အေမွာင္ထဲကမီးအိမ္

(က)
အခန္းကေလးက ခုေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ ပကတိ ၿငိမ္သက္လို႔။ ေမွာင္အတိက်လို႔။ ဆူညံခုန္ေပါက္သံ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံ ဂီတသီခ်င္းသံေတြလည္း ဆိတ္သုဥ္းလို႔။ သူမ တစ္ေယာက္ တည္း။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ ေႏြးေထြးေတာက္ပသက္ဝင္မႈေတြလည္း သူမရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ လို႔.... သူမဆီကေန လြင့္ေျပးခဲ့ၿပီ...။ ကိုႀကီး... ဟု ခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ ခရာတာတာ သူမေခၚခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ လည္း သူမအပါးကေန ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ တိတ္ဆိတ္လိုက္တာ။ အထီးက်န္လိုက္တာ။ ေမွာင္မိုက္လြန္းလိုက္တာ။ ဒါကို ဝဋ္ေၾကြးတစ္ခုလို႔ လူေတြက သတ္မွတ္ၾကသည္။ အင္း... သူမလည္း အဲ့ဒီဝဋ္ေၾကြးကို ခံရုံေပါ့...။
ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ သူမရဲ႕ နံေဘးမွာ လူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔။ သူမကို ခ်စ္ခင္အားေပးလိုသူေတြ သူမနဲ႔တြဲဖက္ၿပီး အလုပ္လုပ္လိုသူေတြ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ သူမ၏အခ်စ္ကိုရဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့သူေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါတီေတြ သြားစရာေနရာေတြ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ... အို စံုလို႔ပါပဲ...။ အခုေတာ့ အဲ့ဒါေတြကို ျပန္ရႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ အဲ့ဒီအတြက္ သူမ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္နာၾကည္းမလဲ...။ ဘာေၾကာင့္လဲ ...။ ဘာေၾကာင့္ သူမကိုမွ ရက္စက္ခဲ့ရသလဲ...။
သူမလို သိပ္လွေသာ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေမာ္ဒယ္လ္ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္ခင္သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္း လည္ေနသလို မနာလိုသူ၊ မလိုလားသူ၊ ၿပိဳင္ဘက္ေတြလည္း ရွိေနႏိုင္ေပမယ့္ အဲ့ဒီေလာက္ မုန္းတီးရက္စက္ စြာ ဖ်က္ဆီးခ်င္ခဲ့သူ မရွိေလာက္ဘူးဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္၏ဘဝကို အမုန္းသက္ သက္ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးေျခမြခြင့္ ရွိပါသလား...။
တဒဂၤကေလးအတြင္းမွာ သူမဘဝတစ္ခုလံုး ေလာင္ကၽြမ္းလႈိက္စားလို႔ သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုးကေန သူမဘဝတစ္ခုလံုးထိ...။ သူမ၏ အနာဂတ္တစ္ခုလံုး ဘယ္သူက လုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ သူမ... မသိလုိက္။ သူမအေပၚ ဘယ္ေလာက္ ရန္ၿငိဳးအမ်က္သိုထားသလဲ ဆိုတာ သူမ... မသိလိုက္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျပင္းထန္ခါးသီးလြန္းေသာ နာက်င္ျပင္းျပမႈေအာက္တြင္... သူမ လေပါင္း မ်ားစြာ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဘဝကို အစကေန ျပန္စရေတာ့မည္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ခါက သိပ္လွပ ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာကေလး... သူမထံမွာ မရွိေတာ့...။ သူမကို ျမင္လွ်င္... လူေတြအားလံုး အထိတ္ တလန္႔ ေရွာင္ေျပးၾကကုန္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြၾကားထဲ သူမမသြားေတာ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ေယာက္ တည္းပဲ ေနသည္။
သူမကို လုပ္ခဲ့ေသာ ရန္သူသည္ ခုေလာက္ဆို သူမဘဝတစ္ခုလံုး ေလာင္ကၽြမ္းစုတ္ျပတ္သြားၿပီ... ဟု ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနမလား။ အဲ့ဒီဝဋ္ေၾကြးကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ထိုသူ ျပန္ခံစားရလိမ့္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူမယံုၾကည္ၿပီးသား။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုခုမွာ ဘယ္လိုအျပစ္မ်ိဳးကို က်ဴးလြန္ထားခဲ့မွန္းမွ မသိတာ။
သူမ စိတ္ဓာတ္ေတြ တစ္စစီ ေလလြင့္ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ ဒီဘဝကို အသစ္ တစ္ဖန္ ျပန္တည္ေဆာက္ႏိုင္ ပါ့မလားဟု အားငယ္ခဲ့ရတာ အခါခါ...။ ဒီအခန္းကေလးထဲမွာ လူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး သူမ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနရမလဲ။ ရန္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရက္စက္ေကာက္က်စ္တဲ့ တိုက္ခုိက္မႈေအာက္ မွာ ဒီလိုပဲ သူမ လဲက်အရႈံးေပးလိုက္ရေတာ့မလား...။ ဟင့္အင္း သူမ အရႈံးမေပးလုိပါ။ သူတစ္ပါးက သူမဘဝကို သတ္ခြင့္ရွိတာမဟုတ္။ သူမကိုယ္တိုင္ သတ္မွသာ... သူမဘဝ ေသဆံုးရမွာ။ သူမ ရွင္သန္လြတ္ေျမာက္ ခ်င္သူ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆိုးဆံုးဘဝကို ရင္ဆိုင္ရ ရင္ဆိုင္ရ။ အဲဒီအဆိုးဆံုး ဘဝထဲကေန ရုန္းထရွင္သန္ခ်င္သူ...။ အဲ့ဒီေတာ့ သူမ ဘာလုပ္ရမလဲ...။
သူတစ္ပါး ဖ်က္ဆီးလို႔ ပ်က္စီးသြားတဲ့ သူမဘဝကို သူမ၏လက္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္မြမ္းမံရု့ေပါ့။ အဲ့ဒါသည္သူမအတြက္ စိန္ေခၚမႈတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုပါစို႔...။

(ခ)
လူတစ္ေယာက္ဟာ စိန္ေခၚမႈရွိမွပဲ ဘဝမွာ ရွင္သန္ရုန္းကန္ရက်ိဳး နပ္တာမဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းေအာင္းေနခ်ိန္မွာ သူမအတြက္ စိန္ေခၚမႈက တစ္ေန႔ကို စာအုပ္ဆယ္အုပ္ၿပီးေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ေရးပဲျဖစ္သည္။ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရး စာေပေတြ၊ သုတစာေပေတြ၊ ရသစာေပေတြ... လက္လွမ္းမီသမွ် စာၾကည့္တိုက္ကေန သြားငွားၿပီး သူမ ေန႔ေန႔ညည စာထိုင္ဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေတြက လူသူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ပိုၿပီး သစၥာရွိၾကပါသည္။ ေမွာင္အတိက်ေနေသာ သူမဘဝအတြက္ အလင္းေရာင္စဥ္တန္းေတြ မီးေမာင္းေတြ ထိုးေပးခဲ့သည္။ သူမအတြက္ တီးတိုးေဖာ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။ သူမ အထီးမက်န္ေတာ့။ စာအုပ္ထဲက လူေတြသည္ သူမ၏အေဖာ္မြန္ေတြ၊ သူမကို ဒုကၡမေပးေသာ မလုပ္ႀကံေသာ ေလာင္ကၽြမ္းမႈျဖင့္ မပက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ။ သူမဘဝသည္ အဓိပၸာယ္ရွိစ ျပဳလာသည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘဝကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ဟာ စာအုပ္ေတြပဲဆိုတာ သူမနားလည္စ ျပဳလာခဲ့ၿပီ...။ စာအုပ္ေတြကသာ လမ္းမျပခဲ့ရင္ စာေရးဆရာႀကီးေတြကသာ လက္တြဲမေခၚခဲ့လွ်င္... သူမဘဝက ဒူးေထာက္လ်က္သား လဲက်ရာကေန ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လည္ထူမတ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။
(ဂ)
သူမ စာေတြ ေရးတတ္လာသည္။ လူေတြအေၾကာင္း သစၥာေဖာက္မႈေတြအေၾကာင္း လုပ္ႀကံၽမႈေတြအေၾကာင္း ဘ၀တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု အလြယ္တကူ ဖ်က္ဆီးရက္စက္ႏိုင္သူေတြအေၾကာင္း အရႈံးမေပးဘဲ လဲက်ရာကေန ျပန္လည္ထူမတ္ရွင္သန္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ယူႏိုင္စြမ္း ရွိသူေတြအေၾကာင္း။ စိတ္တိုင္းက် ေရးၿပီးသမွ် စာမူေတြ မဂၢဇင္းတိုက္ေပါင္းစံု… စာတိုက္ကေန လွမ္းပို႔ရတာသည္ သူမအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြ ထက္သန္ဖြယ္ အလုပ္အသစ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဟိုးအရင္က သူမ၏ မ်က္ႏွာအလွအပ ကိုယ္ခႏၶာအလွအပေတြျဖင့္ ေမာ္ဒယ္လ္ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ေနရာစာ ရရွိဖို႔ သူမ အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ အသံုးခ်သင့္သမွ် လူေတြကို အသံုးခ်ခဲ့သည္။ မယာႏွင့္ ဖမ္းစားဖို႔လည္း ၀န္မေလးခဲ့… အခ်င္းခ်င္း နင္းတက္ေက်ာ္ျဖတ္သြားဖို႔ကိုလည္း လွပေသာ အၿပံဳးကေလး တစ္ခုႏွင့္ ဟန္လုပ္ၿပီး သူမ အႏိုင္ယူခဲ့ဖူးသည္။ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူအတြက္ သူမ၏ ေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ ဘာကိုမွ သူမ၀န္ေလးတြန္႔ဆုတ္ျခင္းမရွိခဲ့။
အခုေတာ့ စာေရးရေသာ အလုပ္သည္ သူမတစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေကာက္က်စ္လွည့္စားဖို႔ မလို၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ဖို႔ မလို၊ အခြင့္အေရးေတြလည္း သူတစ္ပါးႏွင့္ လုယူစရာမလို။ တစ္ခုတည္းပဲရွိသည္။ ရိုးသားမႈ မွ်ေ၀ခံစားမႈ။ သူမေရးခ်င္တာကို ရိုးသားစြာေရးသည္။ သူမ သိထားသမွ်ကို သူမ်ားေတြလည္း သိႏိုင္ေအာင္ မွ်ေ၀ခံစားသည္။ ဒါပဲ… အဲ့ဒါထက္ ဘာမွပိုၿပီး သူမ မေမွ်ာ္လင့္။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈဆိုတာ ကိုလည္း သူမ ငမ္းငမ္းတက္ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့…။ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာကို ရိုးသားစြာလုပ္ခြင့္ရေနလွ်င္ သူမ ေက်နပ္ၿပီ။ ထိုစာမူခႏွင့္ သူမ… ထမင္းစားႏိုင္ၿပီ။ သူမ… မငတ္ေတာ့။ စာေတြ အဆက္မျပတ္ ေရးခြင့္ရလာသည္။ ဖတ္ခ်င္ေသာ စာေတြ ဖတ္ခြင့္ရသည္။ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း စားပြဲကေလးေပၚကေန ေရးလိုက္ေသာ အရုပ္ပ်က္ အဆင္းပ်က္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ လွပေသာ အေတြးအေခၚ အာရုံခံစားမႈ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတ…. အဲ့ဒါေတြႏွင့္ ထံုမႊမ္းထားေသာ သက္၀င္သည့္ စာေပေတြသည္… ပရိသတ္၏ ႏွလံုးသားဆီ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ စီးဆင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနခဲ့ၿပီ..။ ပရိသတ္ေတြဆီက စာေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြဆီက စာမူေတြ လႈိက္လွဲစြာ ေတာင္းခံလာၾကသည္။ သူမ၏ အခန္းကေလး အေမွာင္အတိ က်မေနေတာ့။ အထီးက်န္ျခင္း အားငယ္ျခင္း ဖ်က္ဆီးခံရျခင္းျဖင့္ ေၾကမြတိတ္ဆိတ္မေနေတာ့…။ အလင္းေရာင္ကို သူမကိုယ္တိုင္ ထြန္းညွိလိုက္မွေတာ့ ဘယ္သူက ေမွာင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ…။ ဘ၀မွာ တြန္းခ်ဖ်က္ဆီးခံရတာက သူတစ္ပါးရဲ႔ တာ၀န္ပါ။ ျပန္ရုန္းကန္ ထူမတ္ထႏိုင္ဖို႔က ကိုယ့္တာ၀န္ သူမ၏ ဘ၀တစ္ခုကို သူမမွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ ဖ်က္ဆီးလို႔မရပါ။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
ကလ်ာ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀


0 comments:

Post a Comment

ေဝဖန္ခ်က္ေလးတစ္ခုခုေပါ့....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Free Image Hosting Upload Photos Animation Pics