စိတ္တေစၦ


ဆူညံျပင္းထန္ေနေသာ မိုးသံေလသံမ်ားမွအပ 
ေနာက္က ေျခသံလည္း 
တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္ေနသည္
ေစာင့္ၾကည့္ကာ အခြင့္အေရးကို ေခ်ာင္းေျမာင္းေနျခင္းလား
ဒီေလာက္ ရဲတင္းထံုေပေသာ လူတစ္ေယာက္ဟာ 
ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ သူမ၏   အိမ္တံစက္ၿမိတ္အထိ
ကပ္ပါလိုက္လာခဲ့ပါသနည္း

 ...........

ျပင္းထန္စူး႐ွေသာ မိုးခ်ဳန္းသံမ်ားႏွင့္အတူ သူမ၏တကိုယ္လံုး လြင့္စင္ၿပိဳကြဲသြားေတာ့မတတ္ တိုက္စားသယ္ငင္ ပစ္လိုက္သည့္ ေလၾကမ္းမုန္တိုင္းမ်ား အသားမ်ားကို ခြဲ႐ွနာက်င္ေစသည့္ မိုးသီးေပါက္ၾကမ္းမ်ားႏွင္႕အတူ ႐ုတ္ခ်ည္းေမွာင္မိုက္ ပိန္းပိတ္သြားေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူမတစ္ဦးတည္းႏွင့္ ေခ်ာက္ခ်ားေက်ာစိမ့္ေစေသာ ေျခသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ကို ၾကားေနရ၏။ ပထမေတာ့ အဆမတန္ ပင့္တိုက္ဆူညံေနေသာ ေလဒဏ္မိုးသံမ်ားတြင္ အာ႐ုံစိုက္မိေနေသာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမျပဳမိခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူမက အလြယ္တကူ ေၾကာက္ရြ႕ံတုန္လႈပ္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ဘဝတုန္းက ေသလုေမ်ာပါး လူနာမ်ားႏွင့္ ေသၿပီးခါစ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လူနာမ်ားႏွင့္ ညေပါင္းမ်ားစြာ နပမ္းလုံး ရင္ဆိုင္ခဲ့စဉ္ကပင္ သူမ ေသြးမပ်က္ခဲ့ဘူးပါ။ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေအာ္ဂလီဆန္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ၫွီစို႕ ပုပ္အဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေၾကာက္မက္ေသြးလန္႕ဖြယ္ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံမ်ားကိုလည္း သူမ အၿပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ကုသခဲ့ဖူးသည္။ 
ဤမွ် သတၱိေကာင္းေသာ သူမသည္ စည္းခ်က္မမွန္ တည္ၿငိမ္မႈကင္းသည့္ ေျခသံခပ္အက္အက္တစ္ခုကို ေက်ာမလံု ေခ်ာက္ခ်ားေနမိျခင္းသည္ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာဖြယ္ေကာင္းေနေသာ္လည္း ခုခိ်န္မွာ သူမရယ္ဖို႔ သတိမရႏိုင္ပါ။ သူမ၏ ထီးနက္ကေလးကို ေနာက္ေက်ာဘက္ တစ္ခုလံုးကို ကြယ္ကာထားလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျပင္းရွသည့္မိုးဒဏ္မွ အကာအကြယ္မရွိ။ သူမစိုးရိမ္ေနသည္မွာ ပင့္ဝွိက္ေဝွ႕ယူေနသည့္ ေလဒဏ္ျဖင့္ ထီးအမိုးပ်က္စီးသြားမွာကိုပဲ ျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ အကာအကြယ္လံုးဝ ကင္းမဲ့ ယဲ့ယြင္းသြားေတာ့မည္။ ဒါဆို ေနာက္ကလူေတြအတြက္ အသာစီးရႏိုင္သြားေတာ့မည္။ အုိ... ေသေတာ့မွာပဲ ထီးရြက္ပါးတစ္ခုဟာ သူမအတြက္ လံုၿခံဳမႈေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ၿပီးေတာ့ ရန္သူတစ္ေယာက္အတြက္ေရာ အဟန္႔အတား အပိတ္အဆို႔တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အခ်ိန္မေရြး ထိုသူသည္ သူမကို အလြယ္တကူ ရန္ျပဳႏိုင္သည္။ ဘယ္ေလာက္ တုံးလိုက္သည့္ အေတြးပါလဲ။ သူမစိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ယိုင္နဲ႔ယိုယြင္းေနၿပီလဲ။ သူမ၏စိတ္ဓာတ္မ်ားကို ဖဲ့ေႃခြခိုးယူသြားေသာအရာသည္ ထိုေျခသံတစ္ခုပဲျဖစ္သည္။ 
ပိုမိုသည္းထန္လာေသာ မိုးျပင္းႏွင့္ လႊမ္းၿခံဳအုပ္စိုးလာေသာ အေမွာင္ထုသည္ ရန္သူအတြက္ အခြင့္ေကာင္းျဖစ္ၿပီး သူမအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ဆိတ္သုၪ္းၿပိဳကြဲ ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လႈပ္လာေစသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ထိုေနာက္ကလူ သူမကို လွမ္းဆြဲ ရန္မူလိုက္မည္လဲဟု သတိမလြင့္ေစဘဲ ေစာင့္စားေနရင္း တကယ္တမ္းအေရးႀကံဳလာလွ်င္ တုံ႕ျပန္ခုခံဖို႔ ႀကံစည္ေတြးေတာေနရေသးသည္။ သူမ၏ေဆးအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဆးတခ်ိဳ႕ႏွင့္နားၾကပ္တစ္ခု ဖိအားတိုင္းကိရိယာတစ္ခုပဲ ပါသည္။ သူ႔ထံမွာေတာ့ လက္နက္တစ္စံုတစ္ရာ ပါလာႏိုင္သည္။ ဘုရားေရ သူမ႐ႈံးနိမ့္က်ဆင္းဖို႔က ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာေနသည္။
သူမ ေျခလွမ္းကို ျမွင့္တင္အားျဖည့္လိုက္သည္။ သူမ တစ္ဦးတည္းေနေသာ အိမ္ကေလးဆီေရာက္ဖို႔ အေတာ္ေလးလုိေနေသး၏။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ တစ္စံုတစ္ခု ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မည္လား။ သူမေနာက္မွ ေျခသံသည္လည္း ပိုမိုအားေကာင္း လ်င္ျမန္လာသည္မို႔ သူမ စူးစူးရြားရြား ေအာ္ဟစ္မိေတာ့မတတ္ ေၾကာက္လန္႔လာသည္။ သို႔ေသာ္ အသံလႈိင္းတို႔သည္ သူမလည္ေခ်ာင္းအတြင္းမွာ တိမ္ျမဳပ္တြယ္ကပ္ေနေလ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္တိတ္ဆိတ္ႀကီးစိုးျခင္းက သူမစိတ္ဓာတ္မ်ားကို ခ်ိဳးဖ်က္ဖဲ့ေႃခြေနသလိုပါပဲ။ 
သူမအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းမွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အကူအညီတစ္စံုတစ္ရာ မရရွိႏိုင္ေတာ့ျခငး္ပင္ ျဖစ္သည္။ လူသားသက္ရွိဆိုလို႔ ဤလမ္းေမွာင္ေမွာင္ကေလးတြင္ သူမတစ္ဦးတည္းႏွင့္ ေနာက္ဘက္မွ ေျခသံပိုင္ရွင္ လူတစ္ဦးသာရွိသည္။
ေျခသံသည္ ပိုမိုလွ်င္ျမန္လာသည္ႏွင့္အမွ် ယိုင္နဲ႔ပ်က္ယြင္းလာသည္။ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူတစ္ေယာက္၏ ေျခသံမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ အားတင္းစုစည္းထားဟန္လည္း ရွိသည္။ သူမကို ရန္ျပဳဖို႔ အားယူဖြဲ႕စည္းေနသလိုပဲ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အရက္ျပင္းမ်ား အမ်ားအျပားေသာက္သံုးထားသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ယစ္မူးစူးရဲ ရနံ႕မ်ာသည္ မိုးစက္မ်ားမွတဆင့္ သူမထံ သယ္ေဆာင္႐ိုက္ခတ္ေန၏။ မိစၦာ၏ ဝိုင္ရနံ႔သည္ သူမကို မူးရီျပဳစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမထံမွ စြမ္းအားမ်ားကို ေႃခြသဲ့ယူေနေလသည္။ သူမေခါင္းထဲ ရီေဝမူးေနာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ပိုမိုသြက္တင္ပစ္လုိက္သည္။ သူမအိမ္ကုိ ေရာက္သြားလွ်င္ အနည္းငယ္က်ိဳးပဲ့ေနေသာ သစ္သားတံခါးသည္ သူမအတြက္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ လံုၿခံဳမႈေတာ့ ေပးႏိုင္မည္ထင္သည္။ ဒီလူဟာ အိမ္ထဲအထိပါ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာဦးမည္လား။ ဟင့္အင္း။ တစ္ဖက္အခန္းကို သူမ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းရမည္။ တံခါးကို ခ်ိဳးဖ်က္ထု႐ိုက္ၿပီး ဝင္လာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမသည္ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနရမည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႔ တဆံုးထိုးသြင္း စီရင္ပစ္လိုက္မည္။ အခုေလာေလာဆယ္ သူသည္ သူမကို ရန္မူဖို႔ မႀကိဳးစားႏိုင္ေသးသည္မွာ သူမ ကံေကာင္းေနေသး၍ ျဖစ္သည္။
သူမအတြက္ ဆက္လက္ကံေကာင္းေနျခင္းလား၊ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေရာက္ခါနီး ျဖစ္လာျခင္းလား၊ မေဝခြဲတတ္စြာပင္ သူမ၏ လူေျခတိတ္ဆိတ္ေသာ အိမ္ကေလးဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေနာက္က ေျခသံသည္ ပိုမိုေလးေႏွးေကြးကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ခပ္က်ဲက်ဲလွမ္းေနရသလိုမ်ိဳး ။
ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္လ်က္၊ သည္းထန္စူးရွေသာဒဏ္၏ ေအာက္တြင္ ေအးလူၿငိမ္သက္စြာ အိပ္စက္ေနၾကၿပီထင္၏။ လမ္းမီးေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေလးသည္ ပ်က္စီးေလာင္ကၽြမ္းသြားဖို႔ အားယူေနသလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ေနသည္။
သူမသည္ မည္းေမွာင္ေအးစက္ေသာ သူမ၏ အိမ္တံစက္ၿမိတ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဟိုဘက္ခန္းကို လွမ္းၾကည့္မိစၪ္မွာ သူမအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းသြားခဲ့သည္။ အိမ္တံခါးမ်ား အလုံပိတ္လ်က္ မီးေရာင္မွ်ပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေစာစီးစြာ အိပ္ရာဝင္တတ္ၾကသည့္ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြပဲ။ 
သူမ တံခါးကိုေသာ့ဖြင့္ေနစၪ္ တဝွီးဝွီး ဆူညံျပင္းထန္ေနေသာ မိုးသံေလသံမ်ားမွအပ ေနာက္ကေျခသံလည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ကာ အခြင့္အေရးကို ေျခာင္းေျမာင္းေနျခင္းလား။ ဒီေလာက္ ရဲတင္းထံုေပေသာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ သူမ၏အိမ္တံစက္ၿမိတ္ အထိ ကပ္ပါလိုက္လာခဲ့ပါသနည္း။ သူ ဘာကို လိုခ်င္တာပါလိမ့္။ ပစၥည္းလိုခ်င္႐ုံေလာက္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ လမ္းမွာတင္ ကိစၥျပတ္ခဲ့မွာပဲ။ လုယူထြက္ေျပးသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေျခအေနေကာင္းေတြ သူရရွိေနခဲ့တာပဲ။ 
လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာေလာက္ေအာင္သာ တံခါးကို အလြန္တရာ ျမန္ဆန္စြာဖြင့္လိုက္ၿပီး သူမ တြန္းတိုက္ တိုးဝင္လုိက္ခဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ တံခါးခ်က္ကို အလွ်င္အျမန္ ခ်လိုက္၏။ ထိုအခါက်မွ သူမကိုယ္သူမ အေၾကာအစိုင္မ်ား ေျပေလ်ာ့ျပတ္က်ကုန္ၿပီး သူမ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ က်ဆင္းလဲက်ခဲ့ေတာ့သည္။ အျပင္ကို အာ႐ုံစူးစိုက္ နားစြင့္လုိက္ၿပီး သူမ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထိုသူသည္ တံခါးကို ဝုန္းခနဲ ၿဖိဳခြဲဝင္ေရာက္လာမည္လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔တြင္ပါလာႏိုင္သည့္ ဓားခၽြန္ျမျမျဖင့္ ထိုးျဖတ္ ပ်က္စီးေစမည္လား။
အေမွာင္ထဲတြင္ သူမ၏ အသက္မွ်င္းမွ်င္း႐ွဴသံမ်ားသည္ မိုးသံမ်ားၾကားတြင္ တိုးလ်နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့သည္။ ဒီလိုပဲ အျပင္ကလူ၏ လႈပ္ရွားမႈတစံုတရာသည္လည္း ထစ္ခ်ဳန္းျမည္ဟီးသံမ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာက္ဆံုး အကာအကြယ္ ရေနႏိုင္သည္။ အား... သူမ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထလ်က္ ခါးခါးသီးသီး ေၾကာက္ရြ႕ံလာသည္။ အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္လုိစိတ္မ်ားသည္ လည္ေခ်ာင္းေနရာ အႏွံ႕အျပားတြင္ နစ္ဝင္စူးျမဳပ္ေနၾကသည္။ သူမအတြက္ ကူညီျခင္းဟူေသာ အလင္းေရာင္သည္ ႐ိုးရိပ္ေဖ်ာ့ေတာ့မွ်ပင္ ေရာက္ရွိမလာခဲ့။
လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ဖြင့္ဖို႔ေတာ့ သူမ ႀကိဳးစားရဦးမည္။ အေမွာင္ထုသည္ လူတစ္ဦး၏စိတ္ဓာတ္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီး ပစ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အလင္းေရာင္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ပင္ ခုခ်ိန္မွာ သူမအတြက္ ခြန္အားျဖစ္လာႏိုင္သည္ပဲ။ ဒူးမ်ားကို မသယ္ႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူမ တရြတ္တိုက္ဆြဲလ်က္ မီးခလုတ္မ်ားရွိရာသို႔ စီးေမ်ာေရြ႕လ်ားသြားသည္။ မီးခလုတ္ဆီ မေရာက္ေသးမီမွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာ အသံတစ္ခုသည္ မိုးသံကိုခြင္းလ်က္ သူမဆီ ေျပးဝင္လာေလသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ၿပိဳလဲက်ဆင္းသြားေသာအသံ။ သစ္သာႏွင့္ ခပ္ေလးေလး ထိတိုက္သြားသံတစ္ခု။ အျပင္ကလူ လဲက် မူးေမ်ာသြားျခင္းေလာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ေသဆံုးက်လဲသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ထိုစၪ္မွာပင္ ေလးေပေခ်ာင္း မီးျဖဴကေလး လင္းလက္လာခဲ့သည္။ သူမ စိတ္ဓာတ္ အတန္အသင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးရွင္သန္စ ျပဳလာသည္။
အျပင္ကလူ တစ္ခုခုျဖစ္တာကေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမ စိတ္ခ်ေပါ့ပါးသြားတာလား။ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလိုစိတ္ေတြသည္ တင္းက်ပ္ဆို႕ပိတ္ေနေသာ သူမရင္ခြင္ထဲ ထိုးျဖတ္ၿဖိဳခြင္း၍ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ သူမ ခပ္တိုးတိုး ရယ္သံထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အက္ကြဲေသြ႕ရွေသာ ညည္းညဴသံတစ္ခုအျဖစ္သာ သူမ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ျဖတ္စီး ထိုးခြဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနပါေစ။ သူမ အေတာ္ေလး စိတ္ၿငိမ္သက္သြားၿပီ။  စိတ္ၿငိမ္ေဆး ႏွစ္ျပား ခပ္သြက္သြက္ စားလုိက္ၿပီး သူမအဝတ္အစားမ်ား လဲလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ထံုးစံလို မီးမမွိတ္ေတာ့ဘဲ ခုတင္ေပၚ တက္လွဲေနသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူမမ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းေလးလံလာေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ခ်စြာ မအိပ္စက္ရဲေသးမွန္းကို သိေနရင္းကပင္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းသိမ္းႏိုင္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ မွိတ္စက္သြားရေတာ့၏။ သိပ္ကိုလည္း ပင္ပန္းနာက်င္ခဲ့သည္ပဲ။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ဖိသိပ္က်ပ္ခဲထားသလို ပိဆိုင္းထိုင္းမႈိင္းေနေလသည္။ ထိုေနာက္ေတာ့ သူမ ကမၻာေလာကတစ္ခုလံုး ေမာပန္းဖ်ားနာစြာ အိပ္ေမာက် ေမွာင္မိုက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
သူမ စတင္အာ႐ုံဝင္လာတာက တံခါးသံ တိုးသဲ့သဲ့ျဖစ္သည္။ ညက အျဖစ္အပ်က္အားလံုးတို႕သည္ သူမေခါင္းထဲ စူးစူးရွရွ ဝင္ျဖတ္စီးလာသည္။ ညကလူ တံခါးေခါက္ေနျခင္းမ်ားလား။ မိုးလင္းေနတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေလာက၏အသံမ်ားသည္ အလင္းကမၻာကို အသက္ဝင္ေနေစသည္။ ေၾကာက္ရြ႕ံတုန္လႈပ္ျခင္းမ်ားလည္း ဆန္းၾကယ္စြာ ေဝးလြင့္ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ထ၍မရေတာ့။ လႈပ္ရွားမႈအေသးအဖြဲကေလးအတြက္ပင္ သူမ အားစိုက္မထုတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းေလးလံေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာေသးသည္မွာ သူမ အျပင္းအထန္ ဖ်ားေနၿပီဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။ အဖ်ားဆိပ္သည္ ဘယ္စၪ္ကတည္းက သူမကိုယ္ထဲ ဝင္ေရာက္ေနခဲ့သည္ေတာ့ မသိ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေတာ္ရင့္သန္ဖိစီးေနေသာ အဖ်ားဆိပ္သည္ စူးရွပ်ံ႕ႏွံ႕စြာ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ပူျခစ္ေတာက္ေလာင္ေတာ့မတတ္ တုန္ရီမူးမိုက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖိစီးထားေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူမ တံခါးဝသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားရဦးမည္။ အျပင္ကလူ၏ အေျခအေနကို သိဖို႔ ပတ္ဝန္းက်င္၏ အကူအညီကိုယူဖို႔ ....
သူမ ခုတင္ေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ တြားသြားသလို တရြတ္တိုက္ဆြဲကာ ပင္ပန္းဆင္းရဲနာက်င္စြာ တံခါးဝဆီ ေလွ်ာဆင္းလာခဲ့သည္။ သူမကိုယ္ခႏၶာမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္ေပါ့ပ်က္ေနသည္။ မူးေမာေအာ့အန္လိုစိတ္မ်ား လွ်ံေဝလ်က္ အင္အားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေနၿပီပဲ။ ရင္ထဲကႏွလံုးသည္ အျပင္သို႔ ၿပိဳဆင္းဖိတ္စင္က်လာေတာ့မတတ္ ခုန္ေပါက္ျပင္းထန္ေန၏။ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းမွာ လႈိက္စားေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ မီးစမ်ား ျပန္႔က်ဲစင္ႏွံေနသလို။
စြမ္းအားသံုးကာ တံခါးခ်က္ကို ကိုယ္ကိုျမွင့္၍ ဆြဲခ်ေပးလုိက္ၿပီးေနာက္ သူမ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ၿပိဳလဲသြားေတာ့သည္။ 
“ဟင္... ေဒါက္တာ၊ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲလား။ မေန႔က မိုးျပင္းမိၿပီး ဖ်ားေနၿပီကိုး။ ကၽြန္မတို႔ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ထလာမလို႔။ မေန႔က ေဒါက္တာတစ္ေယာက္တည္း မိုးထဲေလထဲ ျပန္လာတာ ေတြ႔ကတည္းက မနက္ ဖ်ားေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ပူေနတာ... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ တံခါးလာဖြင့္ေပးႏိုင္ေသးလို႔”
ဟိုဘက္ခန္းက အဘြားႀကီးအသံပဲ။ သူမ အဘြားႀကီးကိုေက်ာ္လ်က္ အေနာက္သို႔လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အံ့ၾသစဖြယ္ တစ္စံုတစ္ရာမွ သံသယျဖစ္စရာ မေတြ႔ပါ။ ဟိုလူ လဲက်ေသဆံုးေနျခင္းမ်ိဳး ရွိမေနခဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ မူးေမ့သြားရာကေန သတိျပန္လည္လာၿပီး ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေဒၚႀကီးေတြ ျမင္ႏိုင္မွာပဲ။
“လူ... လူတစ္ေယာက္ ေတြ႔လား။ ထြက္သြားတာ”
ေလးလံတိုးတိတ္စြာ မပီသေရာႃပြမ္းေနေသာ အသံကို အဘြားႀကီး မနည္းနားေထာင္ယူရပံုရွိသည္။ အံ့ၾသစြာ သူမကို ၾကည့္ၿပီး ....
“ဟင့္အင္း... ဘာလူတစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ ေဒါက္တာ အဖ်ားတက္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ့။ ကိုအုန္းခိုင္ေရ လာပါဦး။ ေဒါက္တာ့ကို ေဆးခန္းပို႔ရေအာင္။ ဟုတ္ပါရဲ့ ကိုယ္ေတြမ်ား မီးခဲလိုပဲ ပူလိုက္တာ”
အဘြားႀကီး၏ ေရရြတ္ညည္းညဴသံမ်ားေၾကာင့္ သူမေခါင္းေတြ ပိုမို မူးရီလာသည္။
“ေနပါဦးအေဒၚ၊ ကၽြန္မသတိရွိေနပါတယ္။ ေမးတာ ေျဖစမ္းပါ။ လူတစ္ေယာက္ေလ ကၽြန္မအိမ္ေရွ႕မွာ လဲျပဳက်ေနတာမ်ိဳး”
“ဟင့္အင္း။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး ေဒါက္တာ။ မေန႔ညက ေဒါက္တာျပန္လာၿပီးကတည္းက ဘာလူမွ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕ ေရာက္မလာေတာ့ဘူး။”
“မေန႔ညက ကၽြန္မေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေလ အေဒၚ။ အေဒၚ ကၽြန္မျပန္လာတာကို ေတြ႔တာ ေသခ်ာရဲ့လား။ ကၽြန္မျပန္လာေတာ့ အေဒၚတို႔အိမ္ မီးေတြမွိတ္ထားပါၿပီ။”
“ကၽြန္မတို႔အိမ္ ညက မီးပ်က္ေနလို႔ပါ။ ကၽြန္မတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနၾကတာပဲ။ ေဒါက္တာျပန္လာတာ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေတြ႔တာပဲ။ လွမ္းသာ မေခၚျဖစ္တာ”
တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆိုတာ သူမသိလိုက္သည္။ သူမ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ မၾကာခင္မွာ ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို အဘိုးႀကီးပင့္လာတာ၊ သူမကို ေဆးထိုး ေဆးတိုက္ လုပ္ေပးေနတာေတြကို သတိမလစ္ဘဲ သူမခံႏိုင္ရည္ တင္းေနခဲ့သည္။
ေလာကႀကီးႏွင့္ သူမ အၾကားရွိ အစပ္အဆက္တစ္ခု ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားျခင္း မ်ားလား။ သူမ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးေတာၾကည့္သည္။ ေဆးခန္းမွာ အရက္အလြန္အကၽြံမူးေနေသာ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးကုသေပးၿပီးေနာက္ ေဆးခန္းအေပၚထပ္မွာ ေသာ့တက္ေပးၿပီး အိမ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနေသာ မေကာင္းဆိုးဝါး သရဲကားတစ္ကားကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ဝင္ၾကည့္ခဲ့ၿပီး သူမ တစ္ဦးတည္းျပန္လာခဲ့သည္ပဲ။ မိုးမ်ား သည္းမိုက္စြာ ရြာသြန္းေမွာင္ပိန္းလာစၪ္မွာ သူမ အရက္န႔ံႏွင့္အတူ ေျခသံတစ္ခုကို စတင္ၾကားမိ ေခ်ာက္ခ်ားလာခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစၪ္က ၾကည့္ခဲ့ေသာ သရဲကားကိုပင္ ျပန္မေတြးမိေအာင္ သူမ ထိန္းသိမ္းေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့ေသးသည္။ အရက္နံ႕ႏွင့္ ေျခသံကို သူမတကယ္ပဲ ခံစားေနခဲ့ရတာ ေသခ်ာပါသည္။ ဘာတစ္ခုခုမ်ား မွားယြင္းေနၿပီလဲ။ 
သူမ အေနာက္မွာ လူတစ္ဦး ယိုင္နဲ႔နီးကပ္စြာ လိုက္ပါလာခဲ့ပါသည္။ ညအေမွာင္မွာ ေျခသံတရွပ္ရွပ္ကို သူမ တကယ္ပီသစြာ ၾကားခဲ့၏။ ပိုေသခ်ာေသးသည္မွာ အိမ္ဝမွ တစ္ခုခု ၿပိဳလဲက်ဆင္းခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သူမဆီမွာ ေသခ်ာမႈတစ္မ်ိဳး တြယ္ကပ္က်န္ေနေသးသည္။
ထိုေန႔က တစ္ေန႔လံုး သူမ အိပ္ေပ်ာ္တလွည့္၊ ေတြးေတာတလွည့္ျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္ကို သံသယရွိေနခဲ့သည္။ အေဒၚႀကီးကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။
“ေဒါက္တာတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဘယ့္ႏွယ့္ လူတစ္ေယာက္ပါလာရမွာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေသခ်ာေတြ႔ေနခဲ့တာပဲ။ ေနပါဦး ေဒါက္တာ တေစၦေတြ ဘာေတြမ်ား ဝင္ပူးခံရၿပီလား။ ခုဟာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေဒါက္တာ တစ္ခုခု စိတ္စြဲခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဒါက္တာ့အေနာက္မွာ လူလံုးဝမပါတာ ကၽြန္မေရာ ကိုအုန္းခိုင္ပါ က်ိန္ေျပာရဲတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ေဒါက္တာ မွားေနတာ။”
သူမ တကယ္ပဲ မေကာင္းဆိုးဝါး တစ္ေကာင္ေကာင္၏ ဝင္ေရာက္စီးနင္း ပူးကပ္ျခင္းကို ခံခဲ့ျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္းေလာ။ စြဲကပ္ စူးရဲေသာ အရက္နံ႕သည္ သူမ၏ ေနာက္ဆံုးလူနာကို ကုသခဲ့စၪ္ကအတုိင္း ေျခသံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္သည္လည္း သူမ ေနာက္နားမွာ ကပ္လ်က္။ သူမဘာတစ္ခုခုကို စိတ္စြဲခဲ့မွာပါလဲ။ သူမ တကယ္ ႀကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ပဲ။
“သူ တံခါးဝမွာ လဲက်သြားသံကိုလည္း ကၽြန္မ ၾကားခဲ့ရပါေသးတယ္ အေဒၚရယ္။ ကၽြန္မ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ထင္တယ္”
“ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕က ကုကၠိဳကိုင္းတစ္ကိုင္း မိုးဒဏ္ေလဒဏ္နဲ႔ ၿပိဳက်ခဲ့ေသးတယ္ ေဒါက္တာ။ အဲဒီအသံျဖစ္မွာပါ။ ေဒါက္တာစိတ္ထင္ေနတာပါ။ စိတ္ေအးေအးထားလိုက္ပါ။ အားရွိသြားေအာင္ အိပ္လိုက္ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ေနမယ္”
အသံသည္ တိုးတိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူမ စိတ္ဒဏ္ရာသည္ ပိုမို ျပင္းထန္စူးရွလ်က္။ သံသယသည္ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္ ေတာက္ပအေရာင္လက္လာလိုက္ ႏွင့္ သူမဦးေႏွာက္မ်ားကို ဖဲ့ေႃခြ တိုက္စားေနသည္။ မိုးတစ္ည၏ စိတ္တေစၦသည္ သူမအား ဖမ္းစားေျခာက္လွန္႔ခဲ့သည္လား။ သူမ ေခ်ာက္ခ်ားစြာ သက္ျပင္း႐ႈိက္လိုက္ေလသည္။ 
ကမၻာေလာကႀကီး ႏွင့္ သူမအၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ ျပတ္ေတာက္ကင္းမဲ့လ်က္။



လြန္းထားထား ၊ေဆးတကၠသိုလ္၊
ေရႊအျမဳေတ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း (အမွတ္၁၂၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၁၉၉၀)
[ေရႊအျမဳေတ ဝတၳဳတို ၆၀ စုစည္းမႈ]

0 comments:

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics