အက်ီစားသန္သူ


(က)
ထိုအေဆာင္တြင္ စိုးစိုး၊ ယုယုႏွင့္ ေဝေဝတို႕ သံုးေယာက္ေပါင္းမိၿပီဆိုမွျဖင့္ တစ္ေဆာင္လံုး ရွိသူေတြ အားလံုး နားရြက္ပင္ မခတ္ရဲေလာက္ေအာင္ အလြန္တရာမွ သတိထား၍ ေနၾကရတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသံုးေယာက္ေပါင္း လိုက္လွ်င္ လူတကာကို အခံရခက္ေအာင္ အက်ီစားသန္လြန္းေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေဆာင္လံုးတြင္ သူတို႕သံုးေယာက္၏ အစအေနာက္ကို မခံရသူရယ္လို မရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အပ်ိဳႀကီးပင္ မေနရေခ်။ သူမတို႕ က်ီစားပံုက ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ စိတ္ဆိုးၾကသေလာက္ အားလံုးၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ထိုအေၾကာင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ျပန္ေျပာၾကရသည့္အခါ ရယ္ေမာၾကရၿမဲျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူတို႕သံုးေယာက္၏ သည္းညၪ္းကို မည္သူမွ် မခံႏိုင္ၾက။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က သူတို႕သံုးေယာက္ကို အေဆာင္ကေန ႏွင္ဖို႕အထိပင္ စၪ္းစားခဲ့မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕သံုးေယာက္မွာ အဲဒီ အစအေနာက္ အက်ီစားသန္တာကလြဲၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိကာ ႐ိုးသာားျဖဴစင္သူ  ကေလးေတြမို႕ အေဆာင္မွာ ဆက္လက္ေနခြင့္ျပဳလုိက္ရသည္။
သူတို႕ေနာက္ပံုကလည္း လြန္လြန္းသည္။ ဥပမာ- ျမန္မာ့အသံ(သို႔မဟုတ္) ျမဝတီမွ ႐ုပ္ရွင္ေကာင္းေသာ စေနေန႔ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူတို႕ သုံးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ီစားသန္ဖို႕ စီစၪ္ၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကို မသိသူေတြကေတာ့ အငိုက္မိကာ ခံရၿမဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ စေနေန႔ညမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြမို႕ ဧည့္ခန္းတြင္ အေဆာင္သူေတြ စံုစံုလင္လင္ ရွိၾကခ်ိန္မွာ သူမတို႕သံုးေယာက္သား ဧရာမဇလံုႀကီးတစ္လံုးျဖင့္ ဧည့္ခန္းသို႔ေရာက္ရွိလာကာ ...
လၹက္သုတ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္မိန္းကေလးမွ မႀကိဳက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ လၹက္ဇလံုႀကီးဆီ လူေတြအားလံုး ဝိုင္းအံုလာၾကကာ တစ္ေယာက္တစ္ဇြန္းအလုအယက္ျဖင့္ ခပ္စားမိၾကေလသည္။ လၹက္အနံ႕ကလည္း ပုဇြန္ေျခာက္နံ႕ကေလး တသင္းသင္းျဖင့္ ေမႊးျမလွသည္ျဖစ္ရာ အားလံုးအားပါးတရ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဝါးမိၾကခ်ိန္မွာ ေထာက္ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ သြားကၽြတ္ထြက္သြားၿပီလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခပ္မာမာ အရာေလးေတြကို လူတိုင္းလိုလုိ ကိုက္မိၾကေလသည္။ အားလံုး မ်က္ႏွာေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ႐ႈ႕ံမဲ့သြားၾကကာ မ်က္လံုးေတြျပဴးၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ လၹက္သုပ္ေတြကို လက္ထဲသို႔ ၿပိဳင္တူေထြးထုတ္မိၾကသည္။ အဲဒီေတာ့မွ လၹက္ထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲ့လို ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာအလံုးေတြ လူတိုင္းေတြ႕ၾကေလသည္။ “ဟယ္... အဲဒါ ဘာႀကီးလဲ ၾကည့္စမ္း... ေဝေဝတို႕ ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ။ လၹက္ထဲ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထည့္သုပ္လုိက္တယ္ဟုတ္လား” ဟု စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေအာ္ဟစ္ၾကစၪ္ သူမတို႕ သံုးေယာက္က စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာကေလးေတြျဖင့္  
“ဟင္ ဟုတ္လား အဲဒါဆိုရင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲနဲ႕ ေျမပဲ အထုပ္မွားၿပီး သုပ္မိတာ ထင္တယ္... ဟီးဟီး” ဟု ေအာ္လ်က္ သံုးေယာက္သား တစ္ခ်ိဳးတည္းထ လစ္ေျပးသြားၾကသည္။ 
က်န္ခဲ့ေသာ သူေတြမွာ သူမတို႕သံုးေယာက္ကို ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ေဝဖန္႐ႈတ္ခ်လ်က္ လၹက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို ဆက္စားရေကာင္းႏိုး လႊင့္ပစ္ရေကာင္းႏိုးျဖင့္ ေဇေဝဇဝါ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႕သံုးေယာက္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
(ခ)
ညဘက္ဆိုလွ်င္ သူတို႕သံုးေယာက္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာအိပ္ေလ့မရွိ။ သူမတို႔ မအိပ္ခ်င္တိုင္း ေစာေစာစီးစီးအိပ္ရာဝင္သူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ီစားသန္တတ္ေသးသည္။ တစ္ရက္တုန္းက ျခင္ေထာင္ခ်ထားေသာ အေဆာင္သူတစ္ေယာက္၏ ျခင္ေထာင္ကို ေမြ႕ရာျဖင့္ တစ္စပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ သူတို႔သံုးေယာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားဝိုင္း၍ သီခ်ဳပ္ထားၾကေလသည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္ အေဆာင္သူက အိမ္သာသြားဖို႕ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ဘယ္လိုမွ ထြက္မရေသာေၾကာင့္ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ....
ကယ္ၾကပါဦး... ကယ္ၾကပါဦး။ ဒီမွာ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ ျခင္ေထာင္ႀကီးက ေလးဖက္စလံုး အလံုပိတ္ေနတယ္” ဟု
ညသန္းေခါင္းမွာ အသံကုန္ဟစ္လ်က္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရဖူးေလသည္။ အေဆာင္သူေတြအားလံုး အလန္႕တၾကားႏိုးလာကာ အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး ျခင္ေထာင္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲလွန္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ေခ်။ စိုးစိုးတို႕က ေသေသခ်ာခ်ာ အခိုင္အခံ့ ဝက္သိုးထိုးနည္းျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျခင္ေထာင္ႀကီးကို အလယ္သားမွေန၍ ဓားျဖင့္ထိုးခြဲခ်လိုက္ၾကကာ ျခင္ေထာင္ထဲမွ အေဆာင္သူကို အျပင္ထြက္ခြင့္ရေစေတာ့သည္။
အားလံုးက ထိုလက္ရာကို စိုးစိုး၊ ယုယုႏွင့္ ေဝေဝတို႕လက္ရာမွန္း ေျပာစရာမလိုဘဲ တန္းသိၾကသည္။ အဲဒီေလာက္ အက်ီစားသန္ရပါ့မလားဟု ခံရသူက ျဖစ္ခါစမွာ ေဒါသတႀကီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ကာ ငိုယိုၿပီး သူမတို႕ကို ရန္ေတြ႕ေသာ္လည္း သူမတို႕သံုးေယာက္က အၿပံဳးမပ်က္ၾကေခ်။ သူမတို႕မွာ ဆင္ေျခက အဆင္သင့္။
“မဟုတ္ပါဘူး ၾကည္ျဖဴရယ္။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕။ ရွင့္ျခင္ေထာင္ထဲကို ျခင္ေတြ ခဏခဏဝင္လာတတ္တယ္လို႕ ရွင္ပဲ ခဏခဏညည္းတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွင့္ျခင္ေထာင္ထဲ ျခင္မဝင္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္က ဝိုင္းခ်ဳပ္ေပးထားၾကတာပါ” ဟု ၿပံဳးၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာကေလးေတြႏွင့္ ဆင္ေျခေပးေလသည္။
(ဂ)
အေဆာင္မွာ အေဆာင္သူေတြ မၾကာခဏ သရဲေျခာက္ခံရတတ္လွ်င္ အဲဒါ ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္မွမဟုတ္။ သူတို႔သံုးေယာက္၏ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္သည္။ သရဲဆိုလွ်င္ ဘယ္သူကမွ မေၾကာက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကသူေတြမို႕ သရဲေျခာက္ခံရလွ်င္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ အားပါးတရ ထိတ္လန္႕ၾကရၿမဲျဖစ္ သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ တကယ့္သရဲေျခာက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေနာက္ခံရမွန္း သိကာ စိတ္ဆိုး၍ မဆံုးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီစိတ္ဆိုးစရာသည္ ရယ္စရာေမာစရာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရျပန္သည္။
တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အပ်ိဳႀကီးမမက တစ္ေရးႏိုးအိမ္သာ သို႔ဝင္မိစၪ္  အိမ္သာခန္းထဲမွာ လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးကြင္းစြပ္လ်က္ တန္းလန္းျဖင့္ လွ်ာႀကီးတြဲေလာင္ထုတ္ကာ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ျဖဴေဖြးလ်က္ရွိေသာ ဆံပင္ဖိုး႐ိုးဖားရားႏွင့္ ယုယုကိုေတြ႕ရစၪ္ ယုယုမွန္းမမွတ္မိဘဲ သရဲဟုထင္မွတ္မွားကာ အာေခါင္ျခစ္လ်က္ အသံကုန္က်ံဳးေအာ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကား ထြက္ေျပးရေလသည္။ တစ္ေဆာင္လံုးရွိ လူေတြကို...
“သရဲ သရဲ... လုပ္ပါဦး ။ အိမ္သာခန္းထဲမွာ သရဲႀကီးလည္ပင္းမွာ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႕” ဟု ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ ေအာ္ဟစ္၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။
အေဆာင္သူေတြအားလံုး အလန္႕တၾကားႏိုးထၾကရကာ အိမ္သာခန္းဆီမွာေတာ့ ယုယုက မရွိေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ျပန္ၿပီး ေဖြးေနေသာ ေပါင္ဒါေတြကို မ်က္ႏွာသစ္ပစ္ကာ ဆံပင္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ၿဖီးရင္း သံုးေယာက္သား က်ိတ္လ်က္ ရယ္ေမာေနၾကေလသည္။ အိမ္သာခန္းထဲမွာ ဘာသရဲမွ မေတြ႕တာမို႕ တျခားအေဆာင္သူေတြက မယံုၾကည္ၾကေသာ္လည္း အေဆာင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ မ်က္လံုးနဲ႕တပ္အပ္ျမင္လိုက္ရသည္မို႕ ေခ်ာက္ခ်ားရင္ဖိုကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္လ်က္ရွိသည္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို တဖြဖြ ေျပာ၍မဆံုးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုလက္ခ်က္မွာ ယုယုတို႔၏ လက္ခ်က္မွန္း ျပန္သိသြားခ်ိန္မွာေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္သည္ စိတ္လည္းဆိုးကာ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ျဖင့္ ရယ္ေမာရေလသည္။
သူတို႕သံုးေယာက္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
(ဃ)
အေဆာင္တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြအားလုံးကုိ ေနာက္ေျပာင္၍ အားရျပီဆိုလွွ်င္ သူမတုိ႔သုံးေယာက္က အေဆာင္အျပင္႐ွိလမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိလည္း အလစ္ မေပးေခ်။ အေဆာင္ေ႐ွ႔မွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္႐ွိသည္မုိ႔ သူမတုိ႔အတြက္ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးက တကယ္အသုံး၀င္ေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးျဖစ္ေလသည္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးကုိ အကာအကြယ္ယူကာ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိ မၾကာခဏ သရဲေျခာက္သလုိ က်ီစားျပီး သုံးေယာက္သား အူလိွမ္႔ကာ ရယ္ေမာၾကျမဲျဖစ္ ေလသည္။
“သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ ..ဒီတစ္ခါေတာ႔ နည္းနည္းေလးစြန္႔စားျပီး တကယ္ယုတိၲတန္ ေအာင္ ေနာက္ရေအာင္။ ဒီေညာင္ပင္ကြယ္ကေန ခဲလုံးနဲ႔ လွမ္းေပါက္တာေလာက္ေတာ႔ လူတုိင္းေနာက္လုိ႔ ရတာပဲ” ဟုစုိးစုိးက စတင္ေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ရမည္ဆုိလွွ်င္ အလြန္စိတ္၀င္စားတက္ၾကြစြာျဖင္႔ .
“ကဲ..ဆိုစမ္းပါဦး။ နင္႔အၾကံကုိ..”
“အေဆာင္ေ႐ွ႔က ျဖတ္သြားတဲ႔ကားတစ္စီး စီးရ႔ဲအေ႐ွ႔မွာ ကားတုိက္ခံရသလုိ အရင္ဆုံးလွဲအိပ္ ခ်ပစ္လုိက္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကားသမားက လူတစ္ေယာက္ကုိ ကားတုိက္မိပါျပီဆုိျပီး အလန္႔တၾကား ျဖစ္မယ္။ ျပီးရင္ကားေ႐ွ႔ကုိ
ဆင္းလာၿပီးၾကည္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ငါကလွဲအိပ္ေနမယ္။ သူၾကံရာမရျဖစ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ နင္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ကားေနာက္ခန္းဘက္ကေန အသံတစ္ခုခုေပးလိုက္။အဲဒါဆုိ အဲဒီလူက ကားေနာက္ဘက္ကုိ အလန္႔တၾကား သြားၾကည္႔လိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ငါကသုတ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ကနဲထျပီးေတာ႔ ေျပးပုန္းေနလိုက္မယ္။ အဲဒီလူကားေ႐ွ႔ကုိ ျပန္လာၾကည္႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ငါမ႐ိွေတာ႔ဘူးဆုိရင္ သူဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားမလဲ။ စဥ္းစားၾကည္႔စမ္း။အဲဒါကမွ တကယ္သရဲေျခာက္တာႏွင္႔ တူတာ”ဟု စုိးစုိးက ၀မ္းသာအားရေျပာေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ေထာက္ခံၾကေလသည္။ အဲဒီလုိႏွင္႔ ညတစ္ညမွာ သူမတုိ႔သုံးေယာက္ အေဆာင္ေ႐ွ႔ ေညာင္ပင္ၾကီးေနာက္မွာ အကာအကြယ္ယူရင္း ျဖတ္သြားမည္႔ ကားတစ္စီးစီးကုိ စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ေစာင္႕ၾကေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားမီးေရာင္ကို သူတို႔ေတြ႔ရလွ်င္..
“ဟဲ႔..ကားတစ္စီးေတာ႔ လာျပီ။ သြား..သြား သတိေတာ႔ထားေနာ္။” ဟုဆိုျပီး စုိးစုိးကုိ က်န္ႏွစ္ေယာက္က တြန္းလႊတ္လုိက္ေလသည္။ စုိးစုိးသည္ ကားေ႐ွ႔တစ္ေပခန္႔သာသာေလာက္တြင္ လွဲခ်ဖို႔ ၾကိဳတင္ခ်ိန္ဆ ထားေသာ္လည္း သူမ၏ခန္႔မွန္းခ်က္လြဲသြားေလသည္။ သူမကားေ႐ွ႔သုိ႔ ဘြားခနဲရပ္လုိက္စဥ္ ကားသမား ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင္႔ ဘရိတ္အုပ္လုိက္မည္ဟု သူမတုိ႔ေမွွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမတုိ႔ လူေ႐ြးမွားသြားခဲ႔ေလသည္။ ကားသမားက အရက္မူးေနပုံရသည္။ ကားကုိလုံး၀မရပ္လိုက္ေခ်။ ကားေ႐ွ႔မွာ ျဗဳန္းကနဲ ေျပးရပ္လုိက္ေသာ စုိးစုိးကုိ ကားကအ႐ွိန္မေလ်ာ႔ဘဲ ျဖတ္တုိက္သြားလုိက္ေလသည္။ စုိးစုိးသည္ ကားေဘာနက္(စ္) ေပၚသုိ႔ ေျမာက္တက္သြားျပီးမွ ျပန္လိမ္႔က်ကာ ကတၲရာလမ္းမေပၚသုိ႔ ျပဳတ္က်သြား ေလသည္။
ပထမေတာ႔ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေညာင္ပင္ေနာက္ကြယ္မွ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကေသာ ယုယုႏွင္႔ ေ၀ေ၀က စုိးစုိးေနာက္တာ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားသမားဆင္းလာျပီး စုိးစုိးကုိေပြ႔ထူ လုိက္ခ်ိန္မွာ တုိင္ပင္ထားသည္႔အတုိင္းယုုယုက ကားေနာက္ဘက္ကေန အသံတစ္ခုေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားသမားက ထိုအသံကုိ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကားေ႐ွ႔မွာ သတိလစ္လ်က္႐ွိေသာ စုိးစုိးကိုသာ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ႏွိးလ်က္႐ွိသည္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ယုယုႏွင္႔ ေ၀ေ၀သည္ စုိးစုိးေနာက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ႔မွန္း ရိပ္မိျပီး ကားေ႐ွ႔သုိ႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾက၏။
စုိးစုိး၏ေခါင္းေနာက္မွာ ေသြးေတြ တကယ္ပဲ ႐ႊဲနစ္ေနခဲ႔သည္။ စုိးစုိးကုိ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္စြာ ၀ုိင္း၍ႏုိးၾကေသာ္လည္း စုိးစုိးက သတိျပန္လည္မလာပါ။ ထုိညတြင္းခ်င္းမွာပင္ ေဆး႐ုံၾကီး အေရးေပၚဌာနသုိ႔ သူမတုိ႔အျမန္ဆုံးပုိ႔လုိက္ရေလသည္။ မယုံႏုိင္လြန္းသျဖင္႔ ယုယုႏွင္႔ေ၀ေ၀မွာ ေသြးပ်က္မတတ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္႐ွိၾကသည္။ စုိးစုိး တကယ္ကားတုိက္ခံရေၾကာင္း သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မယုံၾကည္ႏုိင္။ အဲဒီလုိပင္ အေဆာင္တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြကလည္းလုံး၀မယုံၾကည္ၾကေခ်။ သူမတုိ႔ ေဆး႐ုံကေန အေဆာင္ကုိ လွမး္ဖုံးဆက္ျပီး စုိးစုိးအေၾကာင္းေျပာျပခ်ိန္မွာေတာင္ ဖုန္းလာနားေထာင္ေသာ အေဆာင္မွဴးကလုံး၀ မယုံၾကည္ေခ်။
“ကေလးမေလးေတြ လာေနာက္မေနၾကနဲ႔။ နင္တုိ႔ဒီအခ်ိန္ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးဘာလုိ႔ အေဆာင္အျပင္ ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ နင္တုိ႔အေဆာင္လမ္းထိပ္ကေန ဆက္ေနတာမဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ႔  နင္တုိ႔ထက္ပုိလည္သြားျပီ။ နင္တုိ႔က်ီစားတာ ကုိငါမယုံေတာ႔ဘူးသိလား။” ဟုဆိုကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင္႔ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ယုယုႏွင္႔ေ၀ေ၀မွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ဖက္ရင္း၊ တစ္ကုိယ္လုံး ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္ကာ တုန္ရီလ်က္႐ိွၾကသည္။ စုိးစုိးကေတာ႔ သတိျပန္လည္မလာေတာ႔ေခ်။

(င) 
စုိးစုိးေသဆုံးသြားေသာအျဖစ္ကုိ သူမတုိ႔ ဘယ္လုိမွ ယုံၾကည္လက္ခံ၍မရႏုိင္ခဲ႔သလုိ တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြကလည္း မယုံၾကည္ႏုိင္ၾကေခ်။ အျဖစ္အပ်က္မွာ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လွျပီး တစ္ေယာက္ ေယာက္ကက်ီစားေနာက္ေျပာင္ေနသလုိပဲ။ မယုံႏုိင္စရာေကာင္းလွသည္႔ကုိ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ေ၀ေ၀ႏွင္႔ ယုုယုတုိ႔သည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစမေနာက္ျဖစ္ေတာ႔ေပ။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ စုိးစုိးသူမတုိ႔ကုိ ေနာက္ေနျခင္း၊ က်ီစားေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုအျမဲတမ္း သံသယျဖစ္လ်က္ ႐ွိေလသည္။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း(ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၄)

1 comments:

သနားလဲ သနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ီစားသန္က ရန္မ်ား၏ တဲ့....အႏၱရာယ္ လဲ မ်ားတယ္ေနာ္။

 

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics