စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္


(က)
အဂၤလန္သို႔ ေရာက္ေနတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ဇေဝဇဝါျဖစ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္မဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အႀကိမ္မ်ားစြာပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္အတြင္းမွာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဖိုတန္ရတနာေလးတစ္ပါးနဲ႔တူတဲ့ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ရရွိခဲ့သလို ကၽြန္မ အျမတ္ႏိုးဆံုး စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အလုပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကိုလည္း တစ္ေန႔မျပတ္ ေရးေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေရးသမွ် စာေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ပံုမွန္ထြက္ရွိေနၿပီး ပရိသတ္ကလည္း ဟိုးအရင္ကအတိုင္းပဲ အားေပးဖတ္႐ႈေနဆဲပါ။ အဲဒီေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဘဝမွာ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ခ်င္ေသးသလဲလို႔ ဇေဝဇဝါေတြးမိတာလည္း အခါခါပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႔ ရြယ္တူတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေမရိကားမွာ အသီးသီး ဆရာဝန္ေတြလုပ္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္က ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္လည္း MSC ေတြေအာင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕လြန္ေတြထပ္ယူဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဒီအဂၤလန္မွာလည္း MRCP ရသူေတြ၊ MRCGP ဘြဲ႕ တစ္ခုအတြက္ Part 1 ေတာင္ ေအာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ဇနီး နဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ ေမေမ အျဖစ္ အိမ္မႈကိစၥေတြနဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲၿပီး ေနသားတက် ေနခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
တစ္ခါ တစ္ခါ သူငယ္ခ်ငး္ေတြစုခ်ိန္းၿပီး gathering လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းက ကၽြန္မကိုစၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္ပါေရာ။ သူတို႔တစ္ေတြ အသီးသီးက ေဆး႐ုံအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ရာထူးအေၾကာင္း ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္နဲ႕ စည္းအျပင္ ေရာက္ေနၿပီလား၊ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာဝန္မလုပ္ေသးတာလဲ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝက ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္ေတာင္ က်ခ်င္သလိုလိုပါ။ ဒီေလာက္ အခြင့္အေရးလည္း ရေနရက္သားနဲ႕ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ဆရာဝန္လုပ္ဖို႕ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ မႀကိဳးစားရတာလဲလို႕ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းမက်စြာ ခံစားရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္း ေမာင့္ကို ရင္ဖြင့္မိေတာ့ ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ 
“ခ်စ္က ဆရာဝန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆို၊ စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္ခ်င္တာဆို၊ ခ်စ္ရဲ့ဘဝမ်ိဳး၊ ခ်စ္ရထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဆရာဝန္တိုင္း တျခားလူတိုင္း လိုခ်င္လို႔မရပါဘူးခ်စ္ရယ္၊ ခ်စ္က ပါရမီရွင္ပဲ ဥစၥာ၊ ဆရာဝန္အလုပ္က လူတိုင္းလုပ္လို႔ရတယ္၊ စာေရးဆရာအလုပ္က လူတိုင္း လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဆရာဝန္မလုပ္ေပမယ့္ ခ်စ္မွာ စာေရးတဲ့အလုပ္ ရွိေနတာပဲ၊ ဘာအားငယ္စရာလိုသလဲ”
လို႔ စိတ္ရွည္ေႏြးေထြးစြာ ရွင္းျပ အားေပးေဖာ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စာပဲေရးေနခ်င္တာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာမေရးရရင္မွ မေနႏိုင္တဲ့ဥစၥာ။ ဆရာဝန္သာ လုပ္လွ်င္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စာေရးခြင့္ ရပါေတာ့မလဲ ဆိုတဲ့အေတြး ဝင္လာျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပန္ပါတယ္။ ဆရာဝန္မလုပ္လို႔ ကၽြန္မ ေသမသြားႏိုင္ပါဘူး။ စာမေရးရရင္သာ ကၽြန္မ ေသခ်င္ေသသြားႏိုင္တာ။ အင္း ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာ ရမႈကလည္း ခဏပါပဲေလ။
(ခ)
တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္အလုပ္က စိတ္ေရာလူပါ သိပ္ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင္ပင္ပန္းသမွ်ကို ျမန္ေနရ႐ုံနဲ႕တင္ ကၽြန္မပါ အလိုလို ပင္ပန္းေနမိတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း သူတို႔လည္း ညည္းၾကပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ အၿပံဳးကေလးေတြနဲ႕ 
“ထားရဲ႕ဘဝကို တကယ္အားက်တယ္ေဟ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါတို႔လည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟယ္၊ ထားလို စာမေရးတတ္လို႔သာ အလုပ္ လုပ္စရာမလိုရင္ လုပ္မေနနဲ႕ ပင္ပန္းတယ္”
လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကက်ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ဘဝကေလးေတြကို ျပန္ၿပီး အားက်ေနမိျပန္ပါေရာ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ မလုပ္ဘဲေနတာကို အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို ခံစားလာရပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားတဲ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ေတာ့ လုပ္သင့္ေနၿပီလို႔ စၪ္းစားမိတုိင္း ေမာင္က...
“ခ်စ္ရယ္ မိသားစု ဘဝေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီဆိုရင္ ဒီမိသားစုဟာ အတူတူေနႏိုင္မွ ေကာင္းတာေလ၊ ခ်စ္အလုပ္လုပ္ရင္ သမီးေလးကို ခုလို ကိုယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ၊ ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည့္ေတြးၾကည့္ပါ၊ အခုဆိုရင္ ခ်စ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ သမီးေလးက ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းသလဲ၊ မိဘရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ ပံုသြင္းျပဳစုမႈကို အျပည့္အဝရထားေတာ့ သမီးရဲ႕ပံုစံက ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိေနတာေလ။ ဒါ ခ်စ္ရတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခုေပါ့”
လို႕ ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးတတ္ပါတယ္။
တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ သမီးေလးကို Nursery အေစာႀကီး ပို႔ရေတာ့မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနရာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ အလုပ္ရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ျပန္တဲ့အခါ မယ္တစ္ရြာ ေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ ခြဲေနရမယ့္ကိန္းကို ေတြးျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ လံုးဝခြဲမေနႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရင္ဖြင့္ေျပာျပဖူးပါတယ္။
“ထားရယ္ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႕ေဟ့၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ တျခားလူၾကည့္ေတာ့သာ အထင္ႀကီးဖို႕ေကာင္းတာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ စၪ္းစားၾကည့္ သူတစ္ၿမိဳ႕ ကိုယ္တစ္ၿမိဳ႕နဲ႕ ခြဲေနရေတာ့ အိမ္က ႏွစ္အိမ္ ငွားေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အိမ္ငွားခ၊ ေရဖိုး၊ မီတာဖိုး၊ ဖုန္းဖိုး၊ ဓာတ္ေငြ႕ဖိုး အစစအရာရာ ႏွစ္ဆကုန္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ႕ရဖို႕ အေရး ေသာၾကာေန႔ညဆို ေယာက္်ားလုပ္သူက ေတာင္နဲ႕ေျမာက္ ခရီးအေဝးႀကီးကို ကားနဲ႕အေဝးႀကီးေမာင္းလာရတယ္၊ စေနေန႔တစ္ေန႕ အတူေနၿပီးရင္ တနဂၤေႏြဆို ျပန္ရျပန္ေရာ၊ မသက္သာလုိက္တာ ထားရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စာ လခရေပမယ့္ ကုန္က်စားရိတ္ ႏွစ္ဆကို ႏႈတ္လုိက္ေတာ့ ဘာမွမထူးဘူးေဟ့။ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လုပ္သေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ အပိုဆုက စိတ္ဆင္းရဲရတာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ခြဲေနရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မလဲဟယ္။ လြမ္းရတာနဲ႕ သူ႔ ကိုယ္ စိတ္မခ်၊ ကိုယ့္ သူ စိတ္မခ် နဲ႔ မဟန္ပါဘူး ထားရယ္၊ ရွင္ စိတ္ကူးလြဲမေနနဲ႕။ အလုပ္လုပ္ခ်င္မေနနဲ႕၊ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းနဲ႕ ရွင့္လိုလည္း စာမေရးတတ္ေတာ့ ခက္သားပဲ”
လို႔ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းသံကို ၾကားဖူးျပန္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီစိတ္ဟာလည္း ခဏပါပဲ။ မၾကာခင္မွာ ေနာင္တရခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ျပန္ေပၚလာျပန္ေရာ။
(ဂ)
ယွၪ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ကၽြန္မမွာ ရွိေနျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြ အသီးသီးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားလိုက္၊ စာေလးေရးလုိက္၊ စာေလးဖတ္လုိက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ Internet ဝင္လုိက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းေလးလုပ္လုိက္၊ သမီးေလးနဲ႕ ေဆာ့လိုက္နဲ႕ ဘဝတစ္ခုကို အခက္အခဲမရွိ လြယ္လြယ္ကူကူ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေနတာဟာ တရားမွ်တပါရဲ႕လားလို႕ ဘယ္သူ႕အေပၚ မတရားရာ က်ေနမွန္း မသိ တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရတတ္ျပန္ပါတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒီေဝဒနာဟာ စိတ္ေရာဂါေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့မလား မသိေတာ့ပါ။
အဲဒီေတြေဝမႈ၊ မေရရာမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားႏုိင္မႈ၊ လုပ္ရေကာင္းႏိုး စြန္႕ရေကာင္းႏိုး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမႈေတြ အားလံုးကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္သြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့သူကေတာ့ ကၽြန္မေလးစားကိုးကြယ္ရတဲ့ ကၽြန္မကို ဘဝေနနည္း၊ စိတ္ထား တတ္နည္းေတြ၊ တရားစိတ္ကေလးနဲ႕ သိမ္ေမြ႕ခ်မ္းသာေအာင္ ေနနည္းေတြ သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ “အၾကင္နာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္” ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ သက္ေတာ္၄၀ျပည့္ အမွတ္တရ ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ့ စာသားကေလးတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မရဲ႕ ေတြေဝေငးငိုင္စြာ ေဝခြဲရခက္ေနတဲ့စိတ္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သား ေသခ်ာသြားေအာင္ မီးေမာင္း အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထိုးျပလိုက္သလိုပါပဲ။
“ငါေသသြားၿပီ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစၪ္နဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၆၄မွာ 
“တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘဝေလးမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနသြားရဖို႕က အဓိကပါပဲ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ မႏိုင္ဝန္ထမ္းရင္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားၿပီး သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္၊ မလုပ္ေလာဘမႀကီးဖို႕၊ ကုသိုလ္ေလာဘ မႀကီးဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္”
ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပါ။ အို မွန္လုိက္တာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားက ျပတ္သားတိက်လိုက္တာ။ လူ႔ဘဝကေလးက တိုတိုေလးပါ။ ကၽြန္မအသက္ ၃၆ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အခုေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးနဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွင္သန္ဖို႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္မ မေရာင့္ရဲမတင္းတိမ္ ႏိုင္တာပါလိမ့္။ အခု ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္သလဲ၊ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ကင္းလုိက္သလဲ၊ ေသာကနဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈ ကင္းလုိက္သလဲ၊ ဒီဘဝကေလးကို လူတိုင္း လိုခ်င္လို႕မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ အလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္ေနရသလဲ။ ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကို ကၽြန္မ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္ထားေတာ့ေရာ ဘယ္သူေတြက အျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ မွာမို႕လဲ။ ရခဲလွတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကိုပဲ ကၽြန္မတစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္းတန္ဖိုးထားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာရမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားသြားမႈ ကေလးကို ခဏေလးမျဖစ္ေအာင္ “လူ႔ဘဝဆိုတာ တိုတုိေလး” လို႕ ႏႈတ္ကေန ေရရြတ္ၾကည့္မိလိုက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာေနာင္တရစရာရွိလဲ၊ ကၽြန္မ စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
(ကၽြန္မဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးလွတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားခိုင္မာသြားေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္မကို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္ေစေအာင္ တရားျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက အား ေက်းဇူးအထူးတင္စြာ လက္စံုမိုး ရွိခိုးဦးခိုက္လ်က္....)


လြန္းထားထား။ေဆးတကၠသိုလ္။
သရဖူမဂၢဇင္း (ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈)

အက်ီစားသန္သူ


(က)
ထိုအေဆာင္တြင္ စိုးစိုး၊ ယုယုႏွင့္ ေဝေဝတို႕ သံုးေယာက္ေပါင္းမိၿပီဆိုမွျဖင့္ တစ္ေဆာင္လံုး ရွိသူေတြ အားလံုး နားရြက္ပင္ မခတ္ရဲေလာက္ေအာင္ အလြန္တရာမွ သတိထား၍ ေနၾကရတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသံုးေယာက္ေပါင္း လိုက္လွ်င္ လူတကာကို အခံရခက္ေအာင္ အက်ီစားသန္လြန္းေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေဆာင္လံုးတြင္ သူတို႕သံုးေယာက္၏ အစအေနာက္ကို မခံရသူရယ္လို မရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အပ်ိဳႀကီးပင္ မေနရေခ်။ သူမတို႕ က်ီစားပံုက ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ စိတ္ဆိုးၾကသေလာက္ အားလံုးၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ထိုအေၾကာင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ျပန္ေျပာၾကရသည့္အခါ ရယ္ေမာၾကရၿမဲျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူတို႕သံုးေယာက္၏ သည္းညၪ္းကို မည္သူမွ် မခံႏိုင္ၾက။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က သူတို႕သံုးေယာက္ကို အေဆာင္ကေန ႏွင္ဖို႕အထိပင္ စၪ္းစားခဲ့မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕သံုးေယာက္မွာ အဲဒီ အစအေနာက္ အက်ီစားသန္တာကလြဲၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိကာ ႐ိုးသာားျဖဴစင္သူ  ကေလးေတြမို႕ အေဆာင္မွာ ဆက္လက္ေနခြင့္ျပဳလုိက္ရသည္။
သူတို႕ေနာက္ပံုကလည္း လြန္လြန္းသည္။ ဥပမာ- ျမန္မာ့အသံ(သို႔မဟုတ္) ျမဝတီမွ ႐ုပ္ရွင္ေကာင္းေသာ စေနေန႔ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူတို႕ သုံးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ီစားသန္ဖို႕ စီစၪ္ၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကို မသိသူေတြကေတာ့ အငိုက္မိကာ ခံရၿမဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ စေနေန႔ညမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြမို႕ ဧည့္ခန္းတြင္ အေဆာင္သူေတြ စံုစံုလင္လင္ ရွိၾကခ်ိန္မွာ သူမတို႕သံုးေယာက္သား ဧရာမဇလံုႀကီးတစ္လံုးျဖင့္ ဧည့္ခန္းသို႔ေရာက္ရွိလာကာ ...
လၹက္သုတ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္မိန္းကေလးမွ မႀကိဳက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ လၹက္ဇလံုႀကီးဆီ လူေတြအားလံုး ဝိုင္းအံုလာၾကကာ တစ္ေယာက္တစ္ဇြန္းအလုအယက္ျဖင့္ ခပ္စားမိၾကေလသည္။ လၹက္အနံ႕ကလည္း ပုဇြန္ေျခာက္နံ႕ကေလး တသင္းသင္းျဖင့္ ေမႊးျမလွသည္ျဖစ္ရာ အားလံုးအားပါးတရ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဝါးမိၾကခ်ိန္မွာ ေထာက္ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ သြားကၽြတ္ထြက္သြားၿပီလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခပ္မာမာ အရာေလးေတြကို လူတိုင္းလိုလုိ ကိုက္မိၾကေလသည္။ အားလံုး မ်က္ႏွာေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ႐ႈ႕ံမဲ့သြားၾကကာ မ်က္လံုးေတြျပဴးၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ လၹက္သုပ္ေတြကို လက္ထဲသို႔ ၿပိဳင္တူေထြးထုတ္မိၾကသည္။ အဲဒီေတာ့မွ လၹက္ထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲ့လို ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာအလံုးေတြ လူတိုင္းေတြ႕ၾကေလသည္။ “ဟယ္... အဲဒါ ဘာႀကီးလဲ ၾကည့္စမ္း... ေဝေဝတို႕ ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ။ လၹက္ထဲ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထည့္သုပ္လုိက္တယ္ဟုတ္လား” ဟု စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေအာ္ဟစ္ၾကစၪ္ သူမတို႕ သံုးေယာက္က စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာကေလးေတြျဖင့္  
“ဟင္ ဟုတ္လား အဲဒါဆိုရင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲနဲ႕ ေျမပဲ အထုပ္မွားၿပီး သုပ္မိတာ ထင္တယ္... ဟီးဟီး” ဟု ေအာ္လ်က္ သံုးေယာက္သား တစ္ခ်ိဳးတည္းထ လစ္ေျပးသြားၾကသည္။ 
က်န္ခဲ့ေသာ သူေတြမွာ သူမတို႕သံုးေယာက္ကို ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ေဝဖန္႐ႈတ္ခ်လ်က္ လၹက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို ဆက္စားရေကာင္းႏိုး လႊင့္ပစ္ရေကာင္းႏိုးျဖင့္ ေဇေဝဇဝါ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႕သံုးေယာက္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
(ခ)
ညဘက္ဆိုလွ်င္ သူတို႕သံုးေယာက္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာအိပ္ေလ့မရွိ။ သူမတို႔ မအိပ္ခ်င္တိုင္း ေစာေစာစီးစီးအိပ္ရာဝင္သူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ီစားသန္တတ္ေသးသည္။ တစ္ရက္တုန္းက ျခင္ေထာင္ခ်ထားေသာ အေဆာင္သူတစ္ေယာက္၏ ျခင္ေထာင္ကို ေမြ႕ရာျဖင့္ တစ္စပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ သူတို႔သံုးေယာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားဝိုင္း၍ သီခ်ဳပ္ထားၾကေလသည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္ အေဆာင္သူက အိမ္သာသြားဖို႕ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ဘယ္လိုမွ ထြက္မရေသာေၾကာင့္ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ....
ကယ္ၾကပါဦး... ကယ္ၾကပါဦး။ ဒီမွာ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ ျခင္ေထာင္ႀကီးက ေလးဖက္စလံုး အလံုပိတ္ေနတယ္” ဟု
ညသန္းေခါင္းမွာ အသံကုန္ဟစ္လ်က္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရဖူးေလသည္။ အေဆာင္သူေတြအားလံုး အလန္႕တၾကားႏိုးလာကာ အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး ျခင္ေထာင္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲလွန္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ေခ်။ စိုးစိုးတို႕က ေသေသခ်ာခ်ာ အခိုင္အခံ့ ဝက္သိုးထိုးနည္းျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျခင္ေထာင္ႀကီးကို အလယ္သားမွေန၍ ဓားျဖင့္ထိုးခြဲခ်လိုက္ၾကကာ ျခင္ေထာင္ထဲမွ အေဆာင္သူကို အျပင္ထြက္ခြင့္ရေစေတာ့သည္။
အားလံုးက ထိုလက္ရာကို စိုးစိုး၊ ယုယုႏွင့္ ေဝေဝတို႕လက္ရာမွန္း ေျပာစရာမလိုဘဲ တန္းသိၾကသည္။ အဲဒီေလာက္ အက်ီစားသန္ရပါ့မလားဟု ခံရသူက ျဖစ္ခါစမွာ ေဒါသတႀကီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ကာ ငိုယိုၿပီး သူမတို႕ကို ရန္ေတြ႕ေသာ္လည္း သူမတို႕သံုးေယာက္က အၿပံဳးမပ်က္ၾကေခ်။ သူမတို႕မွာ ဆင္ေျခက အဆင္သင့္။
“မဟုတ္ပါဘူး ၾကည္ျဖဴရယ္။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕။ ရွင့္ျခင္ေထာင္ထဲကို ျခင္ေတြ ခဏခဏဝင္လာတတ္တယ္လို႕ ရွင္ပဲ ခဏခဏညည္းတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွင့္ျခင္ေထာင္ထဲ ျခင္မဝင္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္က ဝိုင္းခ်ဳပ္ေပးထားၾကတာပါ” ဟု ၿပံဳးၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာကေလးေတြႏွင့္ ဆင္ေျခေပးေလသည္။
(ဂ)
အေဆာင္မွာ အေဆာင္သူေတြ မၾကာခဏ သရဲေျခာက္ခံရတတ္လွ်င္ အဲဒါ ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္မွမဟုတ္။ သူတို႔သံုးေယာက္၏ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္သည္။ သရဲဆိုလွ်င္ ဘယ္သူကမွ မေၾကာက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကသူေတြမို႕ သရဲေျခာက္ခံရလွ်င္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ အားပါးတရ ထိတ္လန္႕ၾကရၿမဲျဖစ္ သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ တကယ့္သရဲေျခာက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေနာက္ခံရမွန္း သိကာ စိတ္ဆိုး၍ မဆံုးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီစိတ္ဆိုးစရာသည္ ရယ္စရာေမာစရာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရျပန္သည္။
တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အပ်ိဳႀကီးမမက တစ္ေရးႏိုးအိမ္သာ သို႔ဝင္မိစၪ္  အိမ္သာခန္းထဲမွာ လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးကြင္းစြပ္လ်က္ တန္းလန္းျဖင့္ လွ်ာႀကီးတြဲေလာင္ထုတ္ကာ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ျဖဴေဖြးလ်က္ရွိေသာ ဆံပင္ဖိုး႐ိုးဖားရားႏွင့္ ယုယုကိုေတြ႕ရစၪ္ ယုယုမွန္းမမွတ္မိဘဲ သရဲဟုထင္မွတ္မွားကာ အာေခါင္ျခစ္လ်က္ အသံကုန္က်ံဳးေအာ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကား ထြက္ေျပးရေလသည္။ တစ္ေဆာင္လံုးရွိ လူေတြကို...
“သရဲ သရဲ... လုပ္ပါဦး ။ အိမ္သာခန္းထဲမွာ သရဲႀကီးလည္ပင္းမွာ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႕” ဟု ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ ေအာ္ဟစ္၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။
အေဆာင္သူေတြအားလံုး အလန္႕တၾကားႏိုးထၾကရကာ အိမ္သာခန္းဆီမွာေတာ့ ယုယုက မရွိေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ျပန္ၿပီး ေဖြးေနေသာ ေပါင္ဒါေတြကို မ်က္ႏွာသစ္ပစ္ကာ ဆံပင္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ၿဖီးရင္း သံုးေယာက္သား က်ိတ္လ်က္ ရယ္ေမာေနၾကေလသည္။ အိမ္သာခန္းထဲမွာ ဘာသရဲမွ မေတြ႕တာမို႕ တျခားအေဆာင္သူေတြက မယံုၾကည္ၾကေသာ္လည္း အေဆာင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ မ်က္လံုးနဲ႕တပ္အပ္ျမင္လိုက္ရသည္မို႕ ေခ်ာက္ခ်ားရင္ဖိုကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္လ်က္ရွိသည္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို တဖြဖြ ေျပာ၍မဆံုးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုလက္ခ်က္မွာ ယုယုတို႔၏ လက္ခ်က္မွန္း ျပန္သိသြားခ်ိန္မွာေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္သည္ စိတ္လည္းဆိုးကာ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ျဖင့္ ရယ္ေမာရေလသည္။
သူတို႕သံုးေယာက္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
(ဃ)
အေဆာင္တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြအားလုံးကုိ ေနာက္ေျပာင္၍ အားရျပီဆိုလွွ်င္ သူမတုိ႔သုံးေယာက္က အေဆာင္အျပင္႐ွိလမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိလည္း အလစ္ မေပးေခ်။ အေဆာင္ေ႐ွ႔မွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္႐ွိသည္မုိ႔ သူမတုိ႔အတြက္ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးက တကယ္အသုံး၀င္ေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးျဖစ္ေလသည္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးကုိ အကာအကြယ္ယူကာ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိ မၾကာခဏ သရဲေျခာက္သလုိ က်ီစားျပီး သုံးေယာက္သား အူလိွမ္႔ကာ ရယ္ေမာၾကျမဲျဖစ္ ေလသည္။
“သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ ..ဒီတစ္ခါေတာ႔ နည္းနည္းေလးစြန္႔စားျပီး တကယ္ယုတိၲတန္ ေအာင္ ေနာက္ရေအာင္။ ဒီေညာင္ပင္ကြယ္ကေန ခဲလုံးနဲ႔ လွမ္းေပါက္တာေလာက္ေတာ႔ လူတုိင္းေနာက္လုိ႔ ရတာပဲ” ဟုစုိးစုိးက စတင္ေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ရမည္ဆုိလွွ်င္ အလြန္စိတ္၀င္စားတက္ၾကြစြာျဖင္႔ .
“ကဲ..ဆိုစမ္းပါဦး။ နင္႔အၾကံကုိ..”
“အေဆာင္ေ႐ွ႔က ျဖတ္သြားတဲ႔ကားတစ္စီး စီးရ႔ဲအေ႐ွ႔မွာ ကားတုိက္ခံရသလုိ အရင္ဆုံးလွဲအိပ္ ခ်ပစ္လုိက္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကားသမားက လူတစ္ေယာက္ကုိ ကားတုိက္မိပါျပီဆုိျပီး အလန္႔တၾကား ျဖစ္မယ္။ ျပီးရင္ကားေ႐ွ႔ကုိ
ဆင္းလာၿပီးၾကည္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ငါကလွဲအိပ္ေနမယ္။ သူၾကံရာမရျဖစ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ နင္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ကားေနာက္ခန္းဘက္ကေန အသံတစ္ခုခုေပးလိုက္။အဲဒါဆုိ အဲဒီလူက ကားေနာက္ဘက္ကုိ အလန္႔တၾကား သြားၾကည္႔လိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ငါကသုတ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ကနဲထျပီးေတာ႔ ေျပးပုန္းေနလိုက္မယ္။ အဲဒီလူကားေ႐ွ႔ကုိ ျပန္လာၾကည္႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ငါမ႐ိွေတာ႔ဘူးဆုိရင္ သူဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားမလဲ။ စဥ္းစားၾကည္႔စမ္း။အဲဒါကမွ တကယ္သရဲေျခာက္တာႏွင္႔ တူတာ”ဟု စုိးစုိးက ၀မ္းသာအားရေျပာေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ေထာက္ခံၾကေလသည္။ အဲဒီလုိႏွင္႔ ညတစ္ညမွာ သူမတုိ႔သုံးေယာက္ အေဆာင္ေ႐ွ႔ ေညာင္ပင္ၾကီးေနာက္မွာ အကာအကြယ္ယူရင္း ျဖတ္သြားမည္႔ ကားတစ္စီးစီးကုိ စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ေစာင္႕ၾကေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားမီးေရာင္ကို သူတို႔ေတြ႔ရလွ်င္..
“ဟဲ႔..ကားတစ္စီးေတာ႔ လာျပီ။ သြား..သြား သတိေတာ႔ထားေနာ္။” ဟုဆိုျပီး စုိးစုိးကုိ က်န္ႏွစ္ေယာက္က တြန္းလႊတ္လုိက္ေလသည္။ စုိးစုိးသည္ ကားေ႐ွ႔တစ္ေပခန္႔သာသာေလာက္တြင္ လွဲခ်ဖို႔ ၾကိဳတင္ခ်ိန္ဆ ထားေသာ္လည္း သူမ၏ခန္႔မွန္းခ်က္လြဲသြားေလသည္။ သူမကားေ႐ွ႔သုိ႔ ဘြားခနဲရပ္လုိက္စဥ္ ကားသမား ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင္႔ ဘရိတ္အုပ္လုိက္မည္ဟု သူမတုိ႔ေမွွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမတုိ႔ လူေ႐ြးမွားသြားခဲ႔ေလသည္။ ကားသမားက အရက္မူးေနပုံရသည္။ ကားကုိလုံး၀မရပ္လိုက္ေခ်။ ကားေ႐ွ႔မွာ ျဗဳန္းကနဲ ေျပးရပ္လုိက္ေသာ စုိးစုိးကုိ ကားကအ႐ွိန္မေလ်ာ႔ဘဲ ျဖတ္တုိက္သြားလုိက္ေလသည္။ စုိးစုိးသည္ ကားေဘာနက္(စ္) ေပၚသုိ႔ ေျမာက္တက္သြားျပီးမွ ျပန္လိမ္႔က်ကာ ကတၲရာလမ္းမေပၚသုိ႔ ျပဳတ္က်သြား ေလသည္။
ပထမေတာ႔ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေညာင္ပင္ေနာက္ကြယ္မွ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကေသာ ယုယုႏွင္႔ ေ၀ေ၀က စုိးစုိးေနာက္တာ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားသမားဆင္းလာျပီး စုိးစုိးကုိေပြ႔ထူ လုိက္ခ်ိန္မွာ တုိင္ပင္ထားသည္႔အတုိင္းယုုယုက ကားေနာက္ဘက္ကေန အသံတစ္ခုေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားသမားက ထိုအသံကုိ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကားေ႐ွ႔မွာ သတိလစ္လ်က္႐ွိေသာ စုိးစုိးကိုသာ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ႏွိးလ်က္႐ွိသည္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ယုယုႏွင္႔ ေ၀ေ၀သည္ စုိးစုိးေနာက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ႔မွန္း ရိပ္မိျပီး ကားေ႐ွ႔သုိ႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾက၏။
စုိးစုိး၏ေခါင္းေနာက္မွာ ေသြးေတြ တကယ္ပဲ ႐ႊဲနစ္ေနခဲ႔သည္။ စုိးစုိးကုိ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္စြာ ၀ုိင္း၍ႏုိးၾကေသာ္လည္း စုိးစုိးက သတိျပန္လည္မလာပါ။ ထုိညတြင္းခ်င္းမွာပင္ ေဆး႐ုံၾကီး အေရးေပၚဌာနသုိ႔ သူမတုိ႔အျမန္ဆုံးပုိ႔လုိက္ရေလသည္။ မယုံႏုိင္လြန္းသျဖင္႔ ယုယုႏွင္႔ေ၀ေ၀မွာ ေသြးပ်က္မတတ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္႐ွိၾကသည္။ စုိးစုိး တကယ္ကားတုိက္ခံရေၾကာင္း သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မယုံၾကည္ႏုိင္။ အဲဒီလုိပင္ အေဆာင္တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြကလည္းလုံး၀မယုံၾကည္ၾကေခ်။ သူမတုိ႔ ေဆး႐ုံကေန အေဆာင္ကုိ လွမး္ဖုံးဆက္ျပီး စုိးစုိးအေၾကာင္းေျပာျပခ်ိန္မွာေတာင္ ဖုန္းလာနားေထာင္ေသာ အေဆာင္မွဴးကလုံး၀ မယုံၾကည္ေခ်။
“ကေလးမေလးေတြ လာေနာက္မေနၾကနဲ႔။ နင္တုိ႔ဒီအခ်ိန္ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးဘာလုိ႔ အေဆာင္အျပင္ ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ နင္တုိ႔အေဆာင္လမ္းထိပ္ကေန ဆက္ေနတာမဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ႔  နင္တုိ႔ထက္ပုိလည္သြားျပီ။ နင္တုိ႔က်ီစားတာ ကုိငါမယုံေတာ႔ဘူးသိလား။” ဟုဆိုကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင္႔ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ယုယုႏွင္႔ေ၀ေ၀မွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ဖက္ရင္း၊ တစ္ကုိယ္လုံး ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္ကာ တုန္ရီလ်က္႐ိွၾကသည္။ စုိးစုိးကေတာ႔ သတိျပန္လည္မလာေတာ႔ေခ်။

(င) 
စုိးစုိးေသဆုံးသြားေသာအျဖစ္ကုိ သူမတုိ႔ ဘယ္လုိမွ ယုံၾကည္လက္ခံ၍မရႏုိင္ခဲ႔သလုိ တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြကလည္း မယုံၾကည္ႏုိင္ၾကေခ်။ အျဖစ္အပ်က္မွာ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လွျပီး တစ္ေယာက္ ေယာက္ကက်ီစားေနာက္ေျပာင္ေနသလုိပဲ။ မယုံႏုိင္စရာေကာင္းလွသည္႔ကုိ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ေ၀ေ၀ႏွင္႔ ယုုယုတုိ႔သည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစမေနာက္ျဖစ္ေတာ႔ေပ။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ စုိးစုိးသူမတုိ႔ကုိ ေနာက္ေနျခင္း၊ က်ီစားေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုအျမဲတမ္း သံသယျဖစ္လ်က္ ႐ွိေလသည္။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း(ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၄)

အေတာင္ပံေတြ ရွိခဲ့လွ်င္

(က)
ေမသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို တိုးတိတ္ျဖည္းညင္းစြာ ခ်မိသည္။ ေမ့ေဘးမွာ ေမခ်စ္ခဲ့ေသာ၊ ေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ခဲ့ေသာ ထိုေယာက္်ားက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနသည္။ အိပ္ေမာက်ေနတာမ်ား ေဟာက္ေတာင္ေနေသးသည္။ ေမသည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္မိသည္။ 
သူဟာ လူေခ်ာတစ္ေယာက္၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေမ သူ႕ကို အသည္းစြဲခဲ့သည္။ သူက စကားေျပာ အလြန္ေကာင္းေသာ ႏႈတ္ခ်ိဳသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမသူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာေပါ့။
သူသည္ သူ႕႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပမႈ၊ စကားေျပာေကာင္းမြန္မႈတို႕ျဖင့္ ေမ့ႏွလံုးသားကို ညႇိဳ႕ယူသိမ္းပိုက္ႏိုင္စြမ္း ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ေမတို႕လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူသည္ ေမ့ခင္ပြန္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမ့ေဘးမွာ ရွိခဲ့ၿပီ။ သူ႕ကို ေမသာလွ်င္ပိုင္ဆိုၿပီး ေမ့ကိုလည္း သူသာလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္ေလသည္။
သူ၏အလုပ္က ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားစြာႏွင့္ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံပတ္သက္ ေနရသည္ျဖစ္ရာ ေမသည္ သူ႔ကို စိတ္မခ်။
သဝန္တိုစိတ္ျဖင့္ အၿမဲတမ္း တထင့္ထင့္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကလြဲလို႕ ေမတို႕၏ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေပ်ာ္စရာအတိ ၿပီးလ်က္ သာယာခ်မ္းေျမ့ခဲ့ပါသည္။
(ခ)
သူက ေမ့ကိုသာလွ်င္ အခ်စ္ဆံုး၊ ေမကလြဲလွ်င္ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ လွတယ္လို႔မထင္ေၾကာင္း အၿမဲတဖြဖြ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်ိဳသာေသာ အဲဒီပ်ားရည္စကားေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့ရသည္ခ်ည္းပင္။
“ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္လား၊ လွေတာ့လွပါတယ္ကြာ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မိန္းမေလာက္ေတာ့ ဘယ္လွမလဲ” ဟု သူကေျပာလွ်င္ ေမသည္ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာကာ တကယ္ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီလိုပဲ တျခား မိန္းကေလးေတြကိုပဲေတြ႔ေတြ႔ သူက ထိုမိန္းကေလးေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးလွ်င္....“ေကာင္မေလးက မဆိုးပါဘူး၊ လွေတာ့လွရွာသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ကိုယ့္မိန္းမရဲ့ အလွကို မမွီတာခက္တယ္၊ ကုိယ့္မိန္းမေလာက္ ဘယ္သူမွ မေခ်ာဘူးကြာ..”
သူက အဲဒီလုိ အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ သူတမင္သက္သက္ လိမ္လည္ေနာက္ေျပာင္ေနမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ ေမသည္ သေဘာအက်ႀကီး က်မိေလသည္။ သူ၏အလုပ္က မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွေလးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းဆိုေပမယ့္ သူသည္ ေမ့အေပၚမွာ အၿမဲတမ္းသစၥာရွိလိမ့္မည္ဟု ေမတထစ္ခ် ယံုၾကည္ခဲ့သည္။
တျခားမိန္းကေလးေတြဆီ သူ႔စိတ္မေရာက္ေစရေအာင္လည္း ေမ့ကိုေမ အၿမဲတမ္း လွပေက်ာ့ေမာ့ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ျခယ္သတတ္သည္။
ၿပီးလွ်င္ သူ႔ကိုျပဳစုသည့္ေနရာမွာလည္း လိုေလးေသးမရွိေအာင္ အစြမ္းကုန္ျပဳစုေလသည္။ ေမသည္ အခ်က္အျပဳတ္ အိမ္ေထာင္မႈအထိန္းအသိမ္းမွာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္နင္းေသာ မိန္းမပီသသူတစ္ဦးျဖစ္ရာ ထိုအခ်က္ကပင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အေပၚ သစၥာရွိရွိ စြဲၿမဲဖို႔ လံုေလာက္ခိုင္မာေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဟု အၿမဲတမ္း ယံုၾကည္ခဲ့ေလသည္။
(ဂ)
တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုစိတ္ကူးကို ေမသည္ ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္းျဖင့္ ရခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေမ့အေပၚ တစ္သက္လံုး သစၥာရွိရွိခ်စ္ပါမည္ ေမကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားပါဘူးဟု တဖြဖြကတိေပးခဲ့ေသာ ေမ့ေယာက္်ားကို အကယ္၍မ်ား ေမ့ကြယ္ရာမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို အခြင့္အေရးေတြေပးကာ ျဖားေယာင္းခ်ၪ္းကပ္ခဲ့လွ်င္ သူ ေမ့အေပၚ သစၥာရွိႏိုင္ပါေတာ့မလား ဆိုေသာ သံသယျဖင့္သူ႔ကို စမ္းသပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ႐ူးႏွမ္းႏွမ္းစိတ္ကူးတစ္ခုမွ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ေမသည္ ယခုခ်ိန္အထိ သူ႔အခ်စ္ကို ယံုၾကည္ေလသည္။ ေမ့ကိုဆို အၿမဲတမ္း ဖူးဖူးမႈတ္အလိုလိုက္ကာ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းေသာ သူ႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ေၾကာင့္ ေမ့ကြယ္ရာမွာ တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ သူ ဘယ္လိုမွ သာယာလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု တစ္ဖက္ကလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေနခဲ့ေသးသည္။ သူ႕ကိုတစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္ ေမ့အေပၚ တကယ္သစၥာရွိမရွိ စမ္းသပ္မည္ဟု စိတ္ကူးတစ္ခုစတင္လိုက္ရျခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ ေမ အ႐ူးထျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေမ တကယ္အ႐ူးထခဲ့သည္။
(ဃ)
ပထမဆံုး ဆိုင္တစ္ခုႏွင့္ဆက္သြယ္ကာ သူ၏႐ုံးခန္းလည္းျဖစ္၊ စတူဒီယိုလည္းျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕ထဲက တိုက္ခန္းလိပ္စာအတိုင္း တစ္ပတ္လွ်င္ ပန္းစည္းတစ္စည္း တစ္လတိတိ အမည္မေဖာ္ဘဲ ပို႔ေပးခိုင္းဖို႕ ေမကစီစၪ္လိုက္သည္။ 
ပထမဆံုး ပန္းစည္း သူ႔ဆီ စပို႔ျဖစ္ေသာေန႕က သူအိမ္ျပန္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမက မသိမသာ အကဲခတ္ေလသည္။ ေမ့စိတ္ထဲမွာ သူ႔ဆီ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပန္းစည္းပို႔တဲ့အေၾကာင္းကို သူ ေမ့ကို ႐ိုးသားစြာ ဖြင့္ေျပာျပလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ သူက ဘာမွမေျပာေခ်။ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး ေမ့ရင္ထဲမွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ေအာင့္မ်က္ခဲ့သည္။ သူ ေမ့ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားၿပီေပါ့ေလ။ ရွိေစေတာ့။ ဒုတိယအပတ္တြင္လည္း သူ႔ဆီ ေနာက္ထပ္ ပန္းစည္းတစ္စည္း ပို႔ေစခဲ့ျပန္သည္။ အဲဒီေန႔ကလည္း သူ႔အမူအရာမွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမျပေခ်။
တတိယေျမာက္အပတ္တြင္ေတာ့ ေမသည္ သူလွ်ိဳ႕ဝွက္ေနတာကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ၏႐ုံးခန္းဆီသို႔ အမွတ္မထင္ လမ္းႀကံဳသလိုလိုႏွင့္ ေရာက္ေအာင္ဝင္သြားခဲ့သည္။
ေမေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ပန္းစည္းကေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ စားပြဲေပၚမွ တင္ထားေသာ ပန္းစည္းကို သူက ဝင္လာသည္ႏွင့္ ပန္းအိုးတစ္အိုးထဲသို႔ ဖ်တ္ခနဲထိုးလိုက္ေလသည္။ ေမက မ်က္ခံုးကေလးပင့္ကာ...
“အဲဒါ ဘယ္က ပန္းစည္းလဲေမာင္” ဟု အမွတ္မထင္ဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္ရာ သူက တစ္ခ်က္ရယ္လ်က္
“ဘယ္ကမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ကိုယ္ဝယ္လာတာပါ၊ ဒီေန႔ ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ အဲဒီပန္းစည္းနဲ႔ ႐ိုက္မလို႔ပါ”
သူ ေျဗာင္လိမ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေမ ပိုေအာင့္မ်က္သြားေလသည္။ သူ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လိမ္ရတာလဲ။ ဒီပန္းစည္းကို အမည္မေဖာ္လိုသူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ပို႔ေပးေနတယ္ဆိုတာ သူဘာျဖစ္လို႔ ေမ့ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္မွန္မွန္ဖြင့္မဝန္ခံရဲရတာလဲ။ ေမသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝမ္းနည္းနာက်င္ကာ အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ေလသည္။
စတုတၳေျမာက္အပတ္တြင္လည္း သူ႔ဆီသို႔ ပန္းစည္းေလးပို႔ေစခဲ့ျပန္သည္။ သူ႔ထံမွ ေမ့ကို ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေျပာခဲ့ေခ်။ ေမသည္ အျပင္မွေန၍ သူ၏႐ုံးခန္းဆီသို႔ အသံဖ်က္၍ ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ဟဲလို” သူဖုန္းလာထူးခ်ိန္တြင္ ေမ့ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ တုန္လာခဲ့သည္။ ေမ့အသံကို ေမမွန္းမမွတ္မိေအာင္ အသံတိုးတိုးအက္အက္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္လ်က္....
“ကိုမေဟာ္လားဟင္... ပန္းစည္းေတြ ရသလားလို႔”
“ေၾသာ္... ကိုယ့္ဆီပန္းစည္းေတြပို႔ေပးေနတာ မင္းလား၊ မင္း ဘယ္သူလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ဆီ ပန္းစည္းေတြပို႕ေနတာလဲ”
သူ၏ အသံက ေႏြးေထြးကာ ခ်ိဳျမေနသည္။ ေမသည္ စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္သြားေသာ္လည္း အသံတိုးတိုး ခ်ိဳခ်ိဳကေလးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရင္း 
“ကိုမေဟာ္ရယ္... ပန္းစည္းပို႔ေပးပါတယ္ဆိုမွ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အမွတ္အသားေပါ့၊ ဘယ္မိန္းကေလးက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီကို အားအားယားယား ပန္းစည္းပို႔ေပးပါ့မလဲ၊ ကိုမေဟာ္ဒီေန႔ တီရွပ္အနက္ေရာင္ကေလး ဝတ္ထားတယ္ မဟုတ္လား”
“အင္း၊ ဟုတ္တယ္၊ မင္းဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ။ ကိုယ့္ကို မင္းသိလား”
“သိပ္သိတာေပါ့၊ ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ Photographer ပဲ ဥစၥာ” ေမက ခပ္သဲ့သဲ့ကေလးေျပာလိုက္လွ်င္ သူက ၾကည္ႏူးပီတိျဖာသြားေသာ အသံျဖင့္၊ တဟင္းဟင္း ရယ္ေမာေနေလသည္။
ေမသည္ စိတ္ထဲကေန ေယာက္်ားကို က်ိန္ဆဲမိေလသည္။ ၾကည့္စမ္း ေယာက္်ားေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္သစၥာမရွိလိုက္သလဲ၊ မိန္းမကြယ္ရာမွာ လစ္လွ်င္လစ္သလို သာယာမႈ ရွာေနလိုက္တာ။ 
“ဒါနဲ႔ မင္းဘယ္မွာေနတာလဲ၊ ဓာတ္ပံုေတြဘာေတြ႐ိုက္ဖို႔ ဝါသနာမပါဘူးလား၊ ကိုယ္႐ိုက္ေပးမယ္ေလ၊ ကိုယ့္ Studio ကို သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိတာေပါ့၊ တကယ္လာရမွာလား”
“လာခဲ့ပါ၊ ကိုယ္႐ိုက္ေပးမွာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ မင္းကေခ်ာလားဟင္”
“ဟီး ဟီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္မကို လွတယ္လို႔ လူတိုင္းေျပာၾကတယ္ သိလား”
“အဲဒါဆို လာခဲ့ေလ၊ မင္းရဲ႕ပံုေတြ ကမၻာေက်ာ္သြားေအာင္ ကိုယ္႐ိုက္ေပးမွာေပါ့”
ေမ့ေယာက္်ားအသံမွာ ခ်ိဳျမေႏြးေထြးလ်က္ရွိေလသည္။ ေမသည္ အသံမထြက္ေအာင္ စိတ္ထဲကေန အက်ယ္ႀကီးေတာက္ခတ္ပစ္ရင္း အံတင္းတင္းႀကိတ္မိေလသည္။ “တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ေလ လာခဲ့မယ္ သိလား ” ဟု ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ညေနအိမ္ျပန္လာေသာအခါ ေယာက္်ားျဖစ္သူမ်ား ဖြင့္ဟဝန္ခံမလားလို႔ ေမ ေမွ်ာ္လင့္မိေသးေသာ္လည္း သူက တစ္ခြန္းမွ မဟေခ်။
(င)
အဲဒီလိုႏွင့္ ေမသည္ အပတ္တိုင္း သူ႕ဆီသို႔ ပန္းစည္း ကေလးေတြ၊ ရွပ္အကၤ် ီကေလးေတြ၊ ပုဆိုးကေလးေတြ ပို႔ပို႔ေပးေလသည္။ အဲဒီပစၥည္းေတြမ်ား အိမ္ကို သူယူလာမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ မသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ေယာက္်ားက ထိုပစၥည္းေတြကို အိမ္သို႔ ယူမလာဘဲ သူ႔႐ုံးခန္းမွာပင္ ပိပိရိရိ ဖြက္ထားခဲ့ေလသည္။
အဲဒါအျပင္ ေမသည္ တပတ္လွ်င္တႀကိမ္ ပစၥည္းကေလးေတြ ပို႔ၿပီးတုိင္း သူ႔ဆီကို အသံဖ်က္ကာ ခပ္ညဳညဳ ခပ္ခၽြဲခၽြဲေလသံျဖင့္ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ေလသည္။ ေယာက္်ားလုပ္သူကလည္း ဖုန္းထဲမွာ တစ္ဖက္မိန္းကေလး အရည္ေပ်ာ္သြားမတတ္ အခၽြဲႀကီး ခၽြဲလ်က္ရွိေလသည္။
ေမသည္ စိတ္ထဲမွေန သူ႔ကို စိစိညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္ အမႈန္႕ေခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာခဲ့သည္။ သူက အင္မတန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလွပါသည္။ ေမ့ေရွ႕မွာ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အမူအရာမပ်က္ေခ်။ ေမ့ကိုလည္း
 ခါတိုင္းလိုပင္ အခ်စ္ဆံုးဟု ေျပာၿမဲ၊ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးမိန္းမဟု ေျမႇာက္ၿမဲပင္။
မေနႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ေမသည္ သူ႔ကိုေသြးတိုးစမ္းသလိုမ်ိဳးႏွင့္ “ေမာင္ရယ္ ကၽြန္မကြယ္ရာမွာမ်ား ရွင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ေနသလားဟင္” ဟု ေမးမိလွ်င္ သူက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ ကပ်ာကယာ ျငင္းဆန္ေလသည္။
“ဟာ... ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမရယ္... ကိုယ့္မွာ ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးအေခ်ာအလွကေလး ရွိေနၿပီပဲဟာ။ ဘယ္မိန္းမမွ ကိုယ့္မိန္းမရဲ႕ ေျခဖ်ားကိုေတာင္မမွီဘူး သိလား၊ ေမကလြဲၿပီး ဘယ္မိန္းမကိုမွ ကိုယ္ ဂ႐ုလည္း မစိုက္ဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္မွာ ဒီေလာက္ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွေတြ မ်ားေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ စိတ္မဝင္စားပါဘူးကြာ” ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လိမ္ေနသည္။ 
ေမသည္ ကိုယ္အလိမ္ခံေနရတာကို သိသိႀကီးႏွင့္ ကိုယ့္ရဲ႕မိုက္မဲမႈျဖင့္ ဆက္ဆံေနရျခင္းျဖစ္သည္။
(စ)
အဲဒီလိုႏွင့္ ေမ သူ႔ဆီ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကေလးေတြ တပတ္တစ္ခါ ပို႔ရင္း၊ တပတ္တစ္ခါ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ေနခဲ့သည္မွာ သံုးလေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။
ဖုန္းထဲမွ သူ႕ဆီက ခ်စ္တယ္ဟု မေျပာ႐ုံတမယ္ တရင္းတႏွီးေသာ စကားေတြကိုလည္း ၾကားခဲ့ရၿပီ။ “အျပင္မွာ ေတြ႕ရေအာင္ကြာ” ဟု သူက စခ်ိန္းေလသည္။ 
“ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ကိုမေဟာ္ရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကသာ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနရတာ၊ ကိုမေဟာ္မွာက အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ေလ၊ အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မ ဇာတ္လမ္း႐ႈပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ္၊ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ရာ က်မွာေပါ့” ဟု ေမက ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႕ဘက္မွ အေတာ္ကေလး ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ႈိက္ေလသည္။
“ကိုယ့္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ မိန္းမနဲ႕က သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးကြာ၊ ကိုယ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးက သာသာယာယာ မရွိလွပါဘူး၊ ကိုယ့္မိန္းမက နည္းနည္းဆိုးတယ္ကြာ၊ ကိုယ့္အေပၚမွာ သိပ္အႏိုင္ယူ ဗိုလ္က်ခ်င္တယ္၊ ကိုယ္နဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာတည့္လွတာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ စြာလည္းစြာတယ္၊ ေဒါသကလည္း အရမ္းႀကီးတာ၊ သူ တစ္ခါတစ္ခါ ေသာင္းက်န္းရင္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနတာပဲ၊ ကိုယ္လည္း စိတ္ညစ္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ေတာင္မျပန္ျဖစ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္႐ုံးခန္းမွာပဲ အေနမ်ားတယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ထင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရးဟာ သက္တမ္းမွ ရွည္ပါ့မလား မသိပါဘူးကြာ” 
ေမသည္ သူ၏စကားေၾကာင့္ တအံ့တၾသ ရင္နာသြားေလသည္။ ေမ့ကိုခ်စ္လိုက္တာဟု တဖြဖြေျပာေသာ ေမ့ရဲ႕ ေယာက္်ားက ေျပာလုိက္ေသာ စကားမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဟု ေမမယံုႏုိင္၊ ေမ့အေပၚ အၿမဲတမ္းသစၥာရွိရွ ခ်စ္ေနလိမ့္မည္ဟု ေမယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ေမ့ေယာက္်ားသည္ ကြယ္ရာမွာ ေမ့ရဲ႕မေကာင္းေၾကာင္းကို လုပ္ႀကံေျပာေနခဲ့သည္။
ေမသည္ ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပစြာ နာက်င္လ်က္ အသံတိတ္ ငိုေႂကြးမိေလသည္။
“တကယ္ေျပာတာပါ ႏွင္းဆီရယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကိုယ္ေလ ကိုယ့္ကို နားလည္ႏိုင္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ အေမာေျဖခ်င္မိတယ္ သိလား၊ ကိုယ့္ဘဝက ရင္ေမာစရာေကာင္းတာ....”
ေမ့ေယာက္်ားက ဆက္ေျပာေနေလသည္။ ေမသည္ သူ႕ရဲ႕စကားေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ေမ့အေပၚ သူ အဲဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ သစၥာေဖာက္လိမ့္မည္ဟု ေမ မထင္ခဲ့မိေခ်။
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ကိုမေဟာ္ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို ကၽြန္မတို႕ လူခ်င္းေတြ႕ၾကတာေပါ့။ အခုလာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႕ သမၼတ႐ုံမွာ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရင္း ေတြ႕ၾကမယ္ေလ။ ကၽြန္မမွန္းသိသာေအာင္ မိုးျပာေရာင္ ဝမ္းဆက္ကေလး ဝတ္ခဲ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴတစ္ပြင့္ ကိုင္ထားမယ္ေလ၊ ကိုမေဟာ္က ဘာအေရာင္ ဝတ္လာမွာလဲ”
“တကယ္လား ႏွင္းဆီ၊ ႏွင္းဆီ ကိုယ္နဲ႕ တကယ္ေတြ႕ေတာ့မယ္ေပါ့ေလ၊ အိုေက ကိုယ္လာခဲ့မယ္၊ ကိုယ္လည္း ႏွင္းဆီနဲ႕ဆင္တူ မိုးျပာေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီ ဝတ္ခဲ့မယ္။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲေပါ့၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ေတြ႕ၾကမလဲဟင္”
“၁၂နာရီ အတိမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေရွ႕မွာ ဆံုမယ္ေလ။ ဒါပဲေနာ္”
ဟု ေျပာကာ ေမက ဖုန္းခ်လိုက္ေလသည္။
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ သစၥာမရွိမႈကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေမဘာမ်ား ဆက္လုပ္ရမည္နည္း။ ေမသူ႕ကို ပညာျပခ်င္လွသည္။
(ဆ)
 တနဂၤေႏြေန႕မနက္ကတည္းက သူက ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ သီခ်င္းကေလး ၿငီးေနခဲ့သည္။ ေမက သူ႕ကို မသိမသာ အကဲခတ္လ်က္....
“ဒီေန႔ ေမာင္ Studio မွာပဲ ရွိမွာလားဟင္၊ ေမလိုက္ခဲ့မလို႕” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ သိသိသာသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားကာ “ဟာ မလိုက္ခဲ့နဲ႕ ေမ၊ ဒီေန႕ ကိုယ္ေအာက္ဒိုး ထြက္႐ိုက္ရမွာ၊ ေမပင္ပန္းလိမ့္မယ္၊ ေမာင့္မိန္းမ အလွပေဂးေလး အိမ္ထဲမွာပဲ ေနပါကြာ၊ အျပင္မွာ ေနပူကပူနဲ႕ ေမ့အသားေလးေတြ မည္းကုန္ပါ့မယ္”
 “အို မရဘူး ေအာက္ဒိုးဆိုလည္း ေမ လုိက္ခဲ့မွာပဲ”
 ေမသည္ သူ႕ကို ေသြးတိုးစမ္းက ဆက္ရစ္ေနျပန္သည္။ သူ၏မ်က္ႏွာဟာ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္လာၿပီး “ေမကလည္းကြာ ဂ်ီက်စရာမရွိ ႀကံဖန္ဂ်ီမက်စမ္းပါနဲ႕၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္သြားလုပ္မွာ၊ အေပ်ာ္သြားမွာမွ မဟုတ္တာ”
“ေသခ်ာလို႕လား၊ ရွင္ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ သြားမေတြ႕ဘူးလို႕ ဘယ္သူက ေသခ်ာအာမခံႏိုင္မလဲ”
ေမ့စကားေၾကာင့္ သူ အ႐ႈိက္ထိသြားသလို ဖ်တ္ခနဲ ၿငိမ္သြားေလသည္။ “ေမကလည္းကြာ၊ ကိုယ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ၊ ကိုယ့္ဘဝမွာ ေမကလြဲၿပီး တျခားဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဆို၊ အခု ကိုယ္ ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္ကို  ဓာတ္ပံု သြား႐ိုက္ေပးရမွာ၊ အဲဒါလည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ အလုပ္သြားလုပ္မွာေလ၊ ေမ့ကို မလုိက္ေစခ်င္တာ ေမပင္ပန္းမွာ စိုးလို႕ပါကြာ၊ ေမက လိမၼာပါတယ္ေနာ္၊ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနခဲ့ေလ၊ ကိုယ္ အလုပ္ေစာေစာၿပီးတာနဲ႕ ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ညက်ရင္ တစ္ခုခု ထြက္စားၾကတာေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ေမာင့္မိန္းမက လိမၼာပါတယ္ကြာ” 
သူက ေမ့ေခါင္းကို ဖြဖြသပ္ရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ကာ မိုးျပာေရာင္႐ွပ္အကၤ် ီႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နက္ျပာစိုစို ကို ဝတ္ကာ ေခါင္းကို ဂ်ဲလ္ျဖင့္ နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ၿဖီးကာ ထြက္သြားေလသည္။
ေမသည္ အလိမ္ခံေနရသည္ကို အသည္းဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာၾကည္းလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမမွားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီက သစၥာရွိမႈႏွင့္ အခ်စ္ေတြကို ေမ ေလာဘတႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိသည္ကိုက ေမ့အမွားျဖစ္သည္။ သူထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာ ေမသည္ မိုးျပာေရာင္ဝမ္းဆက္ ဝတ္စံုကေလးကို ဝတ္လ်က္ လက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္ပြင့္ကိုင္လ်က္ သမၼတ႐ုံေရွ႕သို႕ တကၠစီျဖင့္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။
ေမ့ကိုျမင္ေသာအခါ ျဖစ္ပ်က္သြားမည့္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ေမ ျမင္ခ်င္စမ္းလွသည္။ ေယာက္်ားဆိုတာမ်ိဳးဟာ အေတာင္ပံသာ ရွိခဲ့လွ်င္ မိုးအဆံုး ေျမအဆံုး ပ်ံခ်င္တုိင္း ပ်ံသန္းၾကမယ့္ လူေတြခ်ည္းပဲေလ။


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

သဝန္တိုတယ္

 သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အၿမဲဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
(၁)
တကယ္ပါ...။ ကၽြန္မဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ႔ကို အခုတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ သဝန္တိုုျငဴစူျခင္း မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခ်စ္သူဘဝတုန္းကေတာင္ သူ႔ကို သဝန္မတိုခဲ့ရပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္မကလြဲလို႔ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္လံုးနဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့သူေလ။ အဲဒီေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးခဲ့သူပါ။
 ခ်စ္သူဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဦးစားမေပးခဲ့။ ကၽြန္မကို ဦးစားေပးလြန္းလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း မၾကာခဏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ခဲ့ရသူ...။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ယွၪ္လိုက္ရင္လည္း ကၽြန္မမွကၽြန္မ။ ကၽြန္မကေတာ့ အလိုလိုက္ခံရလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို သူ႔အေပၚ အၿမဲဗိုလ္က် ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးခဲ့သူပါ။ 
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အၿမဲဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႔သူ႕ကို စံျပခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သတ္မွွတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႔အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း စံျပအိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ပါရဲ႕။
တကယ္လည္း ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဟာ ေျပာစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုခမ္းနားခဲ့ပါတယ္။ စားအတူ၊ သြားအတူ အၿမဲမခြဲဘဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမင္သူတကာတိုင္းလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အၿမဲခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို “သူ” ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ အထိေပါ့ေလ။
(၂)
“သူ” ဆိုတာ “AROWANA” ဆိုတဲ့ အမ်ားက LUCKY FISH လို႔ေခၚတဲ့ ေငြေရာင္ငါးအၿမီးရွည္ရွည္ႀကီးပါပဲ။
သူက စတင္ၿပီး “ခ်စ္ေရ ကိုယ္တို႔ LUCKY FISH ေမြးရေအာင္”လို႔ ေျပာလာစၪ္က ကၽြန္မအလြယ္တကူပဲ ေခါင္းညိတ္သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ တစ္ေယာက္ရဲ့လိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ေယာက္က ၾကည္ၾကည္သာသာ လိုက္ေလ်ာေပးေနက်ေလ...။ အဲဒီေတာ့ ေမြးေပါ့...။
သူက ရွည္လ်ားတဲ့ ငါးကန္ႀကီးကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အိပ္ခန္းထဲ သြင္းလာပါတယ္။ အဲဒီအထိ ကၽြန္မမွာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္။
“ေမာင္ကလည္းကြယ္... ဧည့္ခန္းမွာပဲ ထားၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္... အလွေမြးတာပဲ” လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ သူက အၿပံဳးေလးနဲ႔ “ေမာင္အၿမဲျမင္ေနရေအာင္လို႔ပါ” တဲ့။ ကဲ... ထားလုိက္ပါေတာ့။
သူစိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ လုပ္ပါေစဆိုၿပီး ကၽြန္မ အသာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။
သူနဲ႔ကၽြန္မ  LUCKY FISH သြားဝယ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးရပါတယ္။ ေခါင္ခိုက္ေနတဲ့ ငါးေဈးေတြ။ အနီေရာင္ငါးေတြက ေဈးပိုႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို သိန္းသံုးဆယ္အထိ ေဈးရွိပါတယ္။ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေသးေသးကေလးေတာင္ ငါးသိန္းနဲ႔ တစ္သိန္းၾကားမွာ ရွိပါတယ္။
“ေဈးႀကီးလိုက္တာ ေမာင္ရယ္” လို႔ ကၽြန္မလက္ကုတ္ေတာ့ သူက “ဒီငါးက စီးပြားတက္တယ္၊ လာဘ္ရႊင္တယ္ ခ်စ္ရဲ႕။ လူတိုင္းေမြးၾကတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ ေငြမင္ေရာင္ငါးတစ္ေကာင္ကို ငါးသိန္းေပးၿပီး သူဝယ္ယူလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မက မိန္းမပီပီ ႏွေျမာတသစိတ္နဲ႔ ပင့္သက္႐ႈိက္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
(၃)
ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ငါးကန္ႀကီးထဲ အဲဒီငါး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ထပ္ လိုအပ္တာေတြက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဖြင့္ေပးထားမယ့္ ေအာက္ဆီဂ်င္လႊတ္စက္၊ ေရသန္႔စင္ေပးတဲ့စက္၊ ေရကန္ထဲမွာ အလွထားတဲ့ ေက်ာက္ခက္လွလွကေလးေတြအျပင္ ငါးစာဝယ္ရပါတယ္။ ငါးစာကလည္း တစ္ထုပ္ကို ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။
“ေမာင္ရယ္... ငါးစာကလည္း တစ္ထုပ္ကို ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွစ္ေထာင္နား ကပ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အစာမ်ိဳး မစားဖူးဘူး” လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ သူက ၿပံဳးၿမဲၿပံဳးလ်က္ပါ။ ေရကန္ထဲက ငါးႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ၾကည္ႏူးသေဘာက်ေနတဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကၽြန္မကို ခ်စ္သူဘဝကေန သူၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ဆင္ဆင္တူလွပါတယ္။ တလက္လက္ ရႊန္းပ ျဖာလက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေလ...။ ကၽြန္မရင္ထဲ သဝန္တိုမႈဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစတင္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ တိုးဝင္လာခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူက ငါးကန္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ တစိမ့္စိမ့္၊ တရႊန္းရႊန္းနဲ႕ ငါးႀကီးကို တေမ့တေမာ ထိုင္ၾကည့္ေနတာမ်ား ခါတိုင္းလို... ကၽြန္မကို...
“ခ်စ္ ႏိုးၿပီလား” လို႔ အိပ္ရာထ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ခါတိုင္းဆို အိပ္ရာက ႏိုးတာနဲ႕ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ေတြ႕ျမင္ရတာက သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရိပ္ေတြ လႊမ္းထံုေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြပါ။
အခုေတာ့ အဲဒီအၾကည့္ေတြကို LUCKY FISH က သိမ္းပိုက္ယူသြားခဲ့ပါၿပီ။ ငါးကို အစာေကၽြးလိုက္၊ ငါး အစာစားတာကို သေဘာက်စြာၿပံဳးၿပီး ငါ့သားႀကီးက ဘယ္သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာ၊ ဘာညာနဲ႔ စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနတတ္တဲ့ သူဟာ ခါတိုင္း ကၽြန္မကို ပီယဝါစာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာဖြယ္စကားေတြ ဆိုဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမ့ေလ်ာ့ ပ်က္ကြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(၄)
ညဘက္ မီးပ်က္တဲ့အခါ သူက ငါးႀကီးဆီ ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္း ထိုးၾကည့္ၿပီး
“ငါ့သားႀကီးေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္မရရင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ခ်စ္ေရ... ေမာင္တို႔ အင္ဗာတာဝယ္ရေအာင္” လို႔ ပူဆာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အင္ဗာတာ သြားဝယ္လာၿပီး မီးပ်က္တာနဲ႔ ငါးႀကီး ေအာက္ဆီဂ်င္ရဖို႔ မီးခ်ိန္းေပးရတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ပိုလာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ငါးႀကီးကို တစ္ေနကုန္ အင္ဗာတာ လႊတ္ထားေပးရတာမို႔ ညဘက္ဆို လူေတြက မီးေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ငုတ္တုတ္။ ငါးႀကီးက အင္ဗာတာနဲ႕ ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြရလို႔။ 
သူက ဆိုလာပါေသးတယ္။
“ခ်စ္ေရ... ေဈးသြားရင္ ဝက္သားအစအနေလးေတြ ၊ ငါးသလဲထိုးတို႔၊ ပုဇြန္ေပါက္စနေလးေတြတို႕ ဝယ္လာခဲ့ပါကြာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးက သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြလည္း ႀကိဳက္တယ္တဲ့”
“ေၾသာ္ ၊ ကၽြန္မက ငါးေလး ပုဇြန္ေလး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဝယ္မွာတုန္း ေမာင္ရဲ႕။ ေတာင္းရမွာလည္း အခက္။ ရွက္စရာႀကီး” လို႔ ကၽြန္မက ေျပာမိေပမယ့္ ေဈးကျပန္လာတိုင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ ေတာင္းလာရတဲ့ ငါးသလဲထိုးေကာင္ေလးေတြ၊ ပုဇြန္ေပါက္စနေလးေတြကို သူ႕လက္ထဲ ေဆာင့္အင့္အင့္နဲ႕ ထည့္မိတတ္စၿမဲပါ။
သူကလည္း ကၽြန္မေဈးကျပန္လာတာနဲ႕ ခါတိုင္းလို
“ခ်စ္.. ဘာေတြခ်က္မလဲ” လို႔ မေမးေတာ့ဘဲ
“ခ်စ္ေရ... ငါ့သားႀကီးအတြက္ ဘာပါလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဆီ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ အဲဒါကို သူသတိမထားမိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သတိထားမိေနၿပီ။ 
ခါတိုင္းဆို အလုပ္ကျပန္လာတာနဲ႕ ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ သူဟာ အခုေတာ့ ငါးႀကီးရွိရာဆီ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားသြားၿပီး နႈတ္ဆက္တတ္ေနၿပီေလ။
(၅)
ငါးတစ္ေကာင္ကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ သဝန္တိုစရာမရွိ တိုေနပါလားလို႔ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ရင္ခ်မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီငါးႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္သဝန္တိုတတ္ေနၿပီ။ အထူးသျဖင့္ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ႏိုင္၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏိုင္ခင္ ငါးႀကီးကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သူဟာ ဦးစားေပးျခင္းဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို ကၽြန္မဆီကေန သူ႔ရဲ႕ငါးႀကီးဆီကို ေျပာင္းလဲေပးပစ္လုိက္ၿပီေလ။ ဒီငါးႀကီးေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္အကိုင္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတိုးတက္ၿပီး လာဘ္ရႊင္လာတယ္လို႕ သူက ထူးထူးကဲကဲ ယံုၾကည္တတ္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မက သူနဲ႕ငါးႀကီးကို ခြဲခြာဖို႕ စိတ္ကူးရလာပါတယ္။
“ေမာင္ေရ... ကၽြန္မတို႕ ေခ်ာင္းသာ သြားရေအာင္။ တပတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့... အနားယူရေအာင္” လို႔ ကၽြန္မကမ္းလွမ္းလုိက္ေတာ့ အၿမဲလိုက္ေလ်ာ သေဘာတူေနက် သူ႔ဆီက ကမန္းကတန္း ျငင္းဆန္သံတစ္ခု ခ်က္ခ်င္းထြက္လာပါတယ္။
“ဟာ... ဘယ္ျဖစ္မလဲ ခ်စ္ရဲ႕... ကိုယ့္ငါးႀကီးရွိေနတာ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မနက္ဆို သူ႔ကို ဘယ္သူအစာေကၽြးမလဲ၊ ဘယ္သူ အင္ဗာတာ ခ်ိန္းေပးမလဲ”
“ဟင္ ဒါဆို ကၽြန္မတို႕က ဘယ္ေတာ့မွ ခရီးမထြက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီငါးႀကီး ရွိေနသမွ်ေလ”
“ဒါေပ့ါ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ အျမင္မကတ္စဖူးကတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲဦးစားေပးခံေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ထက္ပိုဦးစားေပးရမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ေပၚလာတဲ့အခါ မနာလိုစိတ္ဝင္တတ္ၾကတာ ကၽြန္မၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီကေလး ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မနဲ႕သူဟာ အနီးဆံုးမွာ ရွိေနၾကပါလ်က္ ေဝးသြားခဲ့ၾကတာပါ။ သူက သူ႔ငါးႀကီးကို ခ်စ္ခင္မက္ေမာမႈအျပည့္နဲ႕ ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီငါးႀကီးကို မနာလိုဝန္တိုမႈ အျပည့္နဲ႕ စူးစူးရွရွၾကည့္ေနတတ္ပါၿပီ။

ကဲ... ကၽြန္မ လြန္လားဟင္....။



လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

စိတ္တေစၦ


ဆူညံျပင္းထန္ေနေသာ မိုးသံေလသံမ်ားမွအပ 
ေနာက္က ေျခသံလည္း 
တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္ေနသည္
ေစာင့္ၾကည့္ကာ အခြင့္အေရးကို ေခ်ာင္းေျမာင္းေနျခင္းလား
ဒီေလာက္ ရဲတင္းထံုေပေသာ လူတစ္ေယာက္ဟာ 
ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ သူမ၏   အိမ္တံစက္ၿမိတ္အထိ
ကပ္ပါလိုက္လာခဲ့ပါသနည္း

 ...........

ျပင္းထန္စူး႐ွေသာ မိုးခ်ဳန္းသံမ်ားႏွင့္အတူ သူမ၏တကိုယ္လံုး လြင့္စင္ၿပိဳကြဲသြားေတာ့မတတ္ တိုက္စားသယ္ငင္ ပစ္လိုက္သည့္ ေလၾကမ္းမုန္တိုင္းမ်ား အသားမ်ားကို ခြဲ႐ွနာက်င္ေစသည့္ မိုးသီးေပါက္ၾကမ္းမ်ားႏွင္႕အတူ ႐ုတ္ခ်ည္းေမွာင္မိုက္ ပိန္းပိတ္သြားေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူမတစ္ဦးတည္းႏွင့္ ေခ်ာက္ခ်ားေက်ာစိမ့္ေစေသာ ေျခသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ကို ၾကားေနရ၏။ ပထမေတာ့ အဆမတန္ ပင့္တိုက္ဆူညံေနေသာ ေလဒဏ္မိုးသံမ်ားတြင္ အာ႐ုံစိုက္မိေနေသာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမျပဳမိခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူမက အလြယ္တကူ ေၾကာက္ရြ႕ံတုန္လႈပ္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ဘဝတုန္းက ေသလုေမ်ာပါး လူနာမ်ားႏွင့္ ေသၿပီးခါစ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လူနာမ်ားႏွင့္ ညေပါင္းမ်ားစြာ နပမ္းလုံး ရင္ဆိုင္ခဲ့စဉ္ကပင္ သူမ ေသြးမပ်က္ခဲ့ဘူးပါ။ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေအာ္ဂလီဆန္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ၫွီစို႕ ပုပ္အဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေၾကာက္မက္ေသြးလန္႕ဖြယ္ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံမ်ားကိုလည္း သူမ အၿပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ကုသခဲ့ဖူးသည္။ 
ဤမွ် သတၱိေကာင္းေသာ သူမသည္ စည္းခ်က္မမွန္ တည္ၿငိမ္မႈကင္းသည့္ ေျခသံခပ္အက္အက္တစ္ခုကို ေက်ာမလံု ေခ်ာက္ခ်ားေနမိျခင္းသည္ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာဖြယ္ေကာင္းေနေသာ္လည္း ခုခိ်န္မွာ သူမရယ္ဖို႔ သတိမရႏိုင္ပါ။ သူမ၏ ထီးနက္ကေလးကို ေနာက္ေက်ာဘက္ တစ္ခုလံုးကို ကြယ္ကာထားလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျပင္းရွသည့္မိုးဒဏ္မွ အကာအကြယ္မရွိ။ သူမစိုးရိမ္ေနသည္မွာ ပင့္ဝွိက္ေဝွ႕ယူေနသည့္ ေလဒဏ္ျဖင့္ ထီးအမိုးပ်က္စီးသြားမွာကိုပဲ ျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ အကာအကြယ္လံုးဝ ကင္းမဲ့ ယဲ့ယြင္းသြားေတာ့မည္။ ဒါဆို ေနာက္ကလူေတြအတြက္ အသာစီးရႏိုင္သြားေတာ့မည္။ အုိ... ေသေတာ့မွာပဲ ထီးရြက္ပါးတစ္ခုဟာ သူမအတြက္ လံုၿခံဳမႈေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ၿပီးေတာ့ ရန္သူတစ္ေယာက္အတြက္ေရာ အဟန္႔အတား အပိတ္အဆို႔တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အခ်ိန္မေရြး ထိုသူသည္ သူမကို အလြယ္တကူ ရန္ျပဳႏိုင္သည္။ ဘယ္ေလာက္ တုံးလိုက္သည့္ အေတြးပါလဲ။ သူမစိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ယိုင္နဲ႔ယိုယြင္းေနၿပီလဲ။ သူမ၏စိတ္ဓာတ္မ်ားကို ဖဲ့ေႃခြခိုးယူသြားေသာအရာသည္ ထိုေျခသံတစ္ခုပဲျဖစ္သည္။ 
ပိုမိုသည္းထန္လာေသာ မိုးျပင္းႏွင့္ လႊမ္းၿခံဳအုပ္စိုးလာေသာ အေမွာင္ထုသည္ ရန္သူအတြက္ အခြင့္ေကာင္းျဖစ္ၿပီး သူမအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ဆိတ္သုၪ္းၿပိဳကြဲ ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လႈပ္လာေစသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ထိုေနာက္ကလူ သူမကို လွမ္းဆြဲ ရန္မူလိုက္မည္လဲဟု သတိမလြင့္ေစဘဲ ေစာင့္စားေနရင္း တကယ္တမ္းအေရးႀကံဳလာလွ်င္ တုံ႕ျပန္ခုခံဖို႔ ႀကံစည္ေတြးေတာေနရေသးသည္။ သူမ၏ေဆးအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဆးတခ်ိဳ႕ႏွင့္နားၾကပ္တစ္ခု ဖိအားတိုင္းကိရိယာတစ္ခုပဲ ပါသည္။ သူ႔ထံမွာေတာ့ လက္နက္တစ္စံုတစ္ရာ ပါလာႏိုင္သည္။ ဘုရားေရ သူမ႐ႈံးနိမ့္က်ဆင္းဖို႔က ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာေနသည္။
သူမ ေျခလွမ္းကို ျမွင့္တင္အားျဖည့္လိုက္သည္။ သူမ တစ္ဦးတည္းေနေသာ အိမ္ကေလးဆီေရာက္ဖို႔ အေတာ္ေလးလုိေနေသး၏။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ တစ္စံုတစ္ခု ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မည္လား။ သူမေနာက္မွ ေျခသံသည္လည္း ပိုမိုအားေကာင္း လ်င္ျမန္လာသည္မို႔ သူမ စူးစူးရြားရြား ေအာ္ဟစ္မိေတာ့မတတ္ ေၾကာက္လန္႔လာသည္။ သို႔ေသာ္ အသံလႈိင္းတို႔သည္ သူမလည္ေခ်ာင္းအတြင္းမွာ တိမ္ျမဳပ္တြယ္ကပ္ေနေလ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္တိတ္ဆိတ္ႀကီးစိုးျခင္းက သူမစိတ္ဓာတ္မ်ားကို ခ်ိဳးဖ်က္ဖဲ့ေႃခြေနသလိုပါပဲ။ 
သူမအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းမွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အကူအညီတစ္စံုတစ္ရာ မရရွိႏိုင္ေတာ့ျခငး္ပင္ ျဖစ္သည္။ လူသားသက္ရွိဆိုလို႔ ဤလမ္းေမွာင္ေမွာင္ကေလးတြင္ သူမတစ္ဦးတည္းႏွင့္ ေနာက္ဘက္မွ ေျခသံပိုင္ရွင္ လူတစ္ဦးသာရွိသည္။
ေျခသံသည္ ပိုမိုလွ်င္ျမန္လာသည္ႏွင့္အမွ် ယိုင္နဲ႔ပ်က္ယြင္းလာသည္။ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူတစ္ေယာက္၏ ေျခသံမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ အားတင္းစုစည္းထားဟန္လည္း ရွိသည္။ သူမကို ရန္ျပဳဖို႔ အားယူဖြဲ႕စည္းေနသလိုပဲ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အရက္ျပင္းမ်ား အမ်ားအျပားေသာက္သံုးထားသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ယစ္မူးစူးရဲ ရနံ႕မ်ာသည္ မိုးစက္မ်ားမွတဆင့္ သူမထံ သယ္ေဆာင္႐ိုက္ခတ္ေန၏။ မိစၦာ၏ ဝိုင္ရနံ႔သည္ သူမကို မူးရီျပဳစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမထံမွ စြမ္းအားမ်ားကို ေႃခြသဲ့ယူေနေလသည္။ သူမေခါင္းထဲ ရီေဝမူးေနာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ပိုမိုသြက္တင္ပစ္လုိက္သည္။ သူမအိမ္ကုိ ေရာက္သြားလွ်င္ အနည္းငယ္က်ိဳးပဲ့ေနေသာ သစ္သားတံခါးသည္ သူမအတြက္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ လံုၿခံဳမႈေတာ့ ေပးႏိုင္မည္ထင္သည္။ ဒီလူဟာ အိမ္ထဲအထိပါ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာဦးမည္လား။ ဟင့္အင္း။ တစ္ဖက္အခန္းကို သူမ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းရမည္။ တံခါးကို ခ်ိဳးဖ်က္ထု႐ိုက္ၿပီး ဝင္လာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမသည္ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနရမည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႔ တဆံုးထိုးသြင္း စီရင္ပစ္လိုက္မည္။ အခုေလာေလာဆယ္ သူသည္ သူမကို ရန္မူဖို႔ မႀကိဳးစားႏိုင္ေသးသည္မွာ သူမ ကံေကာင္းေနေသး၍ ျဖစ္သည္။
သူမအတြက္ ဆက္လက္ကံေကာင္းေနျခင္းလား၊ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေရာက္ခါနီး ျဖစ္လာျခင္းလား၊ မေဝခြဲတတ္စြာပင္ သူမ၏ လူေျခတိတ္ဆိတ္ေသာ အိမ္ကေလးဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေနာက္က ေျခသံသည္ ပိုမိုေလးေႏွးေကြးကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ခပ္က်ဲက်ဲလွမ္းေနရသလိုမ်ိဳး ။
ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္လ်က္၊ သည္းထန္စူးရွေသာဒဏ္၏ ေအာက္တြင္ ေအးလူၿငိမ္သက္စြာ အိပ္စက္ေနၾကၿပီထင္၏။ လမ္းမီးေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေလးသည္ ပ်က္စီးေလာင္ကၽြမ္းသြားဖို႔ အားယူေနသလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ေနသည္။
သူမသည္ မည္းေမွာင္ေအးစက္ေသာ သူမ၏ အိမ္တံစက္ၿမိတ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဟိုဘက္ခန္းကို လွမ္းၾကည့္မိစၪ္မွာ သူမအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းသြားခဲ့သည္။ အိမ္တံခါးမ်ား အလုံပိတ္လ်က္ မီးေရာင္မွ်ပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေစာစီးစြာ အိပ္ရာဝင္တတ္ၾကသည့္ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြပဲ။ 
သူမ တံခါးကိုေသာ့ဖြင့္ေနစၪ္ တဝွီးဝွီး ဆူညံျပင္းထန္ေနေသာ မိုးသံေလသံမ်ားမွအပ ေနာက္ကေျခသံလည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ကာ အခြင့္အေရးကို ေျခာင္းေျမာင္းေနျခင္းလား။ ဒီေလာက္ ရဲတင္းထံုေပေသာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ သူမ၏အိမ္တံစက္ၿမိတ္ အထိ ကပ္ပါလိုက္လာခဲ့ပါသနည္း။ သူ ဘာကို လိုခ်င္တာပါလိမ့္။ ပစၥည္းလိုခ်င္႐ုံေလာက္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ လမ္းမွာတင္ ကိစၥျပတ္ခဲ့မွာပဲ။ လုယူထြက္ေျပးသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေျခအေနေကာင္းေတြ သူရရွိေနခဲ့တာပဲ။ 
လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာေလာက္ေအာင္သာ တံခါးကို အလြန္တရာ ျမန္ဆန္စြာဖြင့္လိုက္ၿပီး သူမ တြန္းတိုက္ တိုးဝင္လုိက္ခဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ တံခါးခ်က္ကို အလွ်င္အျမန္ ခ်လိုက္၏။ ထိုအခါက်မွ သူမကိုယ္သူမ အေၾကာအစိုင္မ်ား ေျပေလ်ာ့ျပတ္က်ကုန္ၿပီး သူမ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ က်ဆင္းလဲက်ခဲ့ေတာ့သည္။ အျပင္ကို အာ႐ုံစူးစိုက္ နားစြင့္လုိက္ၿပီး သူမ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထိုသူသည္ တံခါးကို ဝုန္းခနဲ ၿဖိဳခြဲဝင္ေရာက္လာမည္လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔တြင္ပါလာႏိုင္သည့္ ဓားခၽြန္ျမျမျဖင့္ ထိုးျဖတ္ ပ်က္စီးေစမည္လား။
အေမွာင္ထဲတြင္ သူမ၏ အသက္မွ်င္းမွ်င္း႐ွဴသံမ်ားသည္ မိုးသံမ်ားၾကားတြင္ တိုးလ်နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့သည္။ ဒီလိုပဲ အျပင္ကလူ၏ လႈပ္ရွားမႈတစံုတရာသည္လည္း ထစ္ခ်ဳန္းျမည္ဟီးသံမ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာက္ဆံုး အကာအကြယ္ ရေနႏိုင္သည္။ အား... သူမ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထလ်က္ ခါးခါးသီးသီး ေၾကာက္ရြ႕ံလာသည္။ အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္လုိစိတ္မ်ားသည္ လည္ေခ်ာင္းေနရာ အႏွံ႕အျပားတြင္ နစ္ဝင္စူးျမဳပ္ေနၾကသည္။ သူမအတြက္ ကူညီျခင္းဟူေသာ အလင္းေရာင္သည္ ႐ိုးရိပ္ေဖ်ာ့ေတာ့မွ်ပင္ ေရာက္ရွိမလာခဲ့။
လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ဖြင့္ဖို႔ေတာ့ သူမ ႀကိဳးစားရဦးမည္။ အေမွာင္ထုသည္ လူတစ္ဦး၏စိတ္ဓာတ္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီး ပစ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အလင္းေရာင္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ပင္ ခုခ်ိန္မွာ သူမအတြက္ ခြန္အားျဖစ္လာႏိုင္သည္ပဲ။ ဒူးမ်ားကို မသယ္ႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူမ တရြတ္တိုက္ဆြဲလ်က္ မီးခလုတ္မ်ားရွိရာသို႔ စီးေမ်ာေရြ႕လ်ားသြားသည္။ မီးခလုတ္ဆီ မေရာက္ေသးမီမွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာ အသံတစ္ခုသည္ မိုးသံကိုခြင္းလ်က္ သူမဆီ ေျပးဝင္လာေလသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ၿပိဳလဲက်ဆင္းသြားေသာအသံ။ သစ္သာႏွင့္ ခပ္ေလးေလး ထိတိုက္သြားသံတစ္ခု။ အျပင္ကလူ လဲက် မူးေမ်ာသြားျခင္းေလာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ေသဆံုးက်လဲသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ထိုစၪ္မွာပင္ ေလးေပေခ်ာင္း မီးျဖဴကေလး လင္းလက္လာခဲ့သည္။ သူမ စိတ္ဓာတ္ အတန္အသင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးရွင္သန္စ ျပဳလာသည္။
အျပင္ကလူ တစ္ခုခုျဖစ္တာကေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမ စိတ္ခ်ေပါ့ပါးသြားတာလား။ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလိုစိတ္ေတြသည္ တင္းက်ပ္ဆို႕ပိတ္ေနေသာ သူမရင္ခြင္ထဲ ထိုးျဖတ္ၿဖိဳခြင္း၍ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ သူမ ခပ္တိုးတိုး ရယ္သံထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အက္ကြဲေသြ႕ရွေသာ ညည္းညဴသံတစ္ခုအျဖစ္သာ သူမ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ျဖတ္စီး ထိုးခြဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနပါေစ။ သူမ အေတာ္ေလး စိတ္ၿငိမ္သက္သြားၿပီ။  စိတ္ၿငိမ္ေဆး ႏွစ္ျပား ခပ္သြက္သြက္ စားလုိက္ၿပီး သူမအဝတ္အစားမ်ား လဲလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ထံုးစံလို မီးမမွိတ္ေတာ့ဘဲ ခုတင္ေပၚ တက္လွဲေနသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူမမ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းေလးလံလာေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ခ်စြာ မအိပ္စက္ရဲေသးမွန္းကို သိေနရင္းကပင္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းသိမ္းႏိုင္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ မွိတ္စက္သြားရေတာ့၏။ သိပ္ကိုလည္း ပင္ပန္းနာက်င္ခဲ့သည္ပဲ။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ဖိသိပ္က်ပ္ခဲထားသလို ပိဆိုင္းထိုင္းမႈိင္းေနေလသည္။ ထိုေနာက္ေတာ့ သူမ ကမၻာေလာကတစ္ခုလံုး ေမာပန္းဖ်ားနာစြာ အိပ္ေမာက် ေမွာင္မိုက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
သူမ စတင္အာ႐ုံဝင္လာတာက တံခါးသံ တိုးသဲ့သဲ့ျဖစ္သည္။ ညက အျဖစ္အပ်က္အားလံုးတို႕သည္ သူမေခါင္းထဲ စူးစူးရွရွ ဝင္ျဖတ္စီးလာသည္။ ညကလူ တံခါးေခါက္ေနျခင္းမ်ားလား။ မိုးလင္းေနတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေလာက၏အသံမ်ားသည္ အလင္းကမၻာကို အသက္ဝင္ေနေစသည္။ ေၾကာက္ရြ႕ံတုန္လႈပ္ျခင္းမ်ားလည္း ဆန္းၾကယ္စြာ ေဝးလြင့္ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ထ၍မရေတာ့။ လႈပ္ရွားမႈအေသးအဖြဲကေလးအတြက္ပင္ သူမ အားစိုက္မထုတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းေလးလံေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာေသးသည္မွာ သူမ အျပင္းအထန္ ဖ်ားေနၿပီဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။ အဖ်ားဆိပ္သည္ ဘယ္စၪ္ကတည္းက သူမကိုယ္ထဲ ဝင္ေရာက္ေနခဲ့သည္ေတာ့ မသိ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေတာ္ရင့္သန္ဖိစီးေနေသာ အဖ်ားဆိပ္သည္ စူးရွပ်ံ႕ႏွံ႕စြာ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ပူျခစ္ေတာက္ေလာင္ေတာ့မတတ္ တုန္ရီမူးမိုက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖိစီးထားေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူမ တံခါးဝသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားရဦးမည္။ အျပင္ကလူ၏ အေျခအေနကို သိဖို႔ ပတ္ဝန္းက်င္၏ အကူအညီကိုယူဖို႔ ....
သူမ ခုတင္ေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ တြားသြားသလို တရြတ္တိုက္ဆြဲကာ ပင္ပန္းဆင္းရဲနာက်င္စြာ တံခါးဝဆီ ေလွ်ာဆင္းလာခဲ့သည္။ သူမကိုယ္ခႏၶာမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္ေပါ့ပ်က္ေနသည္။ မူးေမာေအာ့အန္လိုစိတ္မ်ား လွ်ံေဝလ်က္ အင္အားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေနၿပီပဲ။ ရင္ထဲကႏွလံုးသည္ အျပင္သို႔ ၿပိဳဆင္းဖိတ္စင္က်လာေတာ့မတတ္ ခုန္ေပါက္ျပင္းထန္ေန၏။ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းမွာ လႈိက္စားေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ မီးစမ်ား ျပန္႔က်ဲစင္ႏွံေနသလို။
စြမ္းအားသံုးကာ တံခါးခ်က္ကို ကိုယ္ကိုျမွင့္၍ ဆြဲခ်ေပးလုိက္ၿပီးေနာက္ သူမ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ၿပိဳလဲသြားေတာ့သည္။ 
“ဟင္... ေဒါက္တာ၊ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲလား။ မေန႔က မိုးျပင္းမိၿပီး ဖ်ားေနၿပီကိုး။ ကၽြန္မတို႔ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ထလာမလို႔။ မေန႔က ေဒါက္တာတစ္ေယာက္တည္း မိုးထဲေလထဲ ျပန္လာတာ ေတြ႔ကတည္းက မနက္ ဖ်ားေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ပူေနတာ... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ တံခါးလာဖြင့္ေပးႏိုင္ေသးလို႔”
ဟိုဘက္ခန္းက အဘြားႀကီးအသံပဲ။ သူမ အဘြားႀကီးကိုေက်ာ္လ်က္ အေနာက္သို႔လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အံ့ၾသစဖြယ္ တစ္စံုတစ္ရာမွ သံသယျဖစ္စရာ မေတြ႔ပါ။ ဟိုလူ လဲက်ေသဆံုးေနျခင္းမ်ိဳး ရွိမေနခဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ မူးေမ့သြားရာကေန သတိျပန္လည္လာၿပီး ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေဒၚႀကီးေတြ ျမင္ႏိုင္မွာပဲ။
“လူ... လူတစ္ေယာက္ ေတြ႔လား။ ထြက္သြားတာ”
ေလးလံတိုးတိတ္စြာ မပီသေရာႃပြမ္းေနေသာ အသံကို အဘြားႀကီး မနည္းနားေထာင္ယူရပံုရွိသည္။ အံ့ၾသစြာ သူမကို ၾကည့္ၿပီး ....
“ဟင့္အင္း... ဘာလူတစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ ေဒါက္တာ အဖ်ားတက္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ့။ ကိုအုန္းခိုင္ေရ လာပါဦး။ ေဒါက္တာ့ကို ေဆးခန္းပို႔ရေအာင္။ ဟုတ္ပါရဲ့ ကိုယ္ေတြမ်ား မီးခဲလိုပဲ ပူလိုက္တာ”
အဘြားႀကီး၏ ေရရြတ္ညည္းညဴသံမ်ားေၾကာင့္ သူမေခါင္းေတြ ပိုမို မူးရီလာသည္။
“ေနပါဦးအေဒၚ၊ ကၽြန္မသတိရွိေနပါတယ္။ ေမးတာ ေျဖစမ္းပါ။ လူတစ္ေယာက္ေလ ကၽြန္မအိမ္ေရွ႕မွာ လဲျပဳက်ေနတာမ်ိဳး”
“ဟင့္အင္း။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး ေဒါက္တာ။ မေန႔ညက ေဒါက္တာျပန္လာၿပီးကတည္းက ဘာလူမွ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕ ေရာက္မလာေတာ့ဘူး။”
“မေန႔ညက ကၽြန္မေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေလ အေဒၚ။ အေဒၚ ကၽြန္မျပန္လာတာကို ေတြ႔တာ ေသခ်ာရဲ့လား။ ကၽြန္မျပန္လာေတာ့ အေဒၚတို႔အိမ္ မီးေတြမွိတ္ထားပါၿပီ။”
“ကၽြန္မတို႔အိမ္ ညက မီးပ်က္ေနလို႔ပါ။ ကၽြန္မတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနၾကတာပဲ။ ေဒါက္တာျပန္လာတာ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေတြ႔တာပဲ။ လွမ္းသာ မေခၚျဖစ္တာ”
တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆိုတာ သူမသိလိုက္သည္။ သူမ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ မၾကာခင္မွာ ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို အဘိုးႀကီးပင့္လာတာ၊ သူမကို ေဆးထိုး ေဆးတိုက္ လုပ္ေပးေနတာေတြကို သတိမလစ္ဘဲ သူမခံႏိုင္ရည္ တင္းေနခဲ့သည္။
ေလာကႀကီးႏွင့္ သူမ အၾကားရွိ အစပ္အဆက္တစ္ခု ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားျခင္း မ်ားလား။ သူမ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးေတာၾကည့္သည္။ ေဆးခန္းမွာ အရက္အလြန္အကၽြံမူးေနေသာ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးကုသေပးၿပီးေနာက္ ေဆးခန္းအေပၚထပ္မွာ ေသာ့တက္ေပးၿပီး အိမ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနေသာ မေကာင္းဆိုးဝါး သရဲကားတစ္ကားကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ဝင္ၾကည့္ခဲ့ၿပီး သူမ တစ္ဦးတည္းျပန္လာခဲ့သည္ပဲ။ မိုးမ်ား သည္းမိုက္စြာ ရြာသြန္းေမွာင္ပိန္းလာစၪ္မွာ သူမ အရက္န႔ံႏွင့္အတူ ေျခသံတစ္ခုကို စတင္ၾကားမိ ေခ်ာက္ခ်ားလာခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစၪ္က ၾကည့္ခဲ့ေသာ သရဲကားကိုပင္ ျပန္မေတြးမိေအာင္ သူမ ထိန္းသိမ္းေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့ေသးသည္။ အရက္နံ႕ႏွင့္ ေျခသံကို သူမတကယ္ပဲ ခံစားေနခဲ့ရတာ ေသခ်ာပါသည္။ ဘာတစ္ခုခုမ်ား မွားယြင္းေနၿပီလဲ။ 
သူမ အေနာက္မွာ လူတစ္ဦး ယိုင္နဲ႔နီးကပ္စြာ လိုက္ပါလာခဲ့ပါသည္။ ညအေမွာင္မွာ ေျခသံတရွပ္ရွပ္ကို သူမ တကယ္ပီသစြာ ၾကားခဲ့၏။ ပိုေသခ်ာေသးသည္မွာ အိမ္ဝမွ တစ္ခုခု ၿပိဳလဲက်ဆင္းခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သူမဆီမွာ ေသခ်ာမႈတစ္မ်ိဳး တြယ္ကပ္က်န္ေနေသးသည္။
ထိုေန႔က တစ္ေန႔လံုး သူမ အိပ္ေပ်ာ္တလွည့္၊ ေတြးေတာတလွည့္ျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္ကို သံသယရွိေနခဲ့သည္။ အေဒၚႀကီးကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။
“ေဒါက္တာတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဘယ့္ႏွယ့္ လူတစ္ေယာက္ပါလာရမွာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေသခ်ာေတြ႔ေနခဲ့တာပဲ။ ေနပါဦး ေဒါက္တာ တေစၦေတြ ဘာေတြမ်ား ဝင္ပူးခံရၿပီလား။ ခုဟာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေဒါက္တာ တစ္ခုခု စိတ္စြဲခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဒါက္တာ့အေနာက္မွာ လူလံုးဝမပါတာ ကၽြန္မေရာ ကိုအုန္းခိုင္ပါ က်ိန္ေျပာရဲတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ေဒါက္တာ မွားေနတာ။”
သူမ တကယ္ပဲ မေကာင္းဆိုးဝါး တစ္ေကာင္ေကာင္၏ ဝင္ေရာက္စီးနင္း ပူးကပ္ျခင္းကို ခံခဲ့ျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္းေလာ။ စြဲကပ္ စူးရဲေသာ အရက္နံ႕သည္ သူမ၏ ေနာက္ဆံုးလူနာကို ကုသခဲ့စၪ္ကအတုိင္း ေျခသံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္သည္လည္း သူမ ေနာက္နားမွာ ကပ္လ်က္။ သူမဘာတစ္ခုခုကို စိတ္စြဲခဲ့မွာပါလဲ။ သူမ တကယ္ ႀကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ပဲ။
“သူ တံခါးဝမွာ လဲက်သြားသံကိုလည္း ကၽြန္မ ၾကားခဲ့ရပါေသးတယ္ အေဒၚရယ္။ ကၽြန္မ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ထင္တယ္”
“ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕က ကုကၠိဳကိုင္းတစ္ကိုင္း မိုးဒဏ္ေလဒဏ္နဲ႔ ၿပိဳက်ခဲ့ေသးတယ္ ေဒါက္တာ။ အဲဒီအသံျဖစ္မွာပါ။ ေဒါက္တာစိတ္ထင္ေနတာပါ။ စိတ္ေအးေအးထားလိုက္ပါ။ အားရွိသြားေအာင္ အိပ္လိုက္ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ေနမယ္”
အသံသည္ တိုးတိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူမ စိတ္ဒဏ္ရာသည္ ပိုမို ျပင္းထန္စူးရွလ်က္။ သံသယသည္ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္ ေတာက္ပအေရာင္လက္လာလိုက္ ႏွင့္ သူမဦးေႏွာက္မ်ားကို ဖဲ့ေႃခြ တိုက္စားေနသည္။ မိုးတစ္ည၏ စိတ္တေစၦသည္ သူမအား ဖမ္းစားေျခာက္လွန္႔ခဲ့သည္လား။ သူမ ေခ်ာက္ခ်ားစြာ သက္ျပင္း႐ႈိက္လိုက္ေလသည္။ 
ကမၻာေလာကႀကီး ႏွင့္ သူမအၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ ျပတ္ေတာက္ကင္းမဲ့လ်က္။



လြန္းထားထား ၊ေဆးတကၠသိုလ္၊
ေရႊအျမဳေတ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း (အမွတ္၁၂၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၁၉၉၀)
[ေရႊအျမဳေတ ဝတၳဳတို ၆၀ စုစည္းမႈ]

စိတ္ကူးသက္သက္



(က)
သူမရင္ထဲတြင္ သက္ျပင္းကေလး ခပ္တိုးတိုး တစ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဒီ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေလးဆီ ေရာက္တိုင္း သူမရင္ခုန္လႈပ္ရွားစၿမဲျဖစ္သည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလွေသးပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ားေသားအားျဖင့္ ဒီဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေလးမွာ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းေလ့ရွိပါသည္။ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးလာဖို႔ဆိုလွ်င္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရတတ္သည္။ ဟိုးအရင္ေတြတုန္းက ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရတာကို စိတ္မရွည္၊ ၿငီးေငြ႔ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာတစ္ပတ္ေလာက္မွစ၍  သူမစိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
သူမစိတ္ကို ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ေသာ အရာမွာ စူးရွခ်ိဳၿမိန္ေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္ဝန္းတစ္စံုကို လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ပိုင္ဆိုင္ပါသည္။ သူ႔ပံုစံကေလးမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ သြယ္လ်လ်ႏွင့္ ဆံပင္ကေလး ေတြက ေျဖာင့္စင္းမေနဘဲ ေခြတြန္႔တြန္႔ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ လူပံုစံကေလးက ဂ်စ္ကန္ကန္၊ အပိုးမက်ိဳးေသာ အရုပ္ကေလးႏွင့္ သူမကိုေစာင့္ၾကည့္ေသာ မ်က္ဝန္းေတြက ညႇိဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္းအျပည့္ရွိသည္။ ထိုေကာင္ကေလးကို လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေလာက္က စတင္၍ သတိထားမိခဲ့ကာ သူကလည္း သူမအလာကို အခ်ိန္မွန္မွန္လာေစာင့္ေနသလိုပင္ တစ္ရက္မပ်က္ ဒီေနရာကေလးမွာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန သူမဆီသို႔ အၾကည့္ဆိုးဆိုးျဖင့္ စိုက္ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္။ သူ႔ပံုစံကေလးက ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္လို တီရွပ္အမည္းႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုသာ အၿမဲတမ္းဝတ္ေလ့ရွိသည္။ သူမႏွင့္သူ မ်က္လံုးအၾကည့္ခ်င္းဆံုျဖစ္ၾကသည္ကလြဲလို႔ ထိုတစ္ပတ္အတြင္း ဘာမွမထူးျခားပါ။
ဘတ္စ္ကားလာလွ်င္ သူမတက္ေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ သူပါလိုက္တက္ကာ သူမကို ေငးၾကည့္တတ္ၿမဲျဖစ္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမရင္ထဲတြင္ သာယာယစ္မူးေသာစိတ္ကေလး ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ စိမ့္ဝင္လာခဲ့သည္မသိဘဲ ယစ္မူးခ်ိဳၿမိန္လာခဲ့သည္။ ရင္ခုန္တိမ္းမူးဖြယ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္သည္ ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
(ခ)
သူမ၏ ဘဝတေလွ်ာက္လုံုးတြင္ ခ်စ္သူဟူ၍ တစ္ခါမွ် မထားခဲ့ဖူးေခ်။ တကယ္ေတာ့ သူမ၏႐ုပ္ရည္က အေခ်ာအလွစာရင္းထဲမွာ မပါဝင္ပါ။ သူမ၏မ်က္ႏွာေပၚရွိ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္းတို႔မွာ ဘာတစ္ခုမွ ထူးထူးျခားျခား အသိအမွတ္ျပဳေလာက္စရာ အလွအပမရွိပါ။ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ သူမ၏ ဒူးေခါက္ခြက္အထိ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံပင္အံုထူထူအရွည္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုဆံပင္ေတြက သူမအတြက္ အထူးျခားဆံုး က်က္သေရတစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမ၏ ေရွးကုသိုလ္ဟုပင္ ဆိုရမလိုပင္။ လူတိုင္းက သူမဆံပင္ေတြကိုျမင္တိုင္း တအံ့တၾသ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ သူမ၏ဆံပင္သားေတြမွာ ပိုးသားမွ်င္ေတြလို ေတာက္ေျပာင္သန္စြမ္းလ်က္ နက္ေမွာင္ထူထဲလွေပသည္။ လူတကာက သူမကို အေနာက္ကေန ျမင္ၿပီးလွ်င္ သူမ၏မ်က္ႏွာကို သဲႀကီးမဲႀကီး လုိက္ၾကည့္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ သူမ၏မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔၏စိတ္ဝင္စားမႈက အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ပါးသြားတတ္သည္။ ဆံပင္ေတြက ထူးထူးျခားျခား ဆြဲေဆာင္မႈရွိသေလာက္ သူမ၏မ်က္ႏွာက ထူးထူးျခားျခား မလွပဘဲကိုး။
အဲသည္ထက္ ပိုဆိုးသည္က သူမသည္ မ်က္ႏွာကို ဘာမွ် ျခယ္သျခင္းမရွိျခင္းပင္။ ႏႈတ္ခမ္းနီကေလးပင္ မဆိုးတတ္ေခ်။ ခပ္႐ိုး႐ိုး ခပ္ေအးေအးသာ ေနတတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစိတ္ကူးအိပ္မက္ကေလး စတင္ခဲ့ခ်ိန္မွစ၍ သူမက မ်က္ႏွာကို ေပါင္ဒါခပ္ဖံုဖံု ႐ိုက္တတ္ခဲ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ခပ္ပါးပါး ဆိုးျခယ္တတ္ခဲ့ၿပီ။
(ဂ)
တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ သူမဘဝမွာ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္ ပထမဆံုးေသာ ရင္ခုန္ရျခငး္ျဖစ္သည္။ ေကာင္ကေလးက သူမထက္ေတာ့ ငယ္ပံုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါက အေရးမႀကီးပါ။ သူဟာ သူမကို စိတ္ဝင္တစားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သူမကို စကားလာေျပာမလဲလို႔
သူမက စိတ္လႈပ္ရွား ရင္တဖိုဖုိျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ေလသည္။
အကယ္၍ သူဟာ သူမကို ခ်စ္စကားဆိုလာခဲ့လွ်င္ သူမ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမွာပါလိမ့္။ အို... ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ အေျဖေပးဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလ။ တစ္လ၊ ႏွစ္လေလာက္ေတာ့ စၪ္းစားဦးမည္ဟု အခ်ိန္ယူကာ မူလိုက္ဦးမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ႀကံစည္ထား၏။ အဲသည္ေနာက္ေတာ့ သူႏွင့္အတူ လက္ခ်င္းတြဲကာ လူေတြၾကားထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားၾကမည္။ ႐ုံးမွာ သူမကိုျမင္တိုင္း...
“အပ်ိဳႀကီး... မစြံေသးဘူးလား”
ဟုေမးတတ္သည့္ ႐ုံးသူ ႐ုံးသားေတြကို သူမမွာ ခ်စ္စရာလူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သက္ေသျပဦးမည္။
အေတြးစိတ္ကူးျဖင့္ပင္ သူမက ရွက္ေသြးျဖာသြားကာ ၿပံဳးတြန္႕တြန္႕ကေလး ျဖစ္မိေသးသည္။ သူမ၏စိတ္ကူးကို သူမ်ားစိုးရိမ္သြားမလားဟု စိုးရိမ္ရင္ဖိုစြာျဖင့္ သူ႔ဆီ မသိမသာ ခိုးၾကည့္မိေတာ့ သူက သူမကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေငးေမာေနဆဲပင္။
သူ စီးကရက္ေသာက္ေနတာျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မႀကိဳက္ခ်င္သလို ျဖစ္မိေသးသည္။ သူ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား စီးကရက္ေတြ ေသာက္ေနတာပါလိမ့္။ ႐ုပ္ေတြရင့္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ရင္းႏွီးပတ္သက္လာတဲ့အခါ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဟု တားျမစ္ရဦးမည္။
ဘတ္စ္ကားလာေသာအခါ သူမ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ ကပ်ာကယာတက္လိုက္မိသည္။ သူက ထံုးစံအတိုင္းပင္ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ ပါလာခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ သူ႔ဘက္မွ ထူးထူးျခားျခား လႈပ္ရွားမႈတစ္စံုတစ္ရာ မရွိေသးတာကို အနည္းငယ္ေတာ့ အံ့အားသင့္ရသည္။
(ဃ)
အဲဒီေန႔က နည္းနည္းေတာ့ ထူးျခားသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ သူမႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိစၪ္ ျဗဳန္းဆို မိုးက ရြာခ်လိုက္သည္။ သူမက ထီးပါလာေသာေၾကာင့္ ထီးကို ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္မိကာ သူ႔ဆီသို႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္မိေသးသည္။ ၾကည့္စမ္း... မိုးေရထဲမွာ ေကာင္ေလး ဖ်ားေတာ့မွာပဲ ဟု က႐ုဏာစိတ္ကေလး ျဖစ္သြားမိ၏။ သို႔ေသာ္ သူမက စၿပီးေခၚရေအာင္လည္း မသင့္ေတာ္ဘူးမဟုတ္လား။ 
မိုးက သည္းသည္းထန္ထန္ပင္ ရြာလ်က္။ သူမမွာ သူ႔ကိုစိုးရိမ္ေသာစိတ္ကေလးႏွင့္ မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္မိေလသည္။ ဒီေကာင္ကေလး ေတာ္ေတာ္ေပေတတာပဲေနာ္။ 
ခဏေနေတာ့ သူ သူမရွိရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ၪ္းကပ္လာသည္ကို မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းမ်ားျဖင့္ ျမင္ရေသာအခါ သူမရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ဖိုလာခဲ့သည္။
အို... သူစၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားၿပီ။ သူ ဘာလာေျပာမလို႔ပါလိမ့္။ မိုးေတြသည္းေနသည့္ၾကားမွ သူမမ်က္ႏွာဆီမွာ ရွိန္းခနဲ ပူေႏြးလာခဲ့သည္မွာ ရွက္ေသြးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ရမည္။ 
“ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ထီးခိုလို႔ရမလား”
သူ႔အသံမွာ ခပ္ၾသၾသ ခ်ိဳခ်ိဳကေလး ျဖစ္သည္။ 
“ရပါတယ္.. လာေလ”
သူမ အလြယ္တကူပင္ ထီးကိုေျမွာက္၍ သူ႔အေပၚပါ ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။ သူက သူမ၏အေနာက္နားမွာ ရပ္လ်က္ ထီးအရိပ္ေအာက္မွာ မိုးခိုေနေလသည္။ သူမကို ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေခ်။ သူမ၏ႏွလံုးသားေတြ လႈပ္ရွားယိမ္းထိုးလွ်က္ရွိသည္။ ဘုရားေရ... မၾကာခင္မွာ သူတစ္ခုခုေျပာေတာ့မွာပဲ။
သို႔ေသာ္ သူမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို သူက ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာခဲ့ပါ။ သူမ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကိုသာ ဖ်တ္ခနဲလႈပ္ရွားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈအရွိန္အဟုန္မွာ လ်င္ျမန္လြန္းလွသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ သူမပင္ အငိုက္မိကာ ေၾကာင္အမ္းလ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့မိသည္။ ေအာ္ဟစ္ဖို႔ သတိမရလိုက္ေခ်။ မယုံၾကည္ႏိုင္လြန္းသျဖင့္ ဆြံ႕အသြားျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္မည္။
သူက လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားသြားၿပီးေနာက္ တစ္ႀကိဳးတည္းထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္မွာ အေနာက္သို႔ပင္ တစ္ခ်က္ လွည့္မၾကည့္ေခ်။ သူ႔လက္ထဲမွာေတာ့ သူမ အႏွစ္ႏွစ္အလလ တန္ဖိုးထားစြာ တယုတယ ပိုးေမြးသလို ျပဳစုယုယ ေမြးျမဴခဲ့ရေသာ ဆံပင္အရွည္ႀကီးက က်စ္ဆံျမည္းက်စ္ထားသည့္အတိုင္း ပါသြားခဲ့သည္။
“သြားပါၿပီ၊ ဘုရားေရ...လုပ္ရက္လိုက္တာ၊ လူယုတ္မာကေလး”
သူမ နာနာက်င္က်င္ ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ႀကီး ေရရြတ္ျမည္တမ္းမိကာ သူမဆံပင္အေနာက္ဆီသို႔ စမ္းလိုက္မိသည္။ သူ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကတ္ေၾကးထုတ္လိုက္သလဲပင္ သူမ မသိလိုက္။ သူမ၏ေက်ာျပင္ေနာက္နားဆီမွာ တစ္ေခ်ာင္းတည္းေသာ က်စ္ဆံျမည္းအရွည္ႀကီးကို က်စ္လ်က္ ခ်ထားေသာ သူမ၏ဆံပင္ေတြကို သူက ရႊီခနဲေနေအာင္ ျဖတ္ယူလ်က္ ေျပးသြားျခင္းျဖစ္သည္။
မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ၊ အံ့ၾသနာက်င္မႈ၊ ႏွေျမာေၾကကြဲမႈတို႔ျဖင့္ သူမတကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနကာ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚသို႔ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔ပင္ လူမရွိေခ်။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာေၾကာင့္ အငိုက္မိကာ ခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အ႐ုပ္ကေလးက သနားကမားႏွင့္ သူတစ္ပါး၏ ဆံပင္ေတြကို ျဖတ္လုတတ္သည့္ လူဆိုးေတေလကေလးဟု ထင္ပင္မထင္ရက္ခဲ့ေခ်။ သူမ၏အျဖစ္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္ေျပာ၍မရ။ စိတ္ထိခိုက္လြန္းသျဖင့္ တကိုယ္လံုး တုန္တန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနသည္။ ထို ေကာင္ေလး၏ အရိပ္အေယာင္ကေလးမွ်ကိုပင္ မျမင္ရေတာ့ေခ်။
ဘတ္စ္ကားဆိုက္လာေသာအခါ သူမသည္ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ ကပ်ာကယာတက္လိုက္ေလသည္။ အက်င့္ပါေနေသာ လက္ေတြက အေနာက္မွာပို႔ထားေသာ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းယူဖို႔ သပ္လိုက္မိစၪ္ လက္ထဲမွာ ဘာဆံပင္မွ် ပါမလာခဲ့ေတာ့ေခ်။
“ေတာက္... လုပ္ရက္လုိက္တာ၊ ေသနာကေလး”
သူမစိတ္ထဲက ခပ္တိုးတိုး က်ိန္ဆဲပစ္လုိက္မိပါသည္။ 



လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
Beauty Max (ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၄)

ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သူမ်ား


(က)
ဒီေနရာေလးက တကယ္ေအးခ်မ္းတယ္။ ကန္ေရျပင္ႀကီးရယ္... ေရတံခြန္ႀကီးရယ္... အလွေမြးထားတဲ့ ယၪ္ေက်းတဲ့ တိရိစၦာန္ကေလးေတြရယ္... သစ္ပင္ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြရယ္... ျမက္ခင္းစိမ္းႏုႏုေတြရယ္... အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြနဲ႔မို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ တကယ္ေကာင္းတဲ့ေနရာကေလးေပါ့။ ဒီေနရာကေလးက ၿမိဳ႕ျပနဲ႔လည္း ေဝးတယ္ေလ။ ၿမိဳ႕ထဲကေန ဒီေနရာကေလးဆီကို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ ငါးမွ်ားဖို႔ လာခ်င္ရင္ ကားနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကို ေမာင္းရတာ။ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ ငါးမွ်ားထြက္ဖို႔ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ပိုက္ဆံစုၾကရတာကတင္ တစ္လေလာက္ၾကာပါတယ္။ ပိုက္ဆံကို ဘယ္လိုစုရတယ္မ်ားမွတ္လဲ။ ယာယီလမ္းေဘးဆိုင္ေလးထိုးၿပီး hot-dog နဲ႔ အခ်ိဳရည္၊ ၿပီးေတာ့ tea coffee စတဲ့ လြယ္လည္းလြယ္၊ အပန္းလည္းမႀကီး အရင္းလည္းသိပ္မမ်ားဘဲ အျမတ္မ်ားမ်ားရတဲ့ ေဈးေရာင္းနည္းနဲ႔ ေရာင္းၿပီး အျမတ္ေငြကို စုခဲ့ၾကတာပါ။ ေဟာ... အခုေတာ့ သူတို႔ဆႏၵျပည့္ဝခဲ့ပါၿပီ။ အငွားကားတစ္စင္းငွားၿပီး သူတို႔သံုးေယာက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီ။ 
သူတို႔လက္ထဲမွာ ငါးမွ်ားတံကိုယ္စီလည္းပါရဲ့။ အဆင္သင့္စားဖို႔ ေကာ္ဖီဓာတ္ဗူးအျပည့္နဲ႔ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ Sandwich ေတြလည္း ယူလာခဲ့တာမို႔ အျပင္ကေန ဝယ္စားစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ငါးကိုေတာ့ အေပ်ာ္ပဲ မွ်ားၾကမွာပါ။ သူတို႔သံုးေယာက္ အေလာင္းအစားတစ္ခု လုပ္ထားခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဘယ္သူက ငါးအေကာင္အႀကီးဆံုး မွ်ားႏိုင္မလဲ ဆိုတာေပါ့။ အႀကီးဆံုးငါးရတဲ့သူကို အေသးဆံုးငါးရသူ ဒါမွမဟုတ္ ငါးတစ္ေကာင္မွမရတဲ့သူက တစ္နာရီတိတိႏွိပ္ေပးေၾကးေလ။ တကယ္ဇိမ္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တာထက္ ငါးမွ်ားရတဲ့ဖီလင္ကို သူတို႔ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားရင္ခုန္တာပါ။ ငါးမွ်ားရတဲ့ဖီလင္ဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လိုက္ရသလိုပဲ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတယ္ေလ။ အေျဖရမလား... မရဘူးလား ဆိုတာကို ႀကိဳတင္မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ဘဲ ရင္ဖိုေမွ်ာ္လင့္ရသလိုေပါ့။ 
သူတို႔သံုးေယာက္စလံုး အသက္ႏွစ္ဆယ္စီပဲ ရွိၾကေသးတယ္။ တစ္ေယာက္မွ ရည္းစားမထားဖူးၾကေသးဘူး။ ရည္းစားေတာ့ အလိုခ်င္သားေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ရည္းစားရရင္ ရည္းစားကို ေကၽြးရေမြးရ သူ႔အႀကိဳက္ မိတ္ကပ္ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေရေမႊး အဝတ္အစားစတဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္ေပးဖို႔ သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံ မွ ေဖာေဖာသီသီ မၾကြယ္ဝတာ။ အဲဒီေတာ့ သံုးေယာက္စလံုး ရည္းစားမရွာႏိုင္ေသးဘဲ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပဲ အေတာင္ဖြင့္ ပ်ံသန္းလ်က္ေပါ့။ သူတို႔လို လူငယ္ေလးေတြအတြက္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ အေျပာက်ယ္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးလိုပါပဲ။ အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိေလ ႀကိဳက္ေလပဲ။ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ကမၻာကုန္က်ယ္သ၍ ပ်ံသန္းမယ္ေလ။ လိုခ်င္တာရဖို႔အတြက္လည္း အရင္းအႏွီးကို ႀကိဳးစားရွာေဖြဖို႔ ဝန္မေလးဘူး။ အခုလို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ခ်င္တဲ့အခါ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ေငြရွာၾကသလိုေပါ့။ သူတို႔က ဘဝဆိုတာ အေပးအယူတစ္ခုလို႔ နားလည္ထားတယ္ေလ။ လိုခ်င္တာရွိတဲ့အခါ ညီမွ်တဲ့အရင္းအႏွီးတစ္ခု ေပးရမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ အဲဒါ အခုေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ အယူအဆ တခ်ိဳ႕ပဲ ဆိုပါစို႔။ 
(ခ) 
ဒီေနရာေလးက ေအးခ်မ္းလုိက္တာ။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တီးတိုးခ်စ္စကား ခြန္းေႃခြဖို႔ အင္မတန္ လံုၿခံဳအရိပ္ရတဲ့ ေနရာကေလးေတြ ရွိတယ္ေလ။ ေရကန္စပ္ကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္လို႔ တီတာခၽြဲႏြဲ႕တဲ့ စကားလံုးအသစ္အဆန္းေတြကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေႃခြခ်ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေတာင္ မုန္းမိပါရဲ႕။ တကယ္ပါ ... ခ်စ္သူ႔ပုခံုးကေလးကို မွီရင္း အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဆိုတဲ့ အနာဂတ္ဆီ စိတ္ကူးေတြယဥ္ရတဲ့ ပီတိဟာ ဘာနဲ႔မွ မတူပါဘူး။ ေလာကမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူ တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္တစ္ခု ထူေထာင္ရတာေလာက္ စြန္႔စားခန္းေျမာက္တာ ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ 
သူမသည္ မယားေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ စိတ္ကူးထဲမွာ ထင္ေယာင္ ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိလွ်င္ ပီတိျဖင့္ ရႊင္ၾကည္စြာ ၿပံဳးမိေလသည္။ မ်က္လံုးကေလး ေမွးရီကာ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္မွာ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ခ်စ္သူအတြက္ ေကာ္ဖီပူပူႏွင့္ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ကို ေထာပတ္ရႊဲစိုစုိေလးသုတ္လွ်က္ breakfast ကို ျပင္ဆင္ေပးမည္။ ၿပီးလွ်င္ သူ႐ုံးသြားဖို႔အတြက္ မီးပူျဖင့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့ေနေစမည့္ ႐ုံးသြားဝတ္စံုကို အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးမည္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးက အဆင္သင့္ျဖစ္ေစလို႔ေပါ့။
ညေန သူျပန္လာခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေမာရသည္ကလည္း ရင္တဖိုဖိုကေလး ေနမွာပဲ။ ညေနထမင္းဝိုင္းသည္ ခ်စ္သူႏွင့္သူမတို႕၏ စကားသံရယ္ေမာသံတို႔ျဖင့္ ခ်ိဳၿမိန္စည္ေဝေနေစပါမည္။ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ဘုရားခန္းမွာ အတူတူ ဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္ျခင္းတို႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္ေမြ႔စြာ လုပ္ကိုင္မည္။ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ကို ေမာင့္ကို ေျပာေစမည္ေပါ့။ တီးတိုးခြန္းခ်ိဳ၊ ခၽြဲႏြဲ႔ပလီစကားတို႔ျဖင့္ အိပ္ရာဝင္ၾကမည္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸါယ္ရွိ၊ ၾကည္ႏူးသာယာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ဘဝပါလဲ။ စိတ္ကူးျဖင့္ပင္ သူမက ရင္ခုန္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ခ်စ္သူကို ေျပာျပေတာ့ ခ်စ္သူက ေက်နပ္ရႊင္ပ်ျခင္းျဖင့္ ရယ္ေမာကာ သူမ၏ ဆံႏြယ္မွ်င္ကေလးမ်ားကို ခ်စ္စႏိုးက်ီစယ္ေဆာ့ကစားေနလ်က္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ခ်စ္သူ၏ မ်က္လံုးေတြဆီမွာ ရင္ခုန္ျခင္း၊ ယစ္မူးျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ပီတိတို႔ကို ျမင္ရသည္။
'ေမာင္ကလည္း ခ်စ္ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ရဲ့ တာဝန္ကို ေက်ေစမွာေပါ့ကြယ္၊ ခုကတည္းက ခ်စ္ေလးနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ ေမာင့္ဆီမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ေငြစုထားရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္စုမိေနၿပီ၊ ေမာင္တို႔ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကမလဲဟင္'
ဟု ပုခံုးစြန္းကေလးကို ဖြဖြနမ္းလ်က္ မြတ္သိပ္ရီေဝစြာ ေမးလွ်င္ သူမသည္ ႏွစ္သိမ့္ေမာရီစြာျဖင့္ အေျဖေပးလိုက္ေလသည္။ ခ်စ္သူေတြအတြက္ ဘဝဆိုတာ လက္တြဲေဖာ္နဲ႔ အတူတကြ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ ခရီးတစ္ခုပဲ ဆိုပါေတာ့။
(ဂ)
ေရကန္စပ္ေဘး ခံုတန္းလ်ားကေလးကို သူတို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ယိုးဒယားျမက္ဖ်ာ ခပ္ႀကီးႀကီးကေလးကို ဖ်န္႕ခင္းလုိက္ကာ ယုိးဒယားေကာ္ျခင္းႀကီးထဲမွာ ထည့္ယူလာေသာ ေပါင္မုန္႔အသားညႇပ္ Sandwich မုန္႔ေတြ၊ စတီးလ္ဓာတ္ဗူးႀကီးနဲ႔တကြ ပန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ လိေမၼာ္သီး စေသာ သစ္သီးေတြကို တစ္ခါသံုးေဖာ့ပန္းကန္ႀကီးထဲမွာ စီရရီထည့္လ်က္ရွိစဥ္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အသင့္ယူလာေသာ ငါးမွ်ားတံကေလးဆြဲကာ ကန္စပ္ဆီသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ 
တကိုယ္တည္း ေအးေအးလူလူ အေတြးေဝျဖာရင္း ငါးမွ်ားရေသာအလုပ္ကို သူအလြန္ပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္လွပါသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူ ႐ုံးအားလပ္တိုင္း ဇနီးႏွင့္တကြ သားႏွင့္သမီးကိုပါ တစ္ပါတည္းေခၚလ်က္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရေအာင္ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္ ေစသည္။ သူ႔အတြက္လည္း သူဝါသနာပါရာကို တစ္ကိုယ္တည္း ေအးေအးလူလူေဆာင္ရြက္ႏိုင္သလို ဇနီးျဖစ္သူကိုလည္း သူမ၏တစ္ေန႔တာ အိမ္မႈကိစၥေတြကေန ခဏကင္းေဝးေစကာ ျပင္ပေလာကသို႔ အလည္အပတ္ခရီးအျဖစ္ စိတ္အပန္းေျပေစသည္။ သူ႔သားႏွင့္သမီးအတြက္လည္း ဧရာမပန္းၿခံက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေဘာလံုးကန္ခ်င္ကန္၊ စိန္ေျပးတန္းကစားခ်င္ကစား၊ ဗိုက္ဆာလာလွ်င္ မိသားစုမ်က္ႏွာခ်င္းစံုညီစြာ Sandwich ႏွင့္ ေကာ္ဖီပူပူကို ေသာက္ၾကမည္။ အကယ္၍ ကံေကာင္းလြန္းစြာ ငါးတစ္ေကာင္တစ္ေလကို သူဖမ္းမိလွ်င္ ဇနီးေရာ ကေလးေတြပါ ဝမ္းသာအားရ ေပ်ာ္ျမဴးၾကမည္။ ထိုေန႔တစ္ေန႔တာလံုး သူတို႔မွာ ပူပန္ေသာကမရွိ၊ စိတ္ညစ္နာက်င္ရျခင္းေတြမရွိ၊ အဆင္မေျပျခင္းေတြ၊ မေျပလည္ရျခင္းေတြလည္း မရွိ။ ပကတိၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ။ ေနာက္ေန႔အတြက္ အားအင္ေတြအျပည့္ ျဖည့္တင္းသိုမွီးခဲ့ရသလိုပင္။ တစ္ေနကုန္ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစၿပီး ညေနေစာင္းမွ သူတို႔ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ သူတို႔မိသားစုအတြက္ ဘဝဆိုသည္မွာ စည္းလံုးညီညြတ္ျခင္း ၊ မရွိအတူ ရွိအတူ၊ ေအးအတူပူအမွ် ခံစားယူရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
(ဃ)
ေရကန္စပ္နံေဘး ခံုတန္းလ်ားေလးကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေလသည္။ နွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ ညင္သာ ဖြဖြတြဲဆုပ္ထားလ်က္။ ေႏြးေထြးစြာ၊ ယုယၾကင္နာစြာ။ အဘိုးႀကီးက အသက္ရွစ္ဆယ္ရွိခဲ့ၿပီ။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ခုနစ္ဆယ့္ငါး။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအိမ္ေထာင္သက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလို၊ တစ္ခါတစ္ရံ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလို၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ခ်စ္သူဇနီးေမာင္ႏွံေတြလို၊ တစ္ခါတစ္ရံ သားအမိလို၊ ေမာင္နွမလို တီးတိုးတုိင္ပင္ညႇိႏႈိင္းလိုက္ၾက၊ ေလာကဓံအခက္အခဲေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရင္ဆိုင္လုိက္ၾကႏွင့္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲကို တက္ညီလက္ညီ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ သူတို႔ တစ္ညကေလးေတာင္ မခြဲခဲ့ၾကပါဆိုလွ်င္ ယံုႏိုင္ပါ့မလားမသိ။ တကယ္ပင္ မခြဲခဲ့ၾကပါ။ ထိုသက္တမ္းရွည္လ်ားအတြင္းမွာ သူတို႔ ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးရဲ့။ ငိုေႃကြးဝမ္းနည္းခဲ့ရဖူးရဲ႕။ ရန္ျဖစ္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ၾကသည့္ အခါေတြလည္း ရွိခဲ့သလို ခ်စ္ၾကည္ႏူးရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့တာပါပဲ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အဘိုးႀကီးျဖစ္သူက အစဥ္အလာကေလးတစ္ခု အၿမဲတမ္းလုပ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္ ႐ုံးအားရက္ရေလတိုင္း ဇနီးျဖစ္သူကိုေခၚကာ ဘုရားေက်ာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ တိရိစၦာန္ဥယ်ာဥ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဈးျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ပို႔ကာ လည္ပတ္ေလ့ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအက်င့္ကေလးက ခုခ်ိန္ထိ စြဲၿမဲတုနး္ပါပင္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သားသမီးရတနာ မထြန္းကားခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခိုင္ၿမဲေသာ သစၥာေႏွာင္ႀကိဳးတို႔ျဖင့္ ၿမဲၿမဲၿမံေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ခိုင္ၿမဲေစခဲ့ပါသည္။ ခုလို အသက္ေတြ ႀကီးရင့္အိုမင္းလာေသာအခါ မွီခိုအားထားရာ သားေထာက္သမီးခံမရွိသည္မို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ အားေပးေဖးမၾကရင္း တရားဓမၼႏွင့္ေမြ႔ေလ်ာ္ရင္း ဘဝ၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္းရင္ဆိုင္လွ်က္ရွိၾကသည္။
သူတို႔ မညည္းညဴၾကပါ။ မၿငီးေငြ႕ၾကပါ။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကေလးမွာ ဝင္သက္ထြက္သက္ကေလးဆီမွာ အာ႐ုံသတိကပ္ၿငိရင္း တရားကိုသိစြာ ေသဆံုးၾကဖို႔ကိုလည္း ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဘဝဆိုသည္မွာ မည္မွ်ပင္ရွည္လ်ားလြန္းလွေသာ္လည္း တခဏေလးျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတတ္ေသာ မၿမဲေသာတရားေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ေရပြက္ပမာပင္။


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
ကလ်ာမဂၢဇင္း (စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics