စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္


(က)
အဂၤလန္သို႔ ေရာက္ေနတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ဇေဝဇဝါျဖစ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္မဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အႀကိမ္မ်ားစြာပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္အတြင္းမွာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဖိုတန္ရတနာေလးတစ္ပါးနဲ႔တူတဲ့ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ရရွိခဲ့သလို ကၽြန္မ အျမတ္ႏိုးဆံုး စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အလုပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကိုလည္း တစ္ေန႔မျပတ္ ေရးေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေရးသမွ် စာေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ပံုမွန္ထြက္ရွိေနၿပီး ပရိသတ္ကလည္း ဟိုးအရင္ကအတိုင္းပဲ အားေပးဖတ္႐ႈေနဆဲပါ။ အဲဒီေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဘဝမွာ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ခ်င္ေသးသလဲလို႔ ဇေဝဇဝါေတြးမိတာလည္း အခါခါပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႔ ရြယ္တူတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေမရိကားမွာ အသီးသီး ဆရာဝန္ေတြလုပ္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္က ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္လည္း MSC ေတြေအာင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕လြန္ေတြထပ္ယူဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဒီအဂၤလန္မွာလည္း MRCP ရသူေတြ၊ MRCGP ဘြဲ႕ တစ္ခုအတြက္ Part 1 ေတာင္ ေအာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ဇနီး နဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ ေမေမ အျဖစ္ အိမ္မႈကိစၥေတြနဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲၿပီး ေနသားတက် ေနခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
တစ္ခါ တစ္ခါ သူငယ္ခ်ငး္ေတြစုခ်ိန္းၿပီး gathering လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းက ကၽြန္မကိုစၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္ပါေရာ။ သူတို႔တစ္ေတြ အသီးသီးက ေဆး႐ုံအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ရာထူးအေၾကာင္း ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္နဲ႕ စည္းအျပင္ ေရာက္ေနၿပီလား၊ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာဝန္မလုပ္ေသးတာလဲ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝက ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္ေတာင္ က်ခ်င္သလိုလိုပါ။ ဒီေလာက္ အခြင့္အေရးလည္း ရေနရက္သားနဲ႕ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ဆရာဝန္လုပ္ဖို႕ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ မႀကိဳးစားရတာလဲလို႕ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းမက်စြာ ခံစားရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္း ေမာင့္ကို ရင္ဖြင့္မိေတာ့ ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ 
“ခ်စ္က ဆရာဝန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆို၊ စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္ခ်င္တာဆို၊ ခ်စ္ရဲ့ဘဝမ်ိဳး၊ ခ်စ္ရထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဆရာဝန္တိုင္း တျခားလူတိုင္း လိုခ်င္လို႔မရပါဘူးခ်စ္ရယ္၊ ခ်စ္က ပါရမီရွင္ပဲ ဥစၥာ၊ ဆရာဝန္အလုပ္က လူတိုင္းလုပ္လို႔ရတယ္၊ စာေရးဆရာအလုပ္က လူတိုင္း လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဆရာဝန္မလုပ္ေပမယ့္ ခ်စ္မွာ စာေရးတဲ့အလုပ္ ရွိေနတာပဲ၊ ဘာအားငယ္စရာလိုသလဲ”
လို႔ စိတ္ရွည္ေႏြးေထြးစြာ ရွင္းျပ အားေပးေဖာ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စာပဲေရးေနခ်င္တာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာမေရးရရင္မွ မေနႏိုင္တဲ့ဥစၥာ။ ဆရာဝန္သာ လုပ္လွ်င္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စာေရးခြင့္ ရပါေတာ့မလဲ ဆိုတဲ့အေတြး ဝင္လာျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပန္ပါတယ္။ ဆရာဝန္မလုပ္လို႔ ကၽြန္မ ေသမသြားႏိုင္ပါဘူး။ စာမေရးရရင္သာ ကၽြန္မ ေသခ်င္ေသသြားႏိုင္တာ။ အင္း ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာ ရမႈကလည္း ခဏပါပဲေလ။
(ခ)
တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္အလုပ္က စိတ္ေရာလူပါ သိပ္ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင္ပင္ပန္းသမွ်ကို ျမန္ေနရ႐ုံနဲ႕တင္ ကၽြန္မပါ အလိုလို ပင္ပန္းေနမိတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း သူတို႔လည္း ညည္းၾကပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ အၿပံဳးကေလးေတြနဲ႕ 
“ထားရဲ႕ဘဝကို တကယ္အားက်တယ္ေဟ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါတို႔လည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟယ္၊ ထားလို စာမေရးတတ္လို႔သာ အလုပ္ လုပ္စရာမလိုရင္ လုပ္မေနနဲ႕ ပင္ပန္းတယ္”
လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကက်ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ဘဝကေလးေတြကို ျပန္ၿပီး အားက်ေနမိျပန္ပါေရာ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ မလုပ္ဘဲေနတာကို အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို ခံစားလာရပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားတဲ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ေတာ့ လုပ္သင့္ေနၿပီလို႔ စၪ္းစားမိတုိင္း ေမာင္က...
“ခ်စ္ရယ္ မိသားစု ဘဝေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီဆိုရင္ ဒီမိသားစုဟာ အတူတူေနႏိုင္မွ ေကာင္းတာေလ၊ ခ်စ္အလုပ္လုပ္ရင္ သမီးေလးကို ခုလို ကိုယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ၊ ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည့္ေတြးၾကည့္ပါ၊ အခုဆိုရင္ ခ်စ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ သမီးေလးက ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းသလဲ၊ မိဘရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ ပံုသြင္းျပဳစုမႈကို အျပည့္အဝရထားေတာ့ သမီးရဲ႕ပံုစံက ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိေနတာေလ။ ဒါ ခ်စ္ရတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခုေပါ့”
လို႕ ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးတတ္ပါတယ္။
တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ သမီးေလးကို Nursery အေစာႀကီး ပို႔ရေတာ့မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနရာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ အလုပ္ရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ျပန္တဲ့အခါ မယ္တစ္ရြာ ေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ ခြဲေနရမယ့္ကိန္းကို ေတြးျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ လံုးဝခြဲမေနႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရင္ဖြင့္ေျပာျပဖူးပါတယ္။
“ထားရယ္ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႕ေဟ့၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ တျခားလူၾကည့္ေတာ့သာ အထင္ႀကီးဖို႕ေကာင္းတာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ စၪ္းစားၾကည့္ သူတစ္ၿမိဳ႕ ကိုယ္တစ္ၿမိဳ႕နဲ႕ ခြဲေနရေတာ့ အိမ္က ႏွစ္အိမ္ ငွားေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အိမ္ငွားခ၊ ေရဖိုး၊ မီတာဖိုး၊ ဖုန္းဖိုး၊ ဓာတ္ေငြ႕ဖိုး အစစအရာရာ ႏွစ္ဆကုန္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ႕ရဖို႕ အေရး ေသာၾကာေန႔ညဆို ေယာက္်ားလုပ္သူက ေတာင္နဲ႕ေျမာက္ ခရီးအေဝးႀကီးကို ကားနဲ႕အေဝးႀကီးေမာင္းလာရတယ္၊ စေနေန႔တစ္ေန႕ အတူေနၿပီးရင္ တနဂၤေႏြဆို ျပန္ရျပန္ေရာ၊ မသက္သာလုိက္တာ ထားရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စာ လခရေပမယ့္ ကုန္က်စားရိတ္ ႏွစ္ဆကို ႏႈတ္လုိက္ေတာ့ ဘာမွမထူးဘူးေဟ့။ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လုပ္သေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ အပိုဆုက စိတ္ဆင္းရဲရတာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ခြဲေနရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မလဲဟယ္။ လြမ္းရတာနဲ႕ သူ႔ ကိုယ္ စိတ္မခ်၊ ကိုယ့္ သူ စိတ္မခ် နဲ႔ မဟန္ပါဘူး ထားရယ္၊ ရွင္ စိတ္ကူးလြဲမေနနဲ႕။ အလုပ္လုပ္ခ်င္မေနနဲ႕၊ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းနဲ႕ ရွင့္လိုလည္း စာမေရးတတ္ေတာ့ ခက္သားပဲ”
လို႔ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းသံကို ၾကားဖူးျပန္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီစိတ္ဟာလည္း ခဏပါပဲ။ မၾကာခင္မွာ ေနာင္တရခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ျပန္ေပၚလာျပန္ေရာ။
(ဂ)
ယွၪ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ကၽြန္မမွာ ရွိေနျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြ အသီးသီးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားလိုက္၊ စာေလးေရးလုိက္၊ စာေလးဖတ္လုိက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ Internet ဝင္လုိက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းေလးလုပ္လုိက္၊ သမီးေလးနဲ႕ ေဆာ့လိုက္နဲ႕ ဘဝတစ္ခုကို အခက္အခဲမရွိ လြယ္လြယ္ကူကူ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေနတာဟာ တရားမွ်တပါရဲ႕လားလို႕ ဘယ္သူ႕အေပၚ မတရားရာ က်ေနမွန္း မသိ တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရတတ္ျပန္ပါတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒီေဝဒနာဟာ စိတ္ေရာဂါေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့မလား မသိေတာ့ပါ။
အဲဒီေတြေဝမႈ၊ မေရရာမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားႏုိင္မႈ၊ လုပ္ရေကာင္းႏိုး စြန္႕ရေကာင္းႏိုး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမႈေတြ အားလံုးကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္သြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့သူကေတာ့ ကၽြန္မေလးစားကိုးကြယ္ရတဲ့ ကၽြန္မကို ဘဝေနနည္း၊ စိတ္ထား တတ္နည္းေတြ၊ တရားစိတ္ကေလးနဲ႕ သိမ္ေမြ႕ခ်မ္းသာေအာင္ ေနနည္းေတြ သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ “အၾကင္နာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္” ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ သက္ေတာ္၄၀ျပည့္ အမွတ္တရ ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ့ စာသားကေလးတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မရဲ႕ ေတြေဝေငးငိုင္စြာ ေဝခြဲရခက္ေနတဲ့စိတ္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သား ေသခ်ာသြားေအာင္ မီးေမာင္း အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထိုးျပလိုက္သလိုပါပဲ။
“ငါေသသြားၿပီ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစၪ္နဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၆၄မွာ 
“တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘဝေလးမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနသြားရဖို႕က အဓိကပါပဲ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ မႏိုင္ဝန္ထမ္းရင္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားၿပီး သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္၊ မလုပ္ေလာဘမႀကီးဖို႕၊ ကုသိုလ္ေလာဘ မႀကီးဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္”
ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပါ။ အို မွန္လုိက္တာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားက ျပတ္သားတိက်လိုက္တာ။ လူ႔ဘဝကေလးက တိုတိုေလးပါ။ ကၽြန္မအသက္ ၃၆ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အခုေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးနဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွင္သန္ဖို႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္မ မေရာင့္ရဲမတင္းတိမ္ ႏိုင္တာပါလိမ့္။ အခု ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္သလဲ၊ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ကင္းလုိက္သလဲ၊ ေသာကနဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈ ကင္းလုိက္သလဲ၊ ဒီဘဝကေလးကို လူတိုင္း လိုခ်င္လို႕မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ အလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္ေနရသလဲ။ ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကို ကၽြန္မ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္ထားေတာ့ေရာ ဘယ္သူေတြက အျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ မွာမို႕လဲ။ ရခဲလွတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကိုပဲ ကၽြန္မတစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္းတန္ဖိုးထားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာရမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားသြားမႈ ကေလးကို ခဏေလးမျဖစ္ေအာင္ “လူ႔ဘဝဆိုတာ တိုတုိေလး” လို႕ ႏႈတ္ကေန ေရရြတ္ၾကည့္မိလိုက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာေနာင္တရစရာရွိလဲ၊ ကၽြန္မ စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
(ကၽြန္မဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးလွတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားခိုင္မာသြားေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္မကို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္ေစေအာင္ တရားျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက အား ေက်းဇူးအထူးတင္စြာ လက္စံုမိုး ရွိခိုးဦးခိုက္လ်က္....)


လြန္းထားထား။ေဆးတကၠသိုလ္။
သရဖူမဂၢဇင္း (ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈)

10 comments:

ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလွတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ေမေမျဖစ္ခြင့္ရေနတာကိုက လူ႕ေလာကႀကီးအတြက္အက်ဳိးျပဳတဲ့ေမေမျဖစ္ေနပါၿပီ၊ စာေတြေရးႏိုင္ေနတာကလည္း မလြန္းထားထားမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ပါရမီပါလာလို႔ပါ၊ ထက္ျမက္တဲ့ခင္ပြန္းေကာင္းလဲရွိေနတယ္၊ ဘ၀ဆိုတာတိုတိုေလးဆိုတာ သိပ္ဟုတ္ပါတယ္၊ မလြန္းထားထားရဲ႔ စာေတြခဏခဏလာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္တယ္၊ ကြန္မန္႔သာမထားျဖစ္ခဲ့လို႔ပါ၊
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ၊
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

 

ဟုတ္တယ္ေနာ္ မမ..လူ႔ဘဝဆိုတာ တိုတိုေလးပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္လုပ္ေနရင္းလဲ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး..တစ္ဘဝလံုး အလုပ္ေတြ လုပ္ျပီး ေသသြားရေတာ႔မွာလားလို႔ ေတြးမိတယ္ ။
မမလိုပဲ စာေလးေတြ ထိုင္ေရးခ်င္တဲ႔ စိတ္ ျဖစ္မိတယ္...။ ေအးခ်မ္းတဲ႔ဘဝေလးကိုပဲ လိုခ်င္မိတယ္..။
မနက္မိုးလင္းအိပ္ရာထတာနဲ႔ သူမ်ားအလုပ္သမား အျဖစ္ စျပီး တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရေတာ႔တာပဲ..။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ႔ အလုပ္ကို လုပ္မယ္ ႀကံတိုင္း အခ်ိန္ကမရွိေတာ႔ဘူး။
ပင္ပန္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေရာေလ..။
မမလို ဝါသနာပါတဲ႔အလုပ္ေလးလုပ္ျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးေနေနရတာ အားက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္..။
ေနမေကာင္းလို႔ အလုပ္ တစ္ပါတ္ေလာက္နားလိုက္တာ အိမ္မွာေနတာ မ်ားလာတဲ႔အခါလဲ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ ဝင္လာတက္ျပန္ေရာေလ..။ လူစိတ္ဆိုတာ ဟိုဟာလဲမဟုတ္ ဒီဟာလဲ မဟုတ္ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ပါပဲေလ....။ စိတ္ဆိုတာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ ...။
အပန္းေျပ ခရီးေလးေတြ ထြက္ျပီး အနားယူသင္႔တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ

 

ဟုတ္ပါတယ္ မထားေရ
ဆရာ၀န္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ႕ ပါရမီရွင္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာ တကယ္ကို မလြယ္ပါဘူး
ေတာ္ရံုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို လူေတြက သိပ္အားမက်ေပမဲ႕
မထားရဲ႕ဘ၀ကိုေတာ႕ လူတိုင္းက အားက်ၾကရတာ အမွန္ပါ။
မထားဂုဏ္ယူသင္႕တာေပါ႕ေနာ္။
ဒါေပမဲ႕ ခက္တာက ကိုယ္႕လက္ရွိဘ၀ကို ေရာင္႕ရဲတင္းတိမ္တတ္တဲ႕သူဆိုတာ တကယ္လည္း ရွားပါးပါတယ္.. မထားရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားလည္မိပါတယ္.။
အခုေတာ႕ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားနဲ႕ တင္းတိမ္ေရာင္႕ရဲသြားႏုိင္ျပီဆိုတဲ႕အတြက္ ၀မ္းသာမိပါတယ္..
တကယ္ေတာ႕ မထားရဲ႕ဘ၀ဟာ ျပည္႔စံုေအာင္ျမင္စြာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ေကာင္းတဲ႕ ဘ၀ေလးပါ။
ဒီဘ၀ေလးမွာ မိသားစုနဲ႕အတူ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစရွင္။

 

ဆရာမ ရွိေနတာကို ခုမွသိရတယ္။ ေနာက္လည္းအျမဲလာလည္မယ္။ လြင့္ဝဲေနတဲ့ စိတ္ရဲ့အေၾကာင္းေလးကိုဖတ္ရတဲ့အတြက္ ဆရာမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ link ေလးလည္းယူသြားပါရေစ။ ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္ ( ဖိုးၾကယ္ )

 

ျဖိဳး..ျမတ္မြန္..ေခ်ာ နဲ ့..ဖိုးၾကယ္ ...

လွပတဲ ့ comments ေလးေတြအတြက္..ရင္မွာ ေႏြးေထြးၾကည္ႏူ:မိပါတယ္..ေက်းဇူ:ေနာ္။

 

ma ba wa lay ga a yan aye chan pi , a yan bae arr kya bar dae ma ye

 

ထား‌ေရ....ခံစားခ်က္ခ်င္းကြက္တိက်‌ေနလို့အရမ္းကို‌ေက်းဇူးတင္မိတယ္
တို့လဲအဲလိုဘဲ..ကိုယ့္ဘဝကိုယ္‌ေက်နပ္လိုက္..သူငယ္ခ်င္း‌ေတြနဲ့‌ေတြ့ရင္
‌ေထြျပားလိုက္နျဲ့ဖစ္‌ေနခဲ့တာ..ခု‌ေတာ့ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္နိုင္သြားပါျပီ..သမီး
‌ေလးကိုရင္အုပ္မကြာ‌ေစာင့္‌ေရွာက္နိုင္ခဲ့တာရယ္..‌ေယာက္က်ားနဲ့လဲခြဲမ
‌ေနရ‌ေတာ့‌ေန‌ေရး၊စား‌ေရး၊လူမွု‌ေရး‌ေတြမွာစိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ့‌ေပ်ာ္စရာမိ
သားစုဘဝ‌ေလးကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရထား‌ေတာ့..ဒီဘဝ‌ေလးကိုဘာနဲ့မွမလဲနိုင္
‌ေတာ့ပါဘူး....။တို‌ေတာင္းလွတဲ့ဘဝ‌ေလးမွာစိတ္‌ေအးခ်မ္းစြာ‌ေနနိုင္ဖို့အ‌ေကာင္းဆုံးအျကံဥာဏ္‌ေလးကိုမ်ွ‌ေဝ‌ေပးတဲ့ထားကို‌ေက်းဇူးအထူးပါ...။

 

တစ္ခါခါေတာ့လည္း ကိုယ္ရရွိထားတဲ့ ဘ၀ေလးကို မေပ်ာ္ဖူးလို႕ထင္ရရတတ္တာ သဘာ၀ပဲေနာ့္ မေက်နပ္ခ်က္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေတြမ်ားျပီး ပူေလာင္ေနမိတဲ့ ဘ၀ကိုေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ကုန္ရျပန္ေကာ ။

ဆရာမရဲ့ စာေတြကို ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတည္းက စြဲ၂လမ္း၂ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ် အုပ္ 50 ျပည့္အမွတ္တရက ပံုေလးေတာင္ ညွပ္သိမ္းထားဖူးတယ္ ။ မိသားစု ဓာတ္ပံုေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ပီတိျဖစ္မိတယ္ ေပ်ာ္စရာမိသားစုေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာပဲလို႕ ေတြးမိတယ္ ။

ဆရာမက စာေရးဆရာသာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုသလို က်ေနာ္တို႕ကလည္း ဆရာမရဲ့ စာေတြကို အျမဲဖတ္ခ်င္ေနပါေသးတယ္ဗ်ာ အျမဲ အားေပးလွ်က္ ။

 

ဆရာမေရ ...
စာေလးက ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ
အြန္လိုင္းေပၚေရာက္တိုင္း ဆရာမရဲ႕သုတရသျမိဳ႔ေလးကို
အလည္လာေနၾကဗ်
ပိုက္ဆံေလး သံုးေလးငါးရာနဲ႔ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ သုတေတြ ရသေတြ
ခြန္အားေတြ ရလို႔ေလ
ဆရာမရဲ႕စာေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခ်င္ေနတဲ႔သူပါ
အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဖတ္ရုံတင္မကဘဲ
microsoft office နဲ႔ ဆရာမရဲ႔စာေတြ ကူး
stick ေလးထဲထည္႔
အိမ္ေရာက္မွ ကိုယ္႔ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ဖတ္တယ္
စာေရးဆရာဆို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲေလးစားတယ္
အခုလည္း စာေရးဆရာ ဆိုတဲ႔ နာမည္ေလးပါလို႔ ဖတ္ၾကည္႔လိုက္တာ
ေကာင္းသဗ်ိဳ႕
စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆရာမကို စာေတြကိုပဲ မ်ားမ်ားေရးပါလို႔
ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္

 

ဆရာ မလြန္းထားထား သို ့
သမီးေစာင္းပါးေလးေတြ ေရးခ်င္လုိ ့ပါ ဆရာမ ဘယ္လုိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေလးေတြ ရွိလဲဆုိတာေလးကို သင္ျပေပးပါလား ဟင္ ဆရာ မ ။ အလုပ္ရူပ္ေန လို ့မအားရင္လည္း ရပါတယ္ ေနာက္အားတဲ ့အခ်ိန္ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမရွိက ပညာေလး ေတြ သင္ခ်င္လုိ ့ပါ E-mail လိပ္စာေလးျဖစ္ျဖစ္ သိခြင္ ့ရ ရင္ သိပါရေစေနာ္ ဆရာမ သမီးနာမည္ က ျမတ္ျမတ္၀င္း ပါ ဆရာမ
သမီးရဲ ့ေမးလိပ္စာ က myatmyatwin21@gmail.com ပါ ဆရာမ ။ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင္ ့ေစာင့္ေမွ် ာ္ေန ့ပါ့မယ္ ေနာ္ ဆရာမ

 

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics