အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

ဆရာမက အပ်ိဳဘဝကတည္းက ဒါ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္နဲ႔ တပူးတြဲတြဲေနလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ျပန္လာတဲ့အခါမွာ သူနဲ႔ေတြ႔ၿပီးၿပီလား?
ၾကည္ျဖဴနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ။ ေယာဆရာေတာ္ရဲ႕ မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္မွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ခုနစ္ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးလုပ္ေတာ့ အဲဒီမွာ ၾကည္ျဖဴနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ။
သူက ဆရာမရဲ႕ဝတၳဳကို ဗြီဒီယို ႐ုပ္ရွင္ အ႐ိုက္မ်ားေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ႏွပုဒ္ေရာင္းထားၿပီးၿပီလဲ?
ၾကည္ျဖဴက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕  ဝတၳဳေတြ ႐ိုက္တာမ်ားတယ္။ သူကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဝတၳဳကို ႐ိုက္ရင္႐ိုက္၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ သူ႔ဘာသာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ၫႊန္းေရးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူလိုခ်င္ရင္ အိမ္မွာ လာလာယူတယ္။
ဆရာမတို႔ အရင္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေတြနဲ႔ အခုလက္႐ွိ ထြက္႐ွိေနတဲ့ ဝတၳဳေတြရဲ႕ အေရးအသားနဲ႔ ဇာတ္အိမ္တည္ေဆာက္မႈေတြဟာ ဘယ္လိုကြာျခားမႈ ရွိမလဲ?
အခုေနာက္ပိုင္း အသစ္ထြက္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြထဲက selectionေလးေတာ့ ေ႐ြးၿပီးေတာ့  ေလ့လာပါတယ္။ ကိုယ္ေတြတုန္းက ေခတ္နဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းေလး ကြာျခားမႈ ရွိသြားတာေပါ့ေနာ္။ အခုေနာက္ပိုင္းကေတာ့ modern လိုင္း ပံုစံေလးေတြ၊ fancy ေလးေတြ၊ အဲဒီလို ပံုစံေလးေတြ ေခတ္စားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခတ္ေနာက္က် မက်န္ခဲ့ေအာင္ သူတို႔စာေတြလည္း ဖတ္ရတာေပါ့။ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ေလ။ ကြာျခားမႈ သိပ္အကြာႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ လုိင္းေလးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။
တခ်ိဳ႕ စာေရးဆရာမေတြက အခုခ်ိန္မွာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဗြီဒီယိုတို႔ ႐ုပ္ရွင္တို႔ ႐ုိက္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕ေရးလာတာေတြ ရွိပါတယ္။ သူ႔ဝတၳဳကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ေနရာမွာ ခန္႔စည္သူကို ျမင္မိသလို ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ေနရာမွာ ရန္ေအာင္၊ ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ေနရာမွာ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ စသျဖင့္ စာဖတ္သူက ခ်က္ခ်င္း ေျပးျမင္လိုက္တယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမရဲ႕အျမင္ကို ေျပာပါဦး?
အဲဒါကေတာ့ ေရးတဲ့သူရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပၚမွာပဲ မူတည္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ကၽြန္မဘက္ကေတာ့ ေဝဖန္လို႔ မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။
ဒါထက္ ခုခ်ိန္မွာ ဆရာမရဲ႕ စာေရးသက္က ဘယ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလဲ?
ကၽြန္မ စာ စေရးတာက ၁၉၈၈ ကေပါ့ေနာ္။ အခု ၂၀၁၁ ဆိုေတာ့ ၂၃ႏွစ္ေပါ့ေနာ္။
အဲဒီ ၂၃ႏွစ္အတြင္းမွာ ထြက္ခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္းအေရအတြက္က?
လံုးခ်င္း အေရအတြက္ ၁၈၀ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။
အဲဒီထဲကေန႐ုပ္ရွင္ဗြီဒီယိုျဖစ္သြားတာေတြက?
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ မျဖစ္တဲ့ဟာ ေတြက ဆယ္အုပ္နဲ႔ အုပ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကားေလာက္ မွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဗြီဒီယိုနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဝတၳဳေရးတဲ့အခါမွာ ဘယ္ဟာကို အဓိကထား ေရးျဖစ္လဲ။ ဇာတ္အိမ္နဲ႔ ဇာတ္႐ုပ္ရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာမွာေပါ့?
ပထမတစ္ခုက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ိဳး ေရးမယ္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ ေရးခ်င္လဲေပါ့။ plot ေလးတစ္ခုကို စ ရတာပါ့။ ဥပမာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ဆြဲသလိုေပါ့။ ေဆးတစ္စက္ စက်တာနဲ႔ အေတြးေလး တစ္စက္ စ ရတာေပါ့။ အဲဒီ အေတြးေလး တစ္စက္ကို ဆက္ဆက္ခ်ဲ႕ၿပီး ပန္းခ်ီကားတစ္ခု ပံုေပၚလာသလိုေပါ့။ အေတြးနဲ႔ဆက္ၿပီး ခ်ဲ႕ေပါ့။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ plot ေတြ အထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဘယ္ႏွေယာက္ထားမလဲ။ ဇာတ္ပို႔ ဇာတ္ရံေတြရွိမယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ရွိမယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေတြးေလး တစ္ခုကေန ထပ္ခ်ဲ႕တာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကားလိုေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ကားလို ဇာတ္လမ္း အစအဆံုးရတဲ့အထိ ေတြးယူလိုက္တယ္ေပါ့။ ေတြးယူလိုက္ၿပီး အဲဒီလုိ အစအဆံုး ေပၚလာၿပီဆိုမွ ဇာတ္အက်ဥ္းေပါ့။ အခန္းအစဥ္နဲ႔ ခ်ၿပီး ေရးပါတယ္။ ဥပမာ အခန္း ဘယ္ႏွခန္းေရးမလဲ။ အခန္း(၁)မွာ ဇာတ္ကို ဘယ္လိုဆြဲေခၚသြားမလဲေပါ့။ အခန္းစဥ္ေတြ ခ်ေရး၊ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း ခ်ေရးေပါ့။ ဇာတ္တစ္ခုလံုး ပံုေပၚၿပီ၊ ၿပီးၿပီဆိုမွ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြ ေရြးမယ္၊ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ ေရြးမယ္၊ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုမွ စာ စခ်ေရးပါတယ္။
ကာ႐ိုက္တာေတြကိုေရာ ဘယ္လိုေရြးလဲ?
ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ ကာ႐ိုက္တာေတြကေတာ့ ျပင္းျပင္း႐ွ႐ွေလးေတြေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နည္းနည္းအစြန္းေရာက္တယ္ေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္အစြန္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မဖြဲ႕လိုက္သမွ် ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ သာမန္ သမား႐ိုးက် မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း စ႐ိုက္မ်ိဳးေလးေတြ ရွိတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အက်င့္ေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလးေတြ ေပါ့ေနာ္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ကိုယ္က ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္ေလးေတြကို တီထြင္ဖန္တီးတတ္ပါတယ္။
ဆရာမရဲ႕ ဇာတ္႐ုပ္နာမည္ေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း လွလွေလးေတြျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႔ မတူေအာင္ တမင္ကို စဥ္းစားေပးထားတာလား?
ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္မကိုယ္ႏႈိက္က အဲဒီလုိ နာမည္လွလွေလးေတြ ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြ၊ သီခ်င္းစာအုပ္ေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ အဲဒီလို နာမည္လွလွေလးေတြကို တြဲစပ္ၾကည့္တာေပါ့။ အဲဒီလို တြဲစပ္ၿပီး နာမည္လွလွေလးေတြ ဖန္တီးတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ၊ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကလည္း သူတို႔သားသမီးေတြအတြက္ နာမည္ေပးခိုင္းတယ္ဆိုရင္လည္း ေသခ်ာကို စိတ္ပါလက္ပါန႔ဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ နာမည္ေပးပါတယ္။ အဲဒါကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ဝါသနာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေတာ့ နာမည္ဆန္းေလးေတြ ေပးရတာသေဘာက်တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္ကေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳေတြထဲမွာ မိန္းမဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဦးစားေပးတယ္။ အသားေပးတယ္။ အႏိုင္ေပးတယ္ ေပါ့ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကို ဖန္တီးေရးဖြဲ႕တဲ့သူ အေနနဲ႔ ဆရာမ ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ?
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ေနတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္မိန္းကေလးေတြဘက္က ရပ္တည္တာေပါ့ေနာ္။ မိန္းကေလးေတြကို အားနည္းတဲ့သူ၊ အားႏြဲ႕တဲ့သူဆိုၿပီး အထင္မေသးေအာင္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ဘက္က အၿမဲတမ္း ကာဗာေလးနဲ႔ မိန္းကေလးေတြဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။ ဆရာေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဝန္ခံပါတယ္။ 
ကိုးရီးယားယဥ္ေက်းမႈက ျမန္မာလူငယ္ထုအေပၚ လႊမ္းလာတာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဝတ္စားတာက အစေပါ့။ ဇာတ္လမ္းေတြမွာ 3in1 ပံုစံမ်ိဳး သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိေတာ့ အဲဒီ အမူအက်င့္ေတြကေရာ ကူးစက္လာႏိုင္မလား?
ကိုယ္က ျမန္မာျပည္မွာပဲ ဝတၳဳေတြေရးေနတုန္းပဲ ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အႏုပညာေလာကကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေခတ္စားတာက ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြ၊ ကိုးရီးယား မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဝတ္ပံုစားပံု၊ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့၊ သူတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈက လူငယ္ေတြၾကားမွာ နည္းနည္းလႊမ္းမိုးလာတယ္။ လူငယ္ေတြကို ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ သိသာပါတယ္။ သံုးပြင့္ဆိုင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ လႊမ္းလာႏိုင္မလား ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကို အထင္ေသးလို႔ မရပါဘူး။ ကိုးရီးယားကား ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာပဲယူတယ္။ မေကာင္းတာ မယူဘူး။ ဒါ မေကာင္းဘူးဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ သူတို႔ လုိက္လုပ္ခ်င္မွ လုပ္မယ္။ ဆံပင္ လွလွေလးေတြ လုိက္လုပ္မယ္။ အက်ၤ ီလွလွ စကပ္ လွလွေလးေတြ လိုက္ဝတ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လုိ မိန္းမေနာက္ပိုးလုပ္တာတို႔၊ အရက္ေသာက္တာတို႔ ဘာတို႔ကိုေတာ့ ဒီကလူငယ္ေတြ လိုက္တုခ်င္မွ တုမယ္ေပါ့။ ဒါကေတာ့ ကာယကံရွင္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုးရီးယားဇာတ္ကားေတြ ေခတ္စားလာတယ္၊ လႊမ္းမုိးလာတယ္။ ဒီ အႏုပညာေလာကမွာ လႊမ္းမိုးလာတယ္။ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လႊမ္းမိုးလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာပိုင္း၊ အေတြးအေခၚပိုင္း၊ အယူအဆပိုင္းကို လႊမ္းမိုးလာႏိုင္မလား ဆိုတာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံ ဗီဇ၊ သူတို႔ရဲ႕ လက္ခံႏိုင္မႈ၊ သူတို႔ရဲ႕ ၪာဏ္ပညာ၊ သူတို႔ရဲ႕ ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဒီမင္းသမီးကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီမင္းသမီး လုပ္တဲ့အတုိင္း ေကာင္ေလးေနာက္ကို လိုက္တယ္၊ ေကာင္ေလးကို လုိက္ႀကိဳက္လို႔ သူလည္း လုိက္ႀကိဳက္မယ္ ပံုစံမ်ိဳးဆိုတာကေတာ့ ဒါကေတာ့ blind ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အခုေခတ္ ကေလးေတြက ထက္ျမက္တယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးတယ္။ သူတို႔ ေျခေထာက္ေပၚမွာ ရပ္တည္ႏုိင္တယ္။ ႀကိဳးစားတယ္။ တိုးတက္လိုစိတ္ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြမွာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အတုခိုး မွားဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔လည္း ဆင္ျခင္တတ္ပါတယ္။
လက္ရွိမွာ တည္ရွိေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္အေပၚမွာ ဆရာမအေနနဲ႔ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ?
အခု ကၽြန္မျမင္သေလာက္ကေတာ့ လြတ္လပ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ဆရာမရဲ႕ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြ ထုတ္ေဝဖို႔အတြက္ စာေပစိစစ္ေရးကို တင္တဲ့အခါမွာ ဒီဟာကေတာ့ ဒီလုိမျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္က ျမန္မာျပည္နဲ႔ မကိုက္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလုိေလးျပင္ေပးပါ၊  ဒီလိုေလး ေျပာင္းေရးေပးပါ စသျဖင့္ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ႀကံဳခဲ့ဖူးလား?
တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္မွာ တစ္ခါတေလေတာ့ ရွိပါတယ္။ ျပင္ေပးရတာေပါ့ေနာ္။ စာေပစိစစ္ေရးက ေထာက္တဲ့ အခ်က္ေလးေတြကိုေတာ့ ကိုယ္က ျပင္ေပးရပါတယ္။ ျပင္ေပးရတာေတာ့ ရွိပါတယ္။
ကိုယ့္ဝတၳဳေတြကို ဗြီဒီယို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ႐ိုက္တဲ့အခါမွာ ဇာတ္ၫႊန္းေရးသူနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာက ျပင္လုိက္တဲ့ အခါမွာေရာ ဆရာမရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ဘယ္လိုရွိလဲ?
တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ကို ေတာင္းပါတယ္။ ကိုယ္က အေဝးေရာက္ေနတယ္။ သူတို႔ ႐ိုက္ၿပီးတဲ့အခါမွ သိရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ သိတဲ့အခါ ကၽြန္မမႀကိဳက္ရင္ ဒါ႐ိုက္တာနဲ႔ တုိက္႐ိုက္ contact မရရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြကတဆင့္ ေျပာခိုင္းတယ္။ ဟိုတေလာကလည္း ျဖစ္ဖူးတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႐ိုက္တဲ့ကားမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ေတြကိုပါ ေျပာင္းထားတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔မရဘူး။ အဲဒီအခါ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြက တဆင့္ အဲဒီဒါ႐ိုက္တာကို ေျပာျပရတာေပါ့။ နာမည္ေတာ့ မေျပာင္းပါနဲ႔လုိ႕။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလးေပါ့ေနာ္။ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာင္းလုိက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းမဟုတ္သလို ခံစားရတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္ေတြကအစ ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွ ကၽြန္မရဲ႕ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါကို ခံစားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ မခံစားေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလိုဘဲ ေနလိုက္တယ္။
ဆရာမက ဝတၳဳတိုေရးရာက လံုးခ်င္းလိုင္း ကူးလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုနဲ႔ လံုးခ်င္းမွာ ေရးတဲ့သူဘက္က အားထုတ္မႈေတြက ဘယ္လို ကြာျခားမလဲ?
ဝတၳဳတိုနဲ႔ လံုးခ်င္းကေတာ့ ကြာပါတယ္။ ဝတၳဳတို ဆိုတာကေတာ့ စာလံုးေရကလည္း နည္းနည္းေလးေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္ေလးကလည္း ျပကြက္ေလး တစ္ခုေပါ့ေလ။ သူက အရွည္ႀကီးလည္း ေရးလို႔မရဘူး။ ျပကြက္ေလး တစ္ခု ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္၊ ကာ႐ိုက္တာေလးတစ္ခု ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ကိုယ္က ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ အဲဒါေလးကို A4စာ႐ြက္နဲ႔ ဆိုရင္ ေလးမ်က္ႏွာေလာက္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလို ခ်ေရးရတာဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုကေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သက္သက္ေပါ့ေနာ္။ လံုးခ်င္းမွာေတာ့ စၿပီး စဥ္းစားရၿပီ ဆိုကတည္းက ဇာတ္အိမ္ထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါမယ္။ သူတို႔နဲ႔ ႏႊယ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ပါလာမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ပဋိပကၡေတြ ပါလာမယ္။ အမ်ားႀကီးေပါ့ေနာ္။ ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ကို မၿငီးေငြ႕ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရတဲ့ အပိုင္းလည္း ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးရတာဆိုေတာ့ မၿငီးေငြ႕သြားေအာင္၊ ဒါၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနေအာင္ အခန္းစဥ္တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ခ်ိတ္တာေတြကအစ မတူဘူးေပါ့။ အဲဒါေတြက ပညာသားေတြ အမ်ားႀကီး ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။ တစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္း အကူးအေျပာင္းေလးေတြမွာ သယ္ၿပီး ေခၚသြားရတာမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဝတၳဳတိုေရးရတာက ပိုလြယ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လံုးခ်င္းကေတာ့ ပိုပင္ပန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာၿပီး သမီးတစ္ေယာက္မိခင္ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေပးခ်င္တဲ့ Message နဲ႔ ရသကေရာ ေျပာင္းသြားေသးလား?
အင္း Message ကေတာ့ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးခဲ့တာက တစ္မ်ိဳးေပါ့၊ အခု အသက္အရြယ္ရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မတူေတာ့ဘူးေပါ့။ Message ေလးက တစ္ခါတေလက်ရင္ ဘဝနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ဒႆနေလးေတြ၊ အေတြးအေခၚေလးေတြကို ကိုယ္က ထည့္ေရးခ်င္လာတယ္။ ထည့္ေရးခ်င္လာလို႔ ထည့္ေရးျဖစ္သြားတယ္ ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ မတူေတာ့ဘူးေပါ့။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာလို႔ အိမ္ေထာင္သည္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ခ်ည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအေပၚ ခံယူမႈေပါ့။ ကၽြန္မ ဘဝ၊ ကၽြန္မရဲ႕ခံယူခ်က္ ဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚပိုင္းက ပါလာၿပီဆိုေတာ့ အဓိကက ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ေအးခ်မ္းဖို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူေတြ ေအးခ်မ္းဖို႔ ကၽြန္မ အဓိကထားတယ္။ စာေရးတဲ့အခါမွာ အဲဒီလို သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ဟာေလးေတြမွာ ပရိသတ္ကို ေကာင္းတဲ့အေတြးအေခၚေလးေတြ၊ Message ေလးေတြ ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ ေပၚလာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မ ထည့္ေရးေပးတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။
တျခားEntertainmentေတြ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ဒီကလူေတြရဲ႕ စာဖတ္အားက ေျပာင္းလဲသြားလား?
ကၽြန္မသိရသေလာက္က အခုက အင္တာနက္ေတြ အရမ္းေခတ္စားလာေတာ့ သူတို႔လုိခ်င္တာေတြကို ႐ွာေဖြႏိုင္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို သြားၾကတယ္ေပါ့။ Internet Cafe ယဥ္ေက်းမႈကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခတ္စားလာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ စာဖတ္အားကေတာ့ သိသိသာသာ နည္းသြားတယ္။ က်သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဝတၳဳလိုင္းမွာဆိုရင္ ေစာင္ေရပိုင္းကအစ က်သြားတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ဗဟုသုတရေစမယ့္ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္သင့္ပါတယ္။ စာအုပ္ဖတ္တာနဲ႔  အင္တာနက္ ဖတ္တာ မတူဘူးလို႔ေတာ့ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အင္တာနက္ ေမႊပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ ႐ိုက္ထည့္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အကုန္ေတြ႕ေနရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူဘူး။ ဝတၳဳစာအုပ္ ဖတ္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ အင္တာနက္ ေမႊရတဲ့ အရသာကေတာ့ လံုးဝမတူဘူးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္သင့္ပါတယ္။
စာၾကည့္တုိက္ေတြ မ်ားမ်ားရွိေပးဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့?
လိုပါတယ္။ အမ်ားႀကီးလိုတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးထားတာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ စာၾကည့္တုိက္တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚလာသင့္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခိုက္မွာ အခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ ဆရာမကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ ကၽြန္မကလည္း ဆရာကိုကိုလွျမင့္ကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

(မွတ္ခ်က္။ အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းမွ ကိုကိုလွျမင့္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းတြင္ ေျဖၾကားခဲ့သည္မ်ားကို အြန္လိုင္း စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

1 comments:

Interview ေလး ႏွစ္ခုေတြ႔လို႔ လာဖတ္ရင္း ဝတၳဳ Link ေတြ Download လုပ္သြားပါတယ္... ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာထက္ ဝတၳဳဖတ္ရတာ ပိုၾကိဳက္တယ္... ေက်းဇူး... း))

 

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics