သဝန္တိုတယ္

 သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အၿမဲဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
(၁)
တကယ္ပါ...။ ကၽြန္မဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ႔ကို အခုတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ သဝန္တိုုျငဴစူျခင္း မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခ်စ္သူဘဝတုန္းကေတာင္ သူ႔ကို သဝန္မတိုခဲ့ရပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္မကလြဲလို႔ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္လံုးနဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့သူေလ။ အဲဒီေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးခဲ့သူပါ။
 ခ်စ္သူဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဦးစားမေပးခဲ့။ ကၽြန္မကို ဦးစားေပးလြန္းလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း မၾကာခဏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ခဲ့ရသူ...။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ယွၪ္လိုက္ရင္လည္း ကၽြန္မမွကၽြန္မ။ ကၽြန္မကေတာ့ အလိုလိုက္ခံရလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို သူ႔အေပၚ အၿမဲဗိုလ္က် ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးခဲ့သူပါ။ 
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အၿမဲဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႔သူ႕ကို စံျပခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သတ္မွွတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႔အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း စံျပအိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ပါရဲ႕။
တကယ္လည္း ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဟာ ေျပာစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုခမ္းနားခဲ့ပါတယ္။ စားအတူ၊ သြားအတူ အၿမဲမခြဲဘဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမင္သူတကာတိုင္းလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အၿမဲခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို “သူ” ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ အထိေပါ့ေလ။
(၂)
“သူ” ဆိုတာ “AROWANA” ဆိုတဲ့ အမ်ားက LUCKY FISH လို႔ေခၚတဲ့ ေငြေရာင္ငါးအၿမီးရွည္ရွည္ႀကီးပါပဲ။
သူက စတင္ၿပီး “ခ်စ္ေရ ကိုယ္တို႔ LUCKY FISH ေမြးရေအာင္”လို႔ ေျပာလာစၪ္က ကၽြန္မအလြယ္တကူပဲ ေခါင္းညိတ္သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ တစ္ေယာက္ရဲ့လိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ေယာက္က ၾကည္ၾကည္သာသာ လိုက္ေလ်ာေပးေနက်ေလ...။ အဲဒီေတာ့ ေမြးေပါ့...။
သူက ရွည္လ်ားတဲ့ ငါးကန္ႀကီးကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အိပ္ခန္းထဲ သြင္းလာပါတယ္။ အဲဒီအထိ ကၽြန္မမွာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္။
“ေမာင္ကလည္းကြယ္... ဧည့္ခန္းမွာပဲ ထားၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္... အလွေမြးတာပဲ” လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ သူက အၿပံဳးေလးနဲ႔ “ေမာင္အၿမဲျမင္ေနရေအာင္လို႔ပါ” တဲ့။ ကဲ... ထားလုိက္ပါေတာ့။
သူစိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ လုပ္ပါေစဆိုၿပီး ကၽြန္မ အသာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။
သူနဲ႔ကၽြန္မ  LUCKY FISH သြားဝယ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးရပါတယ္။ ေခါင္ခိုက္ေနတဲ့ ငါးေဈးေတြ။ အနီေရာင္ငါးေတြက ေဈးပိုႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို သိန္းသံုးဆယ္အထိ ေဈးရွိပါတယ္။ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေသးေသးကေလးေတာင္ ငါးသိန္းနဲ႔ တစ္သိန္းၾကားမွာ ရွိပါတယ္။
“ေဈးႀကီးလိုက္တာ ေမာင္ရယ္” လို႔ ကၽြန္မလက္ကုတ္ေတာ့ သူက “ဒီငါးက စီးပြားတက္တယ္၊ လာဘ္ရႊင္တယ္ ခ်စ္ရဲ႕။ လူတိုင္းေမြးၾကတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ ေငြမင္ေရာင္ငါးတစ္ေကာင္ကို ငါးသိန္းေပးၿပီး သူဝယ္ယူလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မက မိန္းမပီပီ ႏွေျမာတသစိတ္နဲ႔ ပင့္သက္႐ႈိက္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
(၃)
ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ငါးကန္ႀကီးထဲ အဲဒီငါး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ထပ္ လိုအပ္တာေတြက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဖြင့္ေပးထားမယ့္ ေအာက္ဆီဂ်င္လႊတ္စက္၊ ေရသန္႔စင္ေပးတဲ့စက္၊ ေရကန္ထဲမွာ အလွထားတဲ့ ေက်ာက္ခက္လွလွကေလးေတြအျပင္ ငါးစာဝယ္ရပါတယ္။ ငါးစာကလည္း တစ္ထုပ္ကို ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။
“ေမာင္ရယ္... ငါးစာကလည္း တစ္ထုပ္ကို ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွစ္ေထာင္နား ကပ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အစာမ်ိဳး မစားဖူးဘူး” လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ သူက ၿပံဳးၿမဲၿပံဳးလ်က္ပါ။ ေရကန္ထဲက ငါးႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ၾကည္ႏူးသေဘာက်ေနတဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကၽြန္မကို ခ်စ္သူဘဝကေန သူၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ဆင္ဆင္တူလွပါတယ္။ တလက္လက္ ရႊန္းပ ျဖာလက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေလ...။ ကၽြန္မရင္ထဲ သဝန္တိုမႈဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစတင္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ တိုးဝင္လာခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူက ငါးကန္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ တစိမ့္စိမ့္၊ တရႊန္းရႊန္းနဲ႕ ငါးႀကီးကို တေမ့တေမာ ထိုင္ၾကည့္ေနတာမ်ား ခါတိုင္းလို... ကၽြန္မကို...
“ခ်စ္ ႏိုးၿပီလား” လို႔ အိပ္ရာထ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ခါတိုင္းဆို အိပ္ရာက ႏိုးတာနဲ႕ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ေတြ႕ျမင္ရတာက သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရိပ္ေတြ လႊမ္းထံုေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြပါ။
အခုေတာ့ အဲဒီအၾကည့္ေတြကို LUCKY FISH က သိမ္းပိုက္ယူသြားခဲ့ပါၿပီ။ ငါးကို အစာေကၽြးလိုက္၊ ငါး အစာစားတာကို သေဘာက်စြာၿပံဳးၿပီး ငါ့သားႀကီးက ဘယ္သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာ၊ ဘာညာနဲ႔ စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနတတ္တဲ့ သူဟာ ခါတိုင္း ကၽြန္မကို ပီယဝါစာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာဖြယ္စကားေတြ ဆိုဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမ့ေလ်ာ့ ပ်က္ကြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(၄)
ညဘက္ မီးပ်က္တဲ့အခါ သူက ငါးႀကီးဆီ ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္း ထိုးၾကည့္ၿပီး
“ငါ့သားႀကီးေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္မရရင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ခ်စ္ေရ... ေမာင္တို႔ အင္ဗာတာဝယ္ရေအာင္” လို႔ ပူဆာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အင္ဗာတာ သြားဝယ္လာၿပီး မီးပ်က္တာနဲ႔ ငါးႀကီး ေအာက္ဆီဂ်င္ရဖို႔ မီးခ်ိန္းေပးရတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ပိုလာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ငါးႀကီးကို တစ္ေနကုန္ အင္ဗာတာ လႊတ္ထားေပးရတာမို႔ ညဘက္ဆို လူေတြက မီးေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ငုတ္တုတ္။ ငါးႀကီးက အင္ဗာတာနဲ႕ ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြရလို႔။ 
သူက ဆိုလာပါေသးတယ္။
“ခ်စ္ေရ... ေဈးသြားရင္ ဝက္သားအစအနေလးေတြ ၊ ငါးသလဲထိုးတို႔၊ ပုဇြန္ေပါက္စနေလးေတြတို႕ ဝယ္လာခဲ့ပါကြာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးက သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြလည္း ႀကိဳက္တယ္တဲ့”
“ေၾသာ္ ၊ ကၽြန္မက ငါးေလး ပုဇြန္ေလး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဝယ္မွာတုန္း ေမာင္ရဲ႕။ ေတာင္းရမွာလည္း အခက္။ ရွက္စရာႀကီး” လို႔ ကၽြန္မက ေျပာမိေပမယ့္ ေဈးကျပန္လာတိုင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ ေတာင္းလာရတဲ့ ငါးသလဲထိုးေကာင္ေလးေတြ၊ ပုဇြန္ေပါက္စနေလးေတြကို သူ႕လက္ထဲ ေဆာင့္အင့္အင့္နဲ႕ ထည့္မိတတ္စၿမဲပါ။
သူကလည္း ကၽြန္မေဈးကျပန္လာတာနဲ႕ ခါတိုင္းလို
“ခ်စ္.. ဘာေတြခ်က္မလဲ” လို႔ မေမးေတာ့ဘဲ
“ခ်စ္ေရ... ငါ့သားႀကီးအတြက္ ဘာပါလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဆီ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ အဲဒါကို သူသတိမထားမိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သတိထားမိေနၿပီ။ 
ခါတိုင္းဆို အလုပ္ကျပန္လာတာနဲ႕ ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ သူဟာ အခုေတာ့ ငါးႀကီးရွိရာဆီ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားသြားၿပီး နႈတ္ဆက္တတ္ေနၿပီေလ။
(၅)
ငါးတစ္ေကာင္ကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ သဝန္တိုစရာမရွိ တိုေနပါလားလို႔ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ရင္ခ်မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီငါးႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္သဝန္တိုတတ္ေနၿပီ။ အထူးသျဖင့္ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ႏိုင္၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏိုင္ခင္ ငါးႀကီးကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သူဟာ ဦးစားေပးျခင္းဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို ကၽြန္မဆီကေန သူ႔ရဲ႕ငါးႀကီးဆီကို ေျပာင္းလဲေပးပစ္လုိက္ၿပီေလ။ ဒီငါးႀကီးေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္အကိုင္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတိုးတက္ၿပီး လာဘ္ရႊင္လာတယ္လို႕ သူက ထူးထူးကဲကဲ ယံုၾကည္တတ္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မက သူနဲ႕ငါးႀကီးကို ခြဲခြာဖို႕ စိတ္ကူးရလာပါတယ္။
“ေမာင္ေရ... ကၽြန္မတို႕ ေခ်ာင္းသာ သြားရေအာင္။ တပတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့... အနားယူရေအာင္” လို႔ ကၽြန္မကမ္းလွမ္းလုိက္ေတာ့ အၿမဲလိုက္ေလ်ာ သေဘာတူေနက် သူ႔ဆီက ကမန္းကတန္း ျငင္းဆန္သံတစ္ခု ခ်က္ခ်င္းထြက္လာပါတယ္။
“ဟာ... ဘယ္ျဖစ္မလဲ ခ်စ္ရဲ႕... ကိုယ့္ငါးႀကီးရွိေနတာ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မနက္ဆို သူ႔ကို ဘယ္သူအစာေကၽြးမလဲ၊ ဘယ္သူ အင္ဗာတာ ခ်ိန္းေပးမလဲ”
“ဟင္ ဒါဆို ကၽြန္မတို႕က ဘယ္ေတာ့မွ ခရီးမထြက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီငါးႀကီး ရွိေနသမွ်ေလ”
“ဒါေပ့ါ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ အျမင္မကတ္စဖူးကတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲဦးစားေပးခံေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ထက္ပိုဦးစားေပးရမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ေပၚလာတဲ့အခါ မနာလိုစိတ္ဝင္တတ္ၾကတာ ကၽြန္မၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီကေလး ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မနဲ႕သူဟာ အနီးဆံုးမွာ ရွိေနၾကပါလ်က္ ေဝးသြားခဲ့ၾကတာပါ။ သူက သူ႔ငါးႀကီးကို ခ်စ္ခင္မက္ေမာမႈအျပည့္နဲ႕ ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီငါးႀကီးကို မနာလိုဝန္တိုမႈ အျပည့္နဲ႕ စူးစူးရွရွၾကည့္ေနတတ္ပါၿပီ။

ကဲ... ကၽြန္မ လြန္လားဟင္....။



လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

1 comments:

ကၽြန္မ မလြန္ပါဘူး ... အဲလူႀကီး လြန္တာ ... တစ္ကယ္ဆို မွ်မွ်တတခ်စ္သင့္တာေပါ့ေနာ္ ... :)

 

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics