အို...ေမေမ...
ေမ့ရင္ေသြးကို
ရင္မွာ လြယ္ပိုး
ကိုးဆယ္လၾကာ
မညည္းပါခဲ့
ပီတိမ်က္ႏွာ
ခ်ိဳသာလွဘိ...
အို...ေမေမ...
ရင္မွျဖစ္ေသာ ေမတၱာေႏြးေၾကာင့္
ေသြးက... အေရာင္ေျပာင္းတဲ့
ႏို႔ခ်ိဳေအးနဲ႔ အသက္ဆက္ခဲ့...
သမီးလွမ်က္ႏွာ...
ၾကည့္မဝပါတဲ့...
အို...ေမေမ...
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္
ပိုးပမာႏွယ္...
ယုယပိုက္ေထြး
မ်က္႐ႈသည္းကို
ခ်စ္မဝပါတဲ့...
အို...ေမေမ...
သမီးရင္ကို
ေဖာက္ထြင္းျမင္တတ္
စိတ္ဖတ္သူလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕...
ပူဆာသမွ်... လိုတရခဲ့....
အို...ေမေမ...
ေမေမ့ရင္နဲ႔... ဟိုးေဝးရာဆီ...
ေတာင္ပံျဖန္႔လႊင့္
ပ်ံႏွင့္ခဲ့ေသာ...
ခ်စ္သမီးကို
ျပစ္တင္စကား တစ္ခြန္းမဆို...
ၿပံဳးရယ္မပ်က္... ေနျပခဲ့လည္း...
ေမေမ့ရင္မွာ.... ဟာေသာမလပ္..
ထိုကြက္လပ္ကို...
သမီး...
ဘယ္သို႔ ျဖည့္မည္နည္း...။
ေမ့ရင္ေသြးကို
ရင္မွာ လြယ္ပိုး
ကိုးဆယ္လၾကာ
မညည္းပါခဲ့
ပီတိမ်က္ႏွာ
ခ်ိဳသာလွဘိ...
အို...ေမေမ...
ရင္မွျဖစ္ေသာ ေမတၱာေႏြးေၾကာင့္
ေသြးက... အေရာင္ေျပာင္းတဲ့
ႏို႔ခ်ိဳေအးနဲ႔ အသက္ဆက္ခဲ့...
သမီးလွမ်က္ႏွာ...
ၾကည့္မဝပါတဲ့...
အို...ေမေမ...
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္
ပိုးပမာႏွယ္...
ယုယပိုက္ေထြး
မ်က္႐ႈသည္းကို
ခ်စ္မဝပါတဲ့...
အို...ေမေမ...
သမီးရင္ကို
ေဖာက္ထြင္းျမင္တတ္
စိတ္ဖတ္သူလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕...
ပူဆာသမွ်... လိုတရခဲ့....
အို...ေမေမ...
ေမေမ့ရင္နဲ႔... ဟိုးေဝးရာဆီ...
ေတာင္ပံျဖန္႔လႊင့္
ပ်ံႏွင့္ခဲ့ေသာ...
ခ်စ္သမီးကို
ျပစ္တင္စကား တစ္ခြန္းမဆို...
ၿပံဳးရယ္မပ်က္... ေနျပခဲ့လည္း...
ေမေမ့ရင္မွာ.... ဟာေသာမလပ္..
ထိုကြက္လပ္ကို...
သမီး...
ဘယ္သို႔ ျဖည့္မည္နည္း...။
လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
“ေန႔တိုင္း မေျပာျဖစ္ေပမယ့္... ရင္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ခ်စ္တယ္... ေမေမ....”