လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

  (က)
ခ်စ္သူဘဝတုန္းက ကၽြန္မသူ႕ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ ဘာကို ခ်စ္မိသလဲဟုေမးလွ်င္ သူ႔ရဲ႕စည္းစနစ္ တိက်မႈ၊ အသန္႔အျပန္႕ ႀကိဳက္မႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္လည္း သန္႕ျပန္႕ေၾကာ့ရွင္းေနေအာင္ ျပင္ဆင္တတ္မႈေၾကာင့္ ဟု ေျပာရမည္ပင္။ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အၿမဲတမ္း ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းကာ လင္းခ်င္းေတာက္ပေနတတ္သည္။ သူ႕နံေဘးမွာရွိလွ်င္ သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕ကေလးက အၿမဲတမ္း စိတ္ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာကိုပဲ ေျပာေျပာ တိက်မွ၊ ေသသပ္မွ၊ ပိုင္ႏိုင္ေသခ်ာမွ ႀကိဳက္တတ္သူလည္း ျဖစ္၏။ သူ႔ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရသည္မွာ ကၽြန္မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ဆုလာဘ္တစ္ခုကို ရရွိလုိက္သလိုပင္။ သူက သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူျဖစ္ေသာ ကၽြန္မကိုလည္း သန္႔ရွင္းလွပေၾကာ့ေမာ့ေနမွ ႀကိဳက္တတ္သူျဖစ္၏။ သူ ကၽြန္မကို ေပးသမွ် ခ်စ္သူ႔လက္ေဆာင္တိုင္းမွာ အလွအပ၊ အသံုးအေဆာင္၊ အေမႊးနံ႔သာေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူသက္တမ္း ေတာ္ေတာ္ရင့္သန္လာခဲ့ၿပီးေသာ္ မိဘေတြခ်င္းပါ ရင္းႏွီးၿပီး သူ႔အိမ္ ကိုယ့္အိမ္ အဝင္အထြက္ ရွိလာသည့္အခါတြင္ ကၽြန္မ သူ႔အိမ္သို႔ အလည္သြားသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္မမွာ ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ၾသရပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႕တစ္အိမ္လံုးက ဖုန္တစ္စက္မရွိေအာင္ ေျပာင္လက္သန္႔စင္လ်က္ ပစၥည္းပစၥယေတြမွာလည္း ဖိတ္ဖိတ္လက္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ 
“သက္ရယ္... အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကို သက္ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္တာလားဟင္” ဟု မယုံႏုိင္သလို ေမးၾကည့္မိေတာ့ သူက ဂုဏ္ယူၿပံဳးႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။
“ကိုယ္က အိမ္ကို အဲဒီလို သန္႔ရွင္းေျပာင္လက္ေနမွ ေနလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ အိမ္ဟာ တစ္ခုခုခၽြတ္ယြင္းေနရင္ ေခါင္းေတြေတာင္ ကိုက္လာေရာ။ လံုးဝကို ေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ေရာဂါတစ္ခုလိုပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း သိတယ္။ အဲဒီေလာက္ အသန္႔ႀကိဳက္လြန္းတာ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ျပင္လို႔မရဘူး။”
သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္အိမ္သာသည္ လွဲအိပ္ခ်လို႔ပင္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေစေလာက္ေအာင္ ေမႊးပ်ံ႕သင္းပ်ံ႕လ်က္ သန္႔ရွင္းေနတတ္ပါသည္။ အိမ္သာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔မွာ ဆိုက္ကိုတစ္ခု ရွိျပန္ေသး၏။ သူ႔အိမ္က အိမ္သာကလြဲၿပီး တျခားအိမ္သာေတြမွာ မတက္တတ္ျခင္းပင္တည္း။ ဘယ္လိုမွ မလႊဲမေရွာင္သာ တက္ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း ထိုင္ရမည့္ ကမုတ္ရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္ကို တစ္သွ်ဴးေတြ တစ္လိပ္လံုး ကုန္မတတ္ အထပ္ထပ္ခင္းၿပီးမွ ထိုင္သတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္း သူျပန္ေျပာျပတုန္းက ကၽြန္မမွာ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ေမာခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဇီဇာေၾကာင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစ သူ႔ကို ကၽြန္မခ်စ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူျဖစ္ပါသည္။ 

(ခ)
သူ႔ကို ကၽြန္မခ်စ္ေသာေၾကာင့္ လက္ထပ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ဖက္မိဘက လက္ဖြဲ႕ေသာ ၿခံဝန္းကေလးႏွင့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ပုပုကေလးမွာ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနၾကသည္။ သူက အိမ္မွာ လူပိုအေဖာ္ေခၚတာ မႏွစ္သက္ပါ။ တစ္အိမ္လံုးကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ သန္႔ရွင္းေတာက္ပေနေအာင္ အလွဆင္ထားခဲ့သည္မွာ ထိရက္နင္းရက္စရာပင္မရွိ။ တစ္အိမ္လံုးလည္း သင္းပ်ံ႕ေမႊးႀကိဳင္လွ်က္။ ကၽြန္မမွာ စိတ္ၾကည္ႏူးရႊင္ပ်စြာျဖင့္ အိပ္ရာဝင္ခြင့္ရပါသည္။ ျပႆနာမွာ မနက္မိုးလင္းခ်ိန္တြင္ စတင္၏။ အိပ္ရာက ႏိုးသည္ႏွင့္ သူ ဘာလုပ္သည္ ထင္ပါသနည္း။ အိပ္ရာခင္းေတြ၊ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြ အကုန္ဆြဲခြာပစ္လ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲသို႔ထည့္ကာ အိပ္ရာကို အသစ္ျပန္ခင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခင္းေနတာမွ ပ်႕ံပ်ဴးေကာ့ေရာ့ေနေအာင္ပင္။ ကၽြန္မက တအံ့တၾသျဖင့္....
“အို... တစ္ညပဲ အိပ္ရေသးတာ သက္ရယ္... ဘာျဖစ္လို႕လဲ” ဟု ေမးမိေတာ့...
“ဟင္... ႏွင္းကို ကိုယ္ ေျပာျပမထားဖူးေသးဘူးလား။ ကိုယ္က ေန႔တိုင္း အိပ္ရာခင္းလဲရမွ အိပ္လို႔ေပ်ာ္တာ။ တစ္ရက္ အိပ္ၿပီးသားကို ေနာက္တစ္ရက္ ထပ္အိပ္လို႔မရဘူး” တဲ့။
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ ကၽြန္မတို႕ ဟန္းနီးမြန္းခရီး ထြက္ၾကေတာ့လည္း ဟိုတယ္ရဲ့ အိပ္ရာခင္းႏွင့္ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြကို စိတ္မသန္႔ဘူးဟု ဆိုကာ အိမ္ကေန အပင္ပန္းခံၿပီး အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ပါသည္။ သူ႔ဘာသာ အိပ္ရာကို ကိုယ္တိုင္ခင္းၿပီးမွ စိတ္သန္႔စြာ ကၽြန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ အျမင္ကတ္စြာ မ်က္ေစာင္းခ်ီမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔အိပ္ရာဝင္ၿပီး သန္းေခါင္ေက်ာ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ျဗဳန္းခနဲ အိပ္ရာကေန လန္႕ႏိုးလာခဲ့သည္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီမွ ေရသံေတြ၊ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာသံေတြ ထြက္ေပၚေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို သြားဖြင့္ၾကည့္မိလွ်င္ ကၽြန္မမွာ ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ၾသရပါသည္။ သူက ေရခ်ိဳးမည့္ ေႂကြဇလံု၊ ေဘဇင္တို႔ကို တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာေနရာမွ ကၽြန္မကို လွမ္းၿပံဳးျပ၏။ သူ႔အၿပံဳးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းလိုလိုႏွင့္။
“မနက္က်ရင္ ေရခ်ိဳး၊ မ်က္ႏွာသစ္ရမွာကို စိတ္မသန္႔လို႕” ဟု သူက ေျဖရွင္းခ်က္ေပးလ်က္ရွိစၪ္ ကၽြန္မရင္ထဲသို႔ သံသယတစ္ခု ခပ္ပါးပါး ဝင္ေရာက္လာခဲ့၏။ ဘုရားေရ... သူ႔မွာ ဆုိက္ကို မ်ား ရွိေနသလား။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ခ်စ္ၿမဲတည္း။

(ဂ)
အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းကို သူက ကိုယ္တိုင္ပင္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္မ မ်က္ခံုးပင့္ရသည္ အထိပင္ သူ ဟင္းခ်က္ပံုက စည္းစနစ္တိက်လြန္းလွသည္။ ဥပမာဆိုပါစို႔၊ ၾကက္သားလွီးလွ်င္ အတံုးဟာ ညီမွ၊ ပဲသီးလွီးလွ်င္ မေစြမေစာင္းရ၊ အတုိအရွည္ဟာ လက္ညႇိဳးဆစ္ ႏွစ္ဆစ္စာ အညီ ျဖစ္ေနရမည္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မက သူႏွင့္အတူ ဟင္းခ်က္လွ်င္ အျမင္ကတ္လွစြာ ပဲသီးလွီးလွ်င္ ေပတံတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တိုင္းၿပီးမွ လွီးျဖတ္ေပးသည္ကို သူ႔ကို အရြဲ႕တိုက္တာဟု လံုးဝမရိပ္မိဘဲ သေဘာက်စြာ ၿပံဳးေနတတ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုလံုးကိုလည္း ေျပာင္လက္ေနေအာင္၊ ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္ေနေအာင္ သူကိုယ္တုိင္ပင္ ေယာက္်ားတန္မဲ့ႏွင့္ မပင္မပန္း တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာရသည္မွာ ေန႔တုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပန္းကန္ေတြ၊ ပုလင္းေတြ၊ တင္းန္ဘူးေတြ အားလုံး သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စီရရီ ေသေသသပ္သပ္ရွိေနမွ သူေနလို႔ရသည္တဲ့။ ကၽြန္မသူ႔ကို သနားက႐ုဏာသက္ရမလား၊ အျမင္ပဲကတ္ရေတာ့မလား မေတြးတတ္ေအာင္ပင္။ ၾကာေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာနဲ႕တင္ ကၽြန္မအသက္႐ွဴက်ပ္လာေတာ့သည္။ အဲဒါဟာ စိတ္ေရာဂါတစ္ခုပဲဟု သူ႔ကို ကၽြန္မေျပာၾကည့္ကာ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ထားၾကည့္ဖို႕ နားသြင္းေဖ်ာင္းဖ်ၾကည့္လုိ႔လည္း အရာမထင္၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း သိသိႀကီး ႏွင့္ ျပင္လို႔မရပါတဲ့။ ကဲ... ကၽြန္မ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမည္နည္း။ 

(ဃ)
တစ္ရက္မွာ ကၽြန္မႏွင့္သူ တစ္ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အိမ္မွာ ပါတီကေလး က်င္းပပါသည္။ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဖိတ္ၿပီး Gathering လုပ္ၾကတဲ့သေဘာလည္း ပါသည္။ ျပႆနာက သူငယ္ခ်င္းေတြမွာက တစ္ႏွစ္ခြဲ အရြယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္၊ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ စသျဖင့္ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ အေဆာ့သန္ေသာ ကေလးေလးေတြ ပါလာခဲ့သည္။ ကေလးတို႔ရဲ့သေဘာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ေနတတ္ေသာ သဘာဝမွမရွိတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဧည့္ခန္းထဲမွာ၊ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ၊ အိပ္ခန္းထဲမွာ ကေလးတို႔မ်က္စိက်စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာ ပစၥည္းေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္။ ပထမဆံုး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဗီ႐ိုႏွင့္ စနစ္တက် သူ စုေဆာင္းထားေသာ ေႂကြ၊ ေျမ၊ ဖန္၊ ေက်ာက္ တို႔ျဖင့္ လုပ္ထားေသာ ေခြးအ႐ုပ္မ်ိဳးစံု၊ အရြယ္မ်ိဳးစံုကို စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု သြားဆြဲယူၾက၊ လုယူၾက၊ လြတ္က်ၾက အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾကသည္ကို သူက ဘုရားတလ်က္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ ကေလးတို႔ဆီက အ႐ုပ္ေတြကို ျပန္လုသိမ္းသည္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟာသရသေျမာက္စြာ ရယ္ေမာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဓာတ္ပံုပင္ ႐ိုက္ယူထားလိုက္ေသးသည္။ ကေလးတခ်ိဳ႕က သူ႔ရဲ႕ ႏုစက္အိညက္လွေသာ Lorenzo အီတလီလုပ္ သားေရဆိုဖာ ခရင္မ္ေရာင္ႀကီးေတြေပၚမွာ တက္ခုန္ဆြၾကသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာဆီမွာ အၿပံဳးမရွိေတာ့ေခ်။ ကေလးတခ်ိဳ႕က မီးဖိုေဆာင္ထဲသို႔သြားကာ သူ႔ရဲ႕ေရခဲေသတၱာဆီမွာ လွလွပပ၊ စီစီရီရီကပ္ထားေသာ Souvenir သံလိုက္ျပားကေလးေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆြဲခြာၾကသည္။ သူ႔မွာ အ႐ူးႀကီးတစ္ေယာက္လိုပင္ ေတာင္ေျပးလိုက္၊ ေျမာက္ေျပးလုိက္၊ ဟိုဟာသိမ္းလိုက္၊ သည္ဟာသိမ္းလိုက္ႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနသည္မွာ သနားဖို႔ပင္ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ ဘယ္ေလာက္ ေခါင္းကိုက္ေနၿပီလဲဆိုတာ ရိပ္မိၿပီး ျဖစ္သည္။ ခဏအၾကာမွာ သူ႔အသည္းကို ျဗဳန္းခနဲခြဲပစ္လိုက္ေသာ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို ကေလးမကေလးတစ္ေယာက္က မေတာ္တဆ လုပ္ပစ္လုိက္ေတာ့၏။ သူက သူ႔ဧည့္ခန္းကို ျဖဴေဖြးႏုအိေနေအာင္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ေမႊးပြေကာ္ေဇာ္မြမြႀကီး ခင္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သိုးရဲ့အေရခြံလိုပင္ နင္းရက္စရာမရွိေအာင္ ျဖဴမြမြႏွင့္ ဘယ္လ္ဂ်ီယံျဖစ္ ျဖစ္သည္။ ထိုေကာ္ေဇာကို ေန႔စၪ္ဖုန္စုပ္စက္ျဖင့္ မွန္မွန္စုပ္ကာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ထားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုေကာ္ေဇာေပၚကိုမွ ကေလးမကေလးက သူ႔အေဖလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ဝိုင္ခြက္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲလုယူလုိက္သျဖင့္ ဝိုင္ခြက္ ေမွာက္က်သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဝိုင္က အနီေရာင္မို႕ အျဖဴေရာင္ေပၚမွာ အနီကြက္ႀကီးက ထင္းခနဲ။ အသံေတြအားလံုး ျဗဳန္းခနဲ တိတ္သြားၾကကာ သူ႔ဆီသို႔ တုိင္ပင္ထားသလို ဝိုင္အံုၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္လ်က္။ အသက္မွ ႐ွဴေသးရဲ႕လားမသိ။ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းလာကာ...
“လုပ္ရက္လိုက္တာ သမီးရယ္”
ဟူေသာ အသံက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးေရွ႕မွာ သူ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်ေတာ့၏။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက စိတ္မေကာင္းစြာ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေခ်ာ့ေမာ့ၾကပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာဆီမွ ပ်က္ယြင္းမႈကို ဘယ္လုိမွ ျပန္ျပင္ဆင္၍ မရေတာ့ေခ်။

(င)
သူ ႐ူးမ်ားသြားသလား ဟုပင္ ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိသည္။ ပစၥည္းဥစၥာေပၚမွာ အဲဒီေလာက္ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ျခင္း မျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မက တတြတ္တြတ္ နားခ်ေဖ်ာင္းဖ်ရသည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ နားဝင္ပံုလည္း မေပၚပါ။ တစ္ပတ္ေလာက္ သူအျပင္းအထန္ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မကိုေတာင္ စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္ပါ။ သူ ပထမဦးဆံုး ျပန္ေျပာေသာစကားကို ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ မွတ္မိပါသည္။ 
“ကေလးေတြဟာ မုန္းစရာေကာင္းလုိက္တာ” တဲ့။
ကၽြန္မ ရင္နင့္သြားခဲ့ပါသည္။

(စ)
ကၽြန္မႏွင့္သူ အႀကီးအက်ယ္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္မွာ သူက ကေလးလံုးဝမယူေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းကေန စတင္ပါသည္။ ကၽြန္မက အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ သားသမီးကေလးေတြရွိမွ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ကာ ဘဝကို ပိုခင္တြယ္ ေနေပ်ာ္စရာဟု ယူဆထားသူ။ ထိုျပႆနာကို ကၽြန္မတို႔ အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ပင္ အတိုက္အခံေျပာရ၊ ရန္ျဖစ္ၾကရသည္အထိပင္။ ကေလးေတြႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔စိတ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ဒဏ္ရာနက္နက္ ရသြားခဲ့သည္မသိ။

(ဆ)
မေန႔က ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကပါသည္။ ဘယ္လိုမွ ညႇိႏႈိင္းယူ၍ မရေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူ႔ကို မုန္းမေနခဲ့ပါ။ ခ်စ္မေနေတာ့တာလည္း ေသခ်ာပါသည္။ သူႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ခံစားခ်က္မွာ တစ္ခုတည္းေတာ့ရွိသည္။ သနားျခင္းပင္။ လူ႔ဘဝမွာ လူျဖစ္လာခဲ့ၿပီး လူဆန္ခြင့္မရႏိုင္တာေလာက္ သနားစရာေကာင္းေသာလူ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မကေတာ့ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါသည္။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
ေရႊအျမဳေတ(ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆)

1 comments:

ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကေတာ႕ စိတ္ေရာဂါတစ္ခုခုရွိေနလို႔သာ ျဖစ္မယ္ေနာ္။
သာမန္လူတစ္ေယာက္နဲ႕ေတာ႕ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တာ ေသခ်ာတယ္..

 

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics