သမီးက လိမၼာပါတယ္ ေမေမ...

(က)

 “May May... Please don't shout at me. 

If you shout at me, I feel so miserable." တဲ့။

အသက္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္သမီးကေလးက သူ႔ကိုဆူမိတဲ့ ကၽြန္မကို ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးပါ။ ထိုစကားေလး ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဟုတ္သားပဲ...။ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ကို ဆူတာ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကလည္း အဆူခံရတိုင္း အရမ္းဝမ္းနည္းအားငယ္ တတ္ခဲ့တာပါ။ သမီးေလးလို သူ႔ခံစားခ်က္ေလးကို ျပန္ေျပာျပသလို မေျပာျပခဲ့ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ေကာက္နာက်င္ေနတတ္ခဲ့တာ...။ ကေလးေတြဟာ အဆူခံရတဲ့အခါတိုင္း သူတို႔အရြယ္ကေလးနဲ႔သူ စိတ္ဖိစီးမႈ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ခဏခဏ အဆူခံရရင္ သူတို႔ကို သူတို႔ ယံုၾကည္မႈအားနည္းသြားတတ္တာမ်ိဳး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုၿခံဳမႈအားနည္းသြားတတ္တာမ်ိဳး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရတတ္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဒါသထြက္မိရင္ သူ႔ကို မေအာ္မိေအာင္ အျပစ္မတင္မိေအာင္ ကၽြန္မသတိထားၿပီး ခ်ဳပ္ထိန္းရပါတယ္။ ေဒါသထြက္ေနတုန္း စကားမေျပာမိေအာင္ အသံတိတ္ၿပီး သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ရင္ သူကလည္း အေမ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို အၿမဲၾကည့္ေနတတ္သူမို႔ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိပါတယ္။

“ေမေမ... မီးေလးကို စိတ္ဆိုးေနတာလားဟင္” တဲ့။ ခ်က္ခ်င္း ေမးတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါ ကၽြန္မက သူ႔ရဲ႕အျပစ္ကို ပံုမွန္ေလသံနဲ႔ ရွင္းျပရင္း အဲ့ဒီအျပဳအမူဟာ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း "Bad behaviour" ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူအဲ့ဒီလို ဆိုးလုိက္တဲ့အခါ ေမေမ စိတ္ထိခိုက္ဝမ္းနည္းရေၾကာင္း ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုပါ ထည့္ေျပာျပတဲ့အခါ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေတာင္းပန္တတ္ပါတယ္။ "Sorry ပါ ေမေမ.. I didn't mean it" လို႔ ေျပာတဲ့အခါ.. ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးမိတာလည္း အျမန္ေက်ေပ်ာက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကို ဆူပူအျပစ္တင္တာထက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး သူနားလည္ေအာင္ သြန္သင္တာဟာ ပိုၿပီးထိေရာက္တယ္လို႔ ကၽြန္မက မွတ္ယူပါတယ္။

(ခ)

"May May... if you love me, please hug me and kiss me. If you kiss me, I'm the happiest person in the whole wide world." တဲ့..။

တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္မိတဲ့အခါ... သူ႔ကို ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ၿပီး နမ္းမိတဲ့အခါ တစ္ခစ္ခစ္ သေဘာတက် ရယ္ေမာစြာနဲ႔ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့စကားေလးပါ။ ဟုတ္ပါတယ္... ကေလးေတြအတြက္ မိဘရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ေပြ႕ဖက္ယုယမႈနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္း႐ႈိက္ျခင္းကို ခံရတာေလာက္ လံုၿခံဳေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတာ ရွိမယ္မထင္ပါ။ “သမီးေလးကို ခ်စ္လိုက္တာ” လို႔ ကၽြန္မ တဖြဖြ ေရရြတ္တတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါတိုင္း သမီးေလးဟာ ေက်နပ္ပီတိျဖာတဲ့ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔...

“မီးေလးက ေမေမ့ကို ေမေမခ်စ္တာထက္ ပိုခ်စ္တယ္” လို႔ ျပန္ခၽြဲတတ္သူပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေလာက္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ရဲရင့္လံုၿခံဳေစႏိုင္စြမ္းတဲ့အရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မိဘရဲ႕ အျပည့္အဝ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ဂ႐ုစိုက္ျခင္းကို ခံယူရတဲ့ ကေလးတိုင္းဟာ တျခားကေလးငယ္ေတြထက္ပိုၿပီး သေဘာထားျပည့္ဝရင့္က်က္တယ္လို ကၽြန္မယူဆပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေလးေတြကအစ မေက်နပ္ရိပ္ကင္းစင္ၿပီး ၾကည္လင္ဝင္းလက္လို႔ ေနတတ္ပါတယ္။ အခ်စ္ခံရတဲ့ကေလးေတြဟာ လိမၼာေရးျခားလည္း ပိုရွိၿပီး အသိဉာဏ္ပညာလည္း ပိုရင့္သန္တတ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္...  ကၽြန္မ သမီးေလးကို အခ်စ္ေတြ အျပည့္အဝအလွ်ံပယ္ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။

(ဂ)

“ေမေမ... I'll do my best, OK!” တဲ့။ 

သူ႔ကို အိမ္စာလုပ္ခိုင္းရင္ျဖစ္ေစ... သခ်ၤာတို႔ အဂၤလိပ္စာတို႔ Reasoning ဆိုင္ရာ Accessment ေတြ လုပ္ခိုင္းတိုင္း သမီးေလးေရရြတ္တတ္တဲ့စကားပါ။ သူလိုအပ္တာက မိခင္ဆီက အားေပးယံုၾကည္မႈပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မခံစားရပါတယ္။

“ေမေမသိတာေပါ့... သမီးေလးရဲ႕။ သမီးေလးေတာ္တာ... ေမေမယံုၿပီးသား။ အေကာင္းဆံုးလုပ္ရမွာေပါ့။ ဒါမွ သမီးေလးေအာင္ျမင္မွာ” ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အားေပးခ်ီးေျမွာက္တဲ့စကားေၾကာင့္ သူ လန္းဆန္းတက္ၾကြစြာနဲ႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ေနတာျမင္ရေတာ့ ကေလးငယ္ေတြ တကယ္လိုအပ္တဲ့အရာဟာ မိဘဆီက ခ်ီးမြမ္းစကားနဲ႔ယံုၾကည္မႈပဲလို႔ ကၽြန္မနားလည္ရပါတယ္။ သမီးေလးက စာေရးစာဖတ္ အရမ္းဝါသနာပါတာ... ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အိမ္စာေတြဆို ေက်ာင္းကေနျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထိုင္လုပ္တတ္တာမို႔ စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သိပ္မတိုက္တြန္းရပါ။ Accessment ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားပဲ လုပ္ခိုင္း လုပ္ခိုင္း မ်ားလိုက္တာလို႔ မညည္းညဴတတ္ပါ။ အကူအညီလိုအပ္ရင္ လာေမးတတ္တာကလြဲၿပီး သူမဘာသာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ လုပ္ေနတတ္တာပါ။ သူ အလုပ္ေတြၿပီးသြားတဲ့အခါ ကၽြန္မက...

“ဟယ္... ေမေမ့သမီးကေလးက ေတာ္လိုက္တာဟယ္... ၾကည့္စမ္း” လို႔ တလႈိက္တလွဲ ခ်ီးမြမ္းၿပီး သူ႔ကို “ဆု” ပးရပါတယ္။ အဲဒီ“ဆု”ဟာ ေခ်ာကလက္ျဖစ္ေစ.. ကြန္ပ်ဴတာ ကစားခြင့္ျဖစ္ေစ... တီဗြီၾကည့္ခြင့္ျဖစ္ေစ... တစ္ခုခုေပါ့။ ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔“ဆု”ဟာ ကေလးေတြကို အလုပ္ကို တက္ၾကြထက္သန္စြာ မက္မက္ေမာေမာ စိတ္ဝင္တစားလုပ္ကိုင္တတ္ေအာင္ ညွိဳ႕ငင္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိလွပါတယ္။

(ဃ)

“ေမေမ.. Please don't worry. I'm fine. I'm gonna be OK. The more you worry, the more you become coward.”

သူကေလးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္လြန္တတ္တဲ့ကၽြန္မကို သူက ျပန္ႏွစ္သိမ့္တတ္တဲ့စကားေလးပါ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကေလးေတြဟာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို လူႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီး ရင့္က်က္သိတတ္ေနျပန္ေသးတာပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေက်ာင္းခန္းထဲမေရာက္မခ်င္း... ကားေမာင္းရင္းလည္း ကားေပၚမွာ အတန္းဆီအထိ လိုက္ပို႔ေနရင္းလည္း လမ္းမွာ... ထမင္းဗူးကို ကုန္ေအာင္စားဖို႔... အျမင့္ေတြ ေလွ်ာက္မတက္ဖို႔... အရမ္းမေျပးဖို႔... ေရဗူးကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ဖို႔.. ေရကူးၿပီးရင္ ဆံပင္ေတြေျခာက္ေအာင္သုတ္ဖို႔... စသျဖင့္ တတြတ္တြတ္မွာမၿပီးတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို သူ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕ “ဟုတ္ကဲ့” လိုက္ေပးရွာတာကေလးက ေက်းဇူးတင္စရာပါ။

မေအက စိတ္ပူတတ္လြန္းတာကို မႀကိဳက္လွေပမယ့္ သည္းခံနားေထာင္ေပးေဖာ္ရၿပီး ကၽြန္မစိတ္မပူေအာင္ အဲ့ဒီစကားကေလးနဲ႔ ကၽြန္မကို ျပန္နားခ်တာေပါ့ေလ။ ကေလးေတြဟာ လူႀကီးေတြရဲ႕ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကတာေတြကို မလိုခ်င္ဘူး။ သူတို႔ဟာ အမွီအတြယ္ကင္းကင္းနဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ႀကီးထြားလိုသူေတြပါ။ ႏြယ္ပင္ကေလးေတြလို... ေလာင္းရိပ္ပင္ကေလးေတြလို... မိဘကို မမွီတြယ္ခ်င္တတ္တာကို တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကၽြန္မနားလည္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ႀကိဳးစားယူရပါတယ္။

ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွာ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုး ဝွက္ထားလို႔ မရႏိုင္ဘူးေလ။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သူ႔အေတာင္ပံေတြဟာ အားေကာင္းသန္မာလာေတာ့မွာ..။ သူကေလးကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ပ်ံသန္းခြင့္ ကၽြန္မ မေပးမျဖစ္ကို ေပးရမွာပါေလ။ အင္း... ကၽြန္မႏွလံုးသားကို ရင့္က်က္ေအာင္ ေလ့က်င့္ယူဖို႔ေတာ့ ကၽြန္မ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူရဦးမွာပါ။

လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)

၁၁-၁၀-၂၀၁၁