ဆယ္ ့ႏွစ္ၾကိဳးကေဝ

၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔မွာ ထြက္ရွိတဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးကေဝ လံုးခ်င္းဝတၳဳသစ္ မ်က္ႏွာဖံုးကာဗာျဖစ္ပါတယ္။

“ကိုယ့္ကိုယ္ကို

ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာကို

ေသခ်ာသိထားသူထက္

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္ေနမိမွန္းေတာင္

မေသခ်ာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က

ပိုၿပီးေတာ့ ႐ႈံးနိမ့္ဖို႔လြယ္တယ္....”

လြန္းထားထား၊ေဆးတကၠသိုလ္၊

မုန္းမိမယ္

ဒီမွာ Download ရယူၿပီး ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။

လြန္းထားထား ၊ေဆးတကၠသိုလ္၊

ငါ့ရဲ႕လမင္း ဘယ္သူဝွက္ထားသလဲ

 

ဒီမွာ Download ရယူၿပီး ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။ 

လြန္းထားထား ၊ ေဆးတကၠသိုလ္၊

မိန္းမတစ္ေယာက္၏သံသယ

(က)

သူမတို႔ ထုိအိမ္ကေလးဆီ ေျပာင္းလာခဲ့ေသာ ေန႔ကစၿပီး သူမတို႔ တိုက္ခန္းကေလး၏ေအာက္ထပ္ရွိ ထိုမိန္းမကို သူမစတင္၍ သတိထားမိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သတိမထားဘဲ ေနပ့ါမလား။ သူမတို႔ စတင္ေရႊ႕ေျပာင္းလာစဥ္ကတည္းက ထိုမိန္းမကို ဝရန္တာမွာ အၿမဲတမ္းေတြ႕ရသည္။ အထူးသျဖင့္ သူမႏွင့္ေမာင္ အျပင္သို႔ အတူတူ ထြက္သည့္အခါတြင္ျဖစ္ေစ... ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ကေန ျပန္လာသည့္အခါျဖစ္ေစ... ထိုမိန္းမသည္ ဝရန္တာသို႔ ထြက္ရပ္ကာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္တစား လွမ္း၍ ၾကည့္တတ္ၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို သူမ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ထိုမ်က္လံုးမ်ား ႐ိုးသားမႈမရွိဘူးဟု သူမက ထင္ေလသည္။
အဲဒီအေၾကာင္းကို ေမာင့္ကိုေျပာျပေတာ့ ေမာင္က သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာပါသည္။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲကြယ္... သူ႔ဘာသာသူ ကိုယ္တို႕ကို စိတ္ဝင္စားလို႕ လိုက္ၾကည့္ေနတာျဖစ္မွာေပ့ါ” ဟု ေျပရာေျပေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ သူမ၏စိတ္ထဲမွာ ထိုမိန္းမ၏အၾကည့္မ်ားက တစ္မ်ိဳးထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္ေလသည္။ ထိုမိန္းမသည္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေလမည္။ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ ခင္မင္ႏွစ္လိုေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ သူမႏွင့္ေမာင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွတာကို မနာလို၊ သဝန္တိုလ်က္ရွိေသာ မ်က္လံုးမ်ားဟု သူမက ထင္ေလသည္။
ၿပီးေတာ့ သူမတို႕အိမ္ကေလးေတြက သံုးထပ္သာ ပါရွိၿပီး သူမတို႕က အေပၚဆံုး အထပ္မွာျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမက ဒုတိယထပ္ျဖစ္ေလသည္။ အခန္းေလးေတြက တစ္ခန္းႏွင့္တစ္ခန္း စကားေျပာလွ်င္၊ လႈပ္ရွားလွ်င္ေတာင္ အတိုင္းသားၾကားေနရေလာက္ေအာင္ နီးကပ္လွသည္။ အထူးသျဖင့္ ထိုမိန္းမ ဝရန္တာမွာထြက္ရပ္ၿပီး ဖုန္းေျပာေနလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စီးကရက္ေသာက္ေနလွ်င္ ျဖစ္ေစ သူမအတိုင္းသား ၾကားရေလသည္။
ပထမေတာ့ အသစ္ေျပာင္းလာေသာ လူသစ္ေတြမို႕ စိတ္ဝင္တစား စပ္စုလိုေသာစိတ္ျဖင့္ လိုက္ၾကည့္တာဆိုလွ်င္ သူမက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားႏိုင္ပါသည္။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး မဟုတ္။ သူမတို႕ လင္မယား၏ လႈပ္ရွားသံကို ၾကားလုိက္တာႏွင့္ ထိုမိန္းမက ဝရန္တာသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ဥပမာ ေလွကားဆီမွ သူမတို႔ဆင္းလာေသာ ေျခသံကို ၾကားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သူမႏွင့္ေမာင္ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ ရယ္ေမာလ်က္ က်ီစယ္ၾကေသာ စကားသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ထိုမိန္းမ ဝရန္တာသို႔ ထြက္ရပ္ေနၿပီ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမတို႔ဆင္းသြားတာကို စူးရွနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းမ်ားျဖင့္ လုိက္ၾကည့္ေနမည္။ သူမတို႔ အျပင္က ျပန္လာလွ်င္လည္း ကားသံၾကားရတာႏွင့္ ထိုမိန္းမက အိမ္ထဲကေန ဝရန္တာဆီသို႔ ဖ်တ္ခနဲ ထြက္ရပ္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေမာင့္ကို တစ္လွည့္၊ သူမကို တစ္လွည့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီးပင္ စူးစူးရွရွ စိုက္ၾကည့္ေလသည္။
“ကိုယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမကို မသကၤာေတာ့ဘူး ေမာင္။ ဒီမိန္းမ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္တို႔ကို အၿမဲတမ္းလိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အၾကည့္ႀကီးက တစ္မ်ိဳးႀကီး။ ခင္မင္ႏွစ္လိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးလညး္ မဟုတ္ဘူး။ မလိုတမာ အၾကည့္မ်ိဳးႀကီး” ဟု သူက ေမာင့္ကို ထပ္၍ ေျပာျပန္ေလသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္က ပထမအႀကိမ္တုန္းကလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မရယ္ေမာေတာ့ဘဲ
“ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လည္း သတိထားမိတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲတမ္း ဝရန္တာမွာပဲ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခါတေလ မင္းမပါဘဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားရင္လည္း ကိုယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး လိုက္ၿပီးေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးေတြက တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ”
“သတိေတာ့ထားေနာ္... ေမာင္။ ၾကည့္ရတာ ေမာင့္ကိုမ်ား စိတ္ဝင္စားေနလား မသိဘူး”
ဟု သူမက သံသယျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေျပာမိေတာ့ ေမာင္ကၿပံဳး၍ ပုခံုးသာ တြန္႔ျပေလသည္။

(ခ)

မနက္ဆိုလွ်င္ ေမာင္က အလုပ္သြားေလ့ရွိၿပီး ညေနက်မွ ျပန္လာတတ္သည္ျဖစ္ရာ တစ္ေန႔လံုး အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿမဲျဖစ္သည္။ အိမ္မႈကိစၥ၊ ေဝယ်ာဝစၥေတြႏွင့္ သူမတစ္ေယာက္တည္း အားလပ္သည္ရယ္လို႔ မရွိေခ်။
အဲသည္ေန႔ကေတာ့ အခန္းတံခါးဆီမွ တံခါးေခါက္သံကို သူမစတင္၍ ၾကားရသည္။ ပထမေတာ့ သူမ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူကမ်ား တံခါးလာေခါက္တာပါလိမ့္။ မ်ားေသားအားျဖင့္ သူမအခန္းကို ဘယ္သူမွ လာေတြ႕ေလ့မရွိပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔ခင္းဘက္ ေမာင္ျပန္လာၿပီး ထမင္းစားတတ္သည္က လြဲ၍ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ကလည္း ေမာင္... ထမင္းျပန္စားသည့္အခ်ိန္ မဟုတ္ပါ။
သူမသည္ စိုးရိမ္စပ္စုစိတ္ကေလးျဖင့္ အခန္းတံခါးရွိ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ ကေလးထဲမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
အလိုေလး ေအာက္ထပ္က မိန္းမပါလား။ ထိုခဏမွာ သူမေက်ာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ဆီမွ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုမိန္းမကို တံခါးဖြင့္ေပး၍ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။ အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္း။ ေမာင္လည္းမရွိ၊ ၿပီးေတာ့ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကို သူမေရာ ေမာင္ပါ သံသယ ရွိေနၾကသည္ျဖစ္ရာ မေတာ္တဆ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၿပီးမွ သူမကို ရန္ျပဳလွ်င္ သူမ ဘယ္လုိလုပ္ရမည္နည္း။ ထိုမိန္းမက တံခါးကို ထပ္၍ ေခါက္ၿမဲေခါက္ေလသည္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို သူမ တံခါးဖြင့္မေပးမခ်င္း ထိုမိန္းမ ျပန္ဆင္းသြားလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အိမ္ထဲမွာ သူမရွိတယ္ဆိုတာကို ထိုမိန္းမ သိၿပီး ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိလို႔ တမင္သက္သက္ တက္လာတာပဲျဖစ္မည္။ သူမ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားေလသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ဖက္မွ တံခါးေခါက္ေနတာကို အားနာလာေသာစိတ္ျဖင့္ သူမက တံခါးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္ေပးလုိက္မိသည္။
တံခါးဝမွာရပ္ေနေသာ ထိုမိန္းမက သူမကို ၿပံဳးျပေနကာ...
“ကိုယ္ ေအာက္ထပ္ကပါ... ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ ရွင္နဲ႔မိတ္ဆက္ဖို႔ တက္လာခဲ့တာ။ ကိုယ္.... အိမ္ထဲ ဝင္လို႔ရမလားဟင္”
ဟင့္အင္း မဝင္နဲ႕ဟု သူမ ဘယ္လုိလုပ္ ေျပာ၍ျဖစ္မည္နည္း။ သူမရင္ထဲ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ကေလးႏွင့္ သံသယသည္ လူးလြန္႕လ်က္ ရွိသည္ကို ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္ထားရင္း ခင္မင္ႏွစ္လိုဟန္ ၿပံဳးျပကာ...
“ရပါတယ္... အစ္မလာပါ... ဝင္ပါ။ ေအာက္ထပ္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္တည္း ေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ ရွင္တို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေနာ္။ ရွင္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကပံုပဲ။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယုယယနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္လည္း ရွိၾကတယ္။ ရွင္တို႔ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတာ”
သူမက ၿပံဳး႐ုံသာၿပံဳးေနလုိက္သည္။
“ကၽြန္မတို႕ လက္ထပ္ၿပီးတာ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္”
“ေၾသာ္... အခုမွ ယူၿပီးခါစကိုး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ေနၾကတာ”
ထိုမိန္းမက သူမတို႔ ဧည့္ခန္းရွိ ဆိုဖာဆက္တီေပၚတြင္ က်က်နနကို ဝင္ထိုင္ရင္း တစ္အိမ္လံုးကို လုိက္၍ အကဲခတ္ေလသည္။ သူမစိတ္ထဲမွာ ထိုမိန္းမကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာစိတ္က ပို၍ အားေကာင္းလာေလသည္။ အဓိပၸါယ္မရွိတာ။ ဘယ္လိုမိန္းမပါလိမ့္။ သူမ်ားအိမ္ေပၚတက္လာၿပီး စပ္စပ္စုစုရွိလုိက္တာဟု သူမစိတ္ထဲက ေတြးေနမိေလသည္။ ထိုမိန္းမက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျပန္ဘဲ သူမကို ဟိုေမး သည္ေမးႏွင့္ ေမးခြန္းေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ထုတ္လွ်က္ရွိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမက အားမနာႏိုင္ေတာ့ဘဲ....
“ေဆာရီး... အစ္မရယ္။ ကၽြန္မမွာ လုပ္စရာကေလးေတြ ရွိေသးလို႔ အစ္မ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ဦးေနာ္။ ကၽြန္မ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးမယ္”ဟု ေျပာရင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္ေပးလုိက္ကာ သူမလုပ္စရာရွိေသာ အလုပ္ေတြကို ဆက္၍ လုပ္ၿမဲလုပ္ေနရင္း တစ္ဖက္ကလည္း ထိုမိန္းမကို မသိမသာ အကဲခတ္ ေနမိေလသည္။
ထိုမိန္းမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္။ သူမႏွင့္ေမာင္ လက္ထပ္တုန္းက ႐ိုက္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ စာအုပ္ကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဖြင့္ၾကည့္ရင္း ေအးေအးလူလူ စိမ္ေျပနေျပပင္ ရွိေလသည္။ သူမ စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာေလသည္။ ထိုမိန္းမ အလုပ္ေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးလားမသိ။ အလုိက္ကန္းဆိုးလည္း သိပံုမရေခ်။ ထိုမိန္းမကို ဘယ္လိုမ်ား အလိမၼာသံုးၿပီး ႏွင္ထုတ္ရပါ့မလဲဟု သူမက ဦးေႏွာက္ေျခာက္စြာ စဥ္းစားေလသည္။ ဘယ္လိုမွ အႀကံမရေခ်။
ညေန... ေမာင္ျပန္လာခါနီး အခ်ိန္ေလာက္က်မွ ထိုမိန္းမက ျဗဳန္းခနဲ ထရပ္ကာ....
“ကဲ... ကိုယ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္။ ေနာက္ဆို... ကိုယ္ အၿမဲတမ္း လာလည္မယ္ေနာ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ သိပ္အထီးက်န္လြန္းလို႔” ဟု ေျပာသြားလိုက္ေသးသည္။
ေမာင္ျပန္လာေသာအခါ ထိုမိန္းမအေၾကာင္း ေမာင့္ကို ေျပာျပမိေတာ့ ေမာင္က မ်က္ခံုး႐ႈံ႕ရင္း စၪ္းစား ေနေလသည္။
“သူက... အေၾကာင္းမရွိဘဲ ဘာကိစၥ အိမ္မွာ လာလည္ေနရတာလဲ။ သိပ္ၿပီး ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနနဲ႕ေပါ့ကြာ။ ခပ္တည္တည္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ဆက္ဆံလုိက္ရင္ သူ ေနာက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိန္းမ ဘာအႀကံရွိသလဲမွ မသိတာ” ဟု ေမာင္ကလည္း သံသယျဖင့္ ေျပာေလသည္။

(ဂ)

ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ထိုမိန္းမက အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ၿမဲ ေခါက္ေလသည္။ သူမမွာ တံခါးဖြင့္ေပးရအခက္၊ ဖြင့္မေပးရအခက္ႏွင့္ အေတာ္ဗ်ာမ်ား စိတ္ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေထြးမိေလသည္။ မသက္သာတဲ့အဆံုးမွာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ထိုမိန္းမက အခန္းထဲသို႔ ျဗဳန္းခနဲ ဝင္ေရာက္လာကာ သူမလက္ထဲမွ ခ်ိဳင့္ကေလးကို လွမ္း၍ ေပးေလသည္။
“ကိုယ္ လက္ဖက္သုပ္ လုပ္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႔ အတူတူ စားၾကတာေပါ့” ဟု ဆိုလုိက္ေသးသည္။
သူမ အနည္းငယ္ စိတ္ညစ္လာသည္။ ဘယ္လိုမိန္းမမ်ိဳးပါလိမ့္။ တစ္ဆိတ္ တစ္အိတ္လုပ္ကာ လက္ဖက္သုပ္ စားေနမည့္ ပံုေပၚသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ထိုမိန္းမကို သူလာလာလည္ေနတာကို မႀကိဳက္ေၾကာင္း သိေအာင္ ဖြင့္ေျပာရပါ့မလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမက အားနာတတ္ေသာ စိတ္အခံျဖင့္ လက္ဖက္သုပ္ေတြကို ပန္းကန္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေျပာင္းလွယ္၍ ထည့္ေပးလုိက္ကာ ထိုမိန္းမေရွ႕မွာ ခ်ထားလိုက္ေသးသည္။ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ကာ ေရေႏြးကရားကိုပါ အဆင္သင့္ ခ်ထားေပးလုိက္သည္။
“မင္းလည္း လာစားေလ။ ကိုယ္တို႔ အတူတူစားရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့”
“ေဆာရီးပဲ အစ္မရယ္။ ကၽြန္မမွာ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားက အရမ္းအသန္႔အျပန္႕ႀကိဳက္တာဆိုေတာ့ တစ္အိမ္လံုး သန္႔ျပန္႕ေျပာင္လက္ေနမွ သူက သေဘာက်တာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔လည္း အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ မအားပါဘူး အစ္မရယ္။ မနက္ သူ ... ႐ုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး သူျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မမွာ တစ္စက္ကေလးမွ မနားရဘူး။ အိမ္အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္အ႐ႈပ္သား” ဟု သူမက ခပ္ညည္းညည္းေလး ေျပာလုိက္ေလသည္။
ထိုမိန္းမက သူမကို စိုက္ၾကည့္၍ ၿပံဳးေနကာ...
“ရွင့္ေယာက္်ားကို ရွင္သိပ္ခ်စ္တာပဲလား” ဟု ေမးေလသည္။
ထိုေမးဟန္မွာ မလိုတမာရိပ္တစ္မ်ိဳး စြက္ေနသည္ဟု သူမ ခံစားရပါသည္။
“အို... သိပ္ခ်စ္တာေပါ့ အစ္မရယ္။ ဘယ္လိုေမးလုိက္တာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူသက္တမ္းကလည္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့တာ။ အခု လက္ထပ္ၿပီးတာမွ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ သိပ္ခ်စ္တာေပါ့။ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကလည္း ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ဘဝမွာ ကၽြန္မကလြဲရင္ တျခား ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွေတာင္ ရွိတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တာမဟုတ္ဘူး” ဟု သူမက ခပ္ပိုပိုသာသာေလး ေျပာလုိက္ေလသည္။ အဓိကကေတာ့ သူမစိတ္ထဲမွာ ထိုမိန္းမသည္ ေမာင့္ကိုမ်ား စိတ္ဝင္စားေန သလားဟူေသာ သံသယစိတ္လည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“ကိုယ့္ေယာက္်ားကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ တစ္ခုေတာ့ သတိေပးထားခ်င္တယ္။ ေယာက္်ားကုိ ခ်စ္တာလည္း ခ်စ္ေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း အဲဒီေယာက္်ားသိေအာင္ အၿမဲတမ္း သိပ္မျပေနဖို႔လိုတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမက သူတို႔ကို အ႐ူးအမူး သိပ္ခ်စ္ေနတာ သိသြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီမိန္းမကို စြန္႔ပစ္လုိက္တတ္ၾကတယ္” ဟု ထိုမိန္းမက ေျပာေသာအခါ သူမရင္ထဲ ေအာင့္ခနဲ မ်က္သြားေလသည္။
“ကၽြန္မေယာက္်ားက အဲဒီလိုေယာက္်ားမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ သူက သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္းျပမွ ႀကိဳက္တာ။ သူကလည္း ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း အၿမဲတမ္းျပေလ့ရွိတယ္” ဟု သူမက ခပ္ဆတ္ဆတ္ အသံကေလးျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထိုမိန္းမက ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မဲ့ၿပံဳးကေလးႏွင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနေလသည္။
“အဲဒါက ရွင္တို႔လက္ထပ္တာ သိပ္မၾကာေသးလို႔ပါ။ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ ေယာက္်ားဆိုတာ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ မိန္းမကို ၿငီးေငြ႕လာၾကတာခ်ည္းပဲ”
သူမစိတ္ထဲ အေႏွာင့္အယွက္ႀကီးစြာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုမိန္းမဟာ ဘယ္လိုမိန္းမစားမ်ိဳးလဲ။ သူမ်ားအိမ္ေပၚလည္း တက္လာေသးတယ္။ သူမ်ားလင္မယား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကတာကိုလည္း မနာလို မ႐ႈဆိတ္ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေသြးခြဲစကားေတြ ဘာေၾကာင့္ေျပာေနရတာလဲ။ သူမ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ သူမအေပၚထားေသာ သံသယစိတ္က တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြား၍ လာေလသည္။
အဲဒီေန႔ကလည္း ထိုမိန္းမသည္ ေမာင္ျပန္လာခါနီး အခ်ိန္ေလာက္က်မွ ျပန္သြားေလသည္။ စားပြဲေပၚမွာ လက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးက ဒီအတိုင္း။ ထိုမိန္းမ တို႔ထိ၍ပင္ မသြားေခ်။ သူမကလည္း ထိုလက္ဖက္သုပ္ေတြကို ဘယ္လိုမွ မစားဝံ့ေခ်။ လက္ဖက္သုပ္ထဲမွာ ေဆးေတြ ဘာေတြမ်ား ခပ္ထားရင္ မခက္ဘူးလား ဟူေသာ သံသယျဖင့္ ထိုလက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို တစ္ပန္းကန္လံုး သြန္ပစ္လုိက္ေလသည္။ အဲဒီအေၾကာင္း ေမာင့္ကိုေျပာျပေတာ့ ေမာင္ကလည္း နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္....
“ၾကည့္ရတာ ဒီမိန္းမရဲ႕စိတ္အေျခအေနဟာ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ မင္း သတိေတာ့ထားေနာ္။ ေနာက္ဆို တံခါးဖြင့္မေပးပါနဲ႕ကြာ” ဟု စိုးရိမ္ပူပန္သလို ေျပာေလသည္။

(ဃ)

ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ထိုမိန္းမတံခါးလာေခါက္ေတာ့ သူမ တံခါးဖြင့္မေပးေတာ့ေခ်။ အခန္းထဲမွေန၍ ...
“အစ္မေရ... ကၽြန္မေခါင္းေတြသိပ္ကိုက္ေနလို႔ ေနမေကာင္းဘူးအစ္မရယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အစ္မကို ဧည့္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္” ဟု အလိမၼာကေလးျဖင့္ ယၪ္ယၪ္ေက်းေက်း ျငင္းပစ္ ရေလသည္။
သူမသည္ ထိုမိန္းမေပးေသာ မုန္႔ေတြကို ဘယ္လိုမွ စားဖို႕ စိတ္ကူးမရွိေသာ္လည္း မေကာင္း တတ္ေသာေၾကာင့္ တံခါးဖြင့္ကာ လဲလွယ္ယူထားလုိက္ရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မုန္႕ဟင္းခါးေတြအားလံုးကို အမႈိက္ပံုထဲ သြန္ပစ္လုိက္ေလသည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ထိုမိန္းမက စားစရာေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ ေပးရင္း ထိုမိန္းမ ေပးသမွ် မုန္႕ေတြကိုေတာ့ အမႈိက္ေတာင္းထဲဆီသို႔သာ သြန္ပစ္ၿမဲ သြန္ပစ္ေလသည္။
ၾကာေတာ့ သူမ... တစ္ေန႔တျခား စိတ္ညစ္၍လာေလသည္။ ထိုမိန္းမမွာ ဘယ္လိုအႀကံအစည္မ်ိဳး ရွိေနသလဲဆိုတာ သူမ ဘယ္လိုမွ ခန္႕မွန္း၍ မရေခ်။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ထိုမိန္းမက အၿမဲတမ္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတတ္တာကို သူမေတာ္ေတာ္ကေလး စိတ္ပ်က္ေလသည္။
“ေမာင္ရယ္... ကၽြန္မတို႔ ဒီအိမ္ကေန ေျပာင္းမွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႕ မနက္မိုးလင္းလာရင္ အဲဒီမိန္းမ တက္လာမွာကိုပဲ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ သူ႕မွာ ဘယ္လိုအႀကံအစည္၊ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးေတြ ရွိေနမွန္းလဲ မသိဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ မူမမွန္သလိုပဲ။ ေန႔တိုင္း တက္တက္လာၿပီး မုန္႕ေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ေပးေနတာလည္း ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးလည္းမသိဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ကၽြန္မကို သူအႏၱရာယ္ေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေမာင္လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ။ ကၽြန္မ ဒီအိမ္မွာေနရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ လုံၿခံဳမႈလည္း မရွိဘူး။ ေအာက္ထပ္ ကေန အဲဒီမိန္းမက ကၽြန္မတို႔ကို အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုႀကီး ခံစားရတယ္” ဟု ေမာင့္ကိုေျပာျပကာ အိမ္ေျပာင္းဖို႔ တုိက္တြန္းရေလသည္။
ေမာင္ကလည္း သူမကို အၿမဲတမ္းအလိုလိုက္ေလ့ရွိသူပီပီ....
“ေအးေလ... ေမမေပ်ာ္ဘူးဆိုလည္း ကိုယ္တို႔ ေျပာင္းၾကတာေပါ့။ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အဲဒီမိန္းမကို စိတ္မခ်ဘူး။ အိမ္မွာ ေမတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာ သိသိေနေတာ့ အဲဒီလို သူ တက္တက္လာတာကို ေမာင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီမိန္းမကို စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး ဆိုရင္ ဆက္မေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ ဒီလကုန္ရင္ ေျပာင္းၾကတာေပါ့” ဟု ေမာင္က လိုက္ေလ်ာေလသည္။
“ရွင္တို႔ ေျပာင္းၾကေတာ့မလို႔ဆို။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ တစ္လပဲရွိေသးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေျပာင္းတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
အဲဒီေန႔က သူမက ထံုးစံအတုိင္း အေပၚထပ္သို႔တက္လာၿပီး စပ္စပ္စုစုေမးျမန္းေလသည္။ ထိုေန႔က ေမာင္လည္း ရွိေနတာမို႕ သူမက ထိုမိန္းမကို သိပ္မေၾကာက္ေခ်။
“ေအးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တျခား အိမ္အသစ္တစ္လံုး ရွာေတြ႕လို႔ပါ” ဟု ေမာင္က ၿပီးစလြယ္ပင္ အေျဖေပးလုိက္သည္။
ထိုမိန္းမက ေမာင့္ကို စူးစူးရွရွ စိုက္ၾကည့္ျပန္ေလသည္။
“ဒီအိမ္မွာ ေနရတာ မေပ်ာ္လို႔လား”
ဟု အဓိပၸါယ္မရွိ ဆက္ေမးေနျပန္ေလသည္။
“အင္း... မေပ်ာ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္က်န္ေနခဲ့ရတာ။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်ဘူးေလ”
“ဘာ စိတ္မခ်စရာရွိလဲ။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနတာပဲ။ သူ ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ ကၽြန္မ ေန႔တုိင္း တက္လာၿပီး အေဖာ္လာလုပ္ေပးေနတာပဲ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလို အေဖာ္လာလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အစ္မကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ရွင္တို႔ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မအေပၚမွာ သံသယတစ္ခုခုမ်ားရွိေနသလားလုိ႔။ ရွင္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္မကို မယံုသကၤာသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ကၽြန္မက ရွင္တို႔လင္မယားကို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့စံုတြဲ လင္မယားကေလးဆိုၿပီး ခင္မင္ခ်င္တဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ႕ အၿမဲတမ္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ လုိက္ၾကည့္ေနမိတာ။ အဲဒါကို ရွင္တို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ျဖစ္လို႔လား”
“မျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းကေလးေတာ့ သံသယေလးေတြ ျဖစ္မိတာေပါ့” ေမာင္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေသာအခါ ထိုမိန္းမက ထံုးစံအတိုင္း မဲ့ၿပံဳးကေလးပင္ ၿပံဳးေနေလသည္။
“ဘာမွ သံသယမျဖစ္ပါနဲ႕။ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာကို ကၽြန္မက အားက်မိ႐ုံသက္သက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ အထီးက်န္လြန္းလို႔ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္းမိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ကံမေကာင္းခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္မေယာက္်ားက ကၽြန္မကို ၿငီးေငြ႔သြားတယ္။ ကၽြန္မကို စြန္႔ပစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္လုိက္ရတာ။ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ သိပ္ၿပီးမထိုက္တန္လွပါဘူး” ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထီးက်န္မႈ ႏွင့္ နာၾကည္းမႈကို ေတြ႕ရေလသည္။
“အဲဒီလုိ ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူးေလဗ်ာ။ မိန္းမတိုင္းရဲ႕အခ်စ္ဟာ ေယာက္်ားတိုင္းအတြက္ မထိုက္တန္ဘူး လို႔ေတာ့ အစ္မ တရားေသႀကီး မယူဆပါနဲ႕။ အခ်စ္ဆိုတာ ေပးတဲ့ လူနဲ႕ ခံယူသူရဲ႕ၾကားမွာ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုေတာ့ ရွိရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေပးတဲ့လူက အမ်ားႀကီးေပးၿပီး ယူတဲ့သူက နည္းနည္း ေလးပဲ ခံယူရင္လည္း တရားမွ်တမႈမရွိဘူးေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ေပးတဲ့သူက နည္းနည္းေလး ေပးၿပီး လိုခ်င္တဲ့သူက အမ်ားႀကီးခံယူခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ညီမွ်မႈ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါဆိုရင္ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေရးဟာ ဘယ္လိုမွ သာယာမွ်တမႈ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ၾကားမွာ မွ်မွ်တတ နားလည္မႈနဲ႔ အေပးအယူ ရွိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးႏိုင္သေလာက္ အခ်စ္ကို သူက ခံယူႏုိင္သလို၊ သူလိုခ်င္သေလာက္အခ်စ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ေပးႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားတယ္ေလ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အေပးအယူပဲ” ဟု ေမာင္က ရွင္းျပေသာအခါ ထိုမိန္းမက ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနရင္းမွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္... ရွင္ေျပာတာ မွန္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ကၽြန္မေယာက္်ားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းထဲမွာ ကၽြန္မေယာက္်ားကေတာ့ နည္းနည္းကေလးပဲ ေပးခ်င္ၿပီး ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ဆီက အခ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္လြန္းေတာ့ သူ႔ကိုလည္း ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕အခ်စ္ေတြ မတန္တဆႀကီး တနင့္တပိုးေပးတယ္။ သူလိုခ်င္ရဲ႕လား၊ လက္ခံႏိုင္ရဲ႕လား ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပ္မစၪ္းစားဘူး။ ကၽြန္မေပးခ်င္သေလာက္ အခ်စ္ေတြ အားလံုးပံုေအာၿပီး ရက္ရက္ေရာေရာႀကီး ေပးပစ္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက အခ်စ္ကိုလည္း ကၽြန္မ ေလာဘတႀကီး အမ်ားႀကီးပဲ ျပန္လိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ရွင္ေျပာသလို သူ႔ဘက္က ကၽြန္မလိုခ်င္သေလာက္ အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္မွာ သံဟဇာတ မမွ်ခဲ့တာေပါ့”
ထိုမိန္းမ၏မ်က္ႏွာေပၚမွာ အခုမွ အေျဖတစ္ခု ေပၚလာသလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားပံု ရေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို စပ္စုတယ္လို႔ မထင္နဲ႕ေနာ္။ အစ္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကြဲသြားၾကတာလဲ။ အစ္မ ေျပာခ်င္မွ ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္႐ုံေမးၾကည့္တာပါ”
“ရပါတယ္။ ရွင္သိလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မက ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မေယာက္်ားကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သိပ္ခ်စ္ေတာ့ အရမ္းလည္း သဝန္တိုတတ္တယ္။ ၪပမာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးကိုကအစ ကၽြန္မ မနာလိုဘူး။ အဲဒီေၾကာင္ကေလးကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး သူ တယုတယနဲ႕ ေထြးပိုက္ေနတာကို ဘယ္လိုမွ မ႐ႈဆိတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေၾကာင္ကေလးကို ကားေပၚေခၚတင္သြားၿပီး အိမ္နဲ႕ အေဝးဆံုးတစ္ေနရာမွာ သြားၿပီး စြန္႔ပစ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားသိေတာ့ စိတ္ေတြဆိုးလုိက္တာေလ။ အဲဒီလိုပဲ သူ စာအုပ္ခ်ည္းပဲ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနတယ္ ဆိုရင္လညး္ ကၽြန္မက သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မျဖစ္ေစခ်င္တာက သူ႔ရဲ႕ စိတ္အာ႐ုံတစ္ခုလံုးကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း အပိုင္သိမ္းလိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးေလ။ သူ႔အာ႐ုံကို ဖမ္းစားထားသမွ် အရာအားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ရန္သူၿပိဳင္ဘက္ႀကီးပဲ။ သူ တီဗြီခ်ည္း သဲႀကီးမဲႀကီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီတီဗြီကို ကၽြန္မ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ပစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ သူတစ္ခ်ိန္လံုး ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းကစားေနတယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီကြန္ပ်ဴတာကို ကၽြန္မက ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေရာ။ ကၽြန္မက အဲဒီလို တယူသန္ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္စြာနဲ႕ သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ။ ပထမေတာ့ သူ... ကၽြန္မကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သည္းညည္းခံပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အႀကီးအက်ယ္အက္ေၾကာင္း ထင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ သူ ကၽြန္မကို စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႕သြားခဲ့ပံုရတယ္။ ကၽြန္မကို စြန္႔ပစ္သြားတယ္ေလ။ အိမ္ကေန ကၽြန္မမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားခဲ့တာ။ ခုခ်ိန္ထိ သူ ျပန္မလာေတာ့ဘူး”
ထိုမိန္းမက ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚမွာ အဆက္မျပတ္ လိမ့္ဆင္းလာခဲ့ကာ သနားစဖြယ္ ႐ႈိက္ငင္လ်က္ ရွိေလသည္။
အခုက်မွပဲ ထိုမိန္းမ၏စိတ္ကို ဂဃနဏ ေသေသခ်ာခ်ာ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ သနားစရာေကာင္းေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူမ ျမင္လာမိေလသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုမိန္းမအေပၚမွာ သံသယေတြ ထားခဲ့မိတာအတြက္ ထိုမိန္းမကို အားနာ၊ မ်က္ႏွာပူသလိုလုိ ခံစားမိကာ ရွက္လည္း ရွက္မိေလသည္။
ထိုမိန္းမ၏ အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို သိခြင့္ရလိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္းဆုံကာ ၾကည့္မိၾက၏။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုမိန္းမအေပၚ သံသယအေတြးေတြႏွင့္ မယံုသကၤာရွိခဲ့တာကို ထိုမိန္းမမ်ားသိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား အားနာဖို႔ ေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။
ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ မ်က္လံုးခ်င္း စကားဆိုမိကာ ထိုမိန္းမမသိေအာင္ မသိမသာ ၿပံဳးလုိက္မိၾကေလသည္။
ေၾသာ္... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ထားမိတဲ့ သံသယဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရယ္ေမာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
Idea (September, 2004)