကားရပ္ကြက္ထဲရွိ ရဲတိုက္ႀကီးတမွ် ခမ္းနားလွေသာ အိမ္ႀကီးကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူမ၏ ခ်မ္းသာႁကြယ္ဝမႈအတြက္ မုဒိတာပြားကာ ေက်နပ္မိသည္။ သူမ၏ မာစီးဒီးစ္ ကားႀကီးမွာ ၿငိမ့္ေညာင္းလွသျဖင့္ စက္သံပင္ မၾကားရ။
“လာ.. ကိုေနမ်ိဳး ၊ ကၽြန္မခင္ပြန္းက အင္မတန္သေဘာေကာင္း ေဖာ္ေ႐ြတဲ့သူေပါ့.... ရွင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ခင္သြားပါလိမ့္မယ္၊ ေနာင္လည္း လာလည္ပါ ကိုေနမ်ိဳးရယ္၊ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္ပါတယ္...”

(၄)

သူမခင္ပြန္းက တကယ္ပဲ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းတဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္း တေယာက္ပါ။ ဒီလို လူမ်ိဳးကို ရတာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုယ္စား အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာမိပါသည္။
စကားေျပာၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာသဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ကိုေနမ်ိဳးကို ကၽြန္မေတာင္းပန္ရဦးမယ္... ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က ကိုေနမ်ိဳးနဲ႕ကၽြန္မ ခ်ိန္းခဲ့ၾကတဲ့ တရက္ကို မွတ္မိေသးလား၊ ကၽြန္မ လာေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တနာရီေလာက္ပဲ ေစာင့္ရေသးတယ္၊ အိမ္က ကားနဲ႕ ေမေမ ေရာက္ခ်လာတယ္၊ ကၽြန္မေဖေဖ Heart Attack ရလို႔ ေဆး႐ုံေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေဆး႐ုံႀကီးက အေၾကာင္းၾကားလို႕တဲ့၊ ကၽြန္မတို႕ ခ်က္ခ်င္း လိုက္သြားရတာေလ... လူငယ္တေယာက္ လာပို႔ေပးတာလို႕ ေဆး႐ုံကေျပာတယ္၊ အဲဒီလူကိုေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေဖေဖလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း  Heart Attack ရရွာတာ၊ အဲဒီ လူငယ္တေယာက္ ကယ္ခဲ့လို႕ ေဖေဖမေသခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ သိခြင့္မရခဲ့ဘူး၊ ေလာကႀကီးမွာ အဲဒီလို လူစားမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္ေနာ္၊ သိပ္ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတာပဲ...ေနာက္ေတာ့... ကၽြန္မလည္း ေဖေဖ့ေရာဂါကို ငဲ့ညွာၿပီး ကိုေအာင္ျမင္ကို လက္ထပ္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္တာ”
သူမက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာျပလ်က္ရွိသလို ကိုေအာင္ျမင္ကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကယ္တင္လိုက္မိေသာ လူႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ၏ ဖခင္ျဖစ္ခဲ့မွန္း ဒီေန႔မွပင္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးသားစြာ သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားမွာ ပီတိတမ်ိဳးကို လွပစြာ ခံစားရပါသည္။ ထိုပီတိမွာ သူမကို ခ်စ္သူဘဝတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေသြးေပးခဲ့ေသာ သနပ္ခါးသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖင့္ သူမ လွပခဲ့စဥ္တုန္းက၊... သူမ၏ လွပေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ ကလစ္ကေလးမ်ား လွပစြာ ရွိခဲ့စဥ္တုန္းက...၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ သူမ၏ ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴတြင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ ဖိနပ္ကေလးမ်ား သူမ ဆင္ျမန္းခဲ့စဥ္တုန္းက...၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားခဲ့ရေသာ ပီတိႏွင့္ တထပ္တည္းျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့... ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ သူမဘဝကို အလွဆင္ေပးခဲ့ျခင္းသည္ ထိုက္တန္သည္ ဆိုပါစို႕....။




လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

မိန္းမသံုးေယာက္


(က)

ဒီအခ်ိန္ကို ေမသီ အမုန္းဆံုး။ ေဆး႐ုံကေန ပင္ပင္ပန္းပန္း တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းၿပီး အိမ္ျပန္လာ။ အိမ္ေပါက္ဝကေန “ေမာလာၿပီလား ဟန္နီ”  လို႔ ဆီးႀကိဳေထြးေပြ႕မည့္သူ မရွိ။ အိမ္က အေမွာင္အတိက်လို႔။ ေအးစက္စက္ အသံဗလံ ဘာမွမရွိ။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဘာမွ မရွိ။ ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္သံေတြ မရွိ။ ခၽြဲႏြဲ႕ျမွဴခ်ိဳသံေတြ မရွိ။ ပကတိ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ျခင္း သက္သက္။ ဒါဟာ ေမသီ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ညေနခင္းေတြ။ ရင္မဆိုင္လို႔လည္း မရ။ ေရွာင္ေျပးစရာလည္း မရွိ။ ဒါကို “ၿငီးေငြ႔စရာ အထီးက်န္ဘဝ” လို႔ အမည္တပ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ေမသီျဖင့္ ျငင္းစရာလည္း လိုမယ္မထင္။ ဒါက ေမသီကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘဝေလ။ ေမသီ့ဘဝမွာ သင္ယူေလ့လာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိေနေသးတာ။ MBBS တဘြဲ႕တည္းနဲ႔ မတင္းတိမ္ မေရာင့္ရဲႏိုင္လို႔ MRCP (UK) ဘြဲ႕လည္း ထပ္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်က္ခဲ့မွတ္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြ။ အျခားလူမႈေရးကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္ကို မေပးႏိုင္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ေမသီ့လို ပညာကိုသာ တန္ဖိုးထား ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းလည္း ဆန္ေလ႔ရွိတဲ့ ပညာတတ္မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ နံေဘးမွာ မွီခိုအားထားစရာအေဖာ္တစ္ေယာက္ကို ေသြး႐ူးေသြးတန္း ရွာစရာမလိုပါဘူး လို႔လည္း မာနေသြးက တက္ခဲ့ေသးေတာ့။ 
အင္း.... ခုေတာ့ ေမသီ့အသက္ သုံးဆယ့္ရွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ အိမ္ေထာင္လည္း မျပဳခ်င္ခ့ဲ။ အေဖာ္လည္း မရွာခဲ့။ တစ္ေယာက္တည္း ရွင္သန္ရတာ သိပ္ကို အားရွိတာပဲလို႔ ယူဆခဲ့တာေလ။ အမွီအတြယ္ေတြ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြ အပူေသာကေတြလည္း မလိုခ်င္ခဲ့။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရပ္တည္ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဘဝကိုပဲ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့တာ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ပဲ ယွဥ္လိုက္ယွဥ္လိုက္ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ အားလည္းမငယ္ေပါင္။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ဘဝ။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရတဲ့ဘဝေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းတာ ရွိဦးမလားလို႔ ဟစ္ေႁကြးခဲ့တာ။ ေမသီ့မွာျဖင့္ အားလည္း မအားႏိုင္ခဲ့ေပါင္။ စာေတြက်က္ရ စာေမးပြဲေတြေျဖရ ေဆး႐ုံမွာ လူနာေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ရနဲ႔ အားလပ္ခ်ိန္ရယ္လို႔ကို မရွိခဲ့တာ။ အပန္းေျဖစရာဆိုလို႔ တခါတရံ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ခ်ိန္းၾက၊ picnic ထြက္ၾက၊ စားၾကေသာက္ၾက၊ ႐ုပ္ရွင္ေလး ၾကည့္ၾက။ ဒါေလးပဲ ရွိတာ။ ေမသီက ဘဝမွာ ပညာကိုသာ အေလးအနက္ထားခဲ့လြန္းေတာ့ ဘယ္အရာကိုမွ ပညာေလာက္ အေရးႀကီးတယ္လို႔ တယ္မထင္ခဲ့ဘူးေလ။ အခ်စ္ဆိုတာကိုလည္း လံုးဝ အယံုအၾကည္ မရွိ။ ခ်စ္သူ အေဖာ္မြန္ဆိုတာကိုလည္း အခ်ိန္ကုန္ေစတယ္လို႔ ထင္မိသူ။ ခုေတာ့ အရြယ္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ဟိုင္းခဲ့ၿပီမို႔ အေဖာ္ကိုလည္း မတမ္းတ လိုေတာ့ပါဘူး။ အေဖာ္မရွာခဲ့တာကို ေနာင္တေတာ့ မရခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝကို ဘာကို စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္မိမွန္းမသိ။ စိတ္တိုင္းမက်မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဘာကိုလိုအပ္မွန္း ေတာင့္တခ်င္မွန္းလည္း မသိ။ အထီးက်န္ဆန္ ခံစားမိတာကိုေတာ့ျဖင့္ မဖံုးကြယ္လိုပါဘူးေလ။ ခုခ်ိန္က်ေတာ့မွ....။

(ခ)
ညေန ေျခာက္နာရီဆို ေမာင္ျပန္လာခ်ိန္...။ ေကသီက ငါးနာရီခြဲဆို မီးဖိုခန္းထဲမွာ သီခ်င္းကေလး တေအးေအးနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေနက်...။ ဒါမွ ေမာင္ျပန္လာခ်ိန္မွာ... တုိင္ပင္ကိုက္ ထမင္းဟင္း ပူပူေႏြးေႏြးစားရမွာကိုး။ သမီးေလးက ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ၿပီး ခဏနား ေရခ်ိဳးေပးၿပီး ခဏအိပ္ခိုင္းထားၿပီ။ သူ႔ေဖေဖ ျပန္လာရင္ ႏိုးေနက်။ အဲဒီေတာ့မွ မိသားစုသံုးေယာက္ ထမင္းဝိုင္းမွာ... ရယ္ေမာ စကားေတြ ဆိုရင္း အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ၾက။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကေလးကို ေကသီ မက္ေမာေပ်ာ္ရႊင္မိပါရဲ့...။ တေနကုန္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အိမ္မႈကိစၥ ေဝယ်ာဝစၥေတြၾကားမွာ မအားလပ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ေမာလွတယ္လို႔ ေကသီျဖင့္ မထင္မိေပါင္။ ေကသီခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ေမာင္နဲ႔ သမီးေလးအတြက္ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ကိုင္ေပးရတာကို ေကသီ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္ၿမဲ...။ အိမ္ရဲ့ဝင္ေငြကို ေမာင္က ျပည့္စံုေလာက္ငွစြာ ေဖြရွာေပးႏိုင္သူမို႔ မိသားစုဘဝ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈကေလးကို ေကသီက ပိုက္ဆံထက္ ပိုမက္ေမာတာမို႔ အိမ္ရွင္မဘဝကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ အိမ္ရွင္မ လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ေအာက္က်သိမ္ငယ္တယ္ရယ္ လို႔လည္း မခံစားမိပါဘူး။ ေမာင္နဲ႔သမီးေလးတို႔ရဲ့ ရယ္ေမာသံ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္သံေတြ ညံစီေနတဲ့ ဒီအိမ္ကေလးကိုပဲ တြယ္တြယ္တာတာ ရွိလွတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာက္မွာထား ျမွဳပ္ႏွံၿပီး ေမာင္နဲ႔သမီးအတြက္ ပါရမီျဖည့္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္ေနသူ....။
သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ေကသီမသိ။ ေကသီကေတာ့ ေမာင့္အတြက္ ႐ုံးသြားဖို႔ အဝတ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေပးရတာ။ ေမာင့္ရဲ့ neck tie ကို ကိုယ္တိုင္ခ်ည္ေပးရတာ။ သမီးေလးကို ကိုယ္တုိင္ေက်ာင္းပို႔ရတာ။ စာေတြသင္ေပးရတာ။ ကဗ်ာေတြ အတူတူရြတ္ေပးရတာ။ ဘုရားအတူတူ ရွိခိုးရတာ။ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႕ၾကည္ႏူးတတ္သူပါ။ ေကသီ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စီးပြားေရးနယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရေနခ်ိန္မွာ ေကသီက အမ်ားအျမင္မွာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ သာမန္အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ ေကသီကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေပ်ာ္႐ႊင္ဆံုးမိန္းမတေယာက္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ဘဝကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲႏိုင္မွ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တာမွတ္လား။ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးလူေတြဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေတြ ရထားတဲ့သူေတြကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ရထားတာေတြအေပၚ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲႏိုင္သူေတြကမွ အေပ်ာ္ဆံုးလူေတြပါ...။

(ဂ)

႐ုံးမွာ တေနကုန္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ၿပီးရင္... ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ... စႏီၵတေယာက္ သက္ျပင္းေမာကို ခ်မိတာ ေန႔တိုင္းပါပဲ...။ ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူက စႏၵီ႕ထက္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္မွာ။ အိမ္မွာ လူပိုေခၚမထားဘဲ စႏီၵတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္က်င့္သံုးတာမို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တြက္ကပ္ခ်င္စိတ္ကေလးေတြလည္း ရွိခ်င္ေသးတာ။ ဝင္ေငြရွာၾကတာခ်င္းအတူတူ ဘယ္သူကမွ ပိုၿပီး အခြင့္အေရးမယူသင့္ဘူး လို႔ကို ေႁကြးေၾကာ္ထားၾကတာေလ။ စႏီၵတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဘိုဆန္ဆန္အေတြးအေခၚမ်ိဳးေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသူေတြ ဆိုေတာ့ “အခြင့္အေရး” တို႔ “ရပိုင္ခြင့္” တို႔ ဆိုတာေတြကိုေတာ့ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးစြဲတတ္တယ္ေလ။ သာတာနာတာေတြ တြက္လြန္းလို႔ ကေလးေတာင္ မယူတာ ၾကည့္။ ကေလးရလာရင္ ကေလးရဲ့ တာဝန္ ေဝယ်ာဝစၥေတြ ကေလးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ့္ အေရး ... အမေလး ...ေတြးလိုက္ရင္ ရင္ေမာစရာမို႔ ကေလးဆို ေဝးေဝးကေရွာင္ပါ တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တကိုယ္ေကာင္းဆန္ခ်င္တာလည္း အတူတူမို႔... ကေလးရွိလာရင္ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ရတာေတြ အမ်ားသားမို႔ လံုးဝကေလးမယူေၾကး...။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ထားရမွာကို စားေတာ့စားခ်င္ေပမယ့္ မလုပ္ခ်င္တာက ဆိုးတာ..။ အဲဒီေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ရယ္ဒီမိတ္အစားအစာေတြနဲ႔ပဲ နပန္းလံုးေနတာ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္လံုးလံုး..။ ကိုယ့္အဝတ္ကိုယ္ေလွ်ာ္... ကိုယ့္ဘာသာ မီးပူတိုက္ဝတ္ေၾကး...။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ လုပ္မေပးႏိုင္။ ဒါေတာင္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ဖုန္စုပ္စက္ဆြဲဖို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား အလိုက္သိဆြဲေပးမလဲလို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေစာင္းေပေပ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ စႏီၵတို႔က လင္မယားေတြေပမယ့္ စိမ္းေတာ့အစိမ္းသား။ သူကလည္း ျပန္ေရာက္လာရင္ သူ႔ဘာသာ ရွာႀကံစားေသာက္ၿပီး Lap top တလံုးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း အင္တာနက္ဝင္ေနေတာ့တာ။ စႏီၵကလည္း ကိုယ္ပိုင္ Lap top တလံုးနဲ႔ သပ္သပ္...အခ်ိန္ကုန္။ ညအိပ္ရာဝင္ေတာ့လည္း ေက်ာခ်င္းကပ္လ်က္...။ တခါတေလေတာ့လည္း စဥ္းစားမိေသး...။ စႏီၵတို႔ရဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝက ဘယ္လိုႀကီးမ်ားလဲလို႔။ တမိုးေအာက္မွာ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ အတူေနၿပီး ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ သူ႔ဘဝနဲ႔သူ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ရွာေဖြႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ ဘဝဟာ... ဘာမွလည္း အဓိပၸါယ္မရွိသလိုပါပဲ... ဒါေပမယ့္လည္း စႏီၵက ေနသားတက်ျဖစ္လို႔....။


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ေမေမသို႔ေပးစာ (၂)



(က)

ခ်စ္ေသာေမေမ...
သမီးအသက္ ႏွစ္ႏွစ္ ရွိၿပီေနာ္။  အသက္ႏွစ္ႏွစ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ေလာကႀကီးဆီကေန သမီးသင္ယူခဲ့တာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ သိလား။ တီဗြီထဲက သီခ်င္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး လုိက္ဆိုတတ္တယ္။ သူတို႔လို လိုက္ကတတ္တယ္။ သမီးက ေဖေဖနဲ႔ေမေမ စကားေျပာရင္လည္း နားေထာင္ထားၿပီး သိမ္းထားတာ ေမေမရဲ့။ လိုအပ္ေတာ့မွ ျပန္ထုတ္သံုးတာ ခိ ခိ...။ 
တစ္ခါတုန္းကေလ ေဖေဖ့ကို ေမေမက “ေဖေဖ ရက္စက္တယ္” လို႔ ေျပာဖူးတယ္ေလ။ အဲဒါကို သမီးက မွတ္ထားတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေဖေဖက ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားတာ သမီးကို ေခၚမသြားဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ သမီးက ေအာ္ပစ္လုိက္တာေပါ့။ “ေဖေဖ ရက္စက္တယ္” လို႔ေလ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမ တအံ့တၾသေတြျဖစ္ၿပီး ရယ္ေမာၾကပါေလေရာ။ သမီး ပထမဆံုးေျပာတဲ့ စကားအသစ္အဆန္းေတြကို ၾကားတိုင္း ေမေမတို႔ တအံ့တၾသရယ္ၾကတယ္ေနာ္။ ေမေမ သမီးကို ထမင္းခြံ႕တဲ့အခါ အလုပ္ႀကီးႀကီးခြ႔ံေတာ့ သမီးက...
ေမေမ... ႀကီးႀကီးမေကၽြးနဲ႔၊ ေသးေသးေလးေကၽြး။ ေမေမ ရက္စက္တယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမေမ့မွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေဖေဖ့ကို ျပန္ေျပာျပၿပီး ရယ္လို႔မဆံုးဘူးေလ။ သမီးက ဒီလိုပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ စကားအသစ္အဆန္းေတြ ေမေမတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ထုတ္ထုတ္ေျပာတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါ သမီးရဲ့ အက်င့္ေပါ့။
ေမေမက ေျပာတယ္။ Terrible Two တဲ့။ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ဟာ ကေလးေတြ အဆိုးဆံုးအခ်ိန္တဲ့။ လူႀကီးရဲ့စကားကုိလည္း နားမေထာင္၊ အႏၱရာယ္ကိုလည္း နားမလည္ဘဲ ဇြတ္တ႐ြတ္ထင္ရာစိုင္းလြန္းလို႔ အဆိုးဆံုးလို႔ေျပာတာတဲ့။ သမီးကေတာ့ သမီးအသက္အ႐ြယ္ကေလးနဲ႔ လိမၼာပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေဖေဖ ေမေမ မရယ္နဲ႕ေလ။ သမီးက ဥပမာျပမွာေပါ့။ ဥပမာ- သမီး ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ကတည္းက Nappy ထဲမွာ အီအီးေတြ မပါခ်ေတာ့ဘဲ ေမေမ့ကို “ေမေမ အီးအီး တကယ္ပါမွာ” လို႔ ေျပာၿပီး ေမေမတင္ေပးတဲ့ ေမေမတင္ေပးတဲ့ ကမုတ္ေပၚမွာ သမီးရဲ့ ထိုင္ခံုကမုတ္အေသးကေလး တစ္ထပ္ထပ္ခင္းၿပီး အီးအီးပါတတ္ေနၿပီေလ။ 
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ညညဆိုလည္း ေမေမ့ကို တရားထိုင္ျဖစ္ေအာင္ ဘုရားခန္းကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚတာ သမီးေလ ဟုတ္တယ္မွတ္လား။ ေမေမတရားထိုင္၊ မီးလည္းတရားထိုင္ အတူတူထိုင္ ဆိုၿပီး ေမေမ့ေဘးမွာ ေမေမ့လို ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ၿပီး သမီးက တရားထုိင္တယ္ေလ။ ေမေမ သင္ျပေပးသလို မ်က္လံုးကေလးေတြ မွိတ္ထားၿပီး ႏွာေခါင္းကေန အသက္ရွဴတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မွတ္လား။ သမီးရဲ့ မ်က္ႏွာကေလးက ၿပံဳးစိစိ စပ္ၿဖီးၿဖီးကေလးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမေမတရားထိုင္ျဖစ္ေအာင္ သမီးက လိမၼာေပးခဲ့တာပါရွင့္။ 
ေနာက္ထပ္ သမီး သိတတ္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိပါေသးတယ္ေနာ္။ သမီးက ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ကတည္းက  ေမေမသင္ေပးတဲ့ နေမာတႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ (အရဟေတာ ကို က်န္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္) သမၼာသဗၺဳဒၶႆ ဆိုတဲ့ ဘုရားရွိခိုးကို အလြတ္ရေနၿပီေလ။ အဲဒါလည္း လိမၼာတာေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့လည္း မနက္ မနက္ဆို ေမေမက သမီးကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးရင္ အရဟံကေနစၿပီး ဘဂဝါအဆံုးထိေအာင္ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေပးေနက်မို႔ တခါတခါ ေမေမ ေမ့သြားရင္ေတာင္ သမီးက ေမေမ့ကို “ေမေမ... ၾသကာသ” ဆိုၿပီးေတာ့ သတိေပးတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါ သမီးလိမၼာတာေပါ့ေနာ္ ေမေမ။ 


(ခ)


ေမေမေရ...
သမီးက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အလွေတာ့ႀကိဳက္တတ္တယ္ေနာ္ ေမေမ။ ေမေမ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးရင္လည္း သမီးက ဆိုးခ်င္တယ္။ ဘြားဘြားက မ်က္ခံုးဆြဲေတာ့လည္း သမီးဆြဲခ်င္တာပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက အကၤ်ီ အသစ္ ဂါဝန္အသစ္ လွလွေလးေတြ ဝယ္ေပးတဲ့အခါ သမီးက အရမ္းႀကိဳက္။ ေမေမ့နားက နားကပ္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ...
“ေမေမ စိန္လိုခ်င္တယ္” လို႔ သမီး ပူဆာေတာ့ ေမေမက မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရယ္ပါေလေရာေနာ္။ ေမေမလုပ္သမွ် အကုန္ အတုခိုးၿပီး သမီးလုပ္ေတာ့လည္း ေမေမက သေဘာေတြ က်ေနတာပါပဲ။ သမီးကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္စရာမ်ား မွတ္ေနသလား ဟင္ ေမေမ။ 
ေမေမက ေဖေဖ ႐ုံးသြားရင္ တံခါးဝထိ လိုက္ပို႔ၿပီး ... “ေမာင္... take care, bye bye ဒါလင္” လို႔ေျပာရင္ သမီးကလည္း “ေမာင္... take care, bye bye ဒါလင္” လို႔ လိုက္ေျပာတာေပါ့။ သမီးရဲ့ အမူအရာကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖက သေဘာက်လို႔ ရယ္ေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သမီးကေလ ေဖေဖ့နာမည္ အံ့ထြန္းေမာင္၊ ေမေမ့နာမည္ ထားထားလင္း၊ သမီးနာမည္ ေမမိုးမာန္ေမာင္။ ေဖေဖက ဆရာဝန္၊ ေမေမက စာေရးတယ္ဆိုတာေတြလည္း ေျပာျပတတ္ေနၿပီေနာ္။ သမီးႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲလို႔ ေမေမကေမးရင္ သမီးက ဆရာဝန္လို႔ေျပာေတာ့ ၾကားရတဲ့လူတိုင္းက သေဘာက်ၾကတယ္ေလ။ သမီးက ဒီလိုပါပဲ။ ေဖေဖ ဆရာဝန္၊ ေမေမ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ သမီးလည္း ဆရာဝန္လုပ္မွာေပါ့ေနာ္။ အင္း... ၿပီးေတာ့ သမီးလုပ္ခ်င္တာ ေမေမ့လို စာေရးဆရာမရွင့္။ ေမေမက ေမြ႕ရာေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီး စာေရးေနၿပီဆိုရင္ သမီးကလည္း “ေမေမ... မီးလည္း စာေရး”ဆိုၿပီး ပူဆာတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေမေမက စာအုပ္နဲ႔ေဘာလ္ပဲန္ သမီးကို ထုတ္ေပးတယ္ေလ။ သမီးကလည္း ေမေမ့ကို အတုခိုးၿပီး ေမေမ့လိုေမွာက္ၿပီး စာေရးတာေပါ့။ ေမေမက ေမးတယ္။ 
“ေနပါဦး...သမီးက အခ်စ္ဝတၳဳေရးမွာလား စံုေထာက္လား” ဆိုေတာ့ သမီးက မစဥ္းစားဘဲ “စံုေထာက္” လို႔ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျဖေတာ့ ေမေမက အံ့ၾသၿပီးရယ္ပါေရာ။ 
“သမီးက ဟယ္ရီေပၚတာေရးမွာလား”လို႔ ေမေမက ေမးေတာ့ “ဟယ္ရီေပၚတာေရးမွာ”လို႔ သမီးက ျပန္ေျဖတာေပါ့။ ခစ္...ခစ္... ရယ္ရတယ္ေနာ္။ ဟယ္ရီေပၚတာ ဆိုတာ ဘာမွန္းလဲ သမီးသိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမ ေမးလို႔ ေျဖရတာ။ 


(ဂ)


ခ်စ္ေမေမ....
သမီးက ဦးထုပ္တို႔၊ ေနကာမ်က္မွန္တို႔၊ လက္ကိုင္အိတ္တို႔ကိုလည္း သိပ္ႀကိဳက္ေသးတယ္ေနာ္။ Super Stores ေတြဆီ ေမေမသြားတဲ့အခါ သမီးက မ်က္မွန္ေတြေကာက္တပ္၊ ဦးထုပ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေဆာင္းၾကည့္၊ လက္ကိုင္အိတ္ေတြ ကိုင္ၾကည့္နဲ႔ အိုက္တင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတာေပါ့။ လူေတြက သမီးကို လွည့္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရယ္သြားၾကတယ္ေလ။ ေမေမက သမီးကို ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္မလားလို႔ ေမးရင္ သမီးက “ေမေမ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္မယ္” လို႔ ပူဆာတာေပါ့။ ေမေမက သေဘာက်ၿပီး ရယ္ပါေလေရာ။ သမီးက ေမေမ့အတြက္ အၿမဲတမ္းရယ္စရာေကာင္းေနလားဟင္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္ေနရင္ သမီးေပ်ာ္တယ္ သိလား။ 
ၿပီးေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ ေမေမက သမီးကို ျမန္မာျပည္က ကာရာအိုေကသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပတယ္ေလ။ သမီးက မို႔မို႕သီခ်င္းေတြဆို သိပ္ႀကိဳက္ပဲ။ လိုက္ေတာင္ ဆိုတတ္တယ္သိလား။ ေကာင္ေလးရယ္ တို႔၊ ေဆြး.... တို႔ ဆိုရင္ သမီးက အိုက္တင္ကေလးေတြပါ အတုခိုးၿပီး လိုက္ဆိုတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး စိုးလြင္လြင္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး Hip Hop လည္း သမီးႀကိဳက္တာပဲ။ ေမေမ့ကို Hip Hop ဖြင့္ေပးပါလို႔ ပူဆာရတာလည္း အေမာပဲေနာ္။
ၿပီးေတာ့ ေမေမ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္တာနဲ႔ “မီး ပံုၾကည့္မယ္.... မီး ပံုၾကည့္မယ္” လို႔ သမီးက ပူဆာေနက်ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သမီးရဲ့ပံုေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေမေမက ထည့္သိမ္းထားတာကိုး။ သမီးရဲ့ ပံုေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္ရတာ သမီးသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ သိလား ေမေမ။ တခိခိနဲ႔ သမီးဘာသာ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေနရတယ္။ သမီးက ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရတာကိုလည္း ဝါသနာပါေသးတယ္။ ေမေမက သမီးကို ဂါဝန္လွလွဝတ္ေပးၿပီးရင္ သမီးက “ေမေမ ဓာတ္ပံု႐ိုက္” လို႔ ေအာ္ေနက်ေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သမီးကို ဗြီဒီယို႐ိုက္ထားရင္လည္း သမီးက အရမ္းသေဘာက်။ သမီးက အိုက္တင္ေတြ လုပ္ရတာ အေမာပဲ။ ဟီဟိ။ သမီးက မ်က္ခံုးေတြ၊ မ်က္လံုးေတြ ပင့္ၿပီး အိုက္တင္ေတြ သိပ္လုပ္တတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ေမေမက ေမးျပန္ေရာ။ သမီးႀကီးလာရင္ မင္းသမီးလုပ္မလားတဲ့။ သမီးက “ေမေမ မင္းသမီးလုပ္မယ္” လို႔ ပူဆာျပန္ေရာေလ။

ခ်စ္ေသာေမေမ....
ေမေမက သမီးကို သင္ေပးထားတယ္ေလ။ I love you ဆိုတဲ့ စကားေလးေပါ့။ သမီးက ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ၿပီးေတာ့ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြားေတြကို I  love you လို႔ ေျပာရင္ ၾကားရတဲ့သူတိုင္း သိပ္ကို ဘဝင္က်ၾကတာေလ။ အဲဒါကို သမီးက သိထားတာေပါ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သမီးတို႔ အိမ္ေဘးက  ေကာင္ေလးကို ေတြ႔ေတာ့ သမီးက...
“ေကာင္ေလး....I love you.”  လွမ္းေအာ္ၿပီး ေျပးလိုက္ေတာ့ ေဖေဖက “ဟာကြာ....သမီးေနာ္”ဆိုၿပီး သမီးကို အတင္းဖမ္းခ်ဳပ္ထားပါေလေရာ။ သမီးက ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ေမေမက သင္ထားတာကိုး။ ေတြ႔သမွ်လူကို I love you လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ သူတို႔က သေဘာက်ၾကတာကိုး။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖက သမီးကို သင္ျပန္တယ္။
“သမီး...ေကာင္ေလးေတြကိုေတြ႔ရင္ I love you လို႔ မေျပာရဘူးေနာ္။ bye bye လို႔ ေျပာရတယ္ ၾကားလား” တဲ့။ သမီးက မွတ္ထားတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ကစားကြင္းမွာ သမီးအရြယ္ေကာင္ေလးေတြကို ေတြ႔တဲ့အခါ သမီးက “ေကာင္ေလး...။ love” လို႔ပဲ တိုးလိုးတန္းလန္းကေလး ေျပာၿပီးမွ ေဖေဖ့ကိုခ်က္ခ်င္းသတိရၿပီး ၿပံဳးစိစိလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး “bye bye” လို႔ ေျပာင္းေျပာလိုက္တာေပါ့။ ေဖေဖက သမီးသိတတ္လြန္းတာကို သေဘာေတြက်ၿပီး “ဒါမွ ေဖေဖ့သမီး” ဆိုၿပီး သမီးကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သမီး သိတတ္တာေတြက အမ်ားႀကီးပါ ေမေမရဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း သမီးဆိုးတဲ့အခ်ိန္လည္း ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ ေမေမက သမီးကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အလုပ္ေတြခ်ည္း ဖိလုပ္ေနတဲ့အခါ သမီးဆိုးတာေပါ့။ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး အက်ယ္ႀကီးေအာ္ပစ္လိုက္တာေပါ့။ 
သမီးသိပ္ေပ်ာ္တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ေမေမ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးကို သမီးမေမ့ေသးဘူး။ အၿမဲတမ္း သတိရတယ္။ သမီး ႏွစ္ႏွစ္ ျပည့္တုန္းကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက Birthday Cake ႀကီး ႏွစ္လံုးေတာင္ လက္ေဆာင္ရတယ္ေလ။ တစ္လံုးက ဘြားဘြားသိန္းေပးတာ။ ေခ်ာကလက္ကိတ္ႀကီး။ ေနာက္တစ္လံုးက ဘြားဘြားမီးေပးတာ။ ခ်ိစ္ကိတ္အႀကီးႀကီးပဲ။ အဲဒီအေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္လွလွကေလး ႏွစ္တုိင္တင္ၿပီး Happy Birthday သီခ်င္းကို ဝုိင္းဆိုၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္ ေမေမ။ သမီးက ဖေယာင္းတိုင္ကေလးေတြကို တဖူးဖူးနဲ႔မႈတ္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘြားဘြားၫြန္႔ေရာက္ေနတာမို႔ ဘြားဘြားၫြန္႔ရဲ့ စပါယ္ရွယ္ Chicken Rose ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္ၿပီး ဘြားဘြားေတြကို ဖိတ္ေကၽြးတယ္ေလ။ သမီးလည္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ မုန္႔ဖိုးေတြ အမ်ားႀကီးရတာေပါ့။ သမီးကို ခဏခဏ Happy Birthday လုပ္ေပးပါေမေမ။ ေနာက္ဆိုရင္ ဆိုင္ေတြမွာ သြားစားတဲ့အခါ အဲဒီဆိုင္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ကေလးေတြ ထြန္းထားတိုင္း သမီးက Happy to you ဆိုၿပီး မႈတ္မႈတ္ပစ္တတ္တယ္ေလ။ ေမေမက မမႈတ္ရဘူးတဲ့။ ေပ်ာ္လို႔ပါ ေမေမရဲ့။


(ဃ)


ေမေမေရ....
ဒီအ႐ြယ္ဟာ အင္မတန္ အတုခိုးတတ္တဲ့အ႐ြယ္လို႔ ေမေမက ေျပာတယ္ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ သမီးေရွ႕မွာ ေတာက္ ေတြ မေခါက္ပါနဲ႔။ သမီးက လိုက္ေခါက္မွာပဲ။ သမီးေရွ႕မွာ စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္ လို႔ မညည္းပါနဲ႔။ သမီးကလည္း ေမေမလုပ္သလို ေခါင္းကုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကေလး႐ႈံ႕ၿပီး စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္ လို႔ လုိက္ညည္းမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အမေလး ေမာလိုက္တာေနာ္ လို႔ ေမေမေျပာသလို သမီးလိုက္ေျပာေတာ့ ေမေမက တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္ပါေလေရာ။ ေဖေဖ့ကို ႏိွပ္ေပးသလို သမီးကလည္း ေဖေဖ့ကို ႏွိပ္ေပးပါတယ္ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းတတ္တဲ့ ေမေမ့ကို သမီးက ေက်ာေပၚတက္ၿပီး နင္းေပးေသးတယ္ေလ ဟုတ္တယ္မွတ္လား။ ၿပီးေတာ့မွ သမီးအလွည့္ေပါ့။
“မီးအလွည့္” ဆိုၿပီး ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ ဇက္ကေလးထိုးေပးေတာ့ ေဖေဖက သမီးကို ရွယ္ႏွိပ္ေပးတာ သိလား။ သမီးက မ်က္လံုးကေလးေမွးၿပီး ဇိမ္ခံတာေပါ့ေနာ္။ 
ေဖေဖကေျပာေသးတယ္။ သမီးမွာ Photographic memory ရွိတယ္တဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ လူႀကီးေတြထက္ေတာင္ သမီးက ပိုမွတ္မိေနေသးတယ္။ တစ္ခါတုန္းကေပါ့။ ဘြားဘြားျမ နဲ႔ ဘဘျပည့္တို႔ လာလည္တုန္းက ျပန္ခါနီးမွာ Manchester Airport ေဘးနားက Travel Lodge တစ္ခုမွာ ညအိပ္ၿပီးမွ မနက္ေလဆိပ္ဆင္းၾကတာကိုး။ အဲဒီလိုပဲ ဘြားဘြားၫြန္႔ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီ Travel Lodge မွာပဲ တစ္ညအိပ္ဖို႔ ေဖေဖက Online ကေန Online Booking လုပ္ထားတယ္ေလ။ သမီးတို႔ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီအခန္းက ဘြားဘြားျမတို႔ ေနသြားတဲ့ အခန္းနံပါတ္ ၁၃၃။ အဲဒီအခန္းနား ေရာက္တာနဲ႔ သမီးက ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိၿပီး ...
“ဘြားဘြားျမ... ဘြားဘြားျမ” လို႔ ထေအာ္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ တအံ့တၾသ မ်က္လံုးကို ဝိုင္းေရာ။ ဒီအခန္းပဲဆိုတာ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ သမီးေနာက္မွ သတိထားမိၾကတယ္ေလ။ သမီးက အဲဒီလို မွတ္ဉာဏ္လည္း ေကာင္းေသးတာ ေမေမရဲ့။ ေမေမသင္ေပးလို႔ ၁ ကေန ၁၀ အထိလည္း ေရတတ္ၿပီ။ A to Z လည္း ေမေမဆိုသလို လိုက္ဆိုႏိုင္ၿပီ ေမေမေရ... သမီးက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔လားမသိဘူး အ႐ြယ္တူ အေဖာ္ကေလးေတြျမင္ရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္ ေမေမရဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကို ေက်ာင္းျမန္ျမန္ ပိုို႔ေတာ့ေနာ္။ သမီးေက်ာင္းတက္ခ်င္ၿပီ ေမေမရဲ့။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကို Nursery အပ္ေပးထားၿပီ။ ေနာင္ႏွစ္ဆို သမီးေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္ေလ။ အဲဒီအခါက် သမီးအသက္ သံုးႏွစ္ရွိၿပီေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေရးစရာအေတြ႔အႀကံဳေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ရလာဦးမွာ။ အဲဒီအခါက်မွ ထပ္ေရးေတာ့မယ္ေနာ္ ေမေမ။ အခုေတာ့ တာ့တာ။

ေမေမ့ ခ်စ္သမီး “ေမ”




လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
{၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း }

သမီးေလးနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ


(က) 
အိမ္ကပို႔လုိက္တဲ့ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္အဖံုးမွာ အဆိုေတာ္ရဲေလးရဲ့နာမည္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာမို႔ ဇြန္လထဲမွာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ့္ သမီးေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေပါင္းဖတ္ပါတယ္။ Ye Lay .... ရဲေလး တဲ့။  
“ဟုတ္တယ္သမီးေလး၊ အဲဒီ ကိုကိုရဲ့နာမည္က ရဲေလးတဲ့.... အဆိုေတာ္ေလ...”လို႔ ဆိုေတာ့ ေက်နပ္မသြားဘဲ ဆက္ေမးပါတယ္။
“Why he's called ရဲေလး” တဲ့။ 
“ေၾသာ္... သူ႔ေမေမက ရဲေလးလို႔ ေပးထားလို႔ေပါ့ သမီးရဲ့...။ သမီးကို ေမေမက ေမမိုးမာန္ေမာင္ လို႔ ေပးထားသလိုမ်ိဳးေပါ့။ လူတိုင္းမွာ နာမည္ေတြရွိရတယ္ေလ...”  
သူ ေက်နပ္ပံုမရေသး။ “Why” တဲ့။ ဆက္ေမးေနေသးတာ။ သူေမးခ်င္တာကို ကၽြန္မလည္း နားလည္သလိုလို ရွိတာနဲ႔ သူ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲအထိ အေျဖကို စနစ္တက် စီစဥ္ရွင္းျပရပါတယ္။ 
“ဒီလိုသမီးရယ္....လူေတြက အမ်ားႀကီးရွိတယ္မဟုတ္လား... နာမည္ေတြ ေပးမထားရင္ အကုန္ေရာကုန္မွာေပါ့ေနာ္။ သမီးက ဥပမာဆိုပါေတာ့ သမီးရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ နာမည္ေတြ ေပးမထားရင္ သူတို႔ကို သမီး ဘယ္လိုေခၚမလဲ။ ဟုတ္တယ္မလား။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို မွတ္လို႔လြယ္ေအာင္၊ ေခၚလို႔လြယ္ေအာင္ နာမည္ေတြ ေပးထားရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က နာမည္လွလွေလးေတြ ရွာၿပီး ေပးတတ္ၾကတယ္။ လူနဲ႔လိုက္ေအာင္ေပါ့။” လို႔ ရွင္းျပမွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ 
ဒီအ႐ြယ္ ကေလးေတြရဲ့ ေခါင္းထဲမွာ သိခ်င္စရာ ေမးခြန္းေတြက အမ်ားႀကီးပဲ တန္းစီရွိေနတတ္တာပါ။ သူတို႔ ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျဖေပးဖို႔ အခ်ိန္ယူဖို႔၊ နားလည္တဲ့အထိ ရွင္းျပဖို႔ ကၽြန္မတို႔မွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ သူတို႔သိခ်င္တာေလးေတြ သိခြင့္ရတဲ့အခါ ေက်နပ္သြားၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း ယံုၾကည္မႈတိုးလာသလို ရင့္လည္းရင့္က်က္လာတတ္ပါတယ္။ 

 (ခ)

 တစ္ေန႔ကေတာ့ ေက်ာင္းကေန သြားျပန္ႀကိဳလာခိ်န္မွာ သမီးေလးက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာပါတယ္။
 “ေမေမ သမီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာေအာင္ သမီးဘာလုပ္ရမလဲဟင္”တဲ့။ 
ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း အေျဖမေပးေသးဘဲ အခ်ိန္ခဏယူၿပီး စဥ္းစားရပါတယ္။ ဘယ္လိုေျဖရင္ေကာင္းမလဲ။ ကိုယ့္သမီးေလးကို ေတာ္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ မိခင္တိုင္းရဲ့ အတၱပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ့...။
“သမီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေစခ်င္ရင္ သမီးဘာလုပ္ရမလဲဆိုရင္ေတာ့ သမီးေတာ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္သမီး။ ေတာ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို လူတိုင္းက ေပါင္းခ်င္တယ္။ အထင္လည္း ႀကီးၾကတယ္” 
သမီးေလးရဲ့ မ်က္လံုးကေလးေတြ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္လာတာကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းပဲ သတိထားမိပါတယ္။ သူ စိတ္ဝင္စားေနၿပီ။ 
“ေတာ္ေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ ေမေမ”တဲ့။
“ေတာ္ေအာင္ စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ရမယ္။ သခ်ာၤေတြ အမ်ားႀကီး တြက္ရမယ္။ Sports ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ရမွာေပါ့” ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ အေျဖကို သူလက္ခံပါတယ္။ 
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ Library က ငွားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို တစ္လံုးခ်င္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေပါင္းဖတ္ေနေတာ့တာကိုး။ ၿပီးေတာ့ သခ်ာၤစာအုပ္ထဲမွာ အေပါင္း အႏုတ္ေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ထိုင္တြက္ေနေတာ့တာမို႔ ကၽြန္မရဲ့အေျဖအတြက္ နည္းနည္းစိတ္တိုင္းက်မိပါတယ္။ 
မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ သားသမီးကေလးေတြကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံကေလးရလာေအာင္ သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ရာမွာ ပညာသားကေလးလည္း ပါရမယ္ေလ။

(ဂ)

သမီးေလးက တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ခုခုကို အာ႐ုံစူးစိုက္ေတြးေနတတ္သလိုမ်ိဳး အၾကာႀကီးေတြးေနတတ္ပါတယ္။ ေတြးေနရာကေန ေမးခြန္းေတြက ပါလာေတာ့တာပါ။ ေဆာင္းတြင္းတစ္ခုတုန္းက သစ္႐ြက္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး...
“ေမေမ သစ္႐ြက္ေတြက အပင္ေပၚမွာမေနဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေအာက္ကို ေႂကြကုန္ရတာလဲ”တဲ့။ 
ကၽြန္မ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ စဥ္းစားရျပန္ပါတယ္။ 
“ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ အရမ္းေအးလာတယ္ေလ သမီးရဲ့။ အေအးဒဏ္ကို သစ္႐ြက္ေလးေတြ မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေႁကြကုန္တာ။ ေႏြရာသီက်ေတာ့ ျပန္ေႏြးလာေတာ့ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ ပန္းပြင့္ကေလးေတြ ျပန္ရွင္လာၾကတာေပါ့” လို႔ေျဖေတာ့ “ေၾသာ္ ေၾသာ္” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေမးျပန္တယ္။
“ေမေမ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ဆံပင္ေတြက ဘာလို႔ blonde ျဖစ္ေနၿပီး သမီးက ဘာလို႔ Black ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္” တဲ့။
“အဲဒါ ေမေမတို႔နဲ႔ သူတို႔ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇခ်င္း မတူၾကဘူးေလ။ သူတို႔က လူျဖဴမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ဆံပင္ေတြက အဲဒီအေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေမေမတို႔က အာရွမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ဆံပင္ေတြက အနက္ေရာင္ေပါ့”
“မ်ိဳး႐ိုးဗီဇဆိုတာ ဘာလဲေမေမ” တဲ့။
သမီးကို Gene အေၾကာင္း Genetics အေၾကာင္း ေျပာျပဖို႔ ေစာမ်ားေနမလား။ သူ ငါးႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူးေလ။ 
“အဲဒါ သမီးႀကီးလာရင္ သင္ရလိမ့္မယ္။ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇဆိုတာ လူမ်ိဳးစုေတြ အမ်ားႀကီးရဲ့ မတူညီတာေတြ၊ တူတာေတြကို ေလ့လာရတဲ့ ဘာသာတစ္မ်ိဳးဆိုပါေတာ့ သမီးရယ္။ သမီးနားလည္ေအာင္ ေနာက္ေတာ့ ေမေမေသခ်ာရွင္းျပမယ္ေနာ္” ဆိုတာကို သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္ပံုမရ။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ေတာ့ မေမးေတာ့။

(ဃ)

တစ္ေန႔ေတာ့ သမီးေလးက ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလာပါတယ္။
“ေမေမ... သမီးက ဘယ္ကေန ေရာက္လာတာလဲ” တဲ့။ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္သြားပါတယ္။ အင္း ဘယ္လိုေျဖရပါ့။
“သမီးကို ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ အၾကာႀကီးလြယ္ထားခဲ့ရတာ သမီးရဲ့။ ၿပီးမွ ဗိုက္ထဲကေန ခြဲထုတ္ၿပီးေမြးလို႔ သမီးေလး ေရာက္လာတာေပါ့”
“အို...ေမေမ နာမွာပဲေနာ္”
“နာတာေပါ့ သမီးရဲ့။ ေမေမ့ဗိုက္မွာ အရာကေလးေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ ”
“ေမေမ ေဖေဖ့ကို ခ်စ္လားဟင္”
“ခ်စ္တာေပါ့ သမီးရဲ့။ ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ထားတာေပါ့”
“ေမေမက သူမ်ားကို လက္မထပ္ဘဲ ဘာလို႔ ေဖေဖ့ကိုပဲ လက္ထပ္တာလဲ”
“ဟယ္ သူမ်ားကိုမွ ေမေမကမခ်စ္တာ။ ေဖေဖ့ကိုပဲခ်စ္လို႔ ေဖေဖ့ကိုပဲ လက္ထပ္တာေပါ့ သမီးရဲ့”
အဲဒီေတာ့ သူက မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္၊ မ်က္ႏွာကေလးက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ 
“ေမေမ သမီးေလးေရာ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ရမွာလဲဟင္” တဲ့။
ဘုရားေရ ဆိုၿပီး ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးသြားမိပါတယ္။ 
“အမေလး သမီးရယ္ သမီးအသက္က ခုမွ ငါးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ဥစၥာ။ လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို အသက္သံုးဆယ္ေလာက္က်မွ ေျပာၾကတာေပါ့။ ေဖေဖ ဆူလိမ့္မယ္ေနာ္” လို႔ ဆိုေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ သေဘာက်စြာ ရယ္လို႔ မဆံုးေတာ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေလးရဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရတာ ကၽြန္မအတြက္ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စဥ္းစားစရာေတြလည္း တိုးနဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ဘယ္လိုကုန္မိမွန္း မသိေတာ့။





လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics