သူငယ္ခ်င္းေလး

သူငယ္ခ်င္းေလး (ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္ျဖဴသွ်င္၊ ေအာင္ရဲလင္း၊ သက္မြန္ျမင့္၊ ဆုကဗ်ာ၊ ဘုန္းသွ်န္၊ ခင္သီတာထြန္း)
သူငယ္ခ်င္းေလး ဇာတ္ကားကို ဒီေနရာမွာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါၿပီ။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

ဆရာမက အပ်ိဳဘဝကတည္းက ဒါ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္နဲ႔ တပူးတြဲတြဲေနလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ျပန္လာတဲ့အခါမွာ သူနဲ႔ေတြ႔ၿပီးၿပီလား?
ၾကည္ျဖဴနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ။ ေယာဆရာေတာ္ရဲ႕ မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္မွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ခုနစ္ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးလုပ္ေတာ့ အဲဒီမွာ ၾကည္ျဖဴနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ။
သူက ဆရာမရဲ႕ဝတၳဳကို ဗြီဒီယို ႐ုပ္ရွင္ အ႐ိုက္မ်ားေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ႏွပုဒ္ေရာင္းထားၿပီးၿပီလဲ?
ၾကည္ျဖဴက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕  ဝတၳဳေတြ ႐ိုက္တာမ်ားတယ္။ သူကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဝတၳဳကို ႐ိုက္ရင္႐ိုက္၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ သူ႔ဘာသာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ၫႊန္းေရးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူလိုခ်င္ရင္ အိမ္မွာ လာလာယူတယ္။
ဆရာမတို႔ အရင္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေတြနဲ႔ အခုလက္႐ွိ ထြက္႐ွိေနတဲ့ ဝတၳဳေတြရဲ႕ အေရးအသားနဲ႔ ဇာတ္အိမ္တည္ေဆာက္မႈေတြဟာ ဘယ္လိုကြာျခားမႈ ရွိမလဲ?
အခုေနာက္ပိုင္း အသစ္ထြက္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြထဲက selectionေလးေတာ့ ေ႐ြးၿပီးေတာ့  ေလ့လာပါတယ္။ ကိုယ္ေတြတုန္းက ေခတ္နဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းေလး ကြာျခားမႈ ရွိသြားတာေပါ့ေနာ္။ အခုေနာက္ပိုင္းကေတာ့ modern လိုင္း ပံုစံေလးေတြ၊ fancy ေလးေတြ၊ အဲဒီလို ပံုစံေလးေတြ ေခတ္စားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခတ္ေနာက္က် မက်န္ခဲ့ေအာင္ သူတို႔စာေတြလည္း ဖတ္ရတာေပါ့။ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ေလ။ ကြာျခားမႈ သိပ္အကြာႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ လုိင္းေလးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။
တခ်ိဳ႕ စာေရးဆရာမေတြက အခုခ်ိန္မွာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဗြီဒီယိုတို႔ ႐ုပ္ရွင္တို႔ ႐ုိက္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕ေရးလာတာေတြ ရွိပါတယ္။ သူ႔ဝတၳဳကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ေနရာမွာ ခန္႔စည္သူကို ျမင္မိသလို ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ေနရာမွာ ရန္ေအာင္၊ ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ေနရာမွာ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ စသျဖင့္ စာဖတ္သူက ခ်က္ခ်င္း ေျပးျမင္လိုက္တယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမရဲ႕အျမင္ကို ေျပာပါဦး?
အဲဒါကေတာ့ ေရးတဲ့သူရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပၚမွာပဲ မူတည္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ကၽြန္မဘက္ကေတာ့ ေဝဖန္လို႔ မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။
ဒါထက္ ခုခ်ိန္မွာ ဆရာမရဲ႕ စာေရးသက္က ဘယ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလဲ?
ကၽြန္မ စာ စေရးတာက ၁၉၈၈ ကေပါ့ေနာ္။ အခု ၂၀၁၁ ဆိုေတာ့ ၂၃ႏွစ္ေပါ့ေနာ္။
အဲဒီ ၂၃ႏွစ္အတြင္းမွာ ထြက္ခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္းအေရအတြက္က?
လံုးခ်င္း အေရအတြက္ ၁၈၀ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။
အဲဒီထဲကေန႐ုပ္ရွင္ဗြီဒီယိုျဖစ္သြားတာေတြက?
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ မျဖစ္တဲ့ဟာ ေတြက ဆယ္အုပ္နဲ႔ အုပ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကားေလာက္ မွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဗြီဒီယိုနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဝတၳဳေရးတဲ့အခါမွာ ဘယ္ဟာကို အဓိကထား ေရးျဖစ္လဲ။ ဇာတ္အိမ္နဲ႔ ဇာတ္႐ုပ္ရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာမွာေပါ့?
ပထမတစ္ခုက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ိဳး ေရးမယ္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ ေရးခ်င္လဲေပါ့။ plot ေလးတစ္ခုကို စ ရတာပါ့။ ဥပမာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ဆြဲသလိုေပါ့။ ေဆးတစ္စက္ စက်တာနဲ႔ အေတြးေလး တစ္စက္ စ ရတာေပါ့။ အဲဒီ အေတြးေလး တစ္စက္ကို ဆက္ဆက္ခ်ဲ႕ၿပီး ပန္းခ်ီကားတစ္ခု ပံုေပၚလာသလိုေပါ့။ အေတြးနဲ႔ဆက္ၿပီး ခ်ဲ႕ေပါ့။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ plot ေတြ အထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဘယ္ႏွေယာက္ထားမလဲ။ ဇာတ္ပို႔ ဇာတ္ရံေတြရွိမယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ရွိမယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေတြးေလး တစ္ခုကေန ထပ္ခ်ဲ႕တာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကားလိုေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ကားလို ဇာတ္လမ္း အစအဆံုးရတဲ့အထိ ေတြးယူလိုက္တယ္ေပါ့။ ေတြးယူလိုက္ၿပီး အဲဒီလုိ အစအဆံုး ေပၚလာၿပီဆိုမွ ဇာတ္အက်ဥ္းေပါ့။ အခန္းအစဥ္နဲ႔ ခ်ၿပီး ေရးပါတယ္။ ဥပမာ အခန္း ဘယ္ႏွခန္းေရးမလဲ။ အခန္း(၁)မွာ ဇာတ္ကို ဘယ္လိုဆြဲေခၚသြားမလဲေပါ့။ အခန္းစဥ္ေတြ ခ်ေရး၊ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း ခ်ေရးေပါ့။ ဇာတ္တစ္ခုလံုး ပံုေပၚၿပီ၊ ၿပီးၿပီဆိုမွ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြ ေရြးမယ္၊ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ ေရြးမယ္၊ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုမွ စာ စခ်ေရးပါတယ္။
ကာ႐ိုက္တာေတြကိုေရာ ဘယ္လိုေရြးလဲ?
ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ ကာ႐ိုက္တာေတြကေတာ့ ျပင္းျပင္း႐ွ႐ွေလးေတြေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နည္းနည္းအစြန္းေရာက္တယ္ေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္အစြန္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မဖြဲ႕လိုက္သမွ် ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ သာမန္ သမား႐ိုးက် မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း စ႐ိုက္မ်ိဳးေလးေတြ ရွိတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အက်င့္ေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလးေတြ ေပါ့ေနာ္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ကိုယ္က ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္ေလးေတြကို တီထြင္ဖန္တီးတတ္ပါတယ္။
ဆရာမရဲ႕ ဇာတ္႐ုပ္နာမည္ေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း လွလွေလးေတြျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႔ မတူေအာင္ တမင္ကို စဥ္းစားေပးထားတာလား?
ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္မကိုယ္ႏႈိက္က အဲဒီလုိ နာမည္လွလွေလးေတြ ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြ၊ သီခ်င္းစာအုပ္ေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ အဲဒီလို နာမည္လွလွေလးေတြကို တြဲစပ္ၾကည့္တာေပါ့။ အဲဒီလို တြဲစပ္ၿပီး နာမည္လွလွေလးေတြ ဖန္တီးတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ၊ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကလည္း သူတို႔သားသမီးေတြအတြက္ နာမည္ေပးခိုင္းတယ္ဆိုရင္လည္း ေသခ်ာကို စိတ္ပါလက္ပါန႔ဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ နာမည္ေပးပါတယ္။ အဲဒါကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ဝါသနာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေတာ့ နာမည္ဆန္းေလးေတြ ေပးရတာသေဘာက်တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္ကေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳေတြထဲမွာ မိန္းမဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဦးစားေပးတယ္။ အသားေပးတယ္။ အႏိုင္ေပးတယ္ ေပါ့ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကို ဖန္တီးေရးဖြဲ႕တဲ့သူ အေနနဲ႔ ဆရာမ ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ?
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ေနတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္မိန္းကေလးေတြဘက္က ရပ္တည္တာေပါ့ေနာ္။ မိန္းကေလးေတြကို အားနည္းတဲ့သူ၊ အားႏြဲ႕တဲ့သူဆိုၿပီး အထင္မေသးေအာင္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ဘက္က အၿမဲတမ္း ကာဗာေလးနဲ႔ မိန္းကေလးေတြဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။ ဆရာေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဝန္ခံပါတယ္။ 
ကိုးရီးယားယဥ္ေက်းမႈက ျမန္မာလူငယ္ထုအေပၚ လႊမ္းလာတာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဝတ္စားတာက အစေပါ့။ ဇာတ္လမ္းေတြမွာ 3in1 ပံုစံမ်ိဳး သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိေတာ့ အဲဒီ အမူအက်င့္ေတြကေရာ ကူးစက္လာႏိုင္မလား?
ကိုယ္က ျမန္မာျပည္မွာပဲ ဝတၳဳေတြေရးေနတုန္းပဲ ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အႏုပညာေလာကကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေခတ္စားတာက ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြ၊ ကိုးရီးယား မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဝတ္ပံုစားပံု၊ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့၊ သူတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈက လူငယ္ေတြၾကားမွာ နည္းနည္းလႊမ္းမိုးလာတယ္။ လူငယ္ေတြကို ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ သိသာပါတယ္။ သံုးပြင့္ဆိုင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ လႊမ္းလာႏိုင္မလား ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကို အထင္ေသးလို႔ မရပါဘူး။ ကိုးရီးယားကား ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာပဲယူတယ္။ မေကာင္းတာ မယူဘူး။ ဒါ မေကာင္းဘူးဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ သူတို႔ လုိက္လုပ္ခ်င္မွ လုပ္မယ္။ ဆံပင္ လွလွေလးေတြ လုိက္လုပ္မယ္။ အက်ၤ ီလွလွ စကပ္ လွလွေလးေတြ လိုက္ဝတ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လုိ မိန္းမေနာက္ပိုးလုပ္တာတို႔၊ အရက္ေသာက္တာတို႔ ဘာတို႔ကိုေတာ့ ဒီကလူငယ္ေတြ လိုက္တုခ်င္မွ တုမယ္ေပါ့။ ဒါကေတာ့ ကာယကံရွင္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုးရီးယားဇာတ္ကားေတြ ေခတ္စားလာတယ္၊ လႊမ္းမုိးလာတယ္။ ဒီ အႏုပညာေလာကမွာ လႊမ္းမိုးလာတယ္။ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လႊမ္းမိုးလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာပိုင္း၊ အေတြးအေခၚပိုင္း၊ အယူအဆပိုင္းကို လႊမ္းမိုးလာႏိုင္မလား ဆိုတာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံ ဗီဇ၊ သူတို႔ရဲ႕ လက္ခံႏိုင္မႈ၊ သူတို႔ရဲ႕ ၪာဏ္ပညာ၊ သူတို႔ရဲ႕ ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဒီမင္းသမီးကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီမင္းသမီး လုပ္တဲ့အတုိင္း ေကာင္ေလးေနာက္ကို လိုက္တယ္၊ ေကာင္ေလးကို လုိက္ႀကိဳက္လို႔ သူလည္း လုိက္ႀကိဳက္မယ္ ပံုစံမ်ိဳးဆိုတာကေတာ့ ဒါကေတာ့ blind ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အခုေခတ္ ကေလးေတြက ထက္ျမက္တယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးတယ္။ သူတို႔ ေျခေထာက္ေပၚမွာ ရပ္တည္ႏုိင္တယ္။ ႀကိဳးစားတယ္။ တိုးတက္လိုစိတ္ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြမွာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အတုခိုး မွားဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔လည္း ဆင္ျခင္တတ္ပါတယ္။
လက္ရွိမွာ တည္ရွိေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္အေပၚမွာ ဆရာမအေနနဲ႔ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ?
အခု ကၽြန္မျမင္သေလာက္ကေတာ့ လြတ္လပ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ဆရာမရဲ႕ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြ ထုတ္ေဝဖို႔အတြက္ စာေပစိစစ္ေရးကို တင္တဲ့အခါမွာ ဒီဟာကေတာ့ ဒီလုိမျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္က ျမန္မာျပည္နဲ႔ မကိုက္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလုိေလးျပင္ေပးပါ၊  ဒီလိုေလး ေျပာင္းေရးေပးပါ စသျဖင့္ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ႀကံဳခဲ့ဖူးလား?
တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္မွာ တစ္ခါတေလေတာ့ ရွိပါတယ္။ ျပင္ေပးရတာေပါ့ေနာ္။ စာေပစိစစ္ေရးက ေထာက္တဲ့ အခ်က္ေလးေတြကိုေတာ့ ကိုယ္က ျပင္ေပးရပါတယ္။ ျပင္ေပးရတာေတာ့ ရွိပါတယ္။
ကိုယ့္ဝတၳဳေတြကို ဗြီဒီယို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ႐ိုက္တဲ့အခါမွာ ဇာတ္ၫႊန္းေရးသူနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာက ျပင္လုိက္တဲ့ အခါမွာေရာ ဆရာမရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ဘယ္လိုရွိလဲ?
တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ကို ေတာင္းပါတယ္။ ကိုယ္က အေဝးေရာက္ေနတယ္။ သူတို႔ ႐ိုက္ၿပီးတဲ့အခါမွ သိရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ သိတဲ့အခါ ကၽြန္မမႀကိဳက္ရင္ ဒါ႐ိုက္တာနဲ႔ တုိက္႐ိုက္ contact မရရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြကတဆင့္ ေျပာခိုင္းတယ္။ ဟိုတေလာကလည္း ျဖစ္ဖူးတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႐ိုက္တဲ့ကားမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ေတြကိုပါ ေျပာင္းထားတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔မရဘူး။ အဲဒီအခါ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြက တဆင့္ အဲဒီဒါ႐ိုက္တာကို ေျပာျပရတာေပါ့။ နာမည္ေတာ့ မေျပာင္းပါနဲ႔လုိ႕။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလးေပါ့ေနာ္။ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာင္းလုိက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းမဟုတ္သလို ခံစားရတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္ေတြကအစ ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွ ကၽြန္မရဲ႕ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါကို ခံစားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ မခံစားေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလိုဘဲ ေနလိုက္တယ္။
ဆရာမက ဝတၳဳတိုေရးရာက လံုးခ်င္းလိုင္း ကူးလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုနဲ႔ လံုးခ်င္းမွာ ေရးတဲ့သူဘက္က အားထုတ္မႈေတြက ဘယ္လို ကြာျခားမလဲ?
ဝတၳဳတိုနဲ႔ လံုးခ်င္းကေတာ့ ကြာပါတယ္။ ဝတၳဳတို ဆိုတာကေတာ့ စာလံုးေရကလည္း နည္းနည္းေလးေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္ေလးကလည္း ျပကြက္ေလး တစ္ခုေပါ့ေလ။ သူက အရွည္ႀကီးလည္း ေရးလို႔မရဘူး။ ျပကြက္ေလး တစ္ခု ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္၊ ကာ႐ိုက္တာေလးတစ္ခု ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ကိုယ္က ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ အဲဒါေလးကို A4စာ႐ြက္နဲ႔ ဆိုရင္ ေလးမ်က္ႏွာေလာက္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလို ခ်ေရးရတာဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုကေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သက္သက္ေပါ့ေနာ္။ လံုးခ်င္းမွာေတာ့ စၿပီး စဥ္းစားရၿပီ ဆိုကတည္းက ဇာတ္အိမ္ထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါမယ္။ သူတို႔နဲ႔ ႏႊယ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ပါလာမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ပဋိပကၡေတြ ပါလာမယ္။ အမ်ားႀကီးေပါ့ေနာ္။ ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ကို မၿငီးေငြ႕ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရတဲ့ အပိုင္းလည္း ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးရတာဆိုေတာ့ မၿငီးေငြ႕သြားေအာင္၊ ဒါၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနေအာင္ အခန္းစဥ္တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ခ်ိတ္တာေတြကအစ မတူဘူးေပါ့။ အဲဒါေတြက ပညာသားေတြ အမ်ားႀကီး ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။ တစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္း အကူးအေျပာင္းေလးေတြမွာ သယ္ၿပီး ေခၚသြားရတာမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဝတၳဳတိုေရးရတာက ပိုလြယ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လံုးခ်င္းကေတာ့ ပိုပင္ပန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာၿပီး သမီးတစ္ေယာက္မိခင္ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေပးခ်င္တဲ့ Message နဲ႔ ရသကေရာ ေျပာင္းသြားေသးလား?
အင္း Message ကေတာ့ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးခဲ့တာက တစ္မ်ိဳးေပါ့၊ အခု အသက္အရြယ္ရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မတူေတာ့ဘူးေပါ့။ Message ေလးက တစ္ခါတေလက်ရင္ ဘဝနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ဒႆနေလးေတြ၊ အေတြးအေခၚေလးေတြကို ကိုယ္က ထည့္ေရးခ်င္လာတယ္။ ထည့္ေရးခ်င္လာလို႔ ထည့္ေရးျဖစ္သြားတယ္ ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ မတူေတာ့ဘူးေပါ့။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာလို႔ အိမ္ေထာင္သည္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ခ်ည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအေပၚ ခံယူမႈေပါ့။ ကၽြန္မ ဘဝ၊ ကၽြန္မရဲ႕ခံယူခ်က္ ဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚပိုင္းက ပါလာၿပီဆိုေတာ့ အဓိကက ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ေအးခ်မ္းဖို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူေတြ ေအးခ်မ္းဖို႔ ကၽြန္မ အဓိကထားတယ္။ စာေရးတဲ့အခါမွာ အဲဒီလို သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ဟာေလးေတြမွာ ပရိသတ္ကို ေကာင္းတဲ့အေတြးအေခၚေလးေတြ၊ Message ေလးေတြ ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ ေပၚလာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မ ထည့္ေရးေပးတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။
တျခားEntertainmentေတြ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ဒီကလူေတြရဲ႕ စာဖတ္အားက ေျပာင္းလဲသြားလား?
ကၽြန္မသိရသေလာက္က အခုက အင္တာနက္ေတြ အရမ္းေခတ္စားလာေတာ့ သူတို႔လုိခ်င္တာေတြကို ႐ွာေဖြႏိုင္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို သြားၾကတယ္ေပါ့။ Internet Cafe ယဥ္ေက်းမႈကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခတ္စားလာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ စာဖတ္အားကေတာ့ သိသိသာသာ နည္းသြားတယ္။ က်သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဝတၳဳလိုင္းမွာဆိုရင္ ေစာင္ေရပိုင္းကအစ က်သြားတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ဗဟုသုတရေစမယ့္ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္သင့္ပါတယ္။ စာအုပ္ဖတ္တာနဲ႔  အင္တာနက္ ဖတ္တာ မတူဘူးလို႔ေတာ့ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အင္တာနက္ ေမႊပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ ႐ိုက္ထည့္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အကုန္ေတြ႕ေနရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူဘူး။ ဝတၳဳစာအုပ္ ဖတ္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ အင္တာနက္ ေမႊရတဲ့ အရသာကေတာ့ လံုးဝမတူဘူးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္သင့္ပါတယ္။
စာၾကည့္တုိက္ေတြ မ်ားမ်ားရွိေပးဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့?
လိုပါတယ္။ အမ်ားႀကီးလိုတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးထားတာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ စာၾကည့္တုိက္တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚလာသင့္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခိုက္မွာ အခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ ဆရာမကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ ကၽြန္မကလည္း ဆရာကိုကိုလွျမင့္ကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

(မွတ္ခ်က္။ အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းမွ ကိုကိုလွျမင့္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းတြင္ ေျဖၾကားခဲ့သည္မ်ားကို အြန္လိုင္း စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ကိုယ္ခြဲမ်ား

“အခုလို ကိုယ္ခြဲကေလးဖန္တီးၿပီး
ေနခ်င္သလိုေနၾကည့္ရင္း
စိတ္ကူးေနရတာကိုက 
အရသာတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ”
........
 သူမ မ်က္လံုးမ်ားကို စံုမွိတ္ထားလ်က္ ဘာလုပ္ရေကာင္းမလဲ ေတြးေတာေနမိ၏။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္၍ မရေခ်။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ခန္႔က လႈပ္လႈပ္ရွားရွား တက္တက္ႂကြႂကြ ဗ်ာမ်ားခဲ့သူ၊ အလုပ္ဟူသမွ်ကို ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းသာဟု သတ္မွတ္ခဲ့သူ မိန္းမတစ္ေယာက္က အခုေတာ့ အိပ္ရာထက္တြင္ ပက္လက္ကေလး ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္း႐ွိၿပီ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္က သူမ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ထဲက စူးစူးဝါးဝါး ေအာင့္မ်က္လ်က္ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ရင္ကာ ေမာပန္းျပာမိုက္သြားခဲ့သည္။
လုပ္ၾကပါဦး၊ ကယ္ၾကပါဦး ႏွင့္ တစ္အိမ္သားလံုး ဗ်ာမ်ားသြားၾကကာ ဆရာဝန္ပင့္ရေလသည္။ ဆရာဝန္က E.C.G ဆြဲၾကည့္သည္။ ႏွလံုးေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာမ်ား ေတြ႕ရသည္ဟုဆိုကာ ေနာက္ရက္တြင္ Echo ႐ိုက္ၾကည့္ၿပီး ႏွလံုးေရာဂါအျဖစ္ ေရာဂါအမည္သတ္မွတ္လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေဆးမ်ားေသာက္ေစကာ အိပ္ရာေပၚတြင္ အနားယူခိုင္းေလသည္။ တစ္သက္လံုးက အိပ္ရာထက္တြင္ ညဘက္အိပ္႐ုံ၊ ေျခာက္နာရီအထက္ ပိုမအိပ္ဘူးခဲ့ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ေန႔ေရာညပါ လဲေလ်ာင္းရမည္ဆိုေသာအခါ သူမ အလြန္စိတ္ညစ္ညဴး အားငယ္ သြားေလသည္။ 
သို႔ေပမယ့္ တစ္အိမ္သားလံုးက သူမအား ဝိုင္း၍ နားခ်ေခ်ာ့ေမာ့ၾကေလသည္။ က်န္းမာေရးေလာက္ ဘာကမွ အေရးမႀကီးေၾကာင္း ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကေလေသာအခါ သူမမွာ မတတ္သာလြန္း၍ အ႐ႈံးေပးလက္ေျမွာက္ကာ အိပ္ရာထက္တြင္ ဗုန္းဗုန္းသား လဲေတာ့ေလသည္။
မနက္ေလးနာရီဆိုလွ်င္ က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ဖ်တ္ခနဲႏိုးလာသည္။ ထၿပီး ဘုရားရွိခိုး၊ ဆြမ္းေတာ္၊ ေရခ်မ္းကပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားခန္းက အေပၚထပ္မွာ ေလွကားကို တက္ရမည္။ ဆရာဝန္က ေလွကားေတာင္ မတက္ပါနဲ႔လို႔ မွာထားတာကို သတိရ၏။
မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ဘာလုပ္ရပါ့။ ဟုတ္ၿပီ...။ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ ကစားနည္းတစ္ခုေတာ့ ကစားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ အဟင္း...ဟင္း...။ ကိုယ္ခြဲကစားနည္းေလ။ ဒီေလာက္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လွဲေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည္ေလ။ ဒီေတာ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ကစားနည္းထြင္ၿပီး စိတ္ကို အလုပ္ေပးဦးမည္။ ဘာမွ ပင္ပန္းတာမဟုတ္။
ကဲ... ကိုယ္ခြဲကေလးေရ...။ ဘုရားစင္ေရွ႕သြားေပေတာ့။ လုပ္ေနက်အတိုင္း ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ နံ႕သာကပ္ၿပီး ဘုရားရွိခိုး တရားထိုင္ေပေတာ့။
သူမက ၿပံဳးၿပံဳးကေလးႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ထားလိုက္ကာ စိတ္ထဲကေန ကိုယ္ခြဲကေလး တစ္ကိုယ္ လႊတ္ေပးလုိက္သည္။ ကဲ... ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ပါသနည္း။ သူမစိတ္ကူးထဲတြင္ သူမရဲ႕ ကိုယ္ခြဲတစ္ခု ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ လုပ္ေနက်အလုပ္ကို လုပ္ေနတာ ျမင္ရေလသည္။
ကဲ... ဘယ္မလဲ အိပ္ရာထဲက လူနာ၊ သူမ တကယ္ပင္ ဘုရားစင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ သူမ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားေလသည္။
မနက္ေျခာက္နာရီ ထိုးၿပီ။ သူမ မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ဖို႔ ငွားထားေသာ ေကာင္မေလးက ေရခြက္၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာကို သူမခုတင္ေဘးသို႔ ယူလာေပးသည္။ သူမ အိပ္ရာထဲမွာပင္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္လိုက္ရသည္။ နံနက္စာ ႏြားႏို႕ႏွင့္ဘီစကစ္ကို စားရသည္။ လူမမာစာ၊ သူမဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ေသာ အစားအစာမ်ားျဖစ္သည္။ 
ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ မနက္ခင္းစားကို ခ်ိစ္ျပား၊ ေပါင္မုန္႔မီးကင္၊ မလိုင္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္ စသည္ျဖင့္ အဆီအႏွစ္မ်ား စားေနက်။ သူမစိတ္ကူးထဲမွာ ကိုယ္ခြဲကေလးကို ထုတ္ရျပန္သည္။
ကဲ... ကိုယ္ခြဲကေလးေရ...။ သြားလုိက္ပါဦး ထမင္းစားခန္းထဲကို...။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း နံနက္စာျပင္ဆင္၊ စားခ်င္တိုင္းစား၊ ေပါင္မုန္႔မီးကင္မွာ ေထာပတ္ထူထူသုတ္၊ အခ်ိဳႀကိဳက္သူမို႔ ေကာ္ဖီဟာ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား ခပ္ပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ တစ္မက္ခြက္စာေဖ်ာ္၊ ခ်ိ(စ္)ႀကိဳက္သူပီပီ ခ်ိ(စ္)ျပားကို တစ္ခါစားရင္ ႏွစ္ခ်ပ္၊ သံုးခ်ပ္၊ ဒီအတိုင္း တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါး၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ေတြ ႀကိဳက္သေလာက္စားေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ခြဲကေလးကို အိပ္ရာေပၚကေန သူမက ျမင္ေယာင္ၿပီး ၿပံဳးမိပါတယ္။ ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းေလစြ၊ သူမဝမ္းထဲမွာ အေတာ္ျပည့္က်ပ္သြားေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ေလာကဟာ ေနတတ္ရင္ေတာ့ ေက်နပ္စရာေပါ့ေလ။ ငါ အိပ္ရာထဲမွာ လူမမာျဖစ္ေနရေကာင္းလား၊ စားခ်င္တာ မစားရ၊ သြားခ်င္တာ မသြားရ၊ လူျဖစ္႐ႈံးရေကာင္းလားလို႔ အိပ္ေတြးေနလို႔ ဘာမွျဖစ္လာမွာမွ မဟုတ္တာ။
အခုလို ကိုယ္ခြဲကေလးဖန္တီးၿပီး ေနခ်င္သလိုေနၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးေနရတာကိုက အရသာတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ။
ခ်က္တဲ့ျပဳတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း သူမက သူမ်ားခ်က္တာကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္တိုင္းမက်၊ ကိုယ္တိုင္ ႐ုံးမသြားခင္ တေမာတပန္း ခ်က္ျပဳတ္သြားရမွ၊ အခုေတာ့ အိပ္ရာထက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။ 
“မမေလး၊ ကၽြန္မေစ်းသြားလိုက္မယ္၊ တစ္ပတ္စာ ဘာေတြဝယ္ရမလဲ၊ မမေလး စားခ်င္တာရွိရင္ ေျပာေလ”
ဟု လာေျပာေသာ ေကာင္မေလးကို တအံ့တၾသလွမ္းၾကည့္မိသည္။ အရင္က ဒီအလုပ္ဟာ သူမရဲ႕အလုပ္။ ေဒါင္းတိေမာင္းတိျဖင့္ ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ တစ္ပတ္စာ အသားငါး ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ ကိုယ္တုိင္သြားဝယ္ေနက်။ တစ္အိပ္လံုးရွိလူေတြကို ဘာစားခ်င္သလဲ စာရင္းလုိက္ေကာက္ရသူမွာ သူမျဖစ္သည္။
“ဝယ္ခ်င္တာသာ ဝယ္ခဲ့ပါေအ”
ဟုေျပာကာ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္မွိတ္ထားလိုက္သည္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီ လူနာဆိုတဲ့ ဘဝႀကီးဟာ...။
ကဲပါ... ကိုယ္ခြဲကေလးရယ္... ေစ်းကို ေျပးလိုက္စမ္းပါဦး။ ခါတိုင္းလိုပဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ကိုယ္ဝယ္ခ်င္တာေတြ စိတ္တိုင္းက် ဝယ္ပါေခ်ဦး။
သူမ အိပ္ရာထက္တြင္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ ပက္လက္ကေလး နားေနေပမယ့္ စိတ္ကူးထဲမွာ သူမရဲ႕ ကိုယ္ခြဲကေလးကေတာ့ ကားေမာင္းကာ ေစ်းဆီသို႔သြားေနၿပီ။ ေစ်းထဲေရာက္ၿပီ။  လူေတြ မ်ားျပားႃပြတ္သိပ္လွတဲ့ ေစ်းထဲမွာ သူမက အေမာတေကာနဲ႔ ေစ်းဝယ္လ်က္ရွိၿပီ။
ခါတိုင္းလိုပင္ အားပါးတရ ေဈးဆစ္တာဆစ္၊ အေလးျပည့္ မျပည့္ သမာဓိခ်ိန္ခြင္မွာခ်ိန္၊ စတာေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ သူမရဲ႕ ကိုယ္ခြဲကေလးကို စိတ္ကူးထဲမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာျဖင့္ သူမျမင္ေနရလွ်င္ အိပ္ရာေပၚမွာလွဲေနေသာ လူမမာဘဝကို ေမ့သြားေတာ့သည္။
ေဈးကျပန္လာလွ်င္ အသားငါးေတြ ဖရီဇာထဲမွာ စနစ္တက်ထည့္သိုၿပီးေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ေရးလုပ္ငန္း စတင္ေလၿပီ။ ထမင္းဘူးထည့္မည့္သူေတြအတြက္ ဦးစားေပးကာ ခ်က္ျပဳတ္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ထမင္းဘူးေတြထဲ လွလွပပ ျဖစ္ေအာင္ထည့္၊ သူမကိုယ္တိုင္အတြက္ပါ ထမင္းဘူးထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ႐ုံးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့မည္မို႔ နာရီကို လွမ္းၾကည့္ကာ ရင္ေမာရျပန္သည္။
ကဲ... အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္ဦးမွ ကိုယ္ခြဲကေလးေရ....၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ မွန္တင္ခုံေရွ႕ အလွျပင္...၊ အဝတ္အစားကို လုိက္ဖက္တာေတြ လွတာေတြ မေရြးခ်ယ္ႏိုင္၊ ေတြ႕ရာေကာက္ဝတ္၊ ႐ုံးေနာက္က်လို႔ မျဖစ္။ ႐ုံးမွာ အလုပ္ေတြ ပံုေအာေနၿပီ။ 
သူမရဲ႕ ကိုယ္ခြဲကေလးသည္ ဒီလိုႏွင့္ ႐ုံးေရာက္သြားေလၿပီ။
ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ရယ္ေမာၾက၊ အလုပ္႐ႈပ္ၾကႏွင့္ တစ္႐ုံးလုံး ႐ႈပ္ေထြးလို႔ေနသည္။ သူမလည္း အလုပ္ေတြၾကားမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနတာကို သူမစိတ္ကူးထဲမွာ ျပန္ျမင္ေနရပါသည္။
ဟိုးအရင္ အလုပ္ေတြမ်ားတုန္း ကာလေတြဆီက သူမသည္ အားလပ္ခြင့္ နားေနခ်ိန္ကို အသည္းအသန္ ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ႏွင့္ အာသာငမ္းငမ္း ေတာင့္တလိုခ်င္ဖူးသည္။
အိပ္ရာေပၚမွာ ဇိမ္ကေလးႏွင့္ အၿမဲေနရရင္ ဘယ္ေလာက္အရသာရွိလိုက္မလဲဟု မၾကာခဏ ေတြးၾကည့္ဖူးခဲ့သည္။
အခုေတာ့ တကယ္ အိပ္ရာထဲ လဲၿပီဆိုေသာအခါ သူမ စိတ္ဓာတ္က်ခ်င္လာသည္။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ ဘဝေရာက္မွပင္ က်န္းမာခ်ိန္က တက္ႂကြမႈမ်ားကို အလူးအလိွမ့္ ျပန္လိုခ်င္ေနသည္။
သူမ စိတ္ကုိ ထြက္ေပါက္တစ္ခုေပးဖို႔ လိုအပ္လာသျဖင့္ အိပ္ရာထဲလဲေလ်ာင္းရင္း ကိုယ္ခြဲနည္းကစားျခင္းကို ရွာႀကံကစားရင္း ၿငီးေငြ႕အထီးက်န္ေသာ စိတ္ကို ကစားေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ၾကည့္စမ္း... အျပင္မွာ အဲ့ဒီလိုသာ ကိုယ္ခြဲလို႔မ်ားရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ သူမအတြက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ခြဲကေလး တစ္ကိုယ္မ်ားရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

တစ္ဘဝေၾကး

အခ်စ္မ်ား (မင္းေမာ္ကြန္း၊ စိုးျမတ္နႏၵာ၊ ခိုင္သင္းၾကည္၊ ပုလဲဝင္း၊ သင္ဇာဝင့္ေက်ာ္၊ သဇင္)

အခ်စ္မ်ား ဗြီဒီယိုဇာတ္ကားကို ဒီေနရာမွာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။
 
လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

လွ်ပ္တျပက္ဂ်ာနယ္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

ကုိယ္ပိုင္ခံစားခ်က္မ်ားနဲ႔ သိရွိနားလည္သမွ်ကုိ ေပါင္းစပ္ၿပီး စာတစ္ပုဒ္အသြင္ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ႏိုင္ျခင္းမွာ ထူးျခားေသာ ဉာဏ္ပညာပုိင္ရွင္ စာေရးဆရာမ်ား၏ အားသာခ်က္ႏွင့္ အရည္အေသြးေၾကာင့္ဟု သံုးသပ္မိပါတယ္။ ထိေရာက္ေသာ အေရးအသား၊ ေလးနက္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္ အႀကိဳက္ ဝတၴဳရွည္မ်ားကုိ မျပတ္တမ္း ေရးသား ထုတ္ေဝေနတဲ့ Best Seller တန္းဝင္ ဆရာမလြန္းထားထား (ေဆးတကၠသုိလ္) ႏွင့္ေတြ႕ဆံုခိုက္ ဆရာမရဲ႕ စာေပဖန္တီးမႈ အင္အားရပ္မ်ားအေပၚ ရွာေဖြစူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ေလးႏွစ္ခြဲၾကာ အေနေဝးကြာ ေနေသာ္လည္း ထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲမသြားတဲ့ ဆရာမရဲ႕ သြင္ျပင္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အတူ စာေပေရးသားမႈ မ်ားစြာဖန္တီးႏုိင္မႈအေပၚမွာလည္း ဂုဏ္ယူဝမ္း ေျမာက္စြာေဖာ္ထုတ္ရင္း . . .
“ဆရာမက ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ အေနေဝးကြာေနေပမယ့္ ဆရာမရဲ႕ဝတၴဳေတြကုိ ပရိသတ္ေတြက ပံုမွန္ဖတ္ေနရတယ္။ ပရိသတ္နဲ႔ ဆရာမရဲ႕စာေတြက Keep in Touch ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အဲလို အေနအထားရေအာင္ ဘယ္လိုဖန္တီး အားထုတ္ခဲ့ရပါသလဲရွင္”
ႏုိင္ငံျခားမွာေနတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္ပရိသတ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေအာင္ နံပါတ္တစ္က အဆက္မျပတ္စာေတြေရးေနရတယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့စာေတြကုိ ပရိသတ္က အဆက္မျပတ္ဖတ္ေနႏုိင္ေအာင္၊ ပရိသတ္ရဲ႕ဆႏၵ၊ သူတုိ႔ဘာကုိ ႀကိဳက္တတ္လဲ၊ ဘာကုိလို္ခ်င္လဲ၊ အခုေခတ္ကေလးေတြရဲ႕အေျပာအဆို၊ အေနအထုိင္၊အေလ့အထေလးေတြကုိ ကုိယ္က up-to-date ျဖစ္ေအာင္ ေနာက္က်မက်န္ခဲ့ေအာင္ အၿမဲတမ္း Internet ၾကည့္ရတယ္။ Facebook ဆုိလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပရိသတ္ေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္းေျပာေနျဖစ္တယ္။ Facebook ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ပဲ အေျခအေနေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးသိရတယ္။ အထူးသျဖင့္ Internet အကူအညီယူရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ စာအုပ္ေတြရဲ႕ Website ေတြကုိ ဖတ္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ ကိုယ္က မ်က္ေျမျပတ္ၿပီး မက်န္ခဲ့ေအာင္ အၿမဲတမ္းျပန္ၾကည့္ ေနရတယ္။ မ,အေနနဲ႔ အခက္အခဲေတာ့မရွိဘူးေပါ့။ ကုိယ္ကဒီမွာမေနတာတစ္ခုပဲ ခုလုိတစ္ႏွစ္တစ္ခါ၊ ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါ  ျမန္မာျပည္ျပန္လာတယ္။ ဆုိင္အသစ္ဖြင့္တာေတြကအစ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ယူသြားတယ္။ ဝတၴဳျပန္ေရးတဲ့ အခါ ကိုယ္ျပန္လည္အသံုးခ်ရတာေပါ့ေနာ္။
“အဂၤလန္မွာေနၿပီး ဒီမွာထြက္ေနတဲ့ဝတၴဳ ဘယ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီလဲ ဆရာမ။”
မွတ္မွတ္ရရ မ,ဒီကေန ထြက္သြားတုန္းက (၁၃၇)အုပ္ေျမာက္ ထြက္ၿပီးသြားတယ္။ ဟုိကေန ဆက္ထုတ္တာက အခုဆို (၁၈ဝ)ေက်ာ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ္လည္း မ,ထင္တယ္။ စာအေရးအသားကလည္း သိပ္ၿပီးကြာဟမသြားဘူးး။ အရင္ေရးတဲ့ ပံုစံေလးအတုိင္းပါပဲ။
“ဆရာမရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြဆုိရင္ ႏုိင္ငံျခားမွာေနၿပီး ေရးျဖစ္တာေၾကာင့္လား မသိဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ Character က ႏြမ္းပါးတာေတြနည္းတယ္ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ဒီလို ျဖစ္သြားတာလဲ ဆရာမ။”
အဓိက,ကေတာ့ မ,ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ အဲဒါေလးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေရးလာတာမ်ားၿပီေပါ့ေနာ္။ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေလးေတြကုိ သတိေမ့သြားတာ လည္းပါမယ္။ ဇာတ္လမ္း စတည္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီကိစၥကုိ ေခါင္းထဲမထည့္မိဘူး။ မ,လိုခ်င္တဲ့ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ Plot နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဘာေတြ၊ ဘာေတြခ်ေရးမယ္ ဆင္းရဲတဲ့အေၾကာင္းပဲေရးမလား၊ ခ်မ္းသာတဲ့အေၾကာင္းပဲ ေရးမလား ဆိုတာကုိ သတိမထားမိဘူး။ အခုတေလာ မ,ၾကားၾကားေနရတယ္။ တစ္ခါလည္း Internet မွာဖတ္မိပါတယ္။ မ,ေရးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ခ်မ္းသာတဲ့လူမ်ဳိးအေၾကာင္းပဲ ေရးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ အေၾကာင္းေရာ မေရးတတ္ေတာ့ဘူးလားေပါ့။ အဲလို ျပန္ၾကားရေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိထားမိလာတယ္။ ေၾသာ္ ဟုတ္တယ္။ မ,ေရးတဲ့ ဇာတ္ေတြထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့လူငယ္ေလးေတြ၊ ဘဝကုိႀကိဳးစားၿပီး ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြအေၾကာင္း ေရးရမယ္။ မေရးဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မ,ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ဘဝမွာ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ေနထုိင္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ေရး၊ လူမႈေရးေတြကုိ ေရးတာမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ဆင္းရဲၿပီးဘဝကုိ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္းလည္း ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဆုေျပာတာကုိေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ျပန္ထည့္ထားရမွာေပါ့။ နည္းနည္း ျပန္ေျပာင္းရမွာေပါ့။
“ဆု,ဆုိလိုခ်င္တာက စာဖတ္ပရိသတ္က လူတန္းစားအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေတာ့ ဆရာမ,ေရးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ အမ်ားစုက တကယ့္ Grand က်တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။နာမည္ႀကီး Brand နဲ႔အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကုိ နားလည္တဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ ရွိတယ္။ နားမလည္ၾကတဲ့ အေျခခံ လူတန္းစားေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔က ဆရာမ,ေရးတဲ့ Brand ေတြအေၾကာင္း နားမလည္ၾကဘူးလို႔ ျပန္ၾကားရလို႔ပါ။”
မ,သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတာကုိ ဆုကေျပာေတာ့မွ ေခါင္းထဲေရာက္လာတာေပါ့ေနာ္။ စာေရးဆရာ ဆုိတာကလည္း စာဖတ္ပရိသတ္ ေျပာတဲ့အေပၚမွာမွ ကိုယ္က ျပန္သတိထားရတာေပါ့။ မိဘေနာက္ခံ Background မရွိေပမယ့္လည္း သူတုိ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူတုိ႔ရပ္တည္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတဲ့ ထက္ထက္ျမတ္ျမတ္ ကေလးေတြ အျပင္မွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူတို႔အေၾကာင္းလည္း ေရးရမယ္ဆုိတဲ့ အသိလည္းရွိတယ္ ေခါင္းထဲကုိဝင္လည္း ဝင္လာပါတယ္ဆုရယ္။
“(၂ဝဝ၆)ခုႏွစ္တုန္းက ထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ''ခ်စ္တဲ့သူ၊သူငယ္ခ်င္း''လုိ ဘာသာျပန္ ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႔ ဝတၴဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ (၁ဝဝ)စာအုပ္ေတြလို ထိေရာက္တဲ့စာအုပ္ေတြ ဖန္တီးဖုိ႔ရွိေသးလားဆရာမ။”
ဝတၴဳတုိေလးေတြကုိေပါင္းၿပီး ျပန္ထုတ္ဖုိ႔စိတ္ကူးရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာျပန္(ကဗ်ာ)ေရာ၊ ကုိယ့္တုိင္ေရးခ်င္တဲ့ကဗ်ာေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထပ္ထုတ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။
“ဝတၴဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္(၁ဝဝ)က စုစုေပါင္း (၃ဝဝ)ထဲက Selection ထုတ္ထားတာလုိ႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ဝတၴဳတို (၂ဝဝ)ကေရာ ဆရာမစာအုပ္ အျဖစ္ ထုတ္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။”
ဝတၴဳတုိေတြ က်န္ပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဝတၴဳတုိ(၁ဝဝ)က ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ထူသြားတယ္။ တစ္ခ်က္ပဲစိုးရိမ္တာက ဝယ္ခ်င္တဲ့လူေတြ အတြက္ အဆင္ေျပပါ့မလားေပါ့ေနာ္။ စာအုပ္ထူသြားေတာ့ ေစ်းလည္း နည္းနည္း မ်ားသြားတယ္ေလ။ ေနာက္ထပ္ ေပါင္းခ်ဳပ္(၁ဝဝ) ထပ္ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္ရဲ႕ အေျခအေနေလးကုိ နည္းနည္း ခ်ိန္ေနလုိ႔ေလ။ (၂ဝဝ၆)ခုႏွစ္က ထုတ္တာဆုိလည္း စာအုပ္ေစ်းက နည္းနည္းမ်ား သြားတယ္ေလ။ ကုိယ္ကထုတ္ၿပီဆုိမွေတာ့ quality ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ခ်င္တာေလ။
“ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္လာတဲ့ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဝတၴဳေရးဖု႔ိ စဥ္းစားေနၿပီလား ဆရာမ။”
ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ စဥ္းစားထားတာေပါ့ဆုရယ္။ ဒီကုိလာတဲ့လမ္း တစ္ေလွ်ာက္အခက္အခဲေလးေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ျပႆနာေလးေတြကုိ ဝတၴဳေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးေလးနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေလးေတြေရာ စိတ္ကူးထားပါတယ္။
“စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဓိက စဥ္းစားတဲ့ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ ဘယ္လုိ Creation လုပ္ျဖစ္လဲဆရာမ။ ဝတၴဳေရးဖုိ႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ယူပါသလဲ။”
စာေရးေတာ့မယ္ဆုိရင္ ပထမစစဥ္းစားတာက ဇာတ္လမ္း၊ ေနာက္တစ္ခါ ကဇာတ္အိမ္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေပါ့ေနာ္။ ေကာင္ေလးကုိ ဘယ္လိုစ႐ိုက္၊ ေကာင္မေလးကုိ ဘယ္လိုစ႐ိုက္ေရးမယ္ဆုိၿပီး ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကုိ စ,ရတာလည္းရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ အျပင္မွာ တစ္ခုခုကုိကုိယ္ၾကားလုိက္တာမ်ဳိး၊ စာဖတ္ရင္းနဲ႔သိလုိက္တာမ်ဳိး၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ရင္းနဲ႔ေပၚလာတာမ်ဳိး၊ အေတြးေလးတစ္စကေန စ,တည္ၿပီးေတာ့ ဒီဇာတ္အိမ္ကုိ ျပန္ခ်ဲ႕တာေပါ့ေနာ္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ Plot ကုိ ဆင့္ပြားရတာေပါ့ေနာ္။ ေခါင္းထဲ မွာေတာ့ တစ္ပုဒ္လံုးရေအာင္ အရင္စီလုိက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကား႐ိုက္သ လုိေပါ့။ ရယ္စရာေျပာရရင္အထူးသျဖင့္ မ,တရားထုိင္ၿပီး ပုတိးစိပ္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ ဇာတ္လမ္းေတြကေပၚၿပီ။ ဆက္စပ္ၿပီးဇာတ္လမ္းကုိ စဥ္းစားေနမိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက တရားထုိင္ေနရင္း ဇာတ္လမ္းရတာမ်ားတယ္။ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ညဘက္ထရတယ္ ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္းစာရြက္နဲ႔ခဲတံကုိင္ၿပီး ေရးရတာေပါ့ ေနာ္။ Dialogue ေတြက တစ္ခါတစ္ေလက်ရတတ္တာကုိး။ ခုေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ Dictaphone ေလးနဲ႔ အသံဖမ္းထားလိုက္တယ္။ အားလံုးၿပီးရင္ ဇာတ္အက်ဥ္းကုိ ခ်ေရးလိုက္တယ္။ အခန္းစဥ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ အခန္းစဥ္ၿပီးရင္ ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ရွာတယ္။ ဝတၴဳေခါင္း စဥ္ရွာတယ္။ အားလံုး Perfect ျဖစ္ၿပီဆုိမွ ဝတၴဳတစ္ပုဒ္စေရးတာမ်ားတယ္။ ဟုိမွာဆုိရင္ စာၾကည့္တုိက္မွာ ပံုမွန္သြားေရးျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုလို သြား ထုိင္ေရးတယ္။ တစ္ေန႔ကုိ A4 ႏွစ္မ်က္ႏွာ အနည္းဆံုးေရးတယ္။ တစ္ခါတစ္ ေလစ်ာန္ဝင္သြားရင္ သံုး,ေလးမ်က္ႏွာ ျဖစ္သြားတယ္။ ကုိယ္က Scene Serial ေရးထားၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ဒီေန႔အခန္း(၁)ေရးမယ္ေပါ့။ ခုေတာ့ စိမ္ေျပနေျပ ေရးေနတယ္။ ေရးရင္းနဲ႔ အလယ္ေလာက္မွာ စိတ္မပါရင္ရပ္ထားလိုက္တယ္။ အရင္ကေတာ့ သြန္ၿပီးေရးတယ္။ ေရးခ်င္ခ်င္၊မေရးခ်င္ခ်င္ေရးရင္းနဲ႔ စိတ္ပါလာ တာေပါ့ေနာ္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိအလုိလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ အသက္ႀကီး လာေတာ့ မေရးခ်င္ဘူးဆုိရင္ ဒီတစ္ရက္ေတာ့ နားလိုက္ပါဦးမယ္ဆိုၿပီးေန လိုက္တဲ့အခါ တစ္လခြဲေတာ့ၾကာသြားတယ္။ ဝတၴဳတစ္အုပ္ကုိေပါ့ေနာ္။
“ဆရာမရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြက နည္းနည္း ဆန္းတယ္ေနာ္။ အဲဒီ နာမည္ေတြက်ေတာ့ ဘယ္လို idea ရတာလဲဟင္”
နာမည္ဆန္းဆန္းေတြကုိ မ,ကႀကိဳက္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္၊ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြမွာ ပါတဲ့ စာလံုးအလွေတြ လုိက္စပ္ၾကည့္တယ္။ နာမည္ထြင္ရတာ ႀကိဳက္တာကုိး။ Facebook သံုးေနေတာ့ ပုိဆုိးတယ္။ အခုဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာ added လုပ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔သမီးေလးေတြ၊ တူမေလးေတြ နာမည္ ေပးေပးပါဆုိၿပီး ေပးခုိင္းၾကတာမ်ဳိးေတာင္ ရွိပါတယ္။
“ေနာက္ပိုင္းဖန္တီးသြားမယ့္ ဝတၴဳေတြကုိ ေခတ္စနစ္အလုိက္ အျပင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေရးသြားဖို႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္ ဆရာမ”
ဟုတ္တယ္ ဆုရယ္။ မ,ခုဒီတစ္ေခါက္ ျပန္လာေတာ့ အရမ္းကုိ ေျပာင္းလဲေနတာေပါ့။ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေလးေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရတာေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က တစ္ေခါက္ ျပန္လာတာနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြ အားလံုးက တကယ့္ကုိ ေခတ္မီမီနဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ၊ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေနရာအေနအထား အကုန္လံုးေခတ္မီၿပီး ႏုိင္ငံျခားစတုိင္ အတုိင္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာနဲ႔ေတာင္ သိပ္ႀကီးေတာ့ ကြာဟမေနပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း ေရးျဖစ္မယ္ ဆုိရင္လည္း သိပ္ကြာဟေနမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိရင္ အရမ္းကုိ ေခတ္မီလာတာေပါ့ေနာ္။ တခ်ဳိ႕ Shopping Mall ေတြမွာဆုိ အဂၤလန္က လူငယ္ပံုစံေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေတြ႕ရတာေတြက ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ လူငယ္ေလးေတြကလည္း ဆံပင္လွလွပပ၊ အေရာင္စံုစံုေလးေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ အရင္နဲ႔ကုိမတူေတာ့ပါဘူးကြယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္မွာ လံုးခ်င္းဝတၴဳရွည္ေပါင္း (၁၈ဝ)ေက်ာ္၊ ဝတၴဳတုိ ေပါင္း(၃ဝဝ)ေက်ာ္ႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားစြာကုိ ေရးသားၿပီးစီးခဲ့ၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာမ လြန္းထားထား (ေဆးတကၠသိုလ္)မွာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသုိ႔ ဇန္နဝါရီလ (၂၃)ရက္မွာ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားတယ္လု႔ိ သိရွိရပါတယ္။


ဆုကဗ်ာ

(မွတ္ခ်က္။ လွ်ပ္တျပက္ဂ်ာနယ္မွ ေဒၚဆုကဗ်ာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းတြင္ ေျဖၾကားခဲ့သည္မ်ားကို အြန္လိုင္းစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
မူရင္း.... http://www.snapshot-news.com/index.php?option=com_content&view=article&id=7795:-bestseller-&catid=524:vol3-no26&Itemid=113

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ပ်ားရည္ျမစ္တစ္စင္းထဲက ပဥၥလက္ႏွင္းဆီ


 ပ်ားရည္ျမစ္တစ္စင္းထဲက ပဥၥလက္ႏွင္းဆီ ဝတၳဳရွည္ကို ဒီေနရာ မွာ ဝင္ေရာက္ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။


လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ၾကယ္စင္ကို ရင္ဘတ္နဲ ့မွ်ားတဲ ့သူ...

၂၀၁၁ မတ္လ ၁၅ရက္ေန႔မွာ ထြက္ရွိမယ့္ ၾကယ္စင္ကို ရင္ဘတ္နဲ႔ မွ်ားတဲ့သူ လံုးခ်င္းဝတၳဳသစ္ မ်က္ႏွာဖံုးကာဗာျဖစ္ပါတယ္။
““
သူဟာ... ၾကယ္စင္ကိုမွ်ားဖို႔
လေရာင္ေအာက္မွာ
ရင္ဘတ္ကိုဖြင့္ၿပီး.... တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနခဲ့သူေပါ့....။
႐ုတ္တရက္
ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ၾကယ္စင္မကေလး...
သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ျဖဳတ္ကနဲ ခုန္ဆင္းလာေတာ့.... ဒါကို အိပ္မက္လို႔ သူထင္ၿပီး...
ဆုေတာင္းဖို႔ ေမ့ေနေသးတယ္....
ဒါဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးလို႔  သူသိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့
ၾကယ္ေႁကြမလွလွေလးက...
သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ တေခါေခါနဲ႔
အိပ္ေမာ္ေတာင္က်လို႔....
””
လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

ရင္ရိပ္ဥယ်ာၪ္

(ရင္ခြင္ရိပ္ - ေအာင္ရဲလင္း၊ ေမကဗ်ာ၊ ေခ်ာရတနာ)

 ရင္ခြင္ရိပ္ ဇာတ္ကားကို ဒီေနရာ မွာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics