ခ်စ္ေသာပရိသတ္ႀကီးနဲ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕...

ခ်စ္ေသာပရိသတ္ႀကီးနဲ ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို ့ႏွစ္သစ္ဆုမြန္...
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ဘဝအေမာေတြ အားလုံးကိုေမ့လို ့... အသစ္ျပန္စမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ... ကံေကာင္းျခင္းေတြ... က်န္းမာခ်မ္းသာျခင္းေတြ...လိုတရျခင္းေတြနဲ ့ ျပည့္စုံႏိုင္ၾကပါေစေနာ္...

ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္..။

လြန္းထားထား...

ရင္ခုန္သံ

Yin Khone Than - Pyay Ti Oo Phwe Phwe

ရင္ခုန္သံ (ေျပတီဦး၊ ေဖြးေဖြး)

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

အခ်စ္၏ ျဖားေယာင္းေသာ

Achit Ei Phyar Yaung Thaw - Nay Toe Nay San Thet Mon Myint


အခ်စ္၏ျဖားေယာင္းေသာ

(ေနဆန္း၊ ေနတိုး၊ သက္မြန္ျမင့္)



လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

မုန္းမိမယ္

မုန္းမိမယ္ ဇာတ္ကားကို ဒီေနရာမွာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူ





သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူ ကို ဒီေနရာမွာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါတယ္။


ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ဆယ္ ့ႏွစ္ၾကိဳးကေဝ


၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔မွာ ထြက္ရွိတဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးကေဝ လံုးခ်င္းဝတၳဳသစ္ မ်က္ႏွာဖံုးကာဗာျဖစ္ပါတယ္။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာကို
ေသခ်ာသိထားသူထက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္ေနမိမွန္းေတာင္
မေသခ်ာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က
ပိုၿပီးေတာ့ ႐ႈံးနိမ့္ဖို႔လြယ္တယ္....”


လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊

မုန္းမိမယ္



ဒီမွာ Download ရယူၿပီး ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။


လြန္းထားထား ၊ေဆးတကၠသိုလ္၊

ငါ့ရဲ႕လမင္း ဘယ္သူဝွက္ထားသလဲ


ဒီမွာ Download ရယူၿပီး ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။ 



လြန္းထားထား ၊ ေဆးတကၠသိုလ္၊

မိန္းမတစ္ေယာက္၏သံသယ

(က)
သူမတို႔ ထုိအိမ္ကေလးဆီ ေျပာင္းလာခဲ့ေသာ ေန႔ကစၿပီး သူမတို႔ တိုက္ခန္းကေလး၏ေအာက္ထပ္ရွိ ထိုမိန္းမကို သူမစတင္၍ သတိထားမိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သတိမထားဘဲ ေနပ့ါမလား။ သူမတို႔ စတင္ေရႊ႕ေျပာင္းလာစဥ္ကတည္းက ထိုမိန္းမကို ဝရန္တာမွာ အၿမဲတမ္းေတြ႕ရသည္။ အထူးသျဖင့္ သူမႏွင့္ေမာင္ အျပင္သို႔ အတူတူ ထြက္သည့္အခါတြင္ျဖစ္ေစ... ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ကေန ျပန္လာသည့္အခါျဖစ္ေစ... ထိုမိန္းမသည္ ဝရန္တာသို႔ ထြက္ရပ္ကာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္တစား လွမ္း၍ ၾကည့္တတ္ၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို သူမ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ထိုမ်က္လံုးမ်ား ႐ိုးသားမႈမရွိဘူးဟု သူမက ထင္ေလသည္။
အဲဒီအေၾကာင္းကို ေမာင့္ကိုေျပာျပေတာ့ ေမာင္က သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာပါသည္။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲကြယ္... သူ႔ဘာသာသူ ကိုယ္တို႕ကို စိတ္ဝင္စားလို႕ လိုက္ၾကည့္ေနတာျဖစ္မွာေပ့ါ” ဟု ေျပရာေျပေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ သူမ၏စိတ္ထဲမွာ ထိုမိန္းမ၏အၾကည့္မ်ားက တစ္မ်ိဳးထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္ေလသည္။ ထိုမိန္းမသည္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေလမည္။ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ ခင္မင္ႏွစ္လိုေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ သူမႏွင့္ေမာင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွတာကို မနာလို၊ သဝန္တိုလ်က္ရွိေသာ မ်က္လံုးမ်ားဟု သူမက ထင္ေလသည္။
ၿပီးေတာ့ သူမတို႕အိမ္ကေလးေတြက သံုးထပ္သာ ပါရွိၿပီး သူမတို႕က အေပၚဆံုး အထပ္မွာျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမက ဒုတိယထပ္ျဖစ္ေလသည္။ အခန္းေလးေတြက တစ္ခန္းႏွင့္တစ္ခန္း စကားေျပာလွ်င္၊ လႈပ္ရွားလွ်င္ေတာင္ အတိုင္းသားၾကားေနရေလာက္ေအာင္ နီးကပ္လွသည္။ အထူးသျဖင့္ ထိုမိန္းမ ဝရန္တာမွာထြက္ရပ္ၿပီး ဖုန္းေျပာေနလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စီးကရက္ေသာက္ေနလွ်င္ ျဖစ္ေစ သူမအတိုင္းသား ၾကားရေလသည္။
ပထမေတာ့ အသစ္ေျပာင္းလာေသာ လူသစ္ေတြမို႕ စိတ္ဝင္တစား စပ္စုလိုေသာစိတ္ျဖင့္ လိုက္ၾကည့္တာဆိုလွ်င္ သူမက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားႏိုင္ပါသည္။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး မဟုတ္။ သူမတို႕ လင္မယား၏ လႈပ္ရွားသံကို ၾကားလုိက္တာႏွင့္ ထိုမိန္းမက ဝရန္တာသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ဥပမာ ေလွကားဆီမွ သူမတို႔ဆင္းလာေသာ ေျခသံကို ၾကားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သူမႏွင့္ေမာင္ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ ရယ္ေမာလ်က္ က်ီစယ္ၾကေသာ စကားသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ထိုမိန္းမ ဝရန္တာသို႔ ထြက္ရပ္ေနၿပီ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမတို႔ဆင္းသြားတာကို စူးရွနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းမ်ားျဖင့္ လုိက္ၾကည့္ေနမည္။ သူမတို႔ အျပင္က ျပန္လာလွ်င္လည္း ကားသံၾကားရတာႏွင့္ ထိုမိန္းမက အိမ္ထဲကေန ဝရန္တာဆီသို႔ ဖ်တ္ခနဲ ထြက္ရပ္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေမာင့္ကို တစ္လွည့္၊ သူမကို တစ္လွည့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီးပင္ စူးစူးရွရွ စိုက္ၾကည့္ေလသည္။
“ကိုယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမကို မသကၤာေတာ့ဘူး ေမာင္။ ဒီမိန္းမ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္တို႔ကို အၿမဲတမ္းလိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အၾကည့္ႀကီးက တစ္မ်ိဳးႀကီး။ ခင္မင္ႏွစ္လိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးလညး္ မဟုတ္ဘူး။ မလိုတမာ အၾကည့္မ်ိဳးႀကီး” ဟု သူက ေမာင့္ကို ထပ္၍ ေျပာျပန္ေလသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္က ပထမအႀကိမ္တုန္းကလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မရယ္ေမာေတာ့ဘဲ
“ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လည္း သတိထားမိတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲတမ္း ဝရန္တာမွာပဲ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခါတေလ မင္းမပါဘဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားရင္လည္း ကိုယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး လိုက္ၿပီးေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးေတြက တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ”
“သတိေတာ့ထားေနာ္... ေမာင္။ ၾကည့္ရတာ ေမာင့္ကိုမ်ား စိတ္ဝင္စားေနလား မသိဘူး”
ဟု သူမက သံသယျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေျပာမိေတာ့ ေမာင္ကၿပံဳး၍ ပုခံုးသာ တြန္႔ျပေလသည္။

(ခ)
မနက္ဆိုလွ်င္ ေမာင္က အလုပ္သြားေလ့ရွိၿပီး ညေနက်မွ ျပန္လာတတ္သည္ျဖစ္ရာ တစ္ေန႔လံုး အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿမဲျဖစ္သည္။ အိမ္မႈကိစၥ၊ ေဝယ်ာဝစၥေတြႏွင့္ သူမတစ္ေယာက္တည္း အားလပ္သည္ရယ္လို႔ မရွိေခ်။
အဲသည္ေန႔ကေတာ့ အခန္းတံခါးဆီမွ တံခါးေခါက္သံကို သူမစတင္၍ ၾကားရသည္။ ပထမေတာ့ သူမ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူကမ်ား တံခါးလာေခါက္တာပါလိမ့္။ မ်ားေသားအားျဖင့္ သူမအခန္းကို ဘယ္သူမွ လာေတြ႕ေလ့မရွိပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔ခင္းဘက္ ေမာင္ျပန္လာၿပီး ထမင္းစားတတ္သည္က လြဲ၍ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ကလည္း ေမာင္... ထမင္းျပန္စားသည့္အခ်ိန္ မဟုတ္ပါ။
သူမသည္ စိုးရိမ္စပ္စုစိတ္ကေလးျဖင့္ အခန္းတံခါးရွိ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ ကေလးထဲမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
အလိုေလး ေအာက္ထပ္က မိန္းမပါလား။ ထိုခဏမွာ သူမေက်ာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ဆီမွ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုမိန္းမကို တံခါးဖြင့္ေပး၍ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။ အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္း။ ေမာင္လည္းမရွိ၊ ၿပီးေတာ့ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကို သူမေရာ ေမာင္ပါ သံသယ ရွိေနၾကသည္ျဖစ္ရာ မေတာ္တဆ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၿပီးမွ သူမကို ရန္ျပဳလွ်င္ သူမ ဘယ္လုိလုပ္ရမည္နည္း။ ထိုမိန္းမက တံခါးကို ထပ္၍ ေခါက္ၿမဲေခါက္ေလသည္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို သူမ တံခါးဖြင့္မေပးမခ်င္း ထိုမိန္းမ ျပန္ဆင္းသြားလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အိမ္ထဲမွာ သူမရွိတယ္ဆိုတာကို ထိုမိန္းမ သိၿပီး ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိလို႔ တမင္သက္သက္ တက္လာတာပဲျဖစ္မည္။ သူမ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားေလသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ဖက္မွ တံခါးေခါက္ေနတာကို အားနာလာေသာစိတ္ျဖင့္ သူမက တံခါးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္ေပးလုိက္မိသည္။
တံခါးဝမွာရပ္ေနေသာ ထိုမိန္းမက သူမကို ၿပံဳးျပေနကာ...
“ကိုယ္ ေအာက္ထပ္ကပါ... ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ ရွင္နဲ႔မိတ္ဆက္ဖို႔ တက္လာခဲ့တာ။ ကိုယ္.... အိမ္ထဲ ဝင္လို႔ရမလားဟင္”
ဟင့္အင္း မဝင္နဲ႕ဟု သူမ ဘယ္လုိလုပ္ ေျပာ၍ျဖစ္မည္နည္း။ သူမရင္ထဲ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ကေလးႏွင့္ သံသယသည္ လူးလြန္႕လ်က္ ရွိသည္ကို ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္ထားရင္း ခင္မင္ႏွစ္လိုဟန္ ၿပံဳးျပကာ...
“ရပါတယ္... အစ္မလာပါ... ဝင္ပါ။ ေအာက္ထပ္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္တည္း ေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ ရွင္တို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေနာ္။ ရွင္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကပံုပဲ။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယုယယနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္လည္း ရွိၾကတယ္။ ရွင္တို႔ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတာ”
သူမက ၿပံဳး႐ုံသာၿပံဳးေနလုိက္သည္။
“ကၽြန္မတို႕ လက္ထပ္ၿပီးတာ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္”
“ေၾသာ္... အခုမွ ယူၿပီးခါစကိုး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ေနၾကတာ”
ထိုမိန္းမက သူမတို႔ ဧည့္ခန္းရွိ ဆိုဖာဆက္တီေပၚတြင္ က်က်နနကို ဝင္ထိုင္ရင္း တစ္အိမ္လံုးကို လုိက္၍ အကဲခတ္ေလသည္။ သူမစိတ္ထဲမွာ ထိုမိန္းမကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာစိတ္က ပို၍ အားေကာင္းလာေလသည္။ အဓိပၸါယ္မရွိတာ။ ဘယ္လိုမိန္းမပါလိမ့္။ သူမ်ားအိမ္ေပၚတက္လာၿပီး စပ္စပ္စုစုရွိလုိက္တာဟု သူမစိတ္ထဲက ေတြးေနမိေလသည္။ ထိုမိန္းမက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျပန္ဘဲ သူမကို ဟိုေမး သည္ေမးႏွင့္ ေမးခြန္းေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ထုတ္လွ်က္ရွိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမက အားမနာႏိုင္ေတာ့ဘဲ....
“ေဆာရီး... အစ္မရယ္။ ကၽြန္မမွာ လုပ္စရာကေလးေတြ ရွိေသးလို႔ အစ္မ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ဦးေနာ္။ ကၽြန္မ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးမယ္”ဟု ေျပာရင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္ေပးလုိက္ကာ သူမလုပ္စရာရွိေသာ အလုပ္ေတြကို ဆက္၍ လုပ္ၿမဲလုပ္ေနရင္း တစ္ဖက္ကလည္း ထိုမိန္းမကို မသိမသာ အကဲခတ္ ေနမိေလသည္။
ထိုမိန္းမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္။ သူမႏွင့္ေမာင္ လက္ထပ္တုန္းက ႐ိုက္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ စာအုပ္ကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဖြင့္ၾကည့္ရင္း ေအးေအးလူလူ စိမ္ေျပနေျပပင္ ရွိေလသည္။ သူမ စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာေလသည္။ ထိုမိန္းမ အလုပ္ေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးလားမသိ။ အလုိက္ကန္းဆိုးလည္း သိပံုမရေခ်။ ထိုမိန္းမကို ဘယ္လိုမ်ား အလိမၼာသံုးၿပီး ႏွင္ထုတ္ရပါ့မလဲဟု သူမက ဦးေႏွာက္ေျခာက္စြာ စဥ္းစားေလသည္။ ဘယ္လိုမွ အႀကံမရေခ်။
ညေန... ေမာင္ျပန္လာခါနီး အခ်ိန္ေလာက္က်မွ ထိုမိန္းမက ျဗဳန္းခနဲ ထရပ္ကာ....
“ကဲ... ကိုယ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္။ ေနာက္ဆို... ကိုယ္ အၿမဲတမ္း လာလည္မယ္ေနာ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ သိပ္အထီးက်န္လြန္းလို႔” ဟု ေျပာသြားလိုက္ေသးသည္။
ေမာင္ျပန္လာေသာအခါ ထိုမိန္းမအေၾကာင္း ေမာင့္ကို ေျပာျပမိေတာ့ ေမာင္က မ်က္ခံုး႐ႈံ႕ရင္း စၪ္းစား ေနေလသည္။
“သူက... အေၾကာင္းမရွိဘဲ ဘာကိစၥ အိမ္မွာ လာလည္ေနရတာလဲ။ သိပ္ၿပီး ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနနဲ႕ေပါ့ကြာ။ ခပ္တည္တည္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ဆက္ဆံလုိက္ရင္ သူ ေနာက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိန္းမ ဘာအႀကံရွိသလဲမွ မသိတာ” ဟု ေမာင္ကလည္း သံသယျဖင့္ ေျပာေလသည္။

(ဂ)
ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ထိုမိန္းမက အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ၿမဲ ေခါက္ေလသည္။ သူမမွာ တံခါးဖြင့္ေပးရအခက္၊ ဖြင့္မေပးရအခက္ႏွင့္ အေတာ္ဗ်ာမ်ား စိတ္ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေထြးမိေလသည္။ မသက္သာတဲ့အဆံုးမွာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ထိုမိန္းမက အခန္းထဲသို႔ ျဗဳန္းခနဲ ဝင္ေရာက္လာကာ သူမလက္ထဲမွ ခ်ိဳင့္ကေလးကို လွမ္း၍ ေပးေလသည္။
“ကိုယ္ လက္ဖက္သုပ္ လုပ္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႔ အတူတူ စားၾကတာေပါ့” ဟု ဆိုလုိက္ေသးသည္။
သူမ အနည္းငယ္ စိတ္ညစ္လာသည္။ ဘယ္လိုမိန္းမမ်ိဳးပါလိမ့္။ တစ္ဆိတ္ တစ္အိတ္လုပ္ကာ လက္ဖက္သုပ္ စားေနမည့္ ပံုေပၚသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ထိုမိန္းမကို သူလာလာလည္ေနတာကို မႀကိဳက္ေၾကာင္း သိေအာင္ ဖြင့္ေျပာရပါ့မလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမက အားနာတတ္ေသာ စိတ္အခံျဖင့္ လက္ဖက္သုပ္ေတြကို ပန္းကန္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေျပာင္းလွယ္၍ ထည့္ေပးလုိက္ကာ ထိုမိန္းမေရွ႕မွာ ခ်ထားလိုက္ေသးသည္။ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ကာ ေရေႏြးကရားကိုပါ အဆင္သင့္ ခ်ထားေပးလုိက္သည္။
“မင္းလည္း လာစားေလ။ ကိုယ္တို႔ အတူတူစားရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့”
“ေဆာရီးပဲ အစ္မရယ္။ ကၽြန္မမွာ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားက အရမ္းအသန္႔အျပန္႕ႀကိဳက္တာဆိုေတာ့ တစ္အိမ္လံုး သန္႔ျပန္႕ေျပာင္လက္ေနမွ သူက သေဘာက်တာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔လည္း အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ မအားပါဘူး အစ္မရယ္။ မနက္ သူ ... ႐ုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး သူျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မမွာ တစ္စက္ကေလးမွ မနားရဘူး။ အိမ္အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္အ႐ႈပ္သား” ဟု သူမက ခပ္ညည္းညည္းေလး ေျပာလုိက္ေလသည္။
ထိုမိန္းမက သူမကို စိုက္ၾကည့္၍ ၿပံဳးေနကာ...
“ရွင့္ေယာက္်ားကို ရွင္သိပ္ခ်စ္တာပဲလား” ဟု ေမးေလသည္။
ထိုေမးဟန္မွာ မလိုတမာရိပ္တစ္မ်ိဳး စြက္ေနသည္ဟု သူမ ခံစားရပါသည္။
“အို... သိပ္ခ်စ္တာေပါ့ အစ္မရယ္။ ဘယ္လိုေမးလုိက္တာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူသက္တမ္းကလည္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့တာ။ အခု လက္ထပ္ၿပီးတာမွ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ သိပ္ခ်စ္တာေပါ့။ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကလည္း ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ဘဝမွာ ကၽြန္မကလြဲရင္ တျခား ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွေတာင္ ရွိတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တာမဟုတ္ဘူး” ဟု သူမက ခပ္ပိုပိုသာသာေလး ေျပာလုိက္ေလသည္။ အဓိကကေတာ့ သူမစိတ္ထဲမွာ ထိုမိန္းမသည္ ေမာင့္ကိုမ်ား စိတ္ဝင္စားေန သလားဟူေသာ သံသယစိတ္လည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“ကိုယ့္ေယာက္်ားကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ တစ္ခုေတာ့ သတိေပးထားခ်င္တယ္။ ေယာက္်ားကုိ ခ်စ္တာလည္း ခ်စ္ေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း အဲဒီေယာက္်ားသိေအာင္ အၿမဲတမ္း သိပ္မျပေနဖို႔လိုတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမက သူတို႔ကို အ႐ူးအမူး သိပ္ခ်စ္ေနတာ သိသြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီမိန္းမကို စြန္႔ပစ္လုိက္တတ္ၾကတယ္” ဟု ထိုမိန္းမက ေျပာေသာအခါ သူမရင္ထဲ ေအာင့္ခနဲ မ်က္သြားေလသည္။
“ကၽြန္မေယာက္်ားက အဲဒီလိုေယာက္်ားမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ သူက သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္းျပမွ ႀကိဳက္တာ။ သူကလည္း ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း အၿမဲတမ္းျပေလ့ရွိတယ္” ဟု သူမက ခပ္ဆတ္ဆတ္ အသံကေလးျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထိုမိန္းမက ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မဲ့ၿပံဳးကေလးႏွင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနေလသည္။
“အဲဒါက ရွင္တို႔လက္ထပ္တာ သိပ္မၾကာေသးလို႔ပါ။ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ ေယာက္်ားဆိုတာ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ မိန္းမကို ၿငီးေငြ႕လာၾကတာခ်ည္းပဲ”
သူမစိတ္ထဲ အေႏွာင့္အယွက္ႀကီးစြာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုမိန္းမဟာ ဘယ္လိုမိန္းမစားမ်ိဳးလဲ။ သူမ်ားအိမ္ေပၚလည္း တက္လာေသးတယ္။ သူမ်ားလင္မယား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကတာကိုလည္း မနာလို မ႐ႈဆိတ္ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေသြးခြဲစကားေတြ ဘာေၾကာင့္ေျပာေနရတာလဲ။ သူမ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ သူမအေပၚထားေသာ သံသယစိတ္က တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြား၍ လာေလသည္။
အဲဒီေန႔ကလည္း ထိုမိန္းမသည္ ေမာင္ျပန္လာခါနီး အခ်ိန္ေလာက္က်မွ ျပန္သြားေလသည္။ စားပြဲေပၚမွာ လက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးက ဒီအတိုင္း။ ထိုမိန္းမ တို႔ထိ၍ပင္ မသြားေခ်။ သူမကလည္း ထိုလက္ဖက္သုပ္ေတြကို ဘယ္လိုမွ မစားဝံ့ေခ်။ လက္ဖက္သုပ္ထဲမွာ ေဆးေတြ ဘာေတြမ်ား ခပ္ထားရင္ မခက္ဘူးလား ဟူေသာ သံသယျဖင့္ ထိုလက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို တစ္ပန္းကန္လံုး သြန္ပစ္လုိက္ေလသည္။ အဲဒီအေၾကာင္း ေမာင့္ကိုေျပာျပေတာ့ ေမာင္ကလည္း နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္....
“ၾကည့္ရတာ ဒီမိန္းမရဲ႕စိတ္အေျခအေနဟာ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ မင္း သတိေတာ့ထားေနာ္။ ေနာက္ဆို တံခါးဖြင့္မေပးပါနဲ႕ကြာ” ဟု စိုးရိမ္ပူပန္သလို ေျပာေလသည္။

(ဃ)
ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ထိုမိန္းမတံခါးလာေခါက္ေတာ့ သူမ တံခါးဖြင့္မေပးေတာ့ေခ်။ အခန္းထဲမွေန၍ ...
“အစ္မေရ... ကၽြန္မေခါင္းေတြသိပ္ကိုက္ေနလို႔ ေနမေကာင္းဘူးအစ္မရယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အစ္မကို ဧည့္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္” ဟု အလိမၼာကေလးျဖင့္ ယၪ္ယၪ္ေက်းေက်း ျငင္းပစ္ ရေလသည္။
သူမသည္ ထိုမိန္းမေပးေသာ မုန္႔ေတြကို ဘယ္လိုမွ စားဖို႕ စိတ္ကူးမရွိေသာ္လည္း မေကာင္း တတ္ေသာေၾကာင့္ တံခါးဖြင့္ကာ လဲလွယ္ယူထားလုိက္ရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မုန္႕ဟင္းခါးေတြအားလံုးကို အမႈိက္ပံုထဲ သြန္ပစ္လုိက္ေလသည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ထိုမိန္းမက စားစရာေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ ေပးရင္း ထိုမိန္းမ ေပးသမွ် မုန္႕ေတြကိုေတာ့ အမႈိက္ေတာင္းထဲဆီသို႔သာ သြန္ပစ္ၿမဲ သြန္ပစ္ေလသည္။
ၾကာေတာ့ သူမ... တစ္ေန႔တျခား စိတ္ညစ္၍လာေလသည္။ ထိုမိန္းမမွာ ဘယ္လိုအႀကံအစည္မ်ိဳး ရွိေနသလဲဆိုတာ သူမ ဘယ္လိုမွ ခန္႕မွန္း၍ မရေခ်။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ထိုမိန္းမက အၿမဲတမ္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတတ္တာကို သူမေတာ္ေတာ္ကေလး စိတ္ပ်က္ေလသည္။
“ေမာင္ရယ္... ကၽြန္မတို႔ ဒီအိမ္ကေန ေျပာင္းမွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႕ မနက္မိုးလင္းလာရင္ အဲဒီမိန္းမ တက္လာမွာကိုပဲ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ သူ႕မွာ ဘယ္လိုအႀကံအစည္၊ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးေတြ ရွိေနမွန္းလဲ မသိဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ မူမမွန္သလိုပဲ။ ေန႔တိုင္း တက္တက္လာၿပီး မုန္႕ေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ေပးေနတာလည္း ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးလည္းမသိဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ကၽြန္မကို သူအႏၱရာယ္ေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေမာင္လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ။ ကၽြန္မ ဒီအိမ္မွာေနရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ လုံၿခံဳမႈလည္း မရွိဘူး။ ေအာက္ထပ္ ကေန အဲဒီမိန္းမက ကၽြန္မတို႔ကို အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုႀကီး ခံစားရတယ္” ဟု ေမာင့္ကိုေျပာျပကာ အိမ္ေျပာင္းဖို႔ တုိက္တြန္းရေလသည္။
ေမာင္ကလည္း သူမကို အၿမဲတမ္းအလိုလိုက္ေလ့ရွိသူပီပီ....
“ေအးေလ... ေမမေပ်ာ္ဘူးဆိုလည္း ကိုယ္တို႔ ေျပာင္းၾကတာေပါ့။ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အဲဒီမိန္းမကို စိတ္မခ်ဘူး။ အိမ္မွာ ေမတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာ သိသိေနေတာ့ အဲဒီလို သူ တက္တက္လာတာကို ေမာင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီမိန္းမကို စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး ဆိုရင္ ဆက္မေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ ဒီလကုန္ရင္ ေျပာင္းၾကတာေပါ့” ဟု ေမာင္က လိုက္ေလ်ာေလသည္။
“ရွင္တို႔ ေျပာင္းၾကေတာ့မလို႔ဆို။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ တစ္လပဲရွိေသးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေျပာင္းတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
အဲဒီေန႔က သူမက ထံုးစံအတုိင္း အေပၚထပ္သို႔တက္လာၿပီး စပ္စပ္စုစုေမးျမန္းေလသည္။ ထိုေန႔က ေမာင္လည္း ရွိေနတာမို႕ သူမက ထိုမိန္းမကို သိပ္မေၾကာက္ေခ်။
“ေအးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တျခား အိမ္အသစ္တစ္လံုး ရွာေတြ႕လို႔ပါ” ဟု ေမာင္က ၿပီးစလြယ္ပင္ အေျဖေပးလုိက္သည္။
ထိုမိန္းမက ေမာင့္ကို စူးစူးရွရွ စိုက္ၾကည့္ျပန္ေလသည္။
“ဒီအိမ္မွာ ေနရတာ မေပ်ာ္လို႔လား”
ဟု အဓိပၸါယ္မရွိ ဆက္ေမးေနျပန္ေလသည္။
“အင္း... မေပ်ာ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္က်န္ေနခဲ့ရတာ။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်ဘူးေလ”
“ဘာ စိတ္မခ်စရာရွိလဲ။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနတာပဲ။ သူ ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ ကၽြန္မ ေန႔တုိင္း တက္လာၿပီး အေဖာ္လာလုပ္ေပးေနတာပဲ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလို အေဖာ္လာလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အစ္မကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ရွင္တို႔ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မအေပၚမွာ သံသယတစ္ခုခုမ်ားရွိေနသလားလုိ႔။ ရွင္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္မကို မယံုသကၤာသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ကၽြန္မက ရွင္တို႔လင္မယားကို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့စံုတြဲ လင္မယားကေလးဆိုၿပီး ခင္မင္ခ်င္တဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ႕ အၿမဲတမ္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ လုိက္ၾကည့္ေနမိတာ။ အဲဒါကို ရွင္တို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ျဖစ္လို႔လား”
“မျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းကေလးေတာ့ သံသယေလးေတြ ျဖစ္မိတာေပါ့” ေမာင္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေသာအခါ ထိုမိန္းမက ထံုးစံအတိုင္း မဲ့ၿပံဳးကေလးပင္ ၿပံဳးေနေလသည္။
“ဘာမွ သံသယမျဖစ္ပါနဲ႕။ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာကို ကၽြန္မက အားက်မိ႐ုံသက္သက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ အထီးက်န္လြန္းလို႔ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္းမိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ကံမေကာင္းခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္မေယာက္်ားက ကၽြန္မကို ၿငီးေငြ႔သြားတယ္။ ကၽြန္မကို စြန္႔ပစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္လုိက္ရတာ။ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ သိပ္ၿပီးမထိုက္တန္လွပါဘူး” ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထီးက်န္မႈ ႏွင့္ နာၾကည္းမႈကို ေတြ႕ရေလသည္။
“အဲဒီလုိ ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူးေလဗ်ာ။ မိန္းမတိုင္းရဲ႕အခ်စ္ဟာ ေယာက္်ားတိုင္းအတြက္ မထိုက္တန္ဘူး လို႔ေတာ့ အစ္မ တရားေသႀကီး မယူဆပါနဲ႕။ အခ်စ္ဆိုတာ ေပးတဲ့ လူနဲ႕ ခံယူသူရဲ႕ၾကားမွာ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုေတာ့ ရွိရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေပးတဲ့လူက အမ်ားႀကီးေပးၿပီး ယူတဲ့သူက နည္းနည္း ေလးပဲ ခံယူရင္လည္း တရားမွ်တမႈမရွိဘူးေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ေပးတဲ့သူက နည္းနည္းေလး ေပးၿပီး လိုခ်င္တဲ့သူက အမ်ားႀကီးခံယူခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ညီမွ်မႈ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါဆိုရင္ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေရးဟာ ဘယ္လိုမွ သာယာမွ်တမႈ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ၾကားမွာ မွ်မွ်တတ နားလည္မႈနဲ႔ အေပးအယူ ရွိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးႏိုင္သေလာက္ အခ်စ္ကို သူက ခံယူႏုိင္သလို၊ သူလိုခ်င္သေလာက္အခ်စ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ေပးႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားတယ္ေလ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အေပးအယူပဲ” ဟု ေမာင္က ရွင္းျပေသာအခါ ထိုမိန္းမက ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနရင္းမွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္... ရွင္ေျပာတာ မွန္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ကၽြန္မေယာက္်ားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းထဲမွာ ကၽြန္မေယာက္်ားကေတာ့ နည္းနည္းကေလးပဲ ေပးခ်င္ၿပီး ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ဆီက အခ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္လြန္းေတာ့ သူ႔ကိုလည္း ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕အခ်စ္ေတြ မတန္တဆႀကီး တနင့္တပိုးေပးတယ္။ သူလိုခ်င္ရဲ႕လား၊ လက္ခံႏိုင္ရဲ႕လား ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပ္မစၪ္းစားဘူး။ ကၽြန္မေပးခ်င္သေလာက္ အခ်စ္ေတြ အားလံုးပံုေအာၿပီး ရက္ရက္ေရာေရာႀကီး ေပးပစ္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက အခ်စ္ကိုလည္း ကၽြန္မ ေလာဘတႀကီး အမ်ားႀကီးပဲ ျပန္လိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ရွင္ေျပာသလို သူ႔ဘက္က ကၽြန္မလိုခ်င္သေလာက္ အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္မွာ သံဟဇာတ မမွ်ခဲ့တာေပါ့”
ထိုမိန္းမ၏မ်က္ႏွာေပၚမွာ အခုမွ အေျဖတစ္ခု ေပၚလာသလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားပံု ရေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို စပ္စုတယ္လို႔ မထင္နဲ႕ေနာ္။ အစ္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကြဲသြားၾကတာလဲ။ အစ္မ ေျပာခ်င္မွ ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္႐ုံေမးၾကည့္တာပါ”
“ရပါတယ္။ ရွင္သိလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မက ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မေယာက္်ားကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သိပ္ခ်စ္ေတာ့ အရမ္းလည္း သဝန္တိုတတ္တယ္။ ၪပမာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးကိုကအစ ကၽြန္မ မနာလိုဘူး။ အဲဒီေၾကာင္ကေလးကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး သူ တယုတယနဲ႕ ေထြးပိုက္ေနတာကို ဘယ္လိုမွ မ႐ႈဆိတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေၾကာင္ကေလးကို ကားေပၚေခၚတင္သြားၿပီး အိမ္နဲ႕ အေဝးဆံုးတစ္ေနရာမွာ သြားၿပီး စြန္႔ပစ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားသိေတာ့ စိတ္ေတြဆိုးလုိက္တာေလ။ အဲဒီလိုပဲ သူ စာအုပ္ခ်ည္းပဲ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနတယ္ ဆိုရင္လညး္ ကၽြန္မက သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မျဖစ္ေစခ်င္တာက သူ႔ရဲ႕ စိတ္အာ႐ုံတစ္ခုလံုးကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း အပိုင္သိမ္းလိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးေလ။ သူ႔အာ႐ုံကို ဖမ္းစားထားသမွ် အရာအားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ရန္သူၿပိဳင္ဘက္ႀကီးပဲ။ သူ တီဗြီခ်ည္း သဲႀကီးမဲႀကီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီတီဗြီကို ကၽြန္မ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ပစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ သူတစ္ခ်ိန္လံုး ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းကစားေနတယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီကြန္ပ်ဴတာကို ကၽြန္မက ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေရာ။ ကၽြန္မက အဲဒီလို တယူသန္ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္စြာနဲ႕ သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ။ ပထမေတာ့ သူ... ကၽြန္မကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သည္းညည္းခံပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အႀကီးအက်ယ္အက္ေၾကာင္း ထင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ သူ ကၽြန္မကို စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႕သြားခဲ့ပံုရတယ္။ ကၽြန္မကို စြန္႔ပစ္သြားတယ္ေလ။ အိမ္ကေန ကၽြန္မမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားခဲ့တာ။ ခုခ်ိန္ထိ သူ ျပန္မလာေတာ့ဘူး”
ထိုမိန္းမက ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚမွာ အဆက္မျပတ္ လိမ့္ဆင္းလာခဲ့ကာ သနားစဖြယ္ ႐ႈိက္ငင္လ်က္ ရွိေလသည္။
အခုက်မွပဲ ထိုမိန္းမ၏စိတ္ကို ဂဃနဏ ေသေသခ်ာခ်ာ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ သနားစရာေကာင္းေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူမ ျမင္လာမိေလသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုမိန္းမအေပၚမွာ သံသယေတြ ထားခဲ့မိတာအတြက္ ထိုမိန္းမကို အားနာ၊ မ်က္ႏွာပူသလိုလုိ ခံစားမိကာ ရွက္လည္း ရွက္မိေလသည္။
ထိုမိန္းမ၏ အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို သိခြင့္ရလိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္းဆုံကာ ၾကည့္မိၾက၏။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုမိန္းမအေပၚ သံသယအေတြးေတြႏွင့္ မယံုသကၤာရွိခဲ့တာကို ထိုမိန္းမမ်ားသိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား အားနာဖို႔ ေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။
ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ မ်က္လံုးခ်င္း စကားဆိုမိကာ ထိုမိန္းမမသိေအာင္ မသိမသာ ၿပံဳးလုိက္မိၾကေလသည္။
ေၾသာ္... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ထားမိတဲ့ သံသယဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရယ္ေမာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
Idea (September, 2004)

စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္


(က)
အဂၤလန္သို႔ ေရာက္ေနတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ဇေဝဇဝါျဖစ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္မဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အႀကိမ္မ်ားစြာပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္အတြင္းမွာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဖိုတန္ရတနာေလးတစ္ပါးနဲ႔တူတဲ့ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ရရွိခဲ့သလို ကၽြန္မ အျမတ္ႏိုးဆံုး စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အလုပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကိုလည္း တစ္ေန႔မျပတ္ ေရးေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေရးသမွ် စာေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ပံုမွန္ထြက္ရွိေနၿပီး ပရိသတ္ကလည္း ဟိုးအရင္ကအတိုင္းပဲ အားေပးဖတ္႐ႈေနဆဲပါ။ အဲဒီေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဘဝမွာ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ခ်င္ေသးသလဲလို႔ ဇေဝဇဝါေတြးမိတာလည္း အခါခါပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႔ ရြယ္တူတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေမရိကားမွာ အသီးသီး ဆရာဝန္ေတြလုပ္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္က ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္လည္း MSC ေတြေအာင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕လြန္ေတြထပ္ယူဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဒီအဂၤလန္မွာလည္း MRCP ရသူေတြ၊ MRCGP ဘြဲ႕ တစ္ခုအတြက္ Part 1 ေတာင္ ေအာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ဇနီး နဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ ေမေမ အျဖစ္ အိမ္မႈကိစၥေတြနဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲၿပီး ေနသားတက် ေနခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
တစ္ခါ တစ္ခါ သူငယ္ခ်ငး္ေတြစုခ်ိန္းၿပီး gathering လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းက ကၽြန္မကိုစၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္ပါေရာ။ သူတို႔တစ္ေတြ အသီးသီးက ေဆး႐ုံအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ရာထူးအေၾကာင္း ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္နဲ႕ စည္းအျပင္ ေရာက္ေနၿပီလား၊ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာဝန္မလုပ္ေသးတာလဲ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝက ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္ေတာင္ က်ခ်င္သလိုလိုပါ။ ဒီေလာက္ အခြင့္အေရးလည္း ရေနရက္သားနဲ႕ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ဆရာဝန္လုပ္ဖို႕ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ မႀကိဳးစားရတာလဲလို႕ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းမက်စြာ ခံစားရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္း ေမာင့္ကို ရင္ဖြင့္မိေတာ့ ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ 
“ခ်စ္က ဆရာဝန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆို၊ စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္ခ်င္တာဆို၊ ခ်စ္ရဲ့ဘဝမ်ိဳး၊ ခ်စ္ရထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဆရာဝန္တိုင္း တျခားလူတိုင္း လိုခ်င္လို႔မရပါဘူးခ်စ္ရယ္၊ ခ်စ္က ပါရမီရွင္ပဲ ဥစၥာ၊ ဆရာဝန္အလုပ္က လူတိုင္းလုပ္လို႔ရတယ္၊ စာေရးဆရာအလုပ္က လူတိုင္း လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဆရာဝန္မလုပ္ေပမယ့္ ခ်စ္မွာ စာေရးတဲ့အလုပ္ ရွိေနတာပဲ၊ ဘာအားငယ္စရာလိုသလဲ”
လို႔ စိတ္ရွည္ေႏြးေထြးစြာ ရွင္းျပ အားေပးေဖာ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စာပဲေရးေနခ်င္တာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာမေရးရရင္မွ မေနႏိုင္တဲ့ဥစၥာ။ ဆရာဝန္သာ လုပ္လွ်င္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စာေရးခြင့္ ရပါေတာ့မလဲ ဆိုတဲ့အေတြး ဝင္လာျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပန္ပါတယ္။ ဆရာဝန္မလုပ္လို႔ ကၽြန္မ ေသမသြားႏိုင္ပါဘူး။ စာမေရးရရင္သာ ကၽြန္မ ေသခ်င္ေသသြားႏိုင္တာ။ အင္း ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာ ရမႈကလည္း ခဏပါပဲေလ။
(ခ)
တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္အလုပ္က စိတ္ေရာလူပါ သိပ္ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင္ပင္ပန္းသမွ်ကို ျမန္ေနရ႐ုံနဲ႕တင္ ကၽြန္မပါ အလိုလို ပင္ပန္းေနမိတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း သူတို႔လည္း ညည္းၾကပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ အၿပံဳးကေလးေတြနဲ႕ 
“ထားရဲ႕ဘဝကို တကယ္အားက်တယ္ေဟ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါတို႔လည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟယ္၊ ထားလို စာမေရးတတ္လို႔သာ အလုပ္ လုပ္စရာမလိုရင္ လုပ္မေနနဲ႕ ပင္ပန္းတယ္”
လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကက်ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ဘဝကေလးေတြကို ျပန္ၿပီး အားက်ေနမိျပန္ပါေရာ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ မလုပ္ဘဲေနတာကို အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို ခံစားလာရပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားတဲ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ေတာ့ လုပ္သင့္ေနၿပီလို႔ စၪ္းစားမိတုိင္း ေမာင္က...
“ခ်စ္ရယ္ မိသားစု ဘဝေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီဆိုရင္ ဒီမိသားစုဟာ အတူတူေနႏိုင္မွ ေကာင္းတာေလ၊ ခ်စ္အလုပ္လုပ္ရင္ သမီးေလးကို ခုလို ကိုယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ၊ ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည့္ေတြးၾကည့္ပါ၊ အခုဆိုရင္ ခ်စ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ သမီးေလးက ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းသလဲ၊ မိဘရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ ပံုသြင္းျပဳစုမႈကို အျပည့္အဝရထားေတာ့ သမီးရဲ႕ပံုစံက ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိေနတာေလ။ ဒါ ခ်စ္ရတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခုေပါ့”
လို႕ ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးတတ္ပါတယ္။
တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ သမီးေလးကို Nursery အေစာႀကီး ပို႔ရေတာ့မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနရာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ အလုပ္ရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ျပန္တဲ့အခါ မယ္တစ္ရြာ ေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ ခြဲေနရမယ့္ကိန္းကို ေတြးျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ လံုးဝခြဲမေနႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရင္ဖြင့္ေျပာျပဖူးပါတယ္။
“ထားရယ္ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႕ေဟ့၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ တျခားလူၾကည့္ေတာ့သာ အထင္ႀကီးဖို႕ေကာင္းတာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ စၪ္းစားၾကည့္ သူတစ္ၿမိဳ႕ ကိုယ္တစ္ၿမိဳ႕နဲ႕ ခြဲေနရေတာ့ အိမ္က ႏွစ္အိမ္ ငွားေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အိမ္ငွားခ၊ ေရဖိုး၊ မီတာဖိုး၊ ဖုန္းဖိုး၊ ဓာတ္ေငြ႕ဖိုး အစစအရာရာ ႏွစ္ဆကုန္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ႕ရဖို႕ အေရး ေသာၾကာေန႔ညဆို ေယာက္်ားလုပ္သူက ေတာင္နဲ႕ေျမာက္ ခရီးအေဝးႀကီးကို ကားနဲ႕အေဝးႀကီးေမာင္းလာရတယ္၊ စေနေန႔တစ္ေန႕ အတူေနၿပီးရင္ တနဂၤေႏြဆို ျပန္ရျပန္ေရာ၊ မသက္သာလုိက္တာ ထားရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စာ လခရေပမယ့္ ကုန္က်စားရိတ္ ႏွစ္ဆကို ႏႈတ္လုိက္ေတာ့ ဘာမွမထူးဘူးေဟ့။ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လုပ္သေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ အပိုဆုက စိတ္ဆင္းရဲရတာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ခြဲေနရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မလဲဟယ္။ လြမ္းရတာနဲ႕ သူ႔ ကိုယ္ စိတ္မခ်၊ ကိုယ့္ သူ စိတ္မခ် နဲ႔ မဟန္ပါဘူး ထားရယ္၊ ရွင္ စိတ္ကူးလြဲမေနနဲ႕။ အလုပ္လုပ္ခ်င္မေနနဲ႕၊ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းနဲ႕ ရွင့္လိုလည္း စာမေရးတတ္ေတာ့ ခက္သားပဲ”
လို႔ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းသံကို ၾကားဖူးျပန္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီစိတ္ဟာလည္း ခဏပါပဲ။ မၾကာခင္မွာ ေနာင္တရခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ျပန္ေပၚလာျပန္ေရာ။
(ဂ)
ယွၪ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ကၽြန္မမွာ ရွိေနျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြ အသီးသီးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားလိုက္၊ စာေလးေရးလုိက္၊ စာေလးဖတ္လုိက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ Internet ဝင္လုိက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းေလးလုပ္လုိက္၊ သမီးေလးနဲ႕ ေဆာ့လိုက္နဲ႕ ဘဝတစ္ခုကို အခက္အခဲမရွိ လြယ္လြယ္ကူကူ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေနတာဟာ တရားမွ်တပါရဲ႕လားလို႕ ဘယ္သူ႕အေပၚ မတရားရာ က်ေနမွန္း မသိ တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရတတ္ျပန္ပါတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒီေဝဒနာဟာ စိတ္ေရာဂါေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့မလား မသိေတာ့ပါ။
အဲဒီေတြေဝမႈ၊ မေရရာမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားႏုိင္မႈ၊ လုပ္ရေကာင္းႏိုး စြန္႕ရေကာင္းႏိုး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမႈေတြ အားလံုးကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္သြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့သူကေတာ့ ကၽြန္မေလးစားကိုးကြယ္ရတဲ့ ကၽြန္မကို ဘဝေနနည္း၊ စိတ္ထား တတ္နည္းေတြ၊ တရားစိတ္ကေလးနဲ႕ သိမ္ေမြ႕ခ်မ္းသာေအာင္ ေနနည္းေတြ သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ “အၾကင္နာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္” ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ သက္ေတာ္၄၀ျပည့္ အမွတ္တရ ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ့ စာသားကေလးတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မရဲ႕ ေတြေဝေငးငိုင္စြာ ေဝခြဲရခက္ေနတဲ့စိတ္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သား ေသခ်ာသြားေအာင္ မီးေမာင္း အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထိုးျပလိုက္သလိုပါပဲ။
“ငါေသသြားၿပီ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစၪ္နဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၆၄မွာ 
“တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘဝေလးမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနသြားရဖို႕က အဓိကပါပဲ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ မႏိုင္ဝန္ထမ္းရင္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားၿပီး သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္၊ မလုပ္ေလာဘမႀကီးဖို႕၊ ကုသိုလ္ေလာဘ မႀကီးဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္”
ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပါ။ အို မွန္လုိက္တာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားက ျပတ္သားတိက်လိုက္တာ။ လူ႔ဘဝကေလးက တိုတိုေလးပါ။ ကၽြန္မအသက္ ၃၆ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အခုေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးနဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွင္သန္ဖို႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္မ မေရာင့္ရဲမတင္းတိမ္ ႏိုင္တာပါလိမ့္။ အခု ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္သလဲ၊ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ကင္းလုိက္သလဲ၊ ေသာကနဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈ ကင္းလုိက္သလဲ၊ ဒီဘဝကေလးကို လူတိုင္း လိုခ်င္လို႕မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ အလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္ေနရသလဲ။ ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကို ကၽြန္မ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္ထားေတာ့ေရာ ဘယ္သူေတြက အျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ မွာမို႕လဲ။ ရခဲလွတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကိုပဲ ကၽြန္မတစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္းတန္ဖိုးထားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာရမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားသြားမႈ ကေလးကို ခဏေလးမျဖစ္ေအာင္ “လူ႔ဘဝဆိုတာ တိုတုိေလး” လို႕ ႏႈတ္ကေန ေရရြတ္ၾကည့္မိလိုက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာေနာင္တရစရာရွိလဲ၊ ကၽြန္မ စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
(ကၽြန္မဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးလွတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားခိုင္မာသြားေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္မကို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္ေစေအာင္ တရားျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက အား ေက်းဇူးအထူးတင္စြာ လက္စံုမိုး ရွိခိုးဦးခိုက္လ်က္....)


လြန္းထားထား။ေဆးတကၠသိုလ္။
သရဖူမဂၢဇင္း (ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈)

အက်ီစားသန္သူ


(က)
ထိုအေဆာင္တြင္ စိုးစိုး၊ ယုယုႏွင့္ ေဝေဝတို႕ သံုးေယာက္ေပါင္းမိၿပီဆိုမွျဖင့္ တစ္ေဆာင္လံုး ရွိသူေတြ အားလံုး နားရြက္ပင္ မခတ္ရဲေလာက္ေအာင္ အလြန္တရာမွ သတိထား၍ ေနၾကရတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသံုးေယာက္ေပါင္း လိုက္လွ်င္ လူတကာကို အခံရခက္ေအာင္ အက်ီစားသန္လြန္းေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေဆာင္လံုးတြင္ သူတို႕သံုးေယာက္၏ အစအေနာက္ကို မခံရသူရယ္လို မရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အပ်ိဳႀကီးပင္ မေနရေခ်။ သူမတို႕ က်ီစားပံုက ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ စိတ္ဆိုးၾကသေလာက္ အားလံုးၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ထိုအေၾကာင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ျပန္ေျပာၾကရသည့္အခါ ရယ္ေမာၾကရၿမဲျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူတို႕သံုးေယာက္၏ သည္းညၪ္းကို မည္သူမွ် မခံႏိုင္ၾက။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က သူတို႕သံုးေယာက္ကို အေဆာင္ကေန ႏွင္ဖို႕အထိပင္ စၪ္းစားခဲ့မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕သံုးေယာက္မွာ အဲဒီ အစအေနာက္ အက်ီစားသန္တာကလြဲၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိကာ ႐ိုးသာားျဖဴစင္သူ  ကေလးေတြမို႕ အေဆာင္မွာ ဆက္လက္ေနခြင့္ျပဳလုိက္ရသည္။
သူတို႕ေနာက္ပံုကလည္း လြန္လြန္းသည္။ ဥပမာ- ျမန္မာ့အသံ(သို႔မဟုတ္) ျမဝတီမွ ႐ုပ္ရွင္ေကာင္းေသာ စေနေန႔ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူတို႕ သုံးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ီစားသန္ဖို႕ စီစၪ္ၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကို မသိသူေတြကေတာ့ အငိုက္မိကာ ခံရၿမဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ စေနေန႔ညမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြမို႕ ဧည့္ခန္းတြင္ အေဆာင္သူေတြ စံုစံုလင္လင္ ရွိၾကခ်ိန္မွာ သူမတို႕သံုးေယာက္သား ဧရာမဇလံုႀကီးတစ္လံုးျဖင့္ ဧည့္ခန္းသို႔ေရာက္ရွိလာကာ ...
လၹက္သုတ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္မိန္းကေလးမွ မႀကိဳက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ လၹက္ဇလံုႀကီးဆီ လူေတြအားလံုး ဝိုင္းအံုလာၾကကာ တစ္ေယာက္တစ္ဇြန္းအလုအယက္ျဖင့္ ခပ္စားမိၾကေလသည္။ လၹက္အနံ႕ကလည္း ပုဇြန္ေျခာက္နံ႕ကေလး တသင္းသင္းျဖင့္ ေမႊးျမလွသည္ျဖစ္ရာ အားလံုးအားပါးတရ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဝါးမိၾကခ်ိန္မွာ ေထာက္ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ သြားကၽြတ္ထြက္သြားၿပီလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ခပ္မာမာ အရာေလးေတြကို လူတိုင္းလိုလုိ ကိုက္မိၾကေလသည္။ အားလံုး မ်က္ႏွာေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ႐ႈ႕ံမဲ့သြားၾကကာ မ်က္လံုးေတြျပဴးၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ လၹက္သုပ္ေတြကို လက္ထဲသို႔ ၿပိဳင္တူေထြးထုတ္မိၾကသည္။ အဲဒီေတာ့မွ လၹက္ထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲ့လို ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာအလံုးေတြ လူတိုင္းေတြ႕ၾကေလသည္။ “ဟယ္... အဲဒါ ဘာႀကီးလဲ ၾကည့္စမ္း... ေဝေဝတို႕ ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ။ လၹက္ထဲ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ထည့္သုပ္လုိက္တယ္ဟုတ္လား” ဟု စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေအာ္ဟစ္ၾကစၪ္ သူမတို႕ သံုးေယာက္က စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာကေလးေတြျဖင့္  
“ဟင္ ဟုတ္လား အဲဒါဆိုရင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲနဲ႕ ေျမပဲ အထုပ္မွားၿပီး သုပ္မိတာ ထင္တယ္... ဟီးဟီး” ဟု ေအာ္လ်က္ သံုးေယာက္သား တစ္ခ်ိဳးတည္းထ လစ္ေျပးသြားၾကသည္။ 
က်န္ခဲ့ေသာ သူေတြမွာ သူမတို႕သံုးေယာက္ကို ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ေဝဖန္႐ႈတ္ခ်လ်က္ လၹက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို ဆက္စားရေကာင္းႏိုး လႊင့္ပစ္ရေကာင္းႏိုးျဖင့္ ေဇေဝဇဝါ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႕သံုးေယာက္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
(ခ)
ညဘက္ဆိုလွ်င္ သူတို႕သံုးေယာက္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာအိပ္ေလ့မရွိ။ သူမတို႔ မအိပ္ခ်င္တိုင္း ေစာေစာစီးစီးအိပ္ရာဝင္သူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ီစားသန္တတ္ေသးသည္။ တစ္ရက္တုန္းက ျခင္ေထာင္ခ်ထားေသာ အေဆာင္သူတစ္ေယာက္၏ ျခင္ေထာင္ကို ေမြ႕ရာျဖင့္ တစ္စပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ သူတို႔သံုးေယာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားဝိုင္း၍ သီခ်ဳပ္ထားၾကေလသည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္ အေဆာင္သူက အိမ္သာသြားဖို႕ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ဘယ္လိုမွ ထြက္မရေသာေၾကာင့္ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ....
ကယ္ၾကပါဦး... ကယ္ၾကပါဦး။ ဒီမွာ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ ျခင္ေထာင္ႀကီးက ေလးဖက္စလံုး အလံုပိတ္ေနတယ္” ဟု
ညသန္းေခါင္းမွာ အသံကုန္ဟစ္လ်က္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရဖူးေလသည္။ အေဆာင္သူေတြအားလံုး အလန္႕တၾကားႏိုးလာကာ အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး ျခင္ေထာင္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲလွန္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ေခ်။ စိုးစိုးတို႕က ေသေသခ်ာခ်ာ အခိုင္အခံ့ ဝက္သိုးထိုးနည္းျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျခင္ေထာင္ႀကီးကို အလယ္သားမွေန၍ ဓားျဖင့္ထိုးခြဲခ်လိုက္ၾကကာ ျခင္ေထာင္ထဲမွ အေဆာင္သူကို အျပင္ထြက္ခြင့္ရေစေတာ့သည္။
အားလံုးက ထိုလက္ရာကို စိုးစိုး၊ ယုယုႏွင့္ ေဝေဝတို႕လက္ရာမွန္း ေျပာစရာမလိုဘဲ တန္းသိၾကသည္။ အဲဒီေလာက္ အက်ီစားသန္ရပါ့မလားဟု ခံရသူက ျဖစ္ခါစမွာ ေဒါသတႀကီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ကာ ငိုယိုၿပီး သူမတို႕ကို ရန္ေတြ႕ေသာ္လည္း သူမတို႕သံုးေယာက္က အၿပံဳးမပ်က္ၾကေခ်။ သူမတို႕မွာ ဆင္ေျခက အဆင္သင့္။
“မဟုတ္ပါဘူး ၾကည္ျဖဴရယ္။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕။ ရွင့္ျခင္ေထာင္ထဲကို ျခင္ေတြ ခဏခဏဝင္လာတတ္တယ္လို႕ ရွင္ပဲ ခဏခဏညည္းတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွင့္ျခင္ေထာင္ထဲ ျခင္မဝင္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္က ဝိုင္းခ်ဳပ္ေပးထားၾကတာပါ” ဟု ၿပံဳးၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာကေလးေတြႏွင့္ ဆင္ေျခေပးေလသည္။
(ဂ)
အေဆာင္မွာ အေဆာင္သူေတြ မၾကာခဏ သရဲေျခာက္ခံရတတ္လွ်င္ အဲဒါ ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္မွမဟုတ္။ သူတို႔သံုးေယာက္၏ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္သည္။ သရဲဆိုလွ်င္ ဘယ္သူကမွ မေၾကာက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾကသူေတြမို႕ သရဲေျခာက္ခံရလွ်င္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ အားပါးတရ ထိတ္လန္႕ၾကရၿမဲျဖစ္ သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ တကယ့္သရဲေျခာက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေနာက္ခံရမွန္း သိကာ စိတ္ဆိုး၍ မဆံုးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီစိတ္ဆိုးစရာသည္ ရယ္စရာေမာစရာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရျပန္သည္။
တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အပ်ိဳႀကီးမမက တစ္ေရးႏိုးအိမ္သာ သို႔ဝင္မိစၪ္  အိမ္သာခန္းထဲမွာ လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးကြင္းစြပ္လ်က္ တန္းလန္းျဖင့္ လွ်ာႀကီးတြဲေလာင္ထုတ္ကာ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ျဖဴေဖြးလ်က္ရွိေသာ ဆံပင္ဖိုး႐ိုးဖားရားႏွင့္ ယုယုကိုေတြ႕ရစၪ္ ယုယုမွန္းမမွတ္မိဘဲ သရဲဟုထင္မွတ္မွားကာ အာေခါင္ျခစ္လ်က္ အသံကုန္က်ံဳးေအာ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကား ထြက္ေျပးရေလသည္။ တစ္ေဆာင္လံုးရွိ လူေတြကို...
“သရဲ သရဲ... လုပ္ပါဦး ။ အိမ္သာခန္းထဲမွာ သရဲႀကီးလည္ပင္းမွာ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႕” ဟု ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ ေအာ္ဟစ္၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။
အေဆာင္သူေတြအားလံုး အလန္႕တၾကားႏိုးထၾကရကာ အိမ္သာခန္းဆီမွာေတာ့ ယုယုက မရွိေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ျပန္ၿပီး ေဖြးေနေသာ ေပါင္ဒါေတြကို မ်က္ႏွာသစ္ပစ္ကာ ဆံပင္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ၿဖီးရင္း သံုးေယာက္သား က်ိတ္လ်က္ ရယ္ေမာေနၾကေလသည္။ အိမ္သာခန္းထဲမွာ ဘာသရဲမွ မေတြ႕တာမို႕ တျခားအေဆာင္သူေတြက မယံုၾကည္ၾကေသာ္လည္း အေဆာင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ မ်က္လံုးနဲ႕တပ္အပ္ျမင္လိုက္ရသည္မို႕ ေခ်ာက္ခ်ားရင္ဖိုကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္လ်က္ရွိသည္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို တဖြဖြ ေျပာ၍မဆံုးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုလက္ခ်က္မွာ ယုယုတို႔၏ လက္ခ်က္မွန္း ျပန္သိသြားခ်ိန္မွာေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္သည္ စိတ္လည္းဆိုးကာ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ျဖင့္ ရယ္ေမာရေလသည္။
သူတို႕သံုးေယာက္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
(ဃ)
အေဆာင္တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြအားလုံးကုိ ေနာက္ေျပာင္၍ အားရျပီဆိုလွွ်င္ သူမတုိ႔သုံးေယာက္က အေဆာင္အျပင္႐ွိလမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိလည္း အလစ္ မေပးေခ်။ အေဆာင္ေ႐ွ႔မွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္႐ွိသည္မုိ႔ သူမတုိ႔အတြက္ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးက တကယ္အသုံး၀င္ေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးျဖစ္ေလသည္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးကုိ အကာအကြယ္ယူကာ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိ မၾကာခဏ သရဲေျခာက္သလုိ က်ီစားျပီး သုံးေယာက္သား အူလိွမ္႔ကာ ရယ္ေမာၾကျမဲျဖစ္ ေလသည္။
“သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ ..ဒီတစ္ခါေတာ႔ နည္းနည္းေလးစြန္႔စားျပီး တကယ္ယုတိၲတန္ ေအာင္ ေနာက္ရေအာင္။ ဒီေညာင္ပင္ကြယ္ကေန ခဲလုံးနဲ႔ လွမ္းေပါက္တာေလာက္ေတာ႔ လူတုိင္းေနာက္လုိ႔ ရတာပဲ” ဟုစုိးစုိးက စတင္ေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ရမည္ဆုိလွွ်င္ အလြန္စိတ္၀င္စားတက္ၾကြစြာျဖင္႔ .
“ကဲ..ဆိုစမ္းပါဦး။ နင္႔အၾကံကုိ..”
“အေဆာင္ေ႐ွ႔က ျဖတ္သြားတဲ႔ကားတစ္စီး စီးရ႔ဲအေ႐ွ႔မွာ ကားတုိက္ခံရသလုိ အရင္ဆုံးလွဲအိပ္ ခ်ပစ္လုိက္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကားသမားက လူတစ္ေယာက္ကုိ ကားတုိက္မိပါျပီဆုိျပီး အလန္႔တၾကား ျဖစ္မယ္။ ျပီးရင္ကားေ႐ွ႔ကုိ
ဆင္းလာၿပီးၾကည္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ငါကလွဲအိပ္ေနမယ္။ သူၾကံရာမရျဖစ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ နင္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ကားေနာက္ခန္းဘက္ကေန အသံတစ္ခုခုေပးလိုက္။အဲဒါဆုိ အဲဒီလူက ကားေနာက္ဘက္ကုိ အလန္႔တၾကား သြားၾကည္႔လိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ငါကသုတ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ကနဲထျပီးေတာ႔ ေျပးပုန္းေနလိုက္မယ္။ အဲဒီလူကားေ႐ွ႔ကုိ ျပန္လာၾကည္႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ငါမ႐ိွေတာ႔ဘူးဆုိရင္ သူဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားမလဲ။ စဥ္းစားၾကည္႔စမ္း။အဲဒါကမွ တကယ္သရဲေျခာက္တာႏွင္႔ တူတာ”ဟု စုိးစုိးက ၀မ္းသာအားရေျပာေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ေထာက္ခံၾကေလသည္။ အဲဒီလုိႏွင္႔ ညတစ္ညမွာ သူမတုိ႔သုံးေယာက္ အေဆာင္ေ႐ွ႔ ေညာင္ပင္ၾကီးေနာက္မွာ အကာအကြယ္ယူရင္း ျဖတ္သြားမည္႔ ကားတစ္စီးစီးကုိ စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ေစာင္႕ၾကေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားမီးေရာင္ကို သူတို႔ေတြ႔ရလွ်င္..
“ဟဲ႔..ကားတစ္စီးေတာ႔ လာျပီ။ သြား..သြား သတိေတာ႔ထားေနာ္။” ဟုဆိုျပီး စုိးစုိးကုိ က်န္ႏွစ္ေယာက္က တြန္းလႊတ္လုိက္ေလသည္။ စုိးစုိးသည္ ကားေ႐ွ႔တစ္ေပခန္႔သာသာေလာက္တြင္ လွဲခ်ဖို႔ ၾကိဳတင္ခ်ိန္ဆ ထားေသာ္လည္း သူမ၏ခန္႔မွန္းခ်က္လြဲသြားေလသည္။ သူမကားေ႐ွ႔သုိ႔ ဘြားခနဲရပ္လုိက္စဥ္ ကားသမား ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင္႔ ဘရိတ္အုပ္လုိက္မည္ဟု သူမတုိ႔ေမွွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမတုိ႔ လူေ႐ြးမွားသြားခဲ႔ေလသည္။ ကားသမားက အရက္မူးေနပုံရသည္။ ကားကုိလုံး၀မရပ္လိုက္ေခ်။ ကားေ႐ွ႔မွာ ျဗဳန္းကနဲ ေျပးရပ္လုိက္ေသာ စုိးစုိးကုိ ကားကအ႐ွိန္မေလ်ာ႔ဘဲ ျဖတ္တုိက္သြားလုိက္ေလသည္။ စုိးစုိးသည္ ကားေဘာနက္(စ္) ေပၚသုိ႔ ေျမာက္တက္သြားျပီးမွ ျပန္လိမ္႔က်ကာ ကတၲရာလမ္းမေပၚသုိ႔ ျပဳတ္က်သြား ေလသည္။
ပထမေတာ႔ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေညာင္ပင္ေနာက္ကြယ္မွ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကေသာ ယုယုႏွင္႔ ေ၀ေ၀က စုိးစုိးေနာက္တာ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားသမားဆင္းလာျပီး စုိးစုိးကုိေပြ႔ထူ လုိက္ခ်ိန္မွာ တုိင္ပင္ထားသည္႔အတုိင္းယုုယုက ကားေနာက္ဘက္ကေန အသံတစ္ခုေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားသမားက ထိုအသံကုိ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကားေ႐ွ႔မွာ သတိလစ္လ်က္႐ွိေသာ စုိးစုိးကိုသာ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ႏွိးလ်က္႐ွိသည္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ယုယုႏွင္႔ ေ၀ေ၀သည္ စုိးစုိးေနာက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ႔မွန္း ရိပ္မိျပီး ကားေ႐ွ႔သုိ႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾက၏။
စုိးစုိး၏ေခါင္းေနာက္မွာ ေသြးေတြ တကယ္ပဲ ႐ႊဲနစ္ေနခဲ႔သည္။ စုိးစုိးကုိ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္စြာ ၀ုိင္း၍ႏုိးၾကေသာ္လည္း စုိးစုိးက သတိျပန္လည္မလာပါ။ ထုိညတြင္းခ်င္းမွာပင္ ေဆး႐ုံၾကီး အေရးေပၚဌာနသုိ႔ သူမတုိ႔အျမန္ဆုံးပုိ႔လုိက္ရေလသည္။ မယုံႏုိင္လြန္းသျဖင္႔ ယုယုႏွင္႔ေ၀ေ၀မွာ ေသြးပ်က္မတတ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္႐ွိၾကသည္။ စုိးစုိး တကယ္ကားတုိက္ခံရေၾကာင္း သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မယုံၾကည္ႏုိင္။ အဲဒီလုိပင္ အေဆာင္တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြကလည္းလုံး၀မယုံၾကည္ၾကေခ်။ သူမတုိ႔ ေဆး႐ုံကေန အေဆာင္ကုိ လွမး္ဖုံးဆက္ျပီး စုိးစုိးအေၾကာင္းေျပာျပခ်ိန္မွာေတာင္ ဖုန္းလာနားေထာင္ေသာ အေဆာင္မွဴးကလုံး၀ မယုံၾကည္ေခ်။
“ကေလးမေလးေတြ လာေနာက္မေနၾကနဲ႔။ နင္တုိ႔ဒီအခ်ိန္ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးဘာလုိ႔ အေဆာင္အျပင္ ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ နင္တုိ႔အေဆာင္လမ္းထိပ္ကေန ဆက္ေနတာမဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ႔  နင္တုိ႔ထက္ပုိလည္သြားျပီ။ နင္တုိ႔က်ီစားတာ ကုိငါမယုံေတာ႔ဘူးသိလား။” ဟုဆိုကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင္႔ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ယုယုႏွင္႔ေ၀ေ၀မွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ဖက္ရင္း၊ တစ္ကုိယ္လုံး ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္ကာ တုန္ရီလ်က္႐ိွၾကသည္။ စုိးစုိးကေတာ႔ သတိျပန္လည္မလာေတာ႔ေခ်။

(င) 
စုိးစုိးေသဆုံးသြားေသာအျဖစ္ကုိ သူမတုိ႔ ဘယ္လုိမွ ယုံၾကည္လက္ခံ၍မရႏုိင္ခဲ႔သလုိ တစ္ေဆာင္လုံး႐ွိ လူေတြကလည္း မယုံၾကည္ႏုိင္ၾကေခ်။ အျဖစ္အပ်က္မွာ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လွျပီး တစ္ေယာက္ ေယာက္ကက်ီစားေနာက္ေျပာင္ေနသလုိပဲ။ မယုံႏုိင္စရာေကာင္းလွသည္႔ကုိ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ေ၀ေ၀ႏွင္႔ ယုုယုတုိ႔သည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစမေနာက္ျဖစ္ေတာ႔ေပ။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ စုိးစုိးသူမတုိ႔ကုိ ေနာက္ေနျခင္း၊ က်ီစားေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုအျမဲတမ္း သံသယျဖစ္လ်က္ ႐ွိေလသည္။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္) 
အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း(ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၄)

အေတာင္ပံေတြ ရွိခဲ့လွ်င္

(က)
ေမသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို တိုးတိတ္ျဖည္းညင္းစြာ ခ်မိသည္။ ေမ့ေဘးမွာ ေမခ်စ္ခဲ့ေသာ၊ ေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ခဲ့ေသာ ထိုေယာက္်ားက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနသည္။ အိပ္ေမာက်ေနတာမ်ား ေဟာက္ေတာင္ေနေသးသည္။ ေမသည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္မိသည္။ 
သူဟာ လူေခ်ာတစ္ေယာက္၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေမ သူ႕ကို အသည္းစြဲခဲ့သည္။ သူက စကားေျပာ အလြန္ေကာင္းေသာ ႏႈတ္ခ်ိဳသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမသူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာေပါ့။
သူသည္ သူ႕႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပမႈ၊ စကားေျပာေကာင္းမြန္မႈတို႕ျဖင့္ ေမ့ႏွလံုးသားကို ညႇိဳ႕ယူသိမ္းပိုက္ႏိုင္စြမ္း ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ေမတို႕လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူသည္ ေမ့ခင္ပြန္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမ့ေဘးမွာ ရွိခဲ့ၿပီ။ သူ႕ကို ေမသာလွ်င္ပိုင္ဆိုၿပီး ေမ့ကိုလည္း သူသာလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္ေလသည္။
သူ၏အလုပ္က ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားစြာႏွင့္ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံပတ္သက္ ေနရသည္ျဖစ္ရာ ေမသည္ သူ႔ကို စိတ္မခ်။
သဝန္တိုစိတ္ျဖင့္ အၿမဲတမ္း တထင့္ထင့္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကလြဲလို႕ ေမတို႕၏ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေပ်ာ္စရာအတိ ၿပီးလ်က္ သာယာခ်မ္းေျမ့ခဲ့ပါသည္။
(ခ)
သူက ေမ့ကိုသာလွ်င္ အခ်စ္ဆံုး၊ ေမကလြဲလွ်င္ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ လွတယ္လို႔မထင္ေၾကာင္း အၿမဲတဖြဖြ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်ိဳသာေသာ အဲဒီပ်ားရည္စကားေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့ရသည္ခ်ည္းပင္။
“ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္လား၊ လွေတာ့လွပါတယ္ကြာ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မိန္းမေလာက္ေတာ့ ဘယ္လွမလဲ” ဟု သူကေျပာလွ်င္ ေမသည္ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာကာ တကယ္ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီလိုပဲ တျခား မိန္းကေလးေတြကိုပဲေတြ႔ေတြ႔ သူက ထိုမိန္းကေလးေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးလွ်င္....“ေကာင္မေလးက မဆိုးပါဘူး၊ လွေတာ့လွရွာသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ကိုယ့္မိန္းမရဲ့ အလွကို မမွီတာခက္တယ္၊ ကုိယ့္မိန္းမေလာက္ ဘယ္သူမွ မေခ်ာဘူးကြာ..”
သူက အဲဒီလုိ အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ သူတမင္သက္သက္ လိမ္လည္ေနာက္ေျပာင္ေနမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ ေမသည္ သေဘာအက်ႀကီး က်မိေလသည္။ သူ၏အလုပ္က မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွေလးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းဆိုေပမယ့္ သူသည္ ေမ့အေပၚမွာ အၿမဲတမ္းသစၥာရွိလိမ့္မည္ဟု ေမတထစ္ခ် ယံုၾကည္ခဲ့သည္။
တျခားမိန္းကေလးေတြဆီ သူ႔စိတ္မေရာက္ေစရေအာင္လည္း ေမ့ကိုေမ အၿမဲတမ္း လွပေက်ာ့ေမာ့ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ျခယ္သတတ္သည္။
ၿပီးလွ်င္ သူ႔ကိုျပဳစုသည့္ေနရာမွာလည္း လိုေလးေသးမရွိေအာင္ အစြမ္းကုန္ျပဳစုေလသည္။ ေမသည္ အခ်က္အျပဳတ္ အိမ္ေထာင္မႈအထိန္းအသိမ္းမွာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္နင္းေသာ မိန္းမပီသသူတစ္ဦးျဖစ္ရာ ထိုအခ်က္ကပင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အေပၚ သစၥာရွိရွိ စြဲၿမဲဖို႔ လံုေလာက္ခိုင္မာေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဟု အၿမဲတမ္း ယံုၾကည္ခဲ့ေလသည္။
(ဂ)
တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုစိတ္ကူးကို ေမသည္ ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္းျဖင့္ ရခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေမ့အေပၚ တစ္သက္လံုး သစၥာရွိရွိခ်စ္ပါမည္ ေမကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားပါဘူးဟု တဖြဖြကတိေပးခဲ့ေသာ ေမ့ေယာက္်ားကို အကယ္၍မ်ား ေမ့ကြယ္ရာမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို အခြင့္အေရးေတြေပးကာ ျဖားေယာင္းခ်ၪ္းကပ္ခဲ့လွ်င္ သူ ေမ့အေပၚ သစၥာရွိႏိုင္ပါေတာ့မလား ဆိုေသာ သံသယျဖင့္သူ႔ကို စမ္းသပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ႐ူးႏွမ္းႏွမ္းစိတ္ကူးတစ္ခုမွ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ေမသည္ ယခုခ်ိန္အထိ သူ႔အခ်စ္ကို ယံုၾကည္ေလသည္။ ေမ့ကိုဆို အၿမဲတမ္း ဖူးဖူးမႈတ္အလိုလိုက္ကာ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းေသာ သူ႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ေၾကာင့္ ေမ့ကြယ္ရာမွာ တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ သူ ဘယ္လိုမွ သာယာလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု တစ္ဖက္ကလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေနခဲ့ေသးသည္။ သူ႕ကိုတစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္ ေမ့အေပၚ တကယ္သစၥာရွိမရွိ စမ္းသပ္မည္ဟု စိတ္ကူးတစ္ခုစတင္လိုက္ရျခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ ေမ အ႐ူးထျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေမ တကယ္အ႐ူးထခဲ့သည္။
(ဃ)
ပထမဆံုး ဆိုင္တစ္ခုႏွင့္ဆက္သြယ္ကာ သူ၏႐ုံးခန္းလည္းျဖစ္၊ စတူဒီယိုလည္းျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕ထဲက တိုက္ခန္းလိပ္စာအတိုင္း တစ္ပတ္လွ်င္ ပန္းစည္းတစ္စည္း တစ္လတိတိ အမည္မေဖာ္ဘဲ ပို႔ေပးခိုင္းဖို႕ ေမကစီစၪ္လိုက္သည္။ 
ပထမဆံုး ပန္းစည္း သူ႔ဆီ စပို႔ျဖစ္ေသာေန႕က သူအိမ္ျပန္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမက မသိမသာ အကဲခတ္ေလသည္။ ေမ့စိတ္ထဲမွာ သူ႔ဆီ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပန္းစည္းပို႔တဲ့အေၾကာင္းကို သူ ေမ့ကို ႐ိုးသားစြာ ဖြင့္ေျပာျပလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ သူက ဘာမွမေျပာေခ်။ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး ေမ့ရင္ထဲမွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ေအာင့္မ်က္ခဲ့သည္။ သူ ေမ့ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားၿပီေပါ့ေလ။ ရွိေစေတာ့။ ဒုတိယအပတ္တြင္လည္း သူ႔ဆီ ေနာက္ထပ္ ပန္းစည္းတစ္စည္း ပို႔ေစခဲ့ျပန္သည္။ အဲဒီေန႔ကလည္း သူ႔အမူအရာမွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမျပေခ်။
တတိယေျမာက္အပတ္တြင္ေတာ့ ေမသည္ သူလွ်ိဳ႕ဝွက္ေနတာကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ၏႐ုံးခန္းဆီသို႔ အမွတ္မထင္ လမ္းႀကံဳသလိုလိုႏွင့္ ေရာက္ေအာင္ဝင္သြားခဲ့သည္။
ေမေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ပန္းစည္းကေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ စားပြဲေပၚမွ တင္ထားေသာ ပန္းစည္းကို သူက ဝင္လာသည္ႏွင့္ ပန္းအိုးတစ္အိုးထဲသို႔ ဖ်တ္ခနဲထိုးလိုက္ေလသည္။ ေမက မ်က္ခံုးကေလးပင့္ကာ...
“အဲဒါ ဘယ္က ပန္းစည္းလဲေမာင္” ဟု အမွတ္မထင္ဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္ရာ သူက တစ္ခ်က္ရယ္လ်က္
“ဘယ္ကမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ကိုယ္ဝယ္လာတာပါ၊ ဒီေန႔ ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ အဲဒီပန္းစည္းနဲ႔ ႐ိုက္မလို႔ပါ”
သူ ေျဗာင္လိမ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေမ ပိုေအာင့္မ်က္သြားေလသည္။ သူ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လိမ္ရတာလဲ။ ဒီပန္းစည္းကို အမည္မေဖာ္လိုသူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ပို႔ေပးေနတယ္ဆိုတာ သူဘာျဖစ္လို႔ ေမ့ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္မွန္မွန္ဖြင့္မဝန္ခံရဲရတာလဲ။ ေမသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝမ္းနည္းနာက်င္ကာ အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ေလသည္။
စတုတၳေျမာက္အပတ္တြင္လည္း သူ႔ဆီသို႔ ပန္းစည္းေလးပို႔ေစခဲ့ျပန္သည္။ သူ႔ထံမွ ေမ့ကို ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေျပာခဲ့ေခ်။ ေမသည္ အျပင္မွေန၍ သူ၏႐ုံးခန္းဆီသို႔ အသံဖ်က္၍ ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ဟဲလို” သူဖုန္းလာထူးခ်ိန္တြင္ ေမ့ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ တုန္လာခဲ့သည္။ ေမ့အသံကို ေမမွန္းမမွတ္မိေအာင္ အသံတိုးတိုးအက္အက္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္လ်က္....
“ကိုမေဟာ္လားဟင္... ပန္းစည္းေတြ ရသလားလို႔”
“ေၾသာ္... ကိုယ့္ဆီပန္းစည္းေတြပို႔ေပးေနတာ မင္းလား၊ မင္း ဘယ္သူလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ဆီ ပန္းစည္းေတြပို႕ေနတာလဲ”
သူ၏ အသံက ေႏြးေထြးကာ ခ်ိဳျမေနသည္။ ေမသည္ စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္သြားေသာ္လည္း အသံတိုးတိုး ခ်ိဳခ်ိဳကေလးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရင္း 
“ကိုမေဟာ္ရယ္... ပန္းစည္းပို႔ေပးပါတယ္ဆိုမွ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အမွတ္အသားေပါ့၊ ဘယ္မိန္းကေလးက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီကို အားအားယားယား ပန္းစည္းပို႔ေပးပါ့မလဲ၊ ကိုမေဟာ္ဒီေန႔ တီရွပ္အနက္ေရာင္ကေလး ဝတ္ထားတယ္ မဟုတ္လား”
“အင္း၊ ဟုတ္တယ္၊ မင္းဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ။ ကိုယ့္ကို မင္းသိလား”
“သိပ္သိတာေပါ့၊ ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ Photographer ပဲ ဥစၥာ” ေမက ခပ္သဲ့သဲ့ကေလးေျပာလိုက္လွ်င္ သူက ၾကည္ႏူးပီတိျဖာသြားေသာ အသံျဖင့္၊ တဟင္းဟင္း ရယ္ေမာေနေလသည္။
ေမသည္ စိတ္ထဲကေန ေယာက္်ားကို က်ိန္ဆဲမိေလသည္။ ၾကည့္စမ္း ေယာက္်ားေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္သစၥာမရွိလိုက္သလဲ၊ မိန္းမကြယ္ရာမွာ လစ္လွ်င္လစ္သလို သာယာမႈ ရွာေနလိုက္တာ။ 
“ဒါနဲ႔ မင္းဘယ္မွာေနတာလဲ၊ ဓာတ္ပံုေတြဘာေတြ႐ိုက္ဖို႔ ဝါသနာမပါဘူးလား၊ ကိုယ္႐ိုက္ေပးမယ္ေလ၊ ကိုယ့္ Studio ကို သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိတာေပါ့၊ တကယ္လာရမွာလား”
“လာခဲ့ပါ၊ ကိုယ္႐ိုက္ေပးမွာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ မင္းကေခ်ာလားဟင္”
“ဟီး ဟီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္မကို လွတယ္လို႔ လူတိုင္းေျပာၾကတယ္ သိလား”
“အဲဒါဆို လာခဲ့ေလ၊ မင္းရဲ႕ပံုေတြ ကမၻာေက်ာ္သြားေအာင္ ကိုယ္႐ိုက္ေပးမွာေပါ့”
ေမ့ေယာက္်ားအသံမွာ ခ်ိဳျမေႏြးေထြးလ်က္ရွိေလသည္။ ေမသည္ အသံမထြက္ေအာင္ စိတ္ထဲကေန အက်ယ္ႀကီးေတာက္ခတ္ပစ္ရင္း အံတင္းတင္းႀကိတ္မိေလသည္။ “တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ေလ လာခဲ့မယ္ သိလား ” ဟု ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ညေနအိမ္ျပန္လာေသာအခါ ေယာက္်ားျဖစ္သူမ်ား ဖြင့္ဟဝန္ခံမလားလို႔ ေမ ေမွ်ာ္လင့္မိေသးေသာ္လည္း သူက တစ္ခြန္းမွ မဟေခ်။
(င)
အဲဒီလိုႏွင့္ ေမသည္ အပတ္တိုင္း သူ႕ဆီသို႔ ပန္းစည္း ကေလးေတြ၊ ရွပ္အကၤ် ီကေလးေတြ၊ ပုဆိုးကေလးေတြ ပို႔ပို႔ေပးေလသည္။ အဲဒီပစၥည္းေတြမ်ား အိမ္ကို သူယူလာမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ မသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ေယာက္်ားက ထိုပစၥည္းေတြကို အိမ္သို႔ ယူမလာဘဲ သူ႔႐ုံးခန္းမွာပင္ ပိပိရိရိ ဖြက္ထားခဲ့ေလသည္။
အဲဒါအျပင္ ေမသည္ တပတ္လွ်င္တႀကိမ္ ပစၥည္းကေလးေတြ ပို႔ၿပီးတုိင္း သူ႔ဆီကို အသံဖ်က္ကာ ခပ္ညဳညဳ ခပ္ခၽြဲခၽြဲေလသံျဖင့္ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ေလသည္။ ေယာက္်ားလုပ္သူကလည္း ဖုန္းထဲမွာ တစ္ဖက္မိန္းကေလး အရည္ေပ်ာ္သြားမတတ္ အခၽြဲႀကီး ခၽြဲလ်က္ရွိေလသည္။
ေမသည္ စိတ္ထဲမွေန သူ႔ကို စိစိညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္ အမႈန္႕ေခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာခဲ့သည္။ သူက အင္မတန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလွပါသည္။ ေမ့ေရွ႕မွာ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အမူအရာမပ်က္ေခ်။ ေမ့ကိုလည္း
 ခါတိုင္းလိုပင္ အခ်စ္ဆံုးဟု ေျပာၿမဲ၊ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးမိန္းမဟု ေျမႇာက္ၿမဲပင္။
မေနႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ေမသည္ သူ႔ကိုေသြးတိုးစမ္းသလိုမ်ိဳးႏွင့္ “ေမာင္ရယ္ ကၽြန္မကြယ္ရာမွာမ်ား ရွင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ေနသလားဟင္” ဟု ေမးမိလွ်င္ သူက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ ကပ်ာကယာ ျငင္းဆန္ေလသည္။
“ဟာ... ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမရယ္... ကိုယ့္မွာ ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးအေခ်ာအလွကေလး ရွိေနၿပီပဲဟာ။ ဘယ္မိန္းမမွ ကိုယ့္မိန္းမရဲ႕ ေျခဖ်ားကိုေတာင္မမွီဘူး သိလား၊ ေမကလြဲၿပီး ဘယ္မိန္းမကိုမွ ကိုယ္ ဂ႐ုလည္း မစိုက္ဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္မွာ ဒီေလာက္ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွေတြ မ်ားေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ စိတ္မဝင္စားပါဘူးကြာ” ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လိမ္ေနသည္။ 
ေမသည္ ကိုယ္အလိမ္ခံေနရတာကို သိသိႀကီးႏွင့္ ကိုယ့္ရဲ႕မိုက္မဲမႈျဖင့္ ဆက္ဆံေနရျခင္းျဖစ္သည္။
(စ)
အဲဒီလိုႏွင့္ ေမ သူ႔ဆီ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကေလးေတြ တပတ္တစ္ခါ ပို႔ရင္း၊ တပတ္တစ္ခါ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ေနခဲ့သည္မွာ သံုးလေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။
ဖုန္းထဲမွ သူ႕ဆီက ခ်စ္တယ္ဟု မေျပာ႐ုံတမယ္ တရင္းတႏွီးေသာ စကားေတြကိုလည္း ၾကားခဲ့ရၿပီ။ “အျပင္မွာ ေတြ႕ရေအာင္ကြာ” ဟု သူက စခ်ိန္းေလသည္။ 
“ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ကိုမေဟာ္ရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကသာ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနရတာ၊ ကိုမေဟာ္မွာက အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ေလ၊ အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မ ဇာတ္လမ္း႐ႈပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ္၊ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ရာ က်မွာေပါ့” ဟု ေမက ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႕ဘက္မွ အေတာ္ကေလး ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ႈိက္ေလသည္။
“ကိုယ့္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ မိန္းမနဲ႕က သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးကြာ၊ ကိုယ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးက သာသာယာယာ မရွိလွပါဘူး၊ ကိုယ့္မိန္းမက နည္းနည္းဆိုးတယ္ကြာ၊ ကိုယ့္အေပၚမွာ သိပ္အႏိုင္ယူ ဗိုလ္က်ခ်င္တယ္၊ ကိုယ္နဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာတည့္လွတာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ စြာလည္းစြာတယ္၊ ေဒါသကလည္း အရမ္းႀကီးတာ၊ သူ တစ္ခါတစ္ခါ ေသာင္းက်န္းရင္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနတာပဲ၊ ကိုယ္လည္း စိတ္ညစ္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ေတာင္မျပန္ျဖစ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္႐ုံးခန္းမွာပဲ အေနမ်ားတယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ထင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရးဟာ သက္တမ္းမွ ရွည္ပါ့မလား မသိပါဘူးကြာ” 
ေမသည္ သူ၏စကားေၾကာင့္ တအံ့တၾသ ရင္နာသြားေလသည္။ ေမ့ကိုခ်စ္လိုက္တာဟု တဖြဖြေျပာေသာ ေမ့ရဲ႕ ေယာက္်ားက ေျပာလုိက္ေသာ စကားမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဟု ေမမယံုႏုိင္၊ ေမ့အေပၚ အၿမဲတမ္းသစၥာရွိရွ ခ်စ္ေနလိမ့္မည္ဟု ေမယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ေမ့ေယာက္်ားသည္ ကြယ္ရာမွာ ေမ့ရဲ႕မေကာင္းေၾကာင္းကို လုပ္ႀကံေျပာေနခဲ့သည္။
ေမသည္ ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပစြာ နာက်င္လ်က္ အသံတိတ္ ငိုေႂကြးမိေလသည္။
“တကယ္ေျပာတာပါ ႏွင္းဆီရယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကိုယ္ေလ ကိုယ့္ကို နားလည္ႏိုင္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ အေမာေျဖခ်င္မိတယ္ သိလား၊ ကိုယ့္ဘဝက ရင္ေမာစရာေကာင္းတာ....”
ေမ့ေယာက္်ားက ဆက္ေျပာေနေလသည္။ ေမသည္ သူ႕ရဲ႕စကားေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ေမ့အေပၚ သူ အဲဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ သစၥာေဖာက္လိမ့္မည္ဟု ေမ မထင္ခဲ့မိေခ်။
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ကိုမေဟာ္ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို ကၽြန္မတို႕ လူခ်င္းေတြ႕ၾကတာေပါ့။ အခုလာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႕ သမၼတ႐ုံမွာ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရင္း ေတြ႕ၾကမယ္ေလ။ ကၽြန္မမွန္းသိသာေအာင္ မိုးျပာေရာင္ ဝမ္းဆက္ကေလး ဝတ္ခဲ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴတစ္ပြင့္ ကိုင္ထားမယ္ေလ၊ ကိုမေဟာ္က ဘာအေရာင္ ဝတ္လာမွာလဲ”
“တကယ္လား ႏွင္းဆီ၊ ႏွင္းဆီ ကိုယ္နဲ႕ တကယ္ေတြ႕ေတာ့မယ္ေပါ့ေလ၊ အိုေက ကိုယ္လာခဲ့မယ္၊ ကိုယ္လည္း ႏွင္းဆီနဲ႕ဆင္တူ မိုးျပာေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီ ဝတ္ခဲ့မယ္။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲေပါ့၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ေတြ႕ၾကမလဲဟင္”
“၁၂နာရီ အတိမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေရွ႕မွာ ဆံုမယ္ေလ။ ဒါပဲေနာ္”
ဟု ေျပာကာ ေမက ဖုန္းခ်လိုက္ေလသည္။
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ သစၥာမရွိမႈကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေမဘာမ်ား ဆက္လုပ္ရမည္နည္း။ ေမသူ႕ကို ပညာျပခ်င္လွသည္။
(ဆ)
 တနဂၤေႏြေန႕မနက္ကတည္းက သူက ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ သီခ်င္းကေလး ၿငီးေနခဲ့သည္။ ေမက သူ႕ကို မသိမသာ အကဲခတ္လ်က္....
“ဒီေန႔ ေမာင္ Studio မွာပဲ ရွိမွာလားဟင္၊ ေမလိုက္ခဲ့မလို႕” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ သိသိသာသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားကာ “ဟာ မလိုက္ခဲ့နဲ႕ ေမ၊ ဒီေန႕ ကိုယ္ေအာက္ဒိုး ထြက္႐ိုက္ရမွာ၊ ေမပင္ပန္းလိမ့္မယ္၊ ေမာင့္မိန္းမ အလွပေဂးေလး အိမ္ထဲမွာပဲ ေနပါကြာ၊ အျပင္မွာ ေနပူကပူနဲ႕ ေမ့အသားေလးေတြ မည္းကုန္ပါ့မယ္”
 “အို မရဘူး ေအာက္ဒိုးဆိုလည္း ေမ လုိက္ခဲ့မွာပဲ”
 ေမသည္ သူ႕ကို ေသြးတိုးစမ္းက ဆက္ရစ္ေနျပန္သည္။ သူ၏မ်က္ႏွာဟာ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္လာၿပီး “ေမကလည္းကြာ ဂ်ီက်စရာမရွိ ႀကံဖန္ဂ်ီမက်စမ္းပါနဲ႕၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္သြားလုပ္မွာ၊ အေပ်ာ္သြားမွာမွ မဟုတ္တာ”
“ေသခ်ာလို႕လား၊ ရွင္ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ သြားမေတြ႕ဘူးလို႕ ဘယ္သူက ေသခ်ာအာမခံႏိုင္မလဲ”
ေမ့စကားေၾကာင့္ သူ အ႐ႈိက္ထိသြားသလို ဖ်တ္ခနဲ ၿငိမ္သြားေလသည္။ “ေမကလည္းကြာ၊ ကိုယ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ၊ ကိုယ့္ဘဝမွာ ေမကလြဲၿပီး တျခားဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဆို၊ အခု ကိုယ္ ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္ကို  ဓာတ္ပံု သြား႐ိုက္ေပးရမွာ၊ အဲဒါလည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ အလုပ္သြားလုပ္မွာေလ၊ ေမ့ကို မလုိက္ေစခ်င္တာ ေမပင္ပန္းမွာ စိုးလို႕ပါကြာ၊ ေမက လိမၼာပါတယ္ေနာ္၊ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနခဲ့ေလ၊ ကိုယ္ အလုပ္ေစာေစာၿပီးတာနဲ႕ ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ညက်ရင္ တစ္ခုခု ထြက္စားၾကတာေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ေမာင့္မိန္းမက လိမၼာပါတယ္ကြာ” 
သူက ေမ့ေခါင္းကို ဖြဖြသပ္ရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ကာ မိုးျပာေရာင္႐ွပ္အကၤ် ီႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နက္ျပာစိုစို ကို ဝတ္ကာ ေခါင္းကို ဂ်ဲလ္ျဖင့္ နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ၿဖီးကာ ထြက္သြားေလသည္။
ေမသည္ အလိမ္ခံေနရသည္ကို အသည္းဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာၾကည္းလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမမွားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီက သစၥာရွိမႈႏွင့္ အခ်စ္ေတြကို ေမ ေလာဘတႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိသည္ကိုက ေမ့အမွားျဖစ္သည္။ သူထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာ ေမသည္ မိုးျပာေရာင္ဝမ္းဆက္ ဝတ္စံုကေလးကို ဝတ္လ်က္ လက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္ပြင့္ကိုင္လ်က္ သမၼတ႐ုံေရွ႕သို႕ တကၠစီျဖင့္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။
ေမ့ကိုျမင္ေသာအခါ ျဖစ္ပ်က္သြားမည့္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ေမ ျမင္ခ်င္စမ္းလွသည္။ ေယာက္်ားဆိုတာမ်ိဳးဟာ အေတာင္ပံသာ ရွိခဲ့လွ်င္ မိုးအဆံုး ေျမအဆံုး ပ်ံခ်င္တုိင္း ပ်ံသန္းၾကမယ့္ လူေတြခ်ည္းပဲေလ။


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

သဝန္တိုတယ္

 သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အၿမဲဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
(၁)
တကယ္ပါ...။ ကၽြန္မဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ႔ကို အခုတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ သဝန္တိုုျငဴစူျခင္း မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခ်စ္သူဘဝတုန္းကေတာင္ သူ႔ကို သဝန္မတိုခဲ့ရပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္မကလြဲလို႔ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္လံုးနဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့သူေလ။ အဲဒီေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးခဲ့သူပါ။
 ခ်စ္သူဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဦးစားမေပးခဲ့။ ကၽြန္မကို ဦးစားေပးလြန္းလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း မၾကာခဏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ခဲ့ရသူ...။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ယွၪ္လိုက္ရင္လည္း ကၽြန္မမွကၽြန္မ။ ကၽြန္မကေတာ့ အလိုလိုက္ခံရလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို သူ႔အေပၚ အၿမဲဗိုလ္က် ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးခဲ့သူပါ။ 
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အၿမဲဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႔သူ႕ကို စံျပခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သတ္မွွတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႔အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း စံျပအိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ပါရဲ႕။
တကယ္လည္း ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဟာ ေျပာစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုခမ္းနားခဲ့ပါတယ္။ စားအတူ၊ သြားအတူ အၿမဲမခြဲဘဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမင္သူတကာတိုင္းလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အၿမဲခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို “သူ” ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ အထိေပါ့ေလ။
(၂)
“သူ” ဆိုတာ “AROWANA” ဆိုတဲ့ အမ်ားက LUCKY FISH လို႔ေခၚတဲ့ ေငြေရာင္ငါးအၿမီးရွည္ရွည္ႀကီးပါပဲ။
သူက စတင္ၿပီး “ခ်စ္ေရ ကိုယ္တို႔ LUCKY FISH ေမြးရေအာင္”လို႔ ေျပာလာစၪ္က ကၽြန္မအလြယ္တကူပဲ ေခါင္းညိတ္သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ တစ္ေယာက္ရဲ့လိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ေယာက္က ၾကည္ၾကည္သာသာ လိုက္ေလ်ာေပးေနက်ေလ...။ အဲဒီေတာ့ ေမြးေပါ့...။
သူက ရွည္လ်ားတဲ့ ငါးကန္ႀကီးကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အိပ္ခန္းထဲ သြင္းလာပါတယ္။ အဲဒီအထိ ကၽြန္မမွာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္။
“ေမာင္ကလည္းကြယ္... ဧည့္ခန္းမွာပဲ ထားၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္... အလွေမြးတာပဲ” လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ သူက အၿပံဳးေလးနဲ႔ “ေမာင္အၿမဲျမင္ေနရေအာင္လို႔ပါ” တဲ့။ ကဲ... ထားလုိက္ပါေတာ့။
သူစိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ လုပ္ပါေစဆိုၿပီး ကၽြန္မ အသာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။
သူနဲ႔ကၽြန္မ  LUCKY FISH သြားဝယ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးရပါတယ္။ ေခါင္ခိုက္ေနတဲ့ ငါးေဈးေတြ။ အနီေရာင္ငါးေတြက ေဈးပိုႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို သိန္းသံုးဆယ္အထိ ေဈးရွိပါတယ္။ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေသးေသးကေလးေတာင္ ငါးသိန္းနဲ႔ တစ္သိန္းၾကားမွာ ရွိပါတယ္။
“ေဈးႀကီးလိုက္တာ ေမာင္ရယ္” လို႔ ကၽြန္မလက္ကုတ္ေတာ့ သူက “ဒီငါးက စီးပြားတက္တယ္၊ လာဘ္ရႊင္တယ္ ခ်စ္ရဲ႕။ လူတိုင္းေမြးၾကတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ ေငြမင္ေရာင္ငါးတစ္ေကာင္ကို ငါးသိန္းေပးၿပီး သူဝယ္ယူလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မက မိန္းမပီပီ ႏွေျမာတသစိတ္နဲ႔ ပင့္သက္႐ႈိက္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
(၃)
ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ငါးကန္ႀကီးထဲ အဲဒီငါး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ထပ္ လိုအပ္တာေတြက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဖြင့္ေပးထားမယ့္ ေအာက္ဆီဂ်င္လႊတ္စက္၊ ေရသန္႔စင္ေပးတဲ့စက္၊ ေရကန္ထဲမွာ အလွထားတဲ့ ေက်ာက္ခက္လွလွကေလးေတြအျပင္ ငါးစာဝယ္ရပါတယ္။ ငါးစာကလည္း တစ္ထုပ္ကို ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။
“ေမာင္ရယ္... ငါးစာကလည္း တစ္ထုပ္ကို ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွစ္ေထာင္နား ကပ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အစာမ်ိဳး မစားဖူးဘူး” လို႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ သူက ၿပံဳးၿမဲၿပံဳးလ်က္ပါ။ ေရကန္ထဲက ငါးႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ၾကည္ႏူးသေဘာက်ေနတဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကၽြန္မကို ခ်စ္သူဘဝကေန သူၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ဆင္ဆင္တူလွပါတယ္။ တလက္လက္ ရႊန္းပ ျဖာလက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေလ...။ ကၽြန္မရင္ထဲ သဝန္တိုမႈဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစတင္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ တိုးဝင္လာခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူက ငါးကန္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ တစိမ့္စိမ့္၊ တရႊန္းရႊန္းနဲ႕ ငါးႀကီးကို တေမ့တေမာ ထိုင္ၾကည့္ေနတာမ်ား ခါတိုင္းလို... ကၽြန္မကို...
“ခ်စ္ ႏိုးၿပီလား” လို႔ အိပ္ရာထ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ခါတိုင္းဆို အိပ္ရာက ႏိုးတာနဲ႕ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ေတြ႕ျမင္ရတာက သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရိပ္ေတြ လႊမ္းထံုေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြပါ။
အခုေတာ့ အဲဒီအၾကည့္ေတြကို LUCKY FISH က သိမ္းပိုက္ယူသြားခဲ့ပါၿပီ။ ငါးကို အစာေကၽြးလိုက္၊ ငါး အစာစားတာကို သေဘာက်စြာၿပံဳးၿပီး ငါ့သားႀကီးက ဘယ္သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာ၊ ဘာညာနဲ႔ စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနတတ္တဲ့ သူဟာ ခါတိုင္း ကၽြန္မကို ပီယဝါစာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာဖြယ္စကားေတြ ဆိုဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမ့ေလ်ာ့ ပ်က္ကြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(၄)
ညဘက္ မီးပ်က္တဲ့အခါ သူက ငါးႀကီးဆီ ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္း ထိုးၾကည့္ၿပီး
“ငါ့သားႀကီးေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္မရရင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ခ်စ္ေရ... ေမာင္တို႔ အင္ဗာတာဝယ္ရေအာင္” လို႔ ပူဆာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အင္ဗာတာ သြားဝယ္လာၿပီး မီးပ်က္တာနဲ႔ ငါးႀကီး ေအာက္ဆီဂ်င္ရဖို႔ မီးခ်ိန္းေပးရတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ပိုလာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ငါးႀကီးကို တစ္ေနကုန္ အင္ဗာတာ လႊတ္ထားေပးရတာမို႔ ညဘက္ဆို လူေတြက မီးေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ငုတ္တုတ္။ ငါးႀကီးက အင္ဗာတာနဲ႕ ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြရလို႔။ 
သူက ဆိုလာပါေသးတယ္။
“ခ်စ္ေရ... ေဈးသြားရင္ ဝက္သားအစအနေလးေတြ ၊ ငါးသလဲထိုးတို႔၊ ပုဇြန္ေပါက္စနေလးေတြတို႕ ဝယ္လာခဲ့ပါကြာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးက သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြလည္း ႀကိဳက္တယ္တဲ့”
“ေၾသာ္ ၊ ကၽြန္မက ငါးေလး ပုဇြန္ေလး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဝယ္မွာတုန္း ေမာင္ရဲ႕။ ေတာင္းရမွာလည္း အခက္။ ရွက္စရာႀကီး” လို႔ ကၽြန္မက ေျပာမိေပမယ့္ ေဈးကျပန္လာတိုင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ ေတာင္းလာရတဲ့ ငါးသလဲထိုးေကာင္ေလးေတြ၊ ပုဇြန္ေပါက္စနေလးေတြကို သူ႕လက္ထဲ ေဆာင့္အင့္အင့္နဲ႕ ထည့္မိတတ္စၿမဲပါ။
သူကလည္း ကၽြန္မေဈးကျပန္လာတာနဲ႕ ခါတိုင္းလို
“ခ်စ္.. ဘာေတြခ်က္မလဲ” လို႔ မေမးေတာ့ဘဲ
“ခ်စ္ေရ... ငါ့သားႀကီးအတြက္ ဘာပါလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဆီ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ အဲဒါကို သူသတိမထားမိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သတိထားမိေနၿပီ။ 
ခါတိုင္းဆို အလုပ္ကျပန္လာတာနဲ႕ ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ သူဟာ အခုေတာ့ ငါးႀကီးရွိရာဆီ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားသြားၿပီး နႈတ္ဆက္တတ္ေနၿပီေလ။
(၅)
ငါးတစ္ေကာင္ကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ သဝန္တိုစရာမရွိ တိုေနပါလားလို႔ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ရင္ခ်မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီငါးႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္သဝန္တိုတတ္ေနၿပီ။ အထူးသျဖင့္ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ႏိုင္၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏိုင္ခင္ ငါးႀကီးကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သူဟာ ဦးစားေပးျခင္းဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို ကၽြန္မဆီကေန သူ႔ရဲ႕ငါးႀကီးဆီကို ေျပာင္းလဲေပးပစ္လုိက္ၿပီေလ။ ဒီငါးႀကီးေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္အကိုင္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတိုးတက္ၿပီး လာဘ္ရႊင္လာတယ္လို႕ သူက ထူးထူးကဲကဲ ယံုၾကည္တတ္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မက သူနဲ႕ငါးႀကီးကို ခြဲခြာဖို႕ စိတ္ကူးရလာပါတယ္။
“ေမာင္ေရ... ကၽြန္မတို႕ ေခ်ာင္းသာ သြားရေအာင္။ တပတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့... အနားယူရေအာင္” လို႔ ကၽြန္မကမ္းလွမ္းလုိက္ေတာ့ အၿမဲလိုက္ေလ်ာ သေဘာတူေနက် သူ႔ဆီက ကမန္းကတန္း ျငင္းဆန္သံတစ္ခု ခ်က္ခ်င္းထြက္လာပါတယ္။
“ဟာ... ဘယ္ျဖစ္မလဲ ခ်စ္ရဲ႕... ကိုယ့္ငါးႀကီးရွိေနတာ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မနက္ဆို သူ႔ကို ဘယ္သူအစာေကၽြးမလဲ၊ ဘယ္သူ အင္ဗာတာ ခ်ိန္းေပးမလဲ”
“ဟင္ ဒါဆို ကၽြန္မတို႕က ဘယ္ေတာ့မွ ခရီးမထြက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီငါးႀကီး ရွိေနသမွ်ေလ”
“ဒါေပ့ါ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ အျမင္မကတ္စဖူးကတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲဦးစားေပးခံေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ထက္ပိုဦးစားေပးရမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ေပၚလာတဲ့အခါ မနာလိုစိတ္ဝင္တတ္ၾကတာ ကၽြန္မၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီကေလး ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မနဲ႕သူဟာ အနီးဆံုးမွာ ရွိေနၾကပါလ်က္ ေဝးသြားခဲ့ၾကတာပါ။ သူက သူ႔ငါးႀကီးကို ခ်စ္ခင္မက္ေမာမႈအျပည့္နဲ႕ ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီငါးႀကီးကို မနာလိုဝန္တိုမႈ အျပည့္နဲ႕ စူးစူးရွရွၾကည့္ေနတတ္ပါၿပီ။

ကဲ... ကၽြန္မ လြန္လားဟင္....။



လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics